บทที่ 30 : เสือจอมปลอม!
บทที่ 30 : เสือจอมปลอม!
หลังจากหลินเสวียนรับภารกิจเสร็จ…เมื่อเขากลับมาถึงที่พัก, ซูเหอก็มารออยู่เเล้ว
"ศิษย์น้องหลิน, เราออกเดินทางกันเลยใหม?"
เมื่อซูเหอเห็นหลินเสวียน, เขาก็รีบทักทายอย่างกระตือรือร้นทันที
"พร้อมแล้วครับ!"
"ต้องรบกวนศิษย์พี่เดินทางไปกับข้าเเล้ว" หลินเสวียนกล่าวพร้อมกับยิ้ม
"เรื่องเล็กน้อยน่า…ข้าก็รับภารกิจเเถวๆนั้นมา, ถือว่าเราไปทางเดียวกัน"
"ถ้าอย่างนั้น ข้าก็ไม่เกรงใจศิษย์พี่แล้ว”
“เเละถ้าเราได้พบกับเพลิงโอสถ ห้าพันตำลึงที่เหลือ…ข้าจะมอบให้ศิษย์พี่อย่างแน่นอน!”
หลินเสวียนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
"ไม่ต้องย้ำหรอก, ข้าเชื่อใจศิษย์น้องอยู่แล้ว!" ซูเหอกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
ใครในฝ่ายนอกบ้าง ที่ไม่รู้ว่าหลินเสวียนไม่เพียงแต่มีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งเท่านั้น…แต่ยังมีฐานะทางบ้านที่ร่ำรวยและใจกว้างมากอีกด้วย
คนแบบนี้, ไม่มีทางเบี้ยวเงินเเค่ห้าพันตำลึงอย่างแน่นอน!
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ชื่อเสียงของหลินเสวียน…ก็มีค่ามากกว่าห้าพันตำลึงไปไกลแล้ว!
"เอาล่ะ…พวกเราออกเดินทางกันเถอะ!"
หลินเสวียนยิ้มจางๆจากนั้นก็ไปรับม้าเร็วพร้อมกับซูเหอ…แล้วลงเขาไปด้วยกัน!
แต่ครั้งนี้, ทั้งหลินเสวียนและซูเหอไม่ได้สวมชุดของสำนัก…และเก็บป้ายประจำตัวไว้ในอกเสื้อ
หลินเสวียนอยากจะเซอร์ไพรส์คนในครอบครัว!
ส่วนซูเหอ, ไม่อยากจะเปิดเผยตัวตนมากเกินไป
ศิษย์ฝ่ายนอกที่ออกไปทำภารกิจมักจะพบเจอกับคนจากสำนักอื่น
แม้ว่าสำนักเทียนเซียวจะแข็งแกร่ง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคู่ต่อกร!
ถ้าหากพบกับคนจากสำนักศัตรู ระหว่างทำภารกิจ, การปิดบังตัวตนก็จะช่วยหลีกเลี่ยงความขัดแย้งที่ไม่จำเป็นได้
เมื่อเทียบกับผู้เชี่ยวชาญจากสำนักศัตรูแล้ว…คนธรรมดาที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำก็ไม่นับว่าเป็นอะไร!
เเน่นอนว่าเพลิงโอสถอาจจะถูกคนอื่นเก็บไปได้ทุกเมื่อ…ดังนั้น หลินเสวียนจึงตัดสินใจไปตามหาเพลิงโอสถก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน
……..
หลังจากที่ควบม้าอย่างรวดเร็วมาตลอดทาง!
ในที่สุด, หลินเสวียนและซูเหอก็มาถึงภูเขาหลางหยาได้ภายในสามวัน
"ศิษย์น้องวางใจได้ สถานที่ที่เพลิงโอสถอยู่นั้นลึกลับมาก…ข้าบังเอิญพบมันตอนที่กำลังไล่ล่าจิ้งจอกเพลิงแดง"
"โอกาสที่เพลิงโอสถจะถูกคนอื่นเก็บไปมีไม่มากนัก!"
ซูเหอปลอบใจหลินเสวียน
"งั้นเราไปที่จุดพักของสำนักบนภูเขาหลางหยากันก่อนเถอะศิษย์พี่…ข้ารับภารกิจที่ต้องนำหินหลางหยาที่นั่นกลับไป"
หลินเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"ได้สิ…ข้าไปกับเจ้าด้วย!"
ซูเหอยิ้มแล้วกล่าวว่า
"อีกอย่าง, ข้าเคยไปที่จุดพักของที่นั่นมาแล้ว!"
"ที่ข้าไล่ล่าจิ้งจอกเพลิงแดง ก็เพราะมีคนรายงานว่า จิ้งจอกเพลิงแดงไปทำร้ายคนของเรา…ทำให้การขุดหินหลางหยาล่าช้า"
"ตกลงครับ!"
จากนั้น, ทั้งสองคนจึงมุ่งหน้าไปยังจุดพักของสำนักทันที!
……
"ไม่คิดเลยว่า, คนของสำนักเทียนเซียวจะไม่รักษาสัญญา!"
"ตกลงกันไว้แล้วว่าแค่ขุดหินหลางหยาได้ห้าร้อยก้อน…ก็จะได้โอสถระดับพื้นฐานขั้นกลางหนึ่งขวด"
"แต่พวกมันไม่เพียงแต่ไม่ให้โอสถ…เเต่ยังทำร้ายลุงไห่อีกด้วย!"
"อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย!"
"พวกเรารีบกลับบ้าน, เเล้วรายงานเรื่องนี้ให้ท่านพ่อทราบกันเถอะ"
"ใช่เเล้ว…เเถมพวกมันยังขู่ว่าถ้าพวกเราไม่รู้จักเจียมตัว, พวกมันจะกำจัดตระกูลหลินของพวกเราให้หมด…พวกเราต้องรีบวางแผน"
"พายุจะมาแล้ว!"
เมื่อเดินมาได้ครึ่งทาง, หลินเสวียนก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
ซูเหอมองขึ้นไปเเละเห็นชายสองคน กำลังเดินลงมาจากภูเขา
ชายวัยกลางคนได้รับบาดเจ็บจนใบหน้าซีดเซียวเเละเดินโซเซ
ส่วนเด็กหนุ่มอีกคน…กำลังพยุงชายวัยกลางคนอยู่
"ลุงไห่!"
หลินเสวียนขมวดคิ้ว แล้วรีบควบม้าไปหา
ซูเหอก็ขมวดคิ้วเช่นกัน
ทำไมคนของสำนักที่จุดพัก…ถึงไปทำร้ายคนของตระกูลหลินได้?
"ท่านคือ...คุณชายสาม!"
"หลินเสวียน?"
เด็กหนุ่มและชายวัยกลางคน…เมื่อได้ยินเสียงของหลินเสวียนต่างก็รู้สึกประหลาดใจ
พวกเขามองดูอย่างละเอียด จึงจำหลินเสวียนได้
จากนั้น บนใบหน้าของทั้งสองคนต่างก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา
"ลุงไห่ เซียวจี๋เซียง…มันเกิดอะไรขึ้น?"
หลินเสวียนถามด้วยสีหน้าเย็นชา
ลุงไห่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับขั้นที่สาม!
เขาเป็นศิษย์ของสำนักธาราที่อยู่ใกล้ๆเมืองหลางหยา
พลังของสำนักธารา แน่นอนว่าเทียบกับสำนักเทียนเซียวไม่ได้…แต่ในละแวกเมืองหลางหยาก็ถือว่าเป็นสำนักอันดับหนึ่ง
ลุงไห่เป็นผู้คุ้มกันของตระกูลหลิน…ปกติแล้วถ้าตระกูลหลินมีปัญหา, ลุงไห่จะเป็นคนจัดการ
นี่ก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ตระกูลหลินสามารถเติบโตขึ้นมาได้ในเมืองหลางหยา
ส่วนเซียวจี๋เซียงนั้นเป็นเด็กที่ตระกูลหลินเลี้ยงดูมา
ปู่ พ่อ และตัวของเซียวจี๋เซียงล้วนแต่รับใช้ตระกูลหลิน
เเน่นอนว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลินเสวียนมาโดยตลอด
"หลินเสวียน เป็นเจ้าจริงๆเหรอ!"
ดวงตาของลุงไห่เป็นประกาย…เเต่หลังจากนั้นเขาก็หรี่ตาลง
ส่วนเซียวจี๋เซียง เมื่อเห็นหลินเสวียน เขาก็พูดด้วยความดีใจ
"คุณชายสาม ท่านกลับมาแล้วจริงๆ!"
"ใช่เเล้ว, ท่านก็เข้าสำนักเทียนเซียวแล้วไม่ใช่หรือ?"
"ท่านไปบอกคนของสำนักเทียนเซียวหน่อยสิ….ให้พวกมันคืนโอสถที่สัญญาไว้กับพวกเรา"
เซียวจี๋เซียงรีบกล่าวฟ้อง
"โอสถ?"
"ตระกูลหลินของพวกเราทำการค้ากับสำนักเทียนเซียวตั้งแต่เมื่อไหร่?"
หลินเสวียนขมวดคิ้ว!
"คุณชายสามไม่รู้เรื่องนี้หรอก!"
"คนของสำนักเทียนเซียวขาดแคลนคนงาน…พวกเขาจึงใช้โอสถเป็นรางวัลแล้วจ้างคนนอกมาทำงานแทน"
"ท่านพ่อของท่านเห็นว่าคุณชายสามเพิ่งจะเข้าสำนักเเละต้องการทรัพยากรในการฝึกฝน”
“ท่านจึงยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อรวบรวมคนไปขุดหินหลางหยา”
"พวกเราหลายคนได้รับบาดเจ็บ ระหว่างการขุดหินหลางหยาด้วยซ้ำ"
"เดิมที, ตกลงกันไว้ว่าหินหลางหยาห้าร้อยก้อน…จะสามารถแลกกับโอสถระดับพื้นฐานขั้นกลางได้หนึ่งขวด!"
"แต่พวกเรานำหินหลางหยาไปส่งแล้ว …กลับไม่ได้รับโอสถกลับมา"
“ท่านพ่อจึงให้ลุงไห่ไปถามพวกมัน”
"แต่ใครจะไปรู้ว่า พวกมันไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับ…ทั้งยังทำร้ายลุงไห่อีก"
"นอกจากนี้…พวกมันยังให้พวกเรานำหินหลางหยาไปส่งอีกห้าร้อยก้อน"
"และต้องจ่ายเงินให้พวกมัน, เท่ากับที่จ่ายให้สำนักธาราทุกปี"
"ไม่งั้น มันจะกำจัดตระกูลหลินของพวกเราทั้ง!"
เซียวจี๋เซียงกล่าวด้วยความไม่พอใจ
เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินเสวียนก็เย็นชาลง…ส่วนซูเหอก็ขมวดคิ้วเข้ม
พวกกระจอกที่ถูกขับออกจากสำนัก…เเต่กลับมาอวดเบ่งข้างนอก
เเถมยังกล้าแอบอ้างชื่อของสำนักเทียนเซียวอีก!
"หลินเสวียน, เรื่องนี้ช่างมันเถอะ!"
"เจ้าเข้าสำนักเทียนเซียวก็จริง แต่เจ้าก็ยังเป็นแค่ศิษย์ฝึกหัด…เจ้าทำอะไรพวกมันไม่ได้หรอก"
"เราต้องยอมรับความพ่ายแพ้ครั้งนี้!"
"อีกอย่าง, ถ้าสู้กันจริงๆสำนักธารา…คงไม่กล้ายื่นมือเข้ามาช่วยหรอก!"
ลุงไห่กล่าวด้วยน้ำเสียงขมขื่น
"ยอมรับความพ่ายเเพ้งั้นเหรอ?" หลินเสวียนหรี่ตาลง
"ลงไห่โปรดไปกับข้า…ข้าอยากจะรู้นัก ว่าพวกมันจะกำจัดตระกูลหลินของข้าได้ยังไง!"
……………………
