ดาบที่รอการลับคม (4)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของแอรอน ตอนที่ 8 >
2. ดาบที่รอการลับคม (4)
สิ่งนี้ขัดกับความน่าจะเป็นที่เขาเคยรับรู้
ในโลกของเขา กฎแห่งการกระทำและปฏิกิริยาการจู่โจมไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด แต่จากการฝึกฝนอันยาวนาน ราลส์จึงตระหนักถึงหลักการทำงานของพลังดังกล่าวโดยสัญชาตญาณ
การส่งกำลังและการกระทำของมัน
เมื่ออาวุธปะทะกันจะเกิดผลที่ตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
แล้วพลังที่ราลส์ปล่อยออกมาจากขวาน…มันหายไปไหน?
ราลส์มองไปที่เท้าของชายคนนั้น
“เป็นไปไม่ได้...”
ทรายที่ชายคนนั้นเหยียบอยู่ไม่กระเซ็นแม้แต่น้อย
ชายคนนั้นไม่ขยับจากจุดที่เขายืนอยู่เลยตั้งแต่เริ่มการโจมตีแบบต่อเนื่อง
เจ้านั้นไม่ได้ขยับจากตำแหน่งเดิมเลยแม้แต่นิ้วเดียวหลังจากการโจมตีอย่างต่อเนื่องเริ่มขึ้น
กฎแห่งการโจมตีกำลังถูกทำให้สับสน
มันไม่ขยับ
สิ่งที่ชายคนนั้นใช้ อาจเป็นอะไรที่เหนือกว่าการเบี่ยงแรง
เขาสามารถนั้นรับหมัดของราลส์จากด้านหน้าและจัดการกับแรงกระแทกที่ส่งมาถึงร่างกายของเขาด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง
โดยไม่ทำลายดาบเหล็กเก่าๆนั้น
'ยังไง…เขาทำมันยังไง?'
ไม่รู้…..
มันเป็นเทคโนโลยีแบบใหม่เหรอ?
หรือเป็นความสามารถของร่างกาย?
หรือถ้าไม่ใช้มันเป็นเวทย์มนตร์แบบไหนกัน…?
สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือ
ความจริงก็คือชัยชนะและความพ่ายแพ้นั้นถูกกำหนดเอาไว้นานแล้ว
เมื่อราลส์ตระหนักอย่างนั้น ผิวของเขาก็ซีดลง
“ทำอะไรของนาย! ไอ้หนู! นายกำลังจะตาย!”
“ฆ่ามัน! ฆ่ามันเลย!”
ผู้ชมตะโกนโหวกเหวก
เพราะสถานการณ์ในสนามประลอง ใคร ๆ ก็ดูออกว่ราลส์ำด้เปรียบมาก
ขณะที่ราลส์ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ยกเว้นเหงื่อ แต่คู่ต่อสู้ของเขากลับเต็มไปด้วยเลือด
ใคร ๆ ก็มองออกว่าผลการแข่งขันออกมาเป็นอย่างไร
“น่า... รำคาญ...”
แต่ราลส์รู้
บาดแผลที่ดูเหมือนจะเป็นอันตรายนั้นไม่มีความหมายเพียงใด
ในบรรดาบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั่วร่างกายของชายคนนั้น ไม่มีแผลใดที่รุนแรงเลย
เลือดไหล
ก็เพียงเท่านั้น
เส้นเอ็นไม่ขาด กระดูกไม่หัก
ในบรรดาบาดแผลที่ถูกฟันมากมาย หลอดเลือดแดงไม่ได้รับความเสียหายเลย
ที่เดียวที่เลือดไหลผ่านเส้นเลือด มันเป็นอาการบาดเจ็บเล็กน้อยที่สามารถหายได้ด้วยการรักษาและการพยาบาลเพียงเล็กน้อย
ความผิดปกตินั้นบ่งบอกถึงความจริงเพียงหนึ่งเดียว
เพราะราลส์เองก็เคยทำสิ่งที่คล้ายกัน
ถ้าคู่ต่อสู้ธรรมดาเกินไป ผู้ชมจะเบื่อถ้าจบเร็วเกินไป
ดังนั้นเขาจึงจงใจทำให้ตัวเองบาดเจ็บเพื่อสร้างความตื่นเต้นในการต่อสู้
แต่การที่เขาสามารถเล่นสนุกแบบนั้นได้ต่างหากล่ะ...
นั้นหมายความว่า...
ความสามารถของทั้งสองฝ่ายแตกต่างกันอย่างมาก
มากพอ ๆ กับที่ผู้ใหญ่เล่นกับเด็ก
"ฮึ!"
ราลส์เดินเซ
เขาคนนี้...เป็นได้แค่ของเล่นของผู้ชายคนนั้นเหรอ?
"ไอ้เวรนี้! ไอ้สารเลว!"
ราลส์จ้องไปที่ชายคนนั้น
เขาไม่เห็นอารมณ์ใด ๆ ในดวงตาของเจ้านั้นเลย
“ฆ่ามัน! แค่ฆ่ามันก็จบ!”
“นายบ้าไปแล้วเหรอ? จบมันเร็ว!”
“ปิดฉากได้แล้ว!”
ผู้ชมสาปแช่งและตะโกน
ราลส์เพิกเฉยต่อเสียงนั้น
ต่อไปอาจเป็นช่วงสุดท้ายของชีวิตที่เขาเคยมี
ไม่ว่าพวกสวะนั่นจะพูดอะไร เขาก็ไม่สนใจ
“เข้าใจแล้ว”
ตุบ
ราลส์วางขวานลง
จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ได้หายไปนานแล้ว
เมื่อความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย เขากลับรู้สึกโล่งใจ
“ถ้านายพยายามอย่างหนักขนาดนั้น และแข็งแกร่งกว่าฉัน…มันก็คงช่วยไม่ได้”
ราลส์ยิ้มอย่างขมขื่น
“ก่อนจะไป….แกช่วยบอกอย่างหนึ่งสิ”
"อะไร?"
“เทคนิคนั้นคืออะไร”
สักวันหนึ่งจะยังไงเขาก็จะถูกฆ่าโดยคนที่แข็งแกร่งกว่าฉัน
มันเป็นชะตากรรมของกลาดิเอเตอร์
ราลส์ตรียมใจไว้แล้ว
เพียงแต่เวลานั้นมาถึงเร็วกว่าที่คาดไว้
“เป็นเทคนิคที่ยอดเยี่ยม นายฝึกมานานแค่ไหนแล้ว? นายไอเป็นเลือดมานานเท่าไหร่แล้วขณะฝึกซ้อม?”ที่น่าตื่นตาตื่นใจ."
ราลส์ก็ยิ้ม
พวกเขาอยู่ในเวทีเดียวกัน
เขาพอรู้คร่าวๆ ว่าชายคนนั้นมีชีวิตแบบไหน
ตอนที่เขายังเป็นเด็กถูกขายเป็นทาสให้กับสนามประลองตั้งแต่ยังเด็ก ทำงานบ้านและฝึกฝนควบคู่กันไป และเมื่อโตขึ้นก็ถูกผลักดันให้เป็นนักสู้
ชีวิตที่ไม่ธรรมดา
มันก็เหมือนกันกับราลส์
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กัน แต่ทั้งสองก็มีวัยเด็กที่คล้ายคลึงกัน
"หึหึหึ แอบฝึกซ้อมตอนกลางคืนหรือเปล่า? นั่นคงจะเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์ล่ะสิ”
จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ามันน่าทึ่ง
ดูเหมือนว่าเจ้านั้นแทบจะไม่ได้ฝึกอะไรเลย
แต่กลับซ่อนความสามารถแบบนั้นไว้
‘โดนหลอกซะแล้ว’
การต่อสู้ที่เขาคิดว่าชนะเพราะโชคดีทั้งหมดที่ผ่านมาก็ล้วนแต่เป็นการแสดง
มันคงเป็นความตั้งใจ
‘ฝึกทั้งวันทั้งคืน’
เขาฝึกซ้อมทั้งคืนโดยที่ไม่มีใครรู้ เห็นดวงดาวในยามรุ่งสาง ฝึกแล้วฝึกอีก
มือคงเปื้อนเลือด และแผลที่ฝ่ามือคงไม่มีเวลาแห้งเพราะเลือดไหลไม่หยุด
เพราะความพยายามเป็นแบบนั้น
ความพยายามไม่ทรยศใคร
นี่คือความเชื่อในชีวิตของราลส์
ถ้าเขาพ่ายแพ้และตาย เขาจะถูกฆ่าโดยคนที่พยายามมากกว่าที่เขาทำ
ไม่มีทางที่มันจะไม่ยุติธรรมหรือจะต้องมาเสียใจ
ความพยายามของราลส์อาจจะยังไม่เพียงพอ
‘การเบี่ยงแรงไม่ใช่เทคนิคที่ง่าย’
ราลส์รู้ดี
กลาดิเอเตอร์ที่ไม่ได้เกิดมาพร้อมความแข็งแกร่งเช่นนี้แต่กลับฝึกฝนทักษะของตนให้ถึงขีดจำกัดแทน
เหล่านี้คือกลุ่มที่เรียกกันทั่วไปว่าพวกเน้นทักษะ
มีเพียงส่วนน้อยในกลุ่มเน้นทักษะที่สามารถควบคุมการเบี่ยงแรงได้อย่างอิสระ
แต่การที่เจ้านั้นใช้เทคนิคที่เหนือกว่าการเบี่ยงแรงได้ขนาดนี้
ราลส์ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่ามันต้องผ่านการฝึกฝนที่หนักหน่วงเพียงใด
“มันเป็นเทคนิคเฉพาะเหรอ?
ชายคนนั้นพึมพำ
“นี่ไม่ใช่เทคนิคอะไรเลย”
"อะไรนะ?"
“เทคนิคไม่ใช่สิ่งที่เรียนรู้และฝึกฝนมาเหรอ?”
“พูดบ้าอะไร! เทคนิคนั้น...มันสุดยอดมาก! มันไม่ใช่สิ่งที่เรียนรู้ได้ง่าย ๆ! ต่อให้พยายามหลายปีก็ยังได้มาอย่างยากลำบาก...!”
“ฉันไม่เคยพยายามอะไรแบบนั้น”
ชายคนนั้นพูดอย่างใจเย็น
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันลองทำแบบนี้และก็ไม่ได้แย่ ใช่ไหมล่ะ การเบี่ยงแรงนั้น ? แต่ขอแก้ไขอย่างหนึ่ง นี่ไม่ใช่เทคนิค เพราะฉันไม่ได้เรียนรู้หรือฝึกฝนมัน”
“... ...”
“ฉันแค่ทำได้ก็เลยทำ..ก็เท่านั้นแหละ”
ราลส์ยืนนิ่ง
คำพูดที่เจ้านั้นพูดดังก้องในหูของราลส์