ดาบที่รอการลับคม (ุ6)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของแอรอน ตอนที่ 9>
2. ดาบที่รอการลับคม (ุ6)
**************
“ผู้ชนะกิจกรรมหลักนี้คือ...! กลาดิเอเตอร์นิรนาม!”
พิธีกรประกาศเสียงดัง
“ขอแสดงความยินดีกับผู้ชนะ! และแน่นอนผู้แพ้ต้องพบกับความตาย!”
“วู้ว!”
"เพื่ออไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราจะขอแนะนำการแข่งขันต่อไป..."
เสียงเชียร์ของพวกนั้นไม่มีความหมายสำหรับชายคนนั้น
เขาสะบัดเลือดที่เปื้อนใบดาบออก แล้วเดินเข้าไปในห้องพัก
การต่อสู้ครั้งที่สิบสองของนักสู้ระดับสูงนิรนามก็จบลง
นิรนาม
การที่เขาไม่มีชื่อนั้นก็กลายเป็นชื่อของเขา และเขาไม่ได้เรียกตัวเองว่าชื่ออะไรมาตั้งแต่เกิด
พ่อค้าทาสตั้งชื่อให้เขา แต่เขาไม่สนใจ
เมื่อเพื่อนๆ ของเขาเรียกชื่อและนามสกุลที่พ่อแม่ตั้งให้แต่เขาก็เงียบ
ไม่จำเป็นต้องมีชื่อหรืออะไรทำนองนั้น
ไม่ว่าในกรณีใด เขาถูกขายไปเป็นทาสกลาดิเอเตอร์ตั้งแต่อายุยังน้อย และเขาเองก็ไม่อยากรู้เกี่ยวกับครอบครัวของเขา
ดังนั้นชื่อของเขาจึงถูกปิดเป็นความลับ
ยิ่งชื่อนักสู้แปลกประหลาดเท่าไหร่ ก็ยิ่งสะดุดตาเท่านั้น ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องที่ไร้ประโยชน์
"ฮู่ว"
หลังจากการแข่งขันจบลง
เขาไปที่สนามฝึกซ้อมที่อยู่ในสนามกีฬา
แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อการฝึก
เขาแค่ต้องการที่ที่ไม่มีคน
"..."
บาดแผลจากการต่อสู้ครั้งก่อนยังคงเจ็บปวด
แต่ก็ไม่ได้เป็นแผลร้ายแรงตั้งแต่แรก
เขานั่งลงบนเนินทราย
"แค่กๆ"
เสียงหัวเราะปนไอและเสียงแหบพร่า
"ไม่ไปร่วมงานเลี้ยงหรือ?"
"คุณเองเหรอ?"
"โอกาสแบบนี้หายากนะ ถ้าไม่สนุกตอนนี้ ต่อไปก็คงจะสนุกไม่ได้แล้ว"
ชายชราหลังค่อมยืนอยู่ตรงหน้าเขา
กระ ฝ้า และริ้วรอยบนใบหน้าของเขาทำให้ยากที่จะเดาอายุที่แท้จริงของเขาได้
ชายชราร่างผอมแห้งราวกับหนังหุ้มกระดูกหัวเราะ
“นายไม่ใช่คนสำคัญของปาร์ตี้นี้เหรอ?”การต่อสู้ระหว่างกลาดิเอเตอร์ระดับสูงนั้นหาได้ยาก”
"แล้วมันยังไง?"
ตอนนี้เป็นเวลาเย็น
มีเสียงดังมาจากที่ไหนสักแห่ง
มีงานเลี้ยงจัดขึ้นภายในสนามกีฬา
เป็นงานเลี้ยงสำหรับนักสู้ที่ชนะและมีชีวิตรอด ผู้ชนะจะได้เพลิดเพลินกับความสะดวกสบายและความสุขต่างๆ ที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
“แค่กๆ ยังไงซะมันยังเหมือนเดิม”
“.....”
“เอานี้ไป”
ติ๊ง
ชายคนนั้นโยนเหรียญทองที่เขาถืออยู่ในมือ
รางวัลจากการต่อสู้ครั้งนี้
ชายชรารับมันไว้ แล้วล้วงหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากอกเสื้อ
เป็นมัดหนังสือเก่าๆ
"นี้หายากมาก นายจะไม่เสียใจเลย"
ตุบ
เขาวางหนังสือที่ได้รับไว้ข้างๆ
แล้วหยิบหนังสือเล่มบนสุดออกมาตรวจสอบสภาพ
'ไม่เลว'
เก่าแต่ยังอ่านได้
สภาพหนังสือก็ดีอย่างที่ชายชราบอก
"นี่เป็นทิป"
เหรียญทองที่สองเข้าไปอยู่ในมือของชายชรา
เหรียญทองสองเหรียญ
เงินทั้งหมดที่ได้รับจากการเอาชนะราลส์กลาดิเอเตอร์ระดับสูงหายไปอยู่ในมือของชายชรา
ชายคนนั้นไม่สนใจเงินทองเลย
"ขอบคุณมาก"
ชายชรายิ้มและซ่อนเหรียญทอง
'เงียบจัง'
แสงจันทร์สาดส่องลงมาจากเพดานที่เปิดโล่ง
สว่างพอแล้ว
ชายคนนั้นเปิดหน้าแรกของหนังสือที่ไม่มีชื่อโดยใช้แสงจันทร์เป็นแสงสว่าง
ก่อนหน้านั้น...
"ยืนทำอะไร? ธุระเราจบลงแล้วนะ”
ชายชรายังไม่ไปำหน
"ฉันแค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ น่ะ"
"เรื่องเก่าๆ?"
"น่าเสียดายจริงๆ ที่สมบัติล้ำค่าเช่นนี้ต้องกลายมาเป็นนักสู้และเน่าเปื่อย"
เขาปิดหนังสือ
ไม่บ่อยนักที่ชายชราจะพูดกับเขา
ชายชราเคยบอกว่าเขาเคยเป็นนักสู้ระดับพิเศษ
ระดับพิเศษ
เป็นตำแหน่งสูงสุดของนักสู้ที่ได้รับหลังจากชนะการต่อสู้มากกว่า 30 ครั้ง
ตั้งแต่มีการเปิดสนามประลอง มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับตำแหน่งนี้
'นั่นคือชายชราคนนี้หรือเปล่า?'
ถึงอย่างนั้น ชายชราก็เป็นได้แค่ผู้จัดการระดับล่างของสนามประลอง
ไม่ว่าเขาจะสร้างผลงานได้มากแค่ไหน พวกขุนนางผิวขาวก็ไม่มีทางให้ตำแหน่งที่เกินตัวแก่มนุษย์
"คุณไม่ใช่นักสู้หรอกหรือ?"
"ไม่ใช่"
"หืม?"
"ฉันได้เป็นนักสู้หลังจากที่เสียเกียรติและตกต่ำไปแล้ว"
ดวงตาของชายชรามองย้อนกลับไปยังอดีต
10 ปีก่อน
20 ปีก่อน
30 ปี 40 ปีที่แล้ว ไปไกลกว่านั้น
ไปยังอดีตที่มนุษย์ไม่ใช่ขุนนางผิวขาว ปกครองโลกนี้
"ฉันเคยเป็นอัศวิน เคยได้ยินเรื่องนั้นไหม?"
"ไม่เคย"
ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความทรงจำ
“เป็นอาชีพที่น่าเคารพ ยึดมั่นในเกียรติยศ ปกป้องผู้อ่อนแอ และจงรักภักดีต่อนายท่าน...มันเป็นงานแบบนั้น”
“.....”
"ยุคสมัยของมนุษย์นั้นช่างสูงส่งจริงๆ"
ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ
"สูงส่งมากจนแพ้พวกขุนนางผิวขาวนะะเหรอ?"
"ฉันจะไม่แก้ตัว ความผิดของเราที่ทำให้นายต้องกลายเป็นแบบนี้"
ดวงตาที่เหี่ยวย่นของชายชรามองไปที่ชายหนุ่ม
"น่าเสียดาย ความอัปยศนั้น น่าเสียดายจริงๆ"
“.....”
"ถ้าเจ้าเกิดเร็วกว่านี้ 100 ปี ไม่สิ แค่ 50 ปีก็ยังดี"
ชายชราถอนหายใจ
“นี่เป็นการลงโทษอันศักดิ์สิทธิ์จากเทพธิดาแฝดเหรอ?”
"คุณกำลังพูดอะไร?"
"ขอโทษที ฉันแค่บ่นไปเรื่อย เอาล่ะฉันจะไม่รบกวนเวลาของนายอีกต่อไปแล้ว เพลิดเพลินกับมันให้เต็มที่เถอะ"
ไม่นานชายชราก็เดินจากไป
ชายหนุ่มที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังหันกลับไปมองหนังสืออีกครั้ง
'หนังสือเหรอ'
ที่เขาซื้อหนังสือจากชายชราก็แค่เพราะความคิดชั่ววูบ
เขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรในเวลาว่าง
ดูเหมือนกลาดิเอเตอร์คนอื่นๆ กำลังฝึกซ้อมและเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขัน แต่เขารู้สึกว่ามันไม่จำเป็น
เขาไม่พบเหตุผลที่จะต้องแข็งแกร่งขึ้น
ดังนั้น ในขณะที่เขาพยายามหาอะไรหลายๆ อย่างเพื่อฆ่าเวลา
และดังนั้นเขาจึงได้รู้จักกับสื่อต่างๆ เช่น หนังสือ
มัดกระดาษที่เขียนเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ในอดีตหรือเรื่องราวที่แต่งขึ้นมา
และบังเอิญว่าเขาอ่านและเขียนหนังสือได้ตั้งแต่อายุยังน้อย
ดังนั้นเขาจึงขอให้ชายชราที่นำของจากข้างนอกเข้ามา โดยให้เหรียญทองเป็นค่าตอบแทน
'ชายชรานี่ พูดมากขนาดนี้เลยเหรอ?'
เขารู้ข้อเท็จจริงใหม่ข้อหนึ่ง
เขาหยิบหนังสือเล่มบนสุดออกมาเปิด
ไม่มีจุดประสงค์อะไรเป็นพิเศษ
แค่ฆ่าเวลาเท่านั้น
"..."
เขาเริ่มอ่านหนังสือตั้งแต่หน้าแรก
<ในอดีตกาล>
<ยุคแห่งความสับสนและความมืดมิด ที่สัตว์ประหลาดกินมนุษย์ มนุษย์ไม่เชื่อใจกัน และธรรมชาติกลายเป็นภัยพิบัติที่ทำร้ายมนุษย์อย่างไม่หยุดหย่อน>
<มีกษัตริย์หนึ่งองค์และฮีโร่สองคน>
<กษัตริย์รักและห่วงใยเหล่ามนุษย์และทรงพิโรธต่อสัตว์ประหลาดและภัยพิบัติที่ทำร้ายพวกเขา>
<กษัตริย์มีดาบสองเล่มที่จะฝ่าฟันโชคชะตา>
<ลีด อัศวินผู้สูงศักดิ์ที่เคารพในเกียรติยศ>
<และกิออน นักรบผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ที่บูชาพลังแห่งความแข็งแกร่ง>