บทที่ 26 ความเป็นธรรม

"ยาชูกัสเหรอ...เจ้ากำลังจะถามข้าว่ายาชูกัสเป็นดังข่าวลือหรือเปล่างั้นรึ" ชายห้องสมุดดันแว่นตาที่ดั้งจมูกของเขา ดึงความสนใจของเขาออกไปจากหนังสือ และเหลือบมองเซารอนขึ้นๆ ลงๆ

"ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจได้แล้วสินะ ชัดเจนว่าจะเป็นนักเวทย์ฝึกหัดดีกว่าใช่ไหมล่ะ เส้นทางนี้เหมาะกับเจ้ามากกว่า แต่จะว่ายังไงดีล่ะ ข้าคิดว่าเจ้าสามารถปรึกษาคนอื่นด้วยได้นะ อาจจะไม่ใช่คนพิเศษอย่างลิชชุดขาวก็ได้ ยังมีผู้สมัครที่ปรึกษาที่ดีอยู่อีก…”

เซารอนเม้มริมฝีปาก เขาเพียงมาเพื่อยืนยันว่าเขาถูกหลอก แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่หัวหน้าร้านขายอาวุธเมดิเตอร์เรเนียนจะเป็นผู้บ้าคลั่งที่พูดออกมา “เขาเลือกที่จะโกหกและ หลอกเด็กให้ลอบสังหารลิช” ถึงแม้ความเป็นไปได้นี้จะน้อยนิด แต่เขาก็อยากจะตรวจสอบให้มั่นใจอยู่ดี

"สรุปว่ายาชูกัสเป็นไอ้โรคจิตที่กระหายการฆ่าสาวน้อยเวทมนต์มากจริงๆ เหรอ?"

"ใช่"

สรุปว่าสิ่งที่เขาสงสัยได้รับการยืนยัน ว่าแต่...คนเนิร์ดที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องสมุดทั้งวันสามารถกล่าวหาความผิดคนอื่นๆได้แบบนี้จริงๆงั้นเหรอ?

"แต่สิ่งหนึ่งที่เจ้าต้องรู้ไว้ก็คือ ถ้าเจ้าไม่คำนึงถึงนิสัยส่วนตัวของเขา เขาจะเป็นผู้ให้คำปรึกษาที่ยุติธรรมและใจกว้าง" คำพูดเพิ่มเติมของชายห้องสมุดหยุดเซารอนที่กำลังจะจากไป

“ยุติธรรมและใจกว้าง เจ้าจริงจังใช่ไหมเนี่ย ไม่ใช่ว่าเจ้ากำลังพูดประชดหรอกนะ?” เซารอนหันไปจ้องมองเขา

“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง เขามีเงิน” ชายห้องสมุดยักไหล่ “ในฐานะที่เป็นเด็กฝึกของเขา เจ้าจะไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทุนและวัสดุเลย และเจ้าสามารถขออนุญาตยืมหนังสือได้อย่างง่ายดายจากชั้นที่สิบสี่ของ ห้องสมุดด้านล่าง ซึ่งมันเป็นชั้นของเวทมนต์คาถาต้องห้าม”

"แม้แต่ผู้ที่มีพรสวรรค์และสร้างความดีความชอบก็อาจมีโอกาสได้รับการเสนอชื่อจากเขา เพื่อสืบทอดมรดกของตระกูลโบราณที่สายเลือดถูกตัดออก หรือแต่งงานกับตระกูลขุนนางและกลายเป็นขุนนางจักรพรรดิที่แท้จริง มีใครอีกล่ะที่จะทำเรื่องนี้ได้ แม้แต่ลิชด้วยกันเองก็ยังไม่สามารถจัดเตรียมเงื่อนไขดังกล่าวได้เลย"

"ว่ากันตามตรง มีคนจำนวนมากที่ยินดีอดทนกับนิสัยแปลกๆ ของเขา แม้แต่ลิชชุดคลุมสีขาวผู้อื่นก็ยังช่วยเขาด้วยในหลายๆโอกาส"

อะไรกัน เขามาเพื่อสอบถามเกี่ยวกับว่าที่ศัตรูเพราะข่าวลือเหล่านั้น นอกจากมันเป็นเรื่องจริงแล้ว กับคนที่มีทั้งคนที่กลัวและคนที่เกลียด แต่ในจักรวรรดิกลับเต็มไปด้วยผู้คนและนักกวีจากสหพันธ์เอลฟ์มังกรยังเรียกเขาว่า ราชาปีศาจ เสียอีก

"แต่ถ้าเจ้าต้องการได้บางสิ่งเจ้าต้องสละบางสิ่ง มันเป็น เป็นทางเลือกที่ง่ายมากใช่ไหม?”

เซารอนขมวดคิ้ว มองชายสวมเสื้อคลุมสีเทาตรงหน้าพลางจัดการความคิดของตน “แล้วเจ้าล่ะ ทำไมเจ้าถึงยังทำงานเป็นเด็กฝึกในห้องสมุดอยู่ล่ะ เจ้าไม่คิดจะเข้าร่วมกับเขาเหรอ?”

"ข้าเหรอ?“ชายห้องสมุดชี้จมูกแล้วยิ้ม”ข้าแก่แล้วใช่ไหมล่ะ เจ้ายาชูกัสนั่นชอบฮีโร่รุ่นเยาว์ที่มีพรสวรรค์ เขายังเป็นชุดคลุมสีขาวอีกด้วย อย่างน้อยเขาก็ต้องการคนที่เป็นอัจฉริยะประเภทที่ได้รับใบโอ๊กสีทอง และอย่างน้อยๆต้องอยู่ในสามที่นั่งอันดับต้นๆ ในแต่ละรอบการจัดอันดับ ไม่อย่างนั้นมันจะยากสำหรับเขาที่จะได้รับความนิยมเช่นนี้"

"แน่นอนว่าคำพูดนี้เป็นเพียงมุมมองจากข้า แต่...ในอีกแง่มุมหนึ่ง ข้าสามารถบอกได้อีกว่า ยังมีเหตุผลอื่นที่ทำให้เขาไม่ใช่ทางเลือกที่ดีในฐานะที่ปรึกษาด้วยเช่นกัน…”

บรรณารักษ์ห้องสมุดโบกมือให้เซารอน และเซารอนก็รีบโน้มศีรษะไป

“ศิษย์ของเขา...ล้วนแล้วแต่เป็นผู้มีวงจรเวทย์มนต์ไม่สมบูรณ์” บรรณารักษ์ห้องสมุดพูดเบาๆ พร้อมแสดงสีหน้าที่บ่งบอกว่า 'เจ้าเข้าใจไหม' ?'

เซารอนใช้ความรู้สึกที่เรียกว่า 'ข้าเข้าใจปีศาจ! ' ก่อนจะเอ่ยถามออกไปให้แน่ใจ "เจ้าหมายถึงอะไร"

"...มันอาจจะเป็นผลจากการลงนามในสัญญาพิเศษบางอย่างกับเหล่าผู้ฝึกหัด นั่นทำให้พวกเขาขาดส่วนหนึ่งของวงจรเวทย์มนต์ของพวกเขาไป" บรรณารักษ์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอธิบายเพิ่มเติม

"มันเป็นไปไม่ได้ที่ลูกศิษย์ทุกคนจะมีปัญหาอย่างอธิบายไม่ได้นี้ก่อนจะเป็นเด็กฝึกของเขาไปเสียทุกคน”

"ผู้ที่สูญเสียวงจรเวทย์ไปส่วนหนึ่งมาจากอุบัติเหตุทางเวทย์มนต์ก็จริง แต่ส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็นผู้ที่ถูกควบคุมโดยสัญญาและวิธีอื่นๆ"

" ดังนั้น การที่จะเป็นเด็กฝึกของยาชูกัสจึงไม่ควรเป็นลูกศิษย์ที่ผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นมา ซึ่งเมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นน่าจะใกล้เคียงกับการยอมจำนนมากกว่าการเป็นเด็กฝึก ไม่อย่างนั้นแล้ว ข้าเองก็นึกไม่ออกเลยว่าทำไม”

เซารอนขมวดคิ้ว “แล้วลิชคนอื่นๆ ก็แค่ดูอยู่เฉยๆไม่คิดวุ่นวายเนี่ยนะ?”

ล้อเล่นกันรึเปล่า นี่หมายความว่าไง ? มันหมายความว่าไอ้เจ้านั่นมันใช้สัญญาควบคุมลูกศิษย์ หรือ ว่านี่เป็นเพราะมันหวาดระแวงสาวน้อยเวทมนต์กัน?

บรรณารักษ์ห้องสมุดโบกมือ “ใครก็ตามที่อยู่มานานเกินไปก็ล้วนแล้วแต่มีนิสัยเสียกันทั้งนั้นนี่นา แล้วก็อีกอย่างนะ ให้ข้า พูดตรงๆ เลยแล้วกัน ผู้ชายที่เซ็นสัญญาทาสสวาทกับลูกศิษย์ก็ยังเป็นที่ยอมรับเลย”

"ส่วนเรื่องสาวเวทย์มนต์ ถ้าพูดตรงๆ สายตาของยาชูกัสนั้นเรียกได้ว่าค่อนข้างสูงจริงๆ และโดยทั่วไปแล้วหากว่ากันตามจริง มีผู้หญิงไม่มากนักที่เหมาะสมจะเป็นนักเวทย์ที่จะถูกมันหมายปองได้ และสำหรับประโยคก่อนหน้านี้ ไม่ใช่ว่าตะไม่มีลิชที่ไม่พยายามยับยั้งมันซะทีเดียว"

"เจ้าหมายถึงอุลริดเหรอ มันที่ใช้เวทมนต์สังหารแบบนั้นเพื่อคัดเลือกเด็กฝึกแบบไม่สมัครใจ มันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ!" เซารอนพูดด้วยความโกรธ

“เจ้าค่อนข้างมีอคติเลยนะเนี่ย” บรรณารักษ์ห้องสมุดยักไหล่ “แต่ข้าไม่ได้หมายถึงอุลริด ข้าหมายถึงดอกไม้เสื้อคลุมสีขาว ลิชฟลาวเวอร์ต่างหาก เธอได้เปิดสถาบันเวทมนต์ประจำขึ้นอีกแห่งหนึ่งนอกเมือง แถมยังมีความเชี่ยวชาญในการสอนลูกหลานของขุนนาง และปกป้องพวกเขาจากการถูกคุกคามโดยยาชูกัสอีกด้วย”

“แล้วลูกสาวของประชาชนทั่วไปล่ะ แล้วคนอื่นๆ ที่ไม่เลือกข้างล่ะ?” เซารอนมองดูเขา “แล้วภรรยาของผู้นำกองทหารม้าโลหิตล่ะ” พวกเขาถูกมันฆ่าด้วยเหรอเปล่า?”

บรรณารักษ์ห้องสมุดส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เซารอน อย่าไปเดือดร้อนแทนใครเลย เจ้าลองนึกดูสิว่าแล้วถ้าไม่มียาชูกัสล่ะจะเป็นยังไง? จักมีกี่คนกันที่สามารถรอดพ้นจากพันธมิตรเอลฟ์มังกรในครานั้น ต่อให้ไม่นึกถึงเรื่องนั้น เจ้าก็ไม่สามารถช่วยทุกคนได้อยู่ดี มีเพียงผู้บ้าคลั่งอย่าง กองทัพแนวหน้า เท่านั้นที่ทำอย่างนั้น”

ข้าคือ กองทัพแนวหน้า ที่บ้าคลั่ง! นั่นล่ะโว้ย!

เซารอนอยากจะตะโกนออกมาแบบนั้น แต่เขาก็ยังควบคุมอารมณ์ได้ ไม่มีอะไรจะโต้เถียงกับโอตาคุแห่งบรรณารักษ์ห้องสมุด ผู้ที่มีมุมมองทั่วไปราวกับนักเวทย์ที่มีเหตุมีผลคนหนึ่ง

สิ่งมีชีวิตหรือไม่ใช่สิ่งมีชีวิตเกี่ยวกันด้วยเหรอ? ใครไม่พยายามที่จะมีดิ้นรนเอาชีวิตรอดเองก็ควรปล่อยไปรึไง? การที่ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตัวเองได้มันหมายความว่าควรจะตกอยู่ในมือของไอ้สารเลวนั่นด้วยเหรอ? นี่เจ้าเบื่อโลกนี้ขนาดนั้นเลยรึไงกัน?

เดิมทีเซารอนมีมุมมองที่คล้ายกัน โดยมีความแตกต่างเพียงเล็กน้อย นั่นคือ ถ้าไม่มีไอ้สารเลวมายุ่งกับเขา เขาก็จะไม่ยุ่งไม่วุ่นวายกับใคร รวมถึงการที่ไม่คิดจะสร้างสายสัมพันธ์ที่ฝังลึกกับใครมากนัก เพื่อที่จะไม่ต้องวนเวียนเรื่องวุ่นวายอย่างไม่จบไม่สิ้น!

ตอนนี้ อัศวินผู้ยิ่งใหญ่ อัลเฟรด ถือเป็นหนึ่งในผู้มีสายสัมพันธ์กับเซารอนในฐานะ...อาจารย์?...เพื่อน? เมื่อมานึกๆดูแล้วก็ไม่ใช่อย่างนั้นเลยสักอย่างเดียว เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเพียงแค่ต้องการนำทางเซารอนด้วยจุดประสงค์ของเขาเอง และพูดตรงๆ ว่าเขาตั้งใจจะใช้ประโยชน์จากเซารอนเสียด้วยซ้ำไป

แต่แล้วมันยังไงล่ะ? พูดตรงๆ ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลไม่ได้เกี่ยวกับการใช้งานได้หรือไม่อยู่แล้ว

หนี้ของพ่อและลูกสาวของตระกูลอบิดิสในการช่วยเหลือเซารอนไม่สามารถชำระได้ด้วยการตอบแทนเพียงเล็กน้อยและจ่ายอีกเล็กน้อยก็จะสาสมใจได้ เมื่อพวกเขาช่วยเหลือเซารอนชนิดที่สลับกันไปมา ความผูกพันระหว่างทั้งสองฝ่ายก็จะยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้นเท่านั้น และนี่คือกุญแจสำคัญที่ทำให้เซารอนไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

อัลเฟรด อบิดิส ไม่เคยพูดถึงความขุ่นเคืองระหว่างเขากับ ยาชูกัส เลยสักครั้ง

สิ่งเหล่านี้ถูกคาดเดาโดยเซารอนเองเพียงฝ่ายเดียว

คำขอของอัลเฟรดเป็นเพียง...การเลือกสิ่งที่เขาคิดว่าถูกต้อง

จากนั้นจึงพยายามฝึกเซารอนให้เป็นคนที่จะตัดสินใจได้ถูกต้อง

นั่นคือทั้งหมดที่เขาให้เซารอน

นี่ทำให้เซารอนถือว่า ผู้ชายคนนี้เป็นผู้สอนแนะแนวทางใหม่ในชีวิตของเขา ที่เขาสามารถเพิกเฉยและถอนตัวออกจากเกมกระดานหมากนี้ได้ด้วยตัวเอง...ใช่รึเปล่า?

บทบาทเดียวของเขาคือการทำหน้าที่เป็นไกด์นำเที่ยวของจักรวรรดิให้กับเซารอนเป็นเวลาสองสามวัน

มอบชุดใหม่ของอัศวินแห่งความตายครบชุด

ช่วยเริ่มต้นภารกิจของกองทัพแนวหน้า แวนการ์ด

และสอนทักษะลับของพลังแห่งความสิ้นหวังแก่เขา

ดังนั้น เขาสามารถออกจากบทสอนเล่นนี้ได้หลังจากทำภารกิจเรียนรู้สำเร็จโดย NPC ผู้นี้ใช่รึเปล่า?

ไม่ เซารอนทำไม่ได้

หลังจากประสบกับความสิ้นหวังและความโศกเศร้าอย่างสุดซึ้งและสิ้นหวังของชายผู้นั้นแล้ว

เซารอนไม่มีทางทิ้งชายคนนี้ไว้ข้างหลังแบบนี้

ชี้แนะก็เรื่องของการชี้แนะ

แต่เซารอนเชื่อว่าสิ่งที่ถูกต้องที่ต้องทำคือ อย่างน้อยต้องช่วยชายคนนั้นและจัดการสิ่งที่ค้างคาให้จบสิ้น

อาจเป็นเพราะในขณะนี้เองที่ในที่สุดเซารอนก็ยืนยันความตั้งใจของเขาและตัดสินใจที่จะเป็นศัตรูของยาชูกัส

จากนั้นมือของเขาก็เริ่มเจ็บอีกครั้ง

“โอ้ไม่ พันธมิตรทางสายเลือดนี้น่ารำคาญจริงๆ!” เซารอนอดทนต่อความเจ็บปวดสาหัสและเปิดกระดาษแผ่นหนึ่งที่ซีเชี่ยนส่งมาเพื่อใช้สำหรับการเสริมความแข็งแกร่งของเขาด้วยโพชั่น

รอยหมึกบนกระดาษปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วติดต่อกัน

'เจ้าทำอะไรอีกแล้วเนี่ย! มันน่ารำคาญมากนะ! เอ้า! พูดมาเร็วๆเข้า! !

เซารอนทำอะไรไม่ถูก แต่คงไม่มีเหตุผลอื่นที่จะลงโทษเขาที่ผิดคำสาบาน ดังนั้นเขาจึงกัดนิ้วแล้วเขียนลงบนกระดาษจดหมาย

“ข้าจะกำจัดยาชูกัสภายในสามเดือน” '

ความเจ็บปวดหายไปจริงๆ

“ฮะ...”

เซารอนสูดลมหายใจแล้วปาดเหงื่อเย็นบนหัว เขาอดที่จะนึกเล่นๆไม่ได้ว่า เวทมนต์พวกนี้มีวงกว้างขนาดไหนกัน? การเป็นพันธมิตรของเขากับ ซีเชี่ยน เพียงเพื่อให้เธอช่วยเพิ่มประสิทธิภาพลำดับโพชั่นให้สำเร็จไม่ใช่หรือ?

เป็นไปได้ไหมว่า ที่การตัดสินใจเป็นศัตรูกับ ยาชูกัส ก็จะถูกตัดสินว่านำไปสู่ความล้มเหลวของพันธสัญญา? เป็นเพราะซีเชี่ยนไม่สามารถช่วยเสริมความแข็งแกร่งให้เขาได้ภายในสามเดือนใช่ไหม? หรือเป็นเพราะเหตุผลอื่น?

หมึกบนกระดาษจดหมายเงียบไปครู่หนึ่งและเริ่มเต้นเป็นจังหวะอีกครั้ง เซารอนคิดว่าเขากำลังจะถูกดุ แต่จู่ๆ ก็มีการวาดแผนที่และพิกัดใหม่ต่อหน้าเขา

"มาหาข้าที"

เธอไม่โกรธเหรอ?

เซารอนระบุที่อยู่ที่ได้จากข้อความและพบว่าเป็นย่านที่เขาไม่เคยไปมาก่อน ทางเหนือของห้องสมุดขนาดใหญ่ในใจกลางเมือง

เซารอนขี่จิ้งจกน้อยแล้วรีบวิ่งไป ระหว่างทาง เขาเริ่มลังเลว่าจะยุติความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับหญิงสาวหรือไม่

สาวน้อยเวทมนต์ผู้มีพรสวรรค์โดดเด่น อย่างน้อยก็มีใบโอ๊คสีทอง...

ถ้าอย่างนั้นแล้ว ซีเชี่ยนเอสแตร์ ผู้นี้ ไม่ว่าเจ้าจะมองอย่างไรก็ถือว่าอยู่ในรายชื่อความต้องการของ ยาชูกัส ไม่ใช่รึไง

เขาไม่รู้จริงๆว่าเธอรอดมาได้อย่างไรจนถึงตอนนี้ แต่ถ้าเธอเข้ามาพัวพันกับเซารอนแล้วถูกจับตามองจริงๆ มันคงไม่จบลงด้วยดีใช่ไหม?

นายกองแนวหน้าไม่มีอะไรมากไปกว่ากองทัพแนวหน้า พวกเขาล้วนดื้อรั้นเหมือนวัว ร่วมมือกันเพื่อเพิ่มโอกาสในการชนะจะดีกว่า แต่เซารอนไม่ต้องการให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับคนอื่น

สถานที่สำคัญที่ซีเชี่ยนให้ในครั้งนี้ดูเหมือนจะเป็นอาคารสอน เมื่อเซารอนมาถึง เขาบังเอิญเห็นนักเวทย์ช่วงกลางภาคเรียนชุดแดงเดินออกไปเป็นกลุ่มละสองหรือสามคนหลังเลิกเรียน พวกเขาทั้งหมดเป็นคนหนุ่มสาว และคนที่เดินผ่านเกือบทั้งหมดเป็นผู้ชาย เกือบทุกคนมีเข็มกลัดใบโอ๊คสีเงิน ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้คือผู้ชนะชั้นยอดแห่งอนาคตของจักรวรรดิ

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง เซารอนก็เห็นเด็กหญิงคนเดียวคือซีเชี่ยน กำลังเดินไปพร้อมกับหนังสือในอ้อมแขนของเธอ เธอเดินตรงไปตรงหน้าเขาแล้วยื่นมือออก "ไปที่สวนแซลลี่"

โอ้ ความรักหมายถึงการขอร้องให้ข้าทำตามเธอสั่งสินะ!

เซารอนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาดึงเธอขึ้นไปบนหลังกิ้งก่าอย่างง่ายดาย เขาแปลกใจที่เห็นท่าทางตกตะลึงของชายหนุ่มในชุดคลุมสีแดงรอบตัวเขา พร้อมด้วยสายตาที่เป็นศัตรูอย่างเห็นได้ชัด

เฮ้ เฮ้ เฮ้ กลุ่มผู้แพ้สินะ!

เซารอนยิ้มให้พวกเขา 'ใจดี' ขับจิ้งจกและซีเชี่ยนแล้ววิ่งอย่างดุเดือดไปตามถนนในเมืองหลวงของจักรวรรดิ กระโดดข้ามรถม้าโครงกระดูก เขาได้กลิ่นหอมของดอกไม้ที่สดชื่นและหอมหวานในจมูกของเขา โอ้ ทำได้ เป็นไปได้ว่านี่คือน้ำหอมในตำนานของแชมพูของเธอหรือเปล่า?

ทุกวันนี้อารมณ์เศร้าหมองของเซารอนดีขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว แม้แต่สีหน้าบูดบึ้งของมาสเตอร์แห่ง สวนแซลลี่ ถ้าอีกฝ่ายไม่อยากเจอเขาอีกล่ะก็ เรื่องสถานที่ไม่สำคัญสำหรับเซารอนแต่อย่างใด

"ตามข้ามา..." ซีเชี่ยนไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางโง่งม ของเซารอน แต่ขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิงที่ประตูหลังของร้านไอศกรีม

เซารอนกำลังจะรออยู่ข้างนอก แต่มาสเตอร์ร้านอาหารขยิบตาให้เขาแล้วพูดออกมา "รีบเข้าไปปิดประตูซะ"

มันเป็นห้องวิเศษอีกครั้ง เซารอนเดินตามไปดู ตอนนี้พวกมันอาจจะผ่านด่านเคลื่อนย้ายมวลสารบางอย่างไปแล้ว ข้างในเป็นเรือนกระจกต้นไม้ขนาดใหญ่มาก สมุนไพรสำหรับปรุงยาโพชั่นหลายชนิดถูกปลูกไว้บนแปลงดอกไม้ ซึ่งได้รับการดูแลโดยวงเวทย์ มีวงกลมเวทย์มนต์หนาแน่นวาดอยู่บนสนาม หลายวงดูเหมือนจะเป็นคำสาปเพื่อป้องปรามขโมย

“นี่คือห้องทดลองส่วนตัวของข้า ตามข้ามาดีๆ ที่นี่มีกับดักอยู่” ซีเชี่ยนเป็นผู้เดินนำ เซารอนสังเกตเห็นว่าเมื่อหญิงสาวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ พื้นที่ทั้งหมดเชื่อมต่อกับเธอด้วยตาข่ายวิเศษที่ปรากฏขึ้น ดูเหมือนว่านี่คือข้อได้เปรียบของเจ้าถิ่น สำหรับนักเวทย์ในห้องปฏิบัติการของตนเอง

โชคดีที่เซารอนมองเห็นวงเวทย์บนพื้นด้วย และเขาก็เดินตามเธอไปรอบๆ สนามปลูกสมุนไพรจนถึงประตูบ้านไม้อย่างปลอดภัย

ซีเชี่ยน ปลดล็อกสิ่งกีดขวางและผลักประตูเข้าไป

เซารอนมองเห็นโต๊ะทำงานขนาดกว้างสามแถวที่วางซ้อนกันด้วยเครื่องมือตัดทองเหลืองสำหรับเล่นแร่แปรธาตุ มีแหวนจับขาขวดทดลองเหล็กต่างๆ ขวดคริสตัล และบีกเกอร์สำหรับเตรียมโพชั่นพิษ มีแม้แต่โต๊ะเขียนหนังสือที่มีสิ่งที่งกองไว้สูงซึ่ง หนังสือเวทย์มนต์ ตลอดจนหม้อต้มโพชั่นจำนวน 15 หม้อที่มีขนาด คุณสมบัติ และพื้นผิวต่างกันวางเคียงข้างกันกับผนังห้อง มีตู้ขนาดใหญ่เจ็ดหรือแปดตู้อยู่ที่มุมห้อง บนตู้เต็มไปด้วยวงกลมเวทย์มนต์และเครื่องรางซึ่งอาจบรรจุวัสดุล้ำค่าไว้

นี่คือห้องปฏิบัติการของนักเวทย์อย่างแท้จริง

เซารอนมองไปรอบๆ โดยอ้าปากค้าง กว่าจะตั้งสติได้ก็เห็นซีเชี่ยนนำสัญญามาวางอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

“ลงชื่อสิ เจ้าเห็นเวทมนต์ใช่ไหมล่ะ? เจ้าถูกห้ามไม่ให้เปิดเผยคาถาป้องกันที่ใช้ในห้องปฏิบัติการของข้า”

อย่างไรก็ตาม เซารอนไม่รู้ว่าเวทมนต์หลากสีสันเหล่านั้นคืออะไรบ้างอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงทำสัญญาแบบไม่ได้ใส่ใจนัก

“ยาชูกัส ใช่ไหม ข้าต้องปรับโพชั่นนิดหน่อย เวลาสามเดือนนั้นน้อยเกินไปจริงๆ” ซีเชี่ยนม้วนสัญญาและหยิบขวดเล็กจากเอวของเขาไปหาเซารอน “เจ้าอยากจะใช้โพชั่นหลักสำคัญเป็นกระดูกของอคิลลิส ที่ทำจากข้าวสาลีเป็นส่วนประกอบหลักใช่รึเปล่า”

“เอ่อ เจ้าไม่สนใจเรื่องนั้นเหรอ? จู่ๆ ข้าก็ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อสัญญาเลยนะ?” เซารอนถาม

“อย่าโง่ไปเลย ข้าเป็นนักเวทหญิงที่เติบโตในเมืองหลวงของจักรวรรดิ ข้ายังไม่รู้เลยว่ายาชูกัสคืออะไร ต่อให้คนที่ข้าทำสัญญาด้วยมีปัญหากับมันแล้วจะยังไงล่ะ? ข้าต้องตายด้วยรึไงกัน? ยังไงซะเจ้าก็อยากจะเป็นอัศวินแห่งความตายอยู่แล้ว ถ้าเจ้ากลัวตายก็ถือว่าเจ้าเข้าร่วมผิดกองพันแล้วล่ะ มันจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วอยู่แล้ว มันจะแปลกมากกว่าถ้าเจ้าบอกข้าตอนนั้นว่าเจ้ากำลังหนีจากความตายอยู่” เธอหันกลับมาและนำสัญญาใส่ตู้

คราวนี้เขาเดาผิด เป็นเขาเองที่ต้องการสร้างปัญหาให้กับศัตรู

เซารอนดื่มโพชั่นเพื่อบรรเทาความลำบากใจของเขา แม้มันจะไม่ใช่เบียร์ที่ดื่มแล้วสดชื่นก็ตาม เซารอนรู้สึกได้ชัดเจนว่าของเหลวสีทองที่เขาดื่มเมื่อไหล่ลงสู่ท้องแล้วดีดดิ้นไปมาราวกับสิ่งมีชีวิต

มันกำลังถักทอใยเวทมนต์ใหม่ในร่างกายของเขา อาการปวดกล้ามเนื้อที่เกิดจากการฝึกครั้งก่อนหายไปในทันที

เซารอนสามารถมองเห็นพลังเวทย์มนต์ของโพชั่นที่ส่งผ่านไปทั่วร่างกาย แล่นไปตามกระดูก เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน มันงเล็ดลอดออกมาจากรูขุมขนของหนังกำพร้าและทอเป็นเครือข่ายสีทองจางๆ บนพื้นผิวของผิวหนังเขา

เซารอนได้ศึกษาการใช้คาถานี้ เมื่อเปิดใช้งาน เครือข่ายเวทมนต์ที่ปกป้องร่างกายจะลดความเสียหายทางกายภาพ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนเปิดใช้งาน พลังเวทย์มนต์จะแทรกซึมเข้าไปในกล้ามเนื้อทันที พร้อมๆกับที่เพิ่มผลการออกกำลังกายของกล้ามเนื้อด้วย

แต่การเผาผลาญพลังเวทย์ก็มีมากเช่นกัน โดยปกติจะใช้เป็นทักษะลดความเสียหายเมื่อเผชิญกับความเสียหายแบบเป็นครั้งคราว

เซารอนมองเห็นแสงสีทองบนร่างกายของเขาค่อยๆ สว่างขึ้น แต่การเผาผลาญพลังเวทย์มนต์ของเขานั้นไม่ชัดเจน  เขารู้สึกเพียงแค่ราวกับว่าพลังเวทย์มนต์ส่วนเกินจำนวนนี้ถูกปล่อยออกมาจากการเผาผลาญปกติในร่างกายของเขา...โอเค ช่างมันก่อนแล้วกัน...

"สามเดือนนี่เรียกได้ว่ากระชั้นชิดไปหน่อย คงจะดีถ้าเจ้าสามารถย่อยโพชั่นหลักได้ในเวลานี้ แต่เจ้าไม่ต้องกังวลมากเกินไป สไตล์ปกติของผู้ชายคนนั้น มัน...คือการส่งคนรับใช้ระดับเดียวกับเป้าหมายมาประลองอย่างยุติธรรม"

"อ้าว แล้วมันเรียกว่ายุติธรรมได้ยังไงกัน?" เซารอนอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“แน่นอนว่ามันเป็นความยุติธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ปล่อยให้ลูกน้องจัดการก่อนถึงมือตัวเอง เข้าใจไหม?

"และถ้าเจ้าสามารถชนะคนของ ยาชูกัส ได้ เขาจะตอบแทนเจ้าด้วย โดยการให้โอกาสและพื้นที่ในการเติบโตต่อไป จนกว่าเจ้าจะมีความแข็งแกร่งพอที่กับคนถัดไปที่เขาจัดเตรียมไว้ตามลำดับ จนกว่าจะถึงจุดที่เรียกว่า  ข้ามาที่นี่เพื่อท้าทายเจ้า"

"แน่นอนว่า สาวกของมันมีพลังมาก มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถอยู่รอดได้หลังจากการประลองครั้งแรก และมีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ทำให้ยาชูกัสได้ลงมือเอง”

ซีเชี่ยน คุ้ยค้นในตู้และหยิบสมุนไพรมา เธอ เดินไปที่เบ้าหลอมแล้วโยนมันลงไปก่อนจะกวนมันอย่างระมัดระวัง

“อีกอย่าง เมื่อกี้เจ้าหมายความว่ายังไง? ข้าไม่ใช่อัศวินแห่งความตายหญิงที่มีเพียงพลังที่จะปราบกองทหารของคู่ต่อสู้ได้ บางทียาชูกัสอาจไม่ได้ส่งคนมาที่นี่แต่จะมาด้วยตัวเองเพื่อจัดการข้าด้วยซ้ำดูข้าสิ รู้มั้ยว่าคนรับใช้มันสร้างปัญหาให้ข้ายังไงบ้าง”

"ไม่ว่าจะเป็นการแลกโพชั่นพิษ เตรียมโพชั่นแก้พิษก่อนพิษ"

"ไม่งั้นเจ้าคิดว่าข้าจะได้ระดับนักปรุงโพชั่นนี้มาได้ยังไง มันส่งคนมาข้าฆ่า ลูกศิษย์สี่คนของมันที่มาที่นี่ แต่ตอนนี้ข้ายังมีชีวิตอยู่ บางครั้งนี่ก็เป็นแรงจูงใจเช่นกัน ไม่มีอะไรต้องกลัว"

"โอเค ข้าจะช่วยเจ้าเตรียมโพชั่นเพื่อช่วยย่อยสรรพคุณของโพชั่นหลัก ดื่มเช้า 1 ช้อนโต๊ะ และเย็น 1 ช้อนโต๊ะ หากไม่มีปฏิกิริยาที่เกิดจากความเครียดในการรับโพชั่นอย่างเช่น อาเจียนเป็นเลือด ท้องร่วง ให้เพิ่มอีก 1 ช้อนโต๊ะ"

"พยายามย่อยโพชั่น 3 ลำดับให้ได้ภายใน 3 เดือน เพื่อที่จะได้สามารถรับมือกับการต่อสู้ขั้นต้นได้ ครั้งต่อไป เมื่อถึงการต่อสู้ถึงขั้นแตกหัก อย่างน้อยข้าต้องเลือกเวลาที่เจ้าจะได้เป็นอัศวินอย่างเป็นทางการ ยิ่งโพชั่นถูกย่อยช้าเท่าไร เวลาที่เตรียมก็ยิ่งใช้เวลานาน อาจถึงขั้นสองหรือสามปีก็ยังได้ แต่มันก็เพียงพอแล้วสำหรับข้าที่จะปรุงโพชั่นสิบขวดในลำดับทั้งหมดให้แก่เจ้า"

"พูดไปแล้ว ข้าก็อยากจะสู้กับเจ้านั่นให้มันตายไปกันข้างหนึ่งเหมือนกัน แล้วเจ้ามาจากกิลด์อัศวินไหนล่ะ เจ้าพอมีวิธีการรับมือเวทย์มนต์บ้างรึไยัง หืม ทำไมเจ้าไม่บอกอะไรข้า... โพชั่นอยู่ไหน! โพชั่นหลักสำคัญที่ข้าให้เจ้าไปตอนนี้อยู่ที่ไหน เจ้าเทลงปากไปหมดแล้วเหรอ!?"

เอ่อ... เซารอนอ้าปากค้าง "แล้วทำไมไม่บอกมาแต่แรกล่ะ" นี่คือคำพูดที่ทำได้เพียงคิดแต่ไม่อาจเอ่ยออกไปของเซารอน?

ซีเชี่ยน คว้าขวดเปล่าจากมือของเซารอน หยิบคริสตัลวิญญาณคริสตัลสามเหลี่ยมออกมา จ้องไปที่เซารอนผ่านคริสตัลแล้ววนไปรอบๆ เขา "เจ้าปวดท้องไหม? เจ้าอยากจะอาเจียนรึเปล่า?

"ยังมีรสชาติและกลิ่นติดปากอยู่บ้างไหม? แล้วรู้สึกเวียนหัวไม๊?”

"...เจ้าถามข้าว่าเวียนหัวไม๊เหรอ… ก็ไม่นะ... ไม่ใช่ว่าโพชั่นที่หาซื้อได้ทั้งหมดนั้นมีไว้สำหรับดื่มให้หมดทีเดียวหรอกเหรอ…” เซารอนกลืนน้ำลายตาม

“เฮ้ย ข้าเป็นนักปรุงโพชั่นนะ ไม่ใช่พ่อค้าคนกลางที่ต้องคอยมาอธิบายวิธีการกิน การที่ข้าให้เจ้าโดยไม่พูดอะไรก็เพราะคนทั่วไปเข้ารู้กันทั่วทั้งนั้น เข้าใจไม๊!”

"โดยปกติโพชั่นเสริมความแข็งแกร่งจะต้องเจือจางหนึ่งถึงหนึ่งพัน และดื่มปีละหนึ่งขวด ดื่มในปริมาณเล็กน้อยหนึ่ง ไอ้การที่กระดกหมดปากทีเดียวแล้วรอดตายน่ะมันไม่มีใครในโลกนี้หรอกย่ะ...!" ซีเชี่ยนอ้าปากของเธอค้าง ก่อนจะเริ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง "เว้นแต่..."

จู่ๆ เธอก็ดึงมีดกระดาษมิธริลที่คาดเข็มขัดออกมาแล้วแทงเซารอนที่หน้าท้องส่วนล่าง

"โอ้ ให้ตายเถอะ ! เจ้า! เจ้าจะฆ่าข้า!”

เซารอนสะดุ้ง มีดกระดาษดูเหมือนกริช หัวแหลมมาก มีดเจาะเกราะหนังที่หน้าท้องของเซารอนแล้วกระแทกท้องของเขา โชคดีที่ผลกระทบเวทย์มนต์ของกระดูกอคิลลีสนั้นถูกกระตุ้นอยู่เสมอ แต่ยังคงรู้สึกถึงผลกระทบได้อย่างชัดเจน

"...อ๊ะ...มันย่อยง่ายเกินไปไหมเนี่ย..." ซีเชี่ยนมองมีดกระดาษที่มีปลายงอ จ้องมองเซารอนด้วยดวงตาที่เฉียบคม และมีรอยแดงฉานปรากฏบนแก้มของเธอ "สายเลือดมังกร..."

ผิวและฟันที่ข้าวสะอ้าน เธอควรทำอย่างไรถ้าผู้ชายคนนี้แสดงสีหน้าไร้เดียงสา แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันน่ารักมาก...