บทที่ 20 – คำสาบานวิญญาณ (II)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 20 – คำสาบานวิญญาณ (II)
"เข้าใจแล้วหรือยัง?" ฉู่เทียนเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก "เจ้าเห็นแล้วว่าเผ่าพญาเสือขาวนั้นทรงพลังเพียงใด! ผู้อาวุโสแห่งสำนักเฟิงเทียนของเรา วิญญาณที่แยกจากร่างถูกทำลายด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว ร่างจริงได้รับบาดเจ็บสาหัส ระดับการบ่มเพาะของผู้อาวุโสตกลงมาจากขั้นตัดวิญญาณ แม้กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังคงพักฟื้นอยู่"
"ดังนั้น..." ฉู่เทียนเฟิงมองไปที่เสือขาวตัวน้อยอย่างเย็นชา "เจ้าต้องไม่ช่วยเสือตัวนั้น"
ในที่สุด คำพูดสุดท้ายของฉู่เทียนเฟิงก็ดึงดูดความสนใจของเจ้าตัวน้อย มันเหลือบมองชายหนุ่มอย่างเกียจคร้าน แม้ว่าเสือขาวตัวน้อยจะมีขนาดเล็กและน่ารักเหมือนลูกบอลขนปุย แต่สายตาที่เฉยเมยและเย็นชาของมันก็คล้ายกับพญาเสือขาวที่พวกเขาเห็นในม่านเปลวไฟเมื่อครู่นี้
ฉู่เทียนเฟิงกำมือแน่น ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกว่าเขาเพิ่งถูกดูถูก ดังนั้นเขาจึงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมก้าวไปทางเสือขาวตัวน้อย
"เดี๋ยว!" ในพริบตา ร่างของเหมิงฉีก็กระโดดไปข้างหน้าเสือขาวตัวน้อย "คุณชาย ก่อนหน้านี้ท่านบอกข้าว่าสิ่งนี้นี้ถูกบันทึกโดยผู้อาวุโสของสำนักท่านเมื่อเขาแทรกซึมลึกเข้าไปในดินแดนมารใช่หรือไม่?"
"ใช่"
"ถ้าอย่างนั้น ท่านมีบันทึกว่าสมาชิกในเผ่าของเจ้าตัวนี้เข้ามาในสามภพและทำร้ายมนุษย์คนอื่นหรือไม่?" เหมิงฉีถาม
"...เจ้าอยากจะช่วยมันหรือ?" ฉู่เทียนเฟิงไม่ตอบและถามกลับโดยตรง เขาดูประหลาดใจเมื่อเหมิงฉีกระโดดไปข้างหน้าเสือขาวตัวน้อย แต่ในไม่ช้าก็หัวเราะอย่างขมขื่นและพึมพำว่า "ข้าควรจะเดาได้อยู่แล้ว เจ้าเป็นแบบนี้เสมอ..."
"ข้าอยากจะช่วยเขา!" เหมิงฉีพูดอย่างชัดเจน แม้ว่านางจะไม่แน่ใจว่าชายในบันทึกนั้นคืออาจารย์ของนางหรือไม่ แต่อาจารย์ก็หล่อเหลาราวกับเทพเซียน ต้องมีมนุษย์เพียงไม่กี่คนในสามภพที่มีรูปร่างหน้าตาในระดับเดียวกับเขา ดังนั้นชายที่คล้ายกับอาจารย์ของนางมาก แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนละคนกัน ก็ต้องมีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดแน่
นั่นเป็นเหตุผลที่นางต้องการช่วยเสือขาวตัวน้อยตัวนี้
"ข้าต้องช่วยมันให้ได้!"
เหมิงฉีมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของฉู่เทียนเฟิง มีความคิดนับไม่ถ้วนแล่นผ่านเข้ามาในหัว ผู้อาวุโสจากสำนักของเขาถูกทำลายวิญญาณที่แยกจากร่างโดยพญาเสือขาว ทำให้ระดับการบ่มเพาะของเขาเสียหายและบังคับให้เขาต้องพักฟื้นเป็นเวลานาน ไม่มีทางที่ฉู่เทียนเฟิงจะปล่อยเรื่องนี้ไปได้ แต่ตอนนี้ที่ระดับการบ่มเพาะของเขาฟื้นฟูแล้ว ต่อให้เป็นเหมิงฉีสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เว้นแต่...
เหมิงฉีงอมือและหยิบโอสถเม็ดเล็ก ๆ ออกมาจากกำไลเก็บของ นางบดขยี้ยานั้นอย่างรวดเร็ว ปลดปล่อยกลิ่นยาที่ไม่มีสีและไม่มีกลิ่น นี่เป็นหนึ่งในยาที่นางเตรียมไว้เพื่อป้องกันตัวเอง แม้ว่าระดับจะไม่สูง แต่ก็มีอาคมที่ทำให้คนรู้สึกอ่อนแรงชั่วคราว ซึ่งมีผลกับผู้ฝึกตนที่อยู่ต่ำกว่าขั้นแก่นทองคำ ส่วนผู้ที่อยู่ในขั้นแก่นทองคำ อย่างมากที่สุด มันจะลดความแข็งแกร่งของพวกเขาได้เพียงช่วงเวลาหนึ่งก้านธูป
"เหมิง... เหมิงฉี" ฉู่เทียนเฟิงต้องการโน้มน้าวเหมิงฉี แต่เมื่อเขาเพิ่งเปิดปาก ก็รู้สึกว่าทั้งตัวเจ็บปวด ทนไม่ไหวล้มลงกับพื้น แขนขาอ่อนแรง "เจ้า..."
ฉู่เทียนเฟิงขยับไม่ได้ เขามองขึ้นไปที่เหมิงฉีอย่างไม่อยากเชื่อ ผู้ซึ่งยามนี้กำลังเดินเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว
"ข้า..." ฉู่เทียนเฟิงต้องการอธิบายว่าเขาจะไม่ทำร้ายนาง
ตอนนี้เขาไม่อยากจะพูดจารุนแรงใส่นางด้วยซ้ำ เขากังวลแค่ว่าเสือตัวน้อยตัวนี้อาจทำร้ายนาง
ทันทีที่เขาพูดจบ เหมิงฉีก็หยิบมีดเงินออกมาแล้วเอามาจ่อที่หน้าของฉู่เทียนเฟิง ปลายมีดส่องแสงเย็นยะเยือก ดูคมกริบ นี่เป็นอาวุธที่เหมิงฉีหลอมเอง มันเป็นแค่มีดธรรมดามาก และระดับก็ไม่สูงเช่นกัน แต่มันช่วยไม่ได้ ความเชี่ยวชาญในการหลอมของอาจารย์ของนางระดับสูงเกินไป แต่เวลาที่นางอยู่กับเขานั้นสั้นเกินไป ดังนั้นเหมิงฉีจึงได้เรียนรู้เพียงสิ่งผิวเผินเท่านั้น
"ให้คำสาบานวิญญาณกับข้า" เหมิงฉีหรี่ตาใส่ฉู่เทียนเฟิง
"มีดนี้มีพิษและทำร้ายดวงตาของท่านได้ แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากแพทย์ของสำนักเฟิงเทียน ก็ยังยากที่จะฟื้นฟูการมองเห็นของท่าน เว้นแต่ท่านจะไปถึงขั้นตัดวิญญาณ"
นางไม่ได้โกหก มีดเล่มนี้เป็นเพียงอาวุธระดับสอง แต่มันได้รับการออกแบบเป็นพิเศษโดยอาจารย์ของนางในชีวิตก่อนหน้านี้ ในเวลานั้น เหมิงฉีเป็นแค่ผู้ฝึกตนขั้นแก่นทองคำ นางต้องการหลอมอาวุธประจำตัวของนางเองเพื่อพัฒนาความเชื่อมโยงทางจิตวิญญาณกับมัน เพื่อที่จะให้อาวุธประจำตัวที่เหมาะสมกับเหมิงฉี อาจารย์ของนางจึงทุ่มเทอย่างหนักเพื่อช่วยนางหลอมมีดรักษานี้
แม้ว่าตอนนี้มีดจะอยู่ในขั้นสอง แต่มันจะเติบโตไปพร้อมกับการบ่มเพาะของเหมิงฉี ตามการออกแบบของอาจารย์ของนาง เมื่อระดับการบ่มเพาะแพทย์ของเหมิงฉีทะลุผ่านระดับที่เก้าและเข้าสู่ขอบเขตอันยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ฟ้าดิน มีดเล่มนี้ก็จะเปลี่ยนเป็นสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง มันคืออาวุธประจำตัวที่มีพลังอันยิ่งใหญ่แฝงอยู่
สำหรับตอนนี้ มันก็เพียงพอแล้วที่จะเอาไว้คุกคามคุณชายผู้เพิ่งถึงขั้นแก่นทองคำที่เพิ่งฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บสาหัส
นิ้วเรียวของเหมิงฉีถือมีดเงินเล่มเล็ก สายตาจับจ้องไปที่ฉู่เทียนเฟิงอย่างแน่วแน่ มือของนางมั่นคง ดวงตาสงบนิ่งและเฉยเมยเหมือนดวงดาวที่เย็นยะเยือกในท้องฟ้ายามค่ำคืน แม้แต่ความอบอุ่นเพียงเล็กน้อยก็ไม่พบในดวงตาของนาง
ฉู่เทียนเฟิงมองเข้าไปในดวงตาที่เฉยเมยของเหมิงฉีและยกริมฝีปากขึ้นทันที สีสันสดใสฉายแววบนใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม
"ข้า ฉู่เทียนเฟิง" เขาแตะนิ้วก้อยขวาด้วยนิ้วโป้งและวางไว้บนหน้าอก ตรงเหนือหัวใจ "...ขอสาบานด้วยวิญญาณของข้า..."
ฉู่เทียนเฟิงพูดต่ออย่างช้าๆ โดยไม่ละสายตาจากนางเลย "...เหมิงฉี เจ้าได้พยายามช่วยชีวิตข้าโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตนเอง ดังนั้นในชาตินี้ ข้าพร้อมยอมทำตามคำสั่งของนางทั้งหมดทุกประการ ไม่ขัดขืน หากข้าผิดคำสาบานนี้ ขอให้สวรรค์ลงโทษข้า"