บทที่ 151 การเริ่มต้นที่ไม่เลว
เมื่อเขาได้ยินว่าถึงคราวของเขาแล้ว หลัวเฉิงก็ไม่ลังเลกระโจนไปยืนบนเส้นเชือกแล้วกระโดดลงไปทันที
ฟึบ!
ทันทีที่ฝีเท้าสัมผัสพื้น หลัวเฉิงก็มายืนอยู่หน้าหนองน้ำแห่งหนึ่ง
โดยรอบของแอ่งน้ำนี้ มีต้นหลิวและพุ่มพฤกษาอยู่อย่างหนาตา
หลัวเฉิงกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบใครเลย
ไม่น่าแปลกใจนัก แม้จะมีมากถึงห้าสิบคนที่กระโดดลงมาพร้อมกัน แต่ด้วยสะพานเชือกกระจายกันไปคนละแห่งจึงได้ลงกันไปคนละที่
ในป่าอันกว้างใหญ่นี้ ไม่ต้องกล่าวถึงห้าสิบคน ต่อให้เป็นห้าหมื่นคน ก็ไม่ต่างอันใดจากหยดน้ำที่ร่วงหล่นลงสู่มหาสมุทร!
ฟ่อ!
หลัวเฉิงกำลังจะมุ่งหน้าไปยังส่วนลึกของเกาะ แต่จู่ๆ เงาสีเทาก็ลอยขึ้นสูงเหนือท้องฟ้าพร้อมกับเสียงคำรามแล้วพุ่งใส่เขาอย่างกะทันหัน
“ตาย!”
หลัวเฉิงซึ่งคอยระแวงอยู่แล้วจึงชกหมัดสวนออกไปอย่างทันท่วงที
งูหลามเทาหนาพอๆ กับต้นขา ถูกชกเข้าที่ศีรษะอย่างแรง เศษเนื้อและเลือดของมันสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น
“งูหลามเทา สัตว์อสูรระดับสองดาว!”
ดวงตาหลัวเฉิงวาวโรจน์ทันทีที่ได้เห็นว่ามันเป็นอสูรชนิดใด
เขารีบนำป้ายหยกประจำตัวของตนออกมาแล้วแช่มันลงไปที่โลหิตของสัตว์อสูรตนนั้น
ทันใด รูปลักษณ์อักษรเลขหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนป้ายหยกประจำตัว
“หนึ่งแต้ม!”
หลัวเฉิงรู้สึกปีติยินดีเป็นอย่างยิ่ง
ตั้งแต่ลงมาก็ได้แต้มทันที นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ไม่เลว!
หลัวเฉิงยังไม่ลืมจุดประสงค์ของการเข้าร่วมทดสอบชิงอวิ๋น
เมื่อเหลียวซ้ายแลขวามองไปโดยรอบแล้วไม่พบใคร เขาก็ปลดปล่อยวิญญาณยุทธ์ออกมา กลืนกินวิญญาณสัตว์อสูรงูหลามเทา
ครั้นภาพทำงูหลามเทาเข้ามาในร่างเขา หลัวเฉิงก็พบว่าปราณมังกรในกระแสน้ำวนปราณแท้เริ่มเกิดความเคลื่อนไหวทันที
“นี่ถือเป็นการแน่ชัดแล้วว่า การกลืนกินวิญญาณอสูรสามารถช่วยฝึกวิชามังกรแท้ได้!”
หลัวเฉิงประกายแววตาอันมุ่งมั่น
บนเกาะชิงอวิ๋นแห่งนี้มีสัตว์อสูรมากมายสุดคณานับ!
เมื่อมีโอกาสอันดีเช่นนี้ เขาคิดจะกลืนกินมันให้หนำใจ!
ฟึบ!
ด้วยการกระแทกฝีเท้าลงบนพื้น ร่างหลัวเฉิงก็มุ่งลึกเข้าไปในป่าทันที
หืม?
“กลิ่นหอมนี่มัน!”
หลังพุ่งร่างไปได้ไม่ไกลนัก จู่ๆ หลัวเฉิงก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมเบาบางสัมผัสปลายจมูก จึงกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อควานหา ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับพื้นที่หนึ่งซึ่งห่างออกไปราวสิบจั้ง
บริเวณนั้นเป็นพื้นที่เปิดโลกล้อมรอบด้วยแอ่งน้ำขนาดย่อม ตรงกลางมีต้นไม้สีขาวบริสุทธิ์ที่ดูคล้ายงูตัวเล็กๆ งอกขึ้นมาจากพื้นดิน
“หญ้างูหยกสมุนไพรสามดาว!!”
ดวงตาหลัวเฉิงประกายสว่างวาบ
ไม่คิดเลยว่า บนเกาะแห่งนี้ไม่เพียงมีสัตว์อสูรมากมายเท่านั้น แต่ยังมีสมบัติล้ำค่าอย่างสมุนไพรอีกด้วย!
สมุนไพรสามดาวมีมูลค่ามากถึงสองหรือสามแสนตำลึง!
หญ้างูหยกนั้นนับว่าหาได้ยากยิ่ง ด้วยเหตุนี้มูลค่าของมันย่อมไม่ธรรมดาเป็นแน่!
ตอนนี้เขาเหลือโอสถสามดาวเพียงสามเม็ดเท่านั้น และเขายังขาดแคลนสมุนไพรมาใช้หลอมอีกต่างหาก
ด้วยว่ามันประจวบเหมาะเยี่ยงนี้ หลัวเฉิงจึงทะยานร่างขึ้นไปเหนือแอ่งน้ำนั้น มาดมั่นเจตนาจากคว้าหญ้างูหยก
แต่ระหว่างที่ร่างลอยเหนือแอ่งน้ำ จู่ๆ สัญชาตญาณตื่นตระหนกก็ผุดขึ้นในใจหลัวเฉิง พานให้เขากวาดสายตามองยังพื้นผิวน้ำทันที
ไม่กี่อึดใจที่ดวงตาสาดลงไปนั้น!
ปัง!
ผืนน้ำนิ่งก็พลันเกิดคลื่นแปลกๆ พิกลอย่างฉับพลัน ปรากฏร่างงูหลามใหญ่มาตรว่าความหนาลำตัวมันประมาณสองฉื่อ ดีดร่างขึ้นมาจากใต้พื้นน้ำ
วืด!
มันวาดหางเหวี่ยงฟาดเข้าใส่หลัวเฉิงอย่างแรง คล้ายเป็นแส้ขนาดเท่าลำตัวมนุษย์
“ช่างเจ้าเล่ห์นัก!”
หลัวเฉิงตะคอกเสียงต่ำในลำคอ แต่ใบหน้าก็หาได้ประกายความตื่นตระหนก ด้วยตนนั้นระวังภัยจะคุกคามอยู่แล้วจึงชกหมัดสวนออกไปทันที
ปัง!
เสียงแรงปะทะเขย่าห้วงอากาศให้สะท้านสั่น ด้วยแรงหมัดมหาศาลกว่าห้าหมื่นจินมันก็ได้ทะลวงหางงูจนเป็นรูอย่างฉับพลัน เลือดปลิวกระจายออกไปคล้ายกับละอองฝน
ฝ่อ!
งูเหลือมยักษ์แหงนหน้าขึ้นฟ้าแล้วร่ำร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด ก่อนเอี้ยวศีรษะอันใหญ่โตของมันหันมาหาหลัวเฉิง แล้วเปิดปากกว้างใหญ่คล้ายจะกลืนในคำเดียว ปล่อยลมเหม็นคาวคละคลุ้งปะทะเข้ากับจมูกหลัวเฉิงอย่างหน้าครั่นคร้าม!
“คีรีพินาศ!”
ในเสี้ยวลมหายใจนั้น หลัวเฉิงใช้กระบวนท่าเพลงหมัดสยบภูผาชกอย่างทันท่วงที หมัดนี้เปี่ยมด้วยพลังอัดแน่นแต่รวดเร็วดุจสายฟ้า กระแทกกรามของงูเหลือมยักษ์อย่างแรง
ปัง!
หมัดนี้ไม่เพียงมีพลังหลายหมื่นจินเท่านั้น แต่ยังอัดแน่นไปด้วยปราณอันกล้าแกร่งชกศีรษะงูหลามแตกกระจายในครั้งเดียว ด้วยลำตัวมันใหญ่นักจึงทำให้เลือดที่สาดออกไปย้อมแอ่งน้ำจนกลายเป็นสีแดงฉาน!
