บทที่ 22 กลับสู่หุบเขาชิงเฟิง (II)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 22 กลับสู่หุบเขาชิงเฟิง (II)
"เจ้าตัวน้อย" เหมิงฉีหยิบโอสถออกมาจากกำไลเก็บของแล้วยัดเข้าไปในปากของเสือ "อาการบาดเจ็บของเจ้าค่อนข้างซับซ้อน ตอนนี้ข้าอาจจะยังไม่สามารถรักษาเจ้าให้หายได้"
นางลูบหัวปุกปุยของเขา "แต่อย่ากังวล ข้าจะรักษาเจ้าให้หายแน่นอน"
น้ำเสียงของเหมิงฉีนุ่มนวลและไพเราะ แม้ว่านางจะพูดด้วยท่าทางจริงจังมาก ทว่าคำพูดของนางกลับไม่ทำให้ผู้อื่นตกใจ ดังนั้นเมื่อนางพูดเบา ๆ อย่างตอนนี้ ดูเหมือนจะทำให้เสือขาวตัวน้อยผ่อนคลายมากขึ้น และยังทำให้ฉู่เทียนเฟิงซึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็เกิดถึงความรู้สึกที่บอกไม่ถูกในใจ
"จนกว่าข้าจะรักษาเจ้าให้หาย เจ้าสามารถซ่อนสิ่งที่อยู่ในดวงตาของเจ้าได้ไหม..." เหมิงฉีทำท่าทางเป็นรูปช้อนด้วยมือของนาง "เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเจ้า ได้ไหม?"
เสือขาวตัวน้อยตัวนี้มีลักษณะคล้ายกับเสือพื้นเมืองในสามภพที่มักใช้เป็นสัตว์วิญญาณของผู้ฝึกตน แตกต่างที่ว่า เสือสัตว์วิญญาณจากสามภพไม่มีกลุ่มดาวไถขนาดใหญ่ในดวงตาของพวกเขา
ส่วนสาเหตุที่ทำไมผู้ฝึกตนมารถึงมีกลุ่มดาวบนนัยน์ตา เพราะพวกเขาต้องใช้พลังของดวงดาวในการบ่มเพาะ ยิ่งเผ่ามารสวรรค์แข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ภาพเงาดาวบนนัยน์ตาก็ยิ่งเด่นชัดมากขึ้นเท่านั้น
ดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจคำพูดของเหมิงฉี ดวงตาของเสือขาวตัวน้อยก็หรี่ลงเล็กน้อย มันหลับตาลงครู่หนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าของมันดูเหมือนจะลึกล้ำขึ้น เงาของกลุ่มดาวไถที่มองเห็นได้ในตอนแรกตอนนี้ถูกซ่อนไว้อย่างสมบูรณ์
ฉู่เทียนเฟิงก้าวเข้ามาใกล้ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร เขาก้มศีรษะลงเพื่อตรวจดูลูกสัตว์มารตนนี้ "ข้าไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของมันอีกแล้วจริงๆ"
น้ำเสียงของฉู่เทียนเฟิงหนักแน่น เขารู้ว่ามันยากมากที่จะหยุดเหมิงฉีไม่ให้ช่วยเสือร้ายตนนี้ เด็กสาวผู้นี้คงหลงใหลในการฝึกฝนวิชารักษามากจนมือของนางรู้สึกคันทุกครั้งที่พบกับบาดแผลที่ซับซ้อนเช่นนี้ ทว่า เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ นางทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้คนอื่นตายโดยไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือต่างหาก
ฉู่เทียนเฟิงรู้จักด้านนี้ของนางเป็นอย่างดี
เสือขาวตัวน้อยเหลือบมองเขาอย่างเกียจคร้าน ดวงตาที่เฉยเมยคู่นี้อยู่บนร่างปุกปุยนุ่มนิ่มน่ารัก ทว่าฉู่เทียนเฟิงกลับรู้สึกเหมือนโดนดูถูกเหยียดหยามจากดวงตาสีฟ้า
อีกด้านหนึ่ง เหมิงฉีก้มลงไปอุ้มเสือขาวตัวน้อยและจูบหูเล็กๆ ครึ่งวงกลมของมัน "เชื่อฟังดีมาก"
ฉู่เทียนเฟิง “…”
"จากนี้ไป ข้าจะเรียกเจ้าว่า เสี่ยวฉี" เหมิงฉีกล่าวเสริม "ตอนนี้เจ้าจะไปกับข้า รอจนกว่าข้าจะหาวิธีรักษาเจ้าให้หาย หลังจากนั้นเจ้าจะไปที่ไหนก็ได้ ตกลงไหม?"
เสือขาวตัวน้อยตัวแข็งไปทั้งตัว ยามนี้ตัวมันล้อมรอบด้วยกลิ่นหอมของโอสถ ทั้งยังต้องตกใจเพราะนางมาจูบใบหูของมันอีก
โชคดีที่เหมิงฉีไม่ได้เค้นต้องการให้มันตอบอะไรกลับมา นางเพียงเอื้อมมือออกไปลูบหัวเล็ก ๆ ที่ปุกปุยของเขา "ไม่ต้องกังวล ข้าจะรักษาเจ้าให้หายแน่นอน"
นางอุ้มเสือขาวตัวน้อยอีกครั้งและเงยหน้าขึ้นมองสมุนไพรวิญญาณที่เติบโตบนภูเขา เหมิงฉีวางเจ้าตัวน้อยลงบนพื้นหญ้าอย่างระมัดระวัง จากนั้นนางก็ไปเก็บสมุนไพรวิญญาณจำนวนมากพร้อมกับเมล็ดของมัน รอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม แล้วนางจึงจะปลูกมันกลับคืน
ฉู่เทียนเฟิงมองนางเงียบ ๆ จนกระทั่งเหมิงฉีอุ้มเสือขาวตัวน้อยขึ้นมาอีกครั้งและเดินกลับไป เขาจึงรีบตามไปจากข้างหลัง
ทั้งสองเงียบสนิทตลอดทางกลับจนกระทั่งถึงหุบเขาชิงเฟิง ที่ประตูหลัก พวกเขาเห็นลู่ชิงหรันซึ่งดูเหมือนจะรออยู่สักักแล้ว เมื่อเห็นร่างของฉู่เทียนเฟิงปรากฏตัวขึ้น นางก็รีบพุ่งมาหาทันที
"เทียนเฟิง" ลู่ชิงหรันประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นฉู่เทียนเฟิงอยู่กับเหมิงฉี
"ศิษย์น้องเหมิง..." จากนั้นนางก็พยักหน้าให้เหมิงฉี
"ศิษย์พี่หญิงลู่" เหมิงฉีตอบกลับคำทักทายอย่างราบเรียบ
"นี่คือ..." สายตาของลู่ชิงหรันถูกดึงดูดด้วยเสือขาวตัวน้อยอย่างรวดเร็ว เหมือนเด็กผู้หญิงคนไหนก็ตามที่เห็นตุ๊กตาสัตว์น่ารัก ดวงตาของนางเป็นประกายทันที
"น่ารักจัง!" ลู่ชิงหรันเอื้อมมือออกไปพยายามลูบหัวเจ้าตัวเล็ก "ศิษย์น้องหญิงเหมิง น... นี่คือสัตว์วิญญาณที่เจ้าเพิ่งจับมาได้ใช่ไหม? เสือน้อย ใช่ไหม? น่ารักจริงๆ!"
เหมิงฉีเผลอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว นางไม่ต้องการให้เสือขาวตัวน้อยของนางได้พบกับลู่ชิงหรัน
"เอ่อ..." ลู่ชิงหรันรู้สึกเจ็บเล็กน้อย "ศิษย์น้องหญิง ข้าขอจับมันหน่อยได้ไหม? มันน่ารักมากเลย"
"เทียนเฟิง" นางพูดพร้อมกับหันไปมองฉู่เทียนเฟิง "คุณชาย ช่วยศิษย์น้องเหมิงจับสัตว์วิญญาณตัวนี้เหรอ?"
ในสามภพ ผู้ฝึกตนหลายคนมีสัตว์วิญญาณเป็นสัตว์เลี้ยงวิญญาณของผู้ฝึกตน ถึงกระนั้น เจ้าของสัตว์เลี้ยงวิญญาณส่วนใหญ่ก็อยู่ในขั้นแก่นทองคำเป็นอย่างน้อย สัตว์วิญญาณไม่เหมือนสัตว์ทั่วไป ผู้ฝึกตนที่ยังอยู่ในช่วงควบคุมพลังลมปราณหรือสร้างรากฐานอาจจะไล่ตามมันไม่ทันด้วยซ้ำ แม้ว่าพวกเขาจะสามารถต้อนสัตว์วิญญาณเข้ามุมได้ พวกเขาก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของมันได้ นับประสาอะไรกับการจับมัน นั่นแหละเป็นเหตุผลที่ลู่ชิงหรันคิดว่าฉู่เทียนเฟิงต้องช่วยเหมิงฉีจับเสือขาวตัวน้อยน่ารักตัวนี้แน่ๆ
ฉู่เทียนเฟิงมองลู่ชิงหรันด้วยความผิดหวัง เมื่อเขาตามเหมิงฉีมา นางก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเสือขาวตัวน้อยได้รับบาดเจ็บและต้องการรักษา แต่ว่าลู่ชิงหรันมีพรสวรรค์มากกว่าเหมิงฉีไม่ใช่หรือ? แต่ทำไมนางไม่รู้กัน?
"ไม่" ฉู่เทียนเฟิงตอบด้วยน้ำเสียงทื่อๆ "เสือตัวน้อยตัวนั้นได้รับบาดเจ็บ เหมิงฉีพบและต้องการรักษามัน"
"เข้าใจแล้ว" ลู่ชิงหรันรู้สึกอิจฉา "เสือตัวน้อยที่มีขนสีขาวหายาก ศิษย์น้องหญิงโชคดีมาก"
เหมิงฉีแค่เหลือบมองลู่ชิงหรันเบาๆ นางอุ้มเสือขาวตัวน้อยแล้วเดินเข้าประตูหลัก "ข้าต้องพันแผลให้มัน ข้าขอตัวไปก่อนนะ"
ลู่ชิงหรันมองเหมิงฉีเดินจากไปด้วยสายตาอิจฉา นางถอนหายใจและพูดอีกครั้งว่า "ศิษย์น้องหญิงโชคดีจัง แค่ออกไปภายนอกประเดี๋ยวเดียว นางกลับสามารถจับสัตว์วิญญาณหายากได้"
หากเป็นเมื่อก่อน ฉู่เทียนเฟิงคงจะสัญญากับลู่ชิงหรันว่าจะไปหาสัตว์วิญญาณเป็นเพื่อนนาง แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าเสียงของนางน่ารำคาญ "เสือขาวตัวน้อยตัวนั้นได้รับบาดเจ็บและอาจรักษาไม่หาย ยิ่งไปกว่านั้น..."
ดวงตาของเขาเย็นชาลงเล็กน้อย เพียงไม่กี่วันก่อน เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ใจดี กล้าหาญ และบริสุทธิ์ ดีกว่าเหมิงฉีมาก แต่ตอนนี้เขาก็พอตระหนักอะไรได้หลายอย่าง
ดังนั้นเมื่อฉู่เทียนเฟิงได้ยินลู่ชิงหรันพูดเช่นนี้ เขาจึงรู้สึกผิดหวังอย่างสุดซึ้งจนต้องทำให้ใจของตนแข็งกระด้างมากยิ่งขึ้น "เมื่อศิษย์น้องหญิงของเจ้าเห็นเสือตัวน้อย ปฏิกิริยาแรกของนางคือสงสารมัน และนางแค่อยากจะช่วยเสือที่บาดเจ็บตัวนั้น"
เขายกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย และเป็นครั้งแรกที่พูดกับลู่ชิงหรันด้วยน้ำเสียงประชดประชัน "บางที นางอาจจะหวังว่าโลกจะสงบสุข ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ ความเจ็บปวด และภัยพิบัติกระมัง"
หลังจากนั้น ฉู่เทียนเฟิงก็ก้าวไปที่ประตูหลักตามทิศทางของเหมิงฉีไป โดยไม่สนใจปฏิกิริยาของลู่ชิงหรันเลย