ดาบที่รอการลับคม (ุ7)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของแอรอน ตอนที่ 10>
2. ดาบที่รอการลับคม (ุ7)
**************
เขาหรี่ตาลงและพลิกหน้าหนังสือเร็วขึ้น
<ภารกิจของกษัตริย์คือหนึ่งเดียวเท่านั้น>
<ดับยุคแห่งความสับสนวุ่นวาย และนำมายุคแห่งแสงสว่าง>
<พระองค์ทรงเหวี่ยงดาบสองคม แยกความมืดออก กลืนน้ำตา และยิ้ม>
มันถูกเขียนด้วยคำที่ค่อนข้างยาก
เขาต้องใช้ความคิดอย่างมากในการตีความเนื้อหา
‘ความหมายมันน่าจะประมาณว่า พระองค์สั่งให้ลูกน้องไปฆ่าพวกสัตว์ประหลาดกับคนชั่ว’
สัตว์ประหลาดกินมนุษย์ มนุษย์ไม่เชื่อใจกัน และธรรมชาติกลายเป็นภัยพิบัติที่ทำร้ายมนุษย์
‘ไม่เหมือนกับตอนนี้หรอกหรือ?’
เขาหัวเราะเยาะ
<กษัตริย์ทรงแบกรับ>
<แบกรับความตาย แบกรับความเศร้าโศก แบกรับน้ำตา>
<พระองค์ทรงแบกรับน้ำหนักของทุกคนไว้บนบ่าของพระองค์ แต่พระองค์ไม่เคยยอมแพ้ที่จะก้าวต่อไป>
<พระองค์ทรงเป็นผู้แบกรับ>
<พระองค์ทรงเป็นผู้ลิขิตโชคชะตา>
<ลีด ผู้ดื้อรั้นและหัวแข็ง เรียนรู้ที่จะยอมรับจากการอยู่เคียงข้างกษัตริย์ และดาบของเขาก็เปลี่ยนโชคชะตาในไม่ช้า>
<กิออน ผู้โหดเหี้ยมและเห็นแก่ตัว เรียนรู้ความเมตตาจากการอยู่เคียงข้างกษัตริย์ และดาบของเขาก็ฟันฝ่าโชคชะตาไปในไม่ช้า>
น่าปวดหัวจริงๆ
เขาใช้นิ้วลากผ่านตัวอักษรขณะที่เขาอ่านหนังสือ
ส่วนใหญ่ของหนังสือเต็มไปด้วยคำอุปมาอุปไมยและสำนวนที่เป็นบทกวี ทำให้ยากที่จะอนุมานรายละเอียดที่เจาะจงได้
แต่เขาก็ยังคงอ่านต่อไป มีแรงกระตุ้นบางอย่างเดือดดาลอยู่ในตัวเขา
<ดังนั้น ในที่สุด ยุคแห่งความสับสนวุ่นวายก็สิ้นสุดลง และยุคแห่งแสงสว่างและมนุษยชาติก็เริ่มต้นขึ้น ขอให้กษัตริย์ผู้สูงศักดิ์และวีรบุรุษทั้งสองได้รับเกียรติอย่างไม่มีที่สิ้นสุด>
เขาปิดหนังสือหน้าสุดท้าย
รุ่งสางสิ้นสุดลงแล้วและเช้าก็มาถึง
เรื่องราวของกษัตริย์และวีรบุรุษสองคน
หนังสือสี่เล่มที่ชายชรานำมาให้เป็นชุดเดียวกัน
และวันถัดไป
เขาไปหาชายชรา
ชายชราที่กำลังกวาดพื้นทางเดินยิ้มกว้างเมื่อเห็นเขา
“อ่านจบแล้วเหรอ?”
“ใครเป็นคนเขียนหนังสือเล่มนี้?”
“ไม่มีใครเขียนมันหรอก มันเป็นเพียงการรวบรวมและดัดแปลงตำนานแห่งยุคของเรา ดูเหมือนว่านายจะสนใจมันมากทีเดียว!”
“มีเล่มอื่นอีกไหม?”
ขณะที่ชายชรายิ้ม เขาก็หรี่ตาลงและโยนเหรียญทองคำหนึ่งเหนียญไปให้เขา
“โอ้ ขอบคุณมาก!”
“ไปหามาให้ฉัน อะไรก็ได้ที่คล้ายกัน”
“ได้เลย!”
ชายชราหาหนังสือมาให้เขาตามที่เขาต้องการในไม่ช้า
เขาอ่านหนังสือต่อไป บางครั้งในห้องของเขาเอง บางครั้งต่อหน้าทุกคนที่กำลังฝึกอยู่
เรื่องราวของกษัตริย์กับอัศวิน มีหนังสือมากมาย แต่บางทีมันก็ซ้ำซากจำเจ อัศวินที่หลงทางได้พบกับกษัตริย์ ค้นพบพรสวรรค์ของตนเอง และช่วยโลกจากวิกฤต
“เรียกว่าวรรณกรรมของอัศวิน”
ชายชราหัวเราะทุกครั้งที่ส่งหนังสือให้
“มันเป็นเรื่องราวที่สูงส่งใช่ไหม? กษัตริย์และอัศวินในวรรณกรรมเหล่านั้นเป็นทั้งแบบอย่างและแรงบันดาลใจของพวกเรา”
ชายชราพูดพลางรำลึกถึงอดีต
คำพูดของเขาเป็นความจริง
อัศวินในเรื่องราวเหล่านี้ล้วนสูงส่งและชอบธรรม พวกเขาไม่เพิกเฉยต่อความอยุติธรรม ช่วยเหลือผู้อ่อนแอ จงรักภักดีต่อกษัตริย์ และทำหน้าที่ของตน
กษัตริย์ผู้เป็นที่ภักดีก็เช่นกัน
เขาปกครองอาณาจักรของเขาอย่างชาญฉลาดและรักประชาชนของเขา แม้แต่คนที่อยู่ภายใต้การปกครองของเขาก็เช่นกัน
พวกเขามีศรัทธาต่อกัน ช่วยเหลืออัศวิน และบูชากษัตริย์ แม้จะอยู่ในสภาพยากจนและยากลำบาก
แต่ทุกคนก็รักกัน
ทุกคนพึ่งพาและไว้วางใจกัน
พวกเขาเป็นแสงสว่างและความหวังของโลกมนุษย์
ดังนั้น
เขาจึงหมดความสนใจในวรรณกรรมอัศวินในไม่ช้า
“บอกว่าเปลี่ยนโชคชะตาได้งั้นเหรอ?”
ในช่วงดึกสงัด
เขาไปที่ลานฝึกซึ่งไม่มีใครอยู่และชักดาบเหล็กเก่าออกมา
สามารถพกพาอาวุธได้ตลอดเวลา
นั่นเป็นหนึ่งในสิทธิพิเศษของนักสู้ระดับสูง
“ดาบเล่มนี้…เปลี่ยนโชคชะตาได้งั้นเหรอ?”
เขาพึมพำ
ชึ้บ!
ใบมีดสีขาวสว่างปรากฏขึ้น
เขาเหยียดดาบออกไปให้แสงจันทร์ส่องกระทบ
ตามเรื่องราวของกษัตริย์และวีรบุรุษทั้งสอง นี่คือดาบที่เปลี่ยนโชคชะตาและเอาชนะโชคชะตา
“ที่นั่นอยู่ที่ไหน?”
เขาพึมพำ
น้ำเสียงที่อัดแน่นอยู่ในความสงสัย
ตัวดาบตรงเรืองแสงสีฟ้าสดใสท่ามกลางแสงจันทร์
เขาต่อสู้มานับไม่ถ้วนด้วยดาบเล่มนี้และไม่เคยพลาดที่จะคว้าชัยชนะ
ตามหลักอัศวิน
ดาบและใบมีดของเขาคือแสงสว่างและเส้นทางสู่โชคชะตา
แต่เขามองเห็น
เลือดและชิ้นเนื้อจำนวนนับไม่ถ้วนที่เปื้อนอยู่บนใบมีด
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและคำสาปแช่งของเหยื่อก่อนตาย
‘นี่คือแสงสว่างที่ลิขิตโชคชะตา?’
ตลกสิ้นดี
นี่เป็นเพียงเครื่องมือเท่านั้น
มันเป็นเครื่องมือในการสังหารสิ่งชีวิต
ดาบเล่มนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อสร้างความเจ็บปวด และเหนือสิ่งอื่นใด ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฆ่า
เขาหลงอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ
เมื่อเขาได้ยินเรื่องราวของกษัตริย์และวีรบุรุษทั้งสอง เขามองเห็นความหวัง
เขาสงสัยว่าพรสวรรค์โดยกำเนิดของเขาและดาบที่เปื้อนเลือดของเขามีความหมายอะไรไหม?
แต่ฉันก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็ว
ไม่มีกษัตริย์ผู้แบกรับภารกิจอยู่ในโลกนี้
ไม่มีอัศวินผู้สูงศักดิ์
ไม่มีคนดี…
เมื่อวานนี้เอง
เขาได้เห็นนักสู้คนหนึ่งจัดการศัตรูของเขาและลากเขาลงไปสู่หายนะ
พวกเขาอาจคิดว่าพวกเขาไม่มีโอกาสชนะหากพวกเขาต่อสู้อย่างยุติธรรม
ศัตรูถูกกล่าวหาว่าก่อกบฏและถูกลากไปที่ไหนสักแห่งด้วยเสียงกรีดร้อง
เขาอาจจะตายหลังจากการทรมานอันชั่วร้าย
เขาเห็น…รอยยิ้มอันชั่วร้ายของชายผู้ขว้างคู่ต่อสู้ลงเหว
ที่นี่มีอะไรสูงส่งและดีงาม?
มันไม่ได้พิเศษอะไรเป็นพิเศษ
สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเป็นประจำในชีวิตของเขา
ตั้งแต่แรกเริ่ม เขาถูกพ่อแม่ทอดทิ้งและลงเอยด้วยการเป็นทาสกลาดิเอเตอร์
เขาเห็นฉากของการทรยศและฆ่าคนอื่นเพื่อแลกกับขนมปังและน้ำตั้งแต่เขายังเด็ก
‘เรื่องราวที่เเต่งขึ้นก็เป็นเพียงเรื่องราวในนิยายเท่านั้น’
เรื่องราวไม่ใช่ความจริง มันถูกสร้างขึ้นมาตั้งแต่แรก
ความจริงเป็นแบบนี้ต่างหาก
ชึ้บ
เขาเก็บดาบเข้าไปในฝัก
ตอนนี้เขารู้สึก…เกลียดความสามารถของตัวเอง
