บทที่ 23 : พระน้อยเผลอหยิ่งผยอง!
บทที่ 23 : พระน้อยเผลอหยิ่งผยอง!
"อะไรกัน?"
ร่างของยักษ์ทองคำล้มลงกระแทกพื้นจนทำให้แท่นสูงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
เบื้องล่าง, ทุกคนมองไปที่หลินเสวียนด้วยความตกตะลึง!
เพิ่งจะสัมผัสพลังปราณได้…ก็แข็งแกร่งขนาดนี้แล้วเหรอ?
"เขามีวิชาฝึกฝนร่างกาย?"
ท่านผู้อาวุโสหลิวหรี่ตาลง!
"วิชาฝึกฝนร่างกาย?"
"หรือจะเป็นวิชาระฆังทองคำอมตะ!"
ศิษย์พี่หญิงรองตกใจอยู่ครู่หนึ่ง, จากนั้นนางก็นึกขึ้นได้
"วิชาระฆังทองคำอมตะ?"
"วิชาฝึกฝนร่างกายของพุทธ?"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สำนักของเรามีวิชาสายพุทธด้วย?"
ท่านผู้อาวุโสหลิวถามอย่างสงสัย
"มันไม่ใช่วิชาที่สำนักบันทึกไว้ค่ะ แต่เป็นเลิ่งเซวียนที่ซื้อมาจากตลาดมืดแล้วขายต่อให้หลินเสวียนอีกที แต่ว่า..."
ศิษย์พี่หญิงรองมีสีหน้าลังเล
"แต่อะไร?"
"ยู่หยาน เวลาพูดกับข้า…อย่าอ้ำอึ้ง"
ท่านผู้อาวุโสหลิวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
ชื่อของศิษย์พี่หญิงรองคือยู่หยาน เเละแซ่ยู่ถือว่าค่อนข้างหายาก
"แต่มีคนบอกว่าวิชาระฆังทองคำอมตะเล่มนี้, แม้จะเป็นระดับเหลืองขั้นต้น….แต่มันก็เป็นแค่ฉบับไม่สมบูรณ์"
"ผู้อาวุโสแห่งหอคัมภีร์เห็นว่ามันไม่มีค่าพอที่จะซ่อมแซม…เขาจึงปฏิเสธที่จะรับมันไว้"
"เลิ่งเซวียนจึงไม่มีทางเลือก นอกจากต้องนำไปขายที่ตลาดมืด"
ศิษย์พี่หญิงรองอธิบาย
"เจ้าหมายความว่า หลินเสวียนฝึกฝนวิชาระฆังทองคำอมตะฉบับไม่สมบูรณ์สำเร็จแล้วงั้นหรือ?”
“แถมเขายังฝึกฝนจนถึงขั้นที่สามารถใช้ร่างกายของตนต้านทานยักษ์ทองคำถือกระบองขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่สองได้?”
ดวงตาของท่านผู้อาวุโสหลิว เต็มไปด้วยความตกตะลึง
ถ้ายู่หยานพูดความจริง, งั้นความสามารถในการหยั่งรู้และพรสวรรค์ของหลินเสวียนจะสูงส่งขนาดไหนกัน?
"ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น" ศิษย์พี่หญิงรองพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
………..
เคร้ง!
เคร้ง!
เคร้ง!
ในขณะเดียวกันนั้น
ยักษ์ทองคำถือกระบองอีกสิบสองตนที่เหลือ…ต่างก็สะบัดกระบองในมือเเละพุ่งเข้าใส่หลินเสวียนพร้อมกัน!
ปลายกระบองสั่นไหว!
พลังอันแข็งแกร่งของพวกมันกดดันจนอากาศเบื้องล่างส่งเสียงคำราม!
"วิชาระฆังทองคำอมตะ!"
หลินเสวียนไม่หลบหลีก
เขาตะโกนเบาๆ…จากนั้นร่างกายของเขาก็เปล่งประกายสีทองแดงเจิดจ้า!
ฟูมมมมม!
พลังปราณในร่างกายของหลินเสวียน พุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง…จากนั้นมันก็กลายเป็นระฆังใสขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมร่างกายของเขาเอาไว้
"เคร้ง!"
"เคร้ง!"
"เคร้ง!"
กระบองสิบสองเล่มกระแทกเข้ากับระฆังใสจนเกิดเสียงระฆังดังก้องไปทั่ว!
ปลายกระบองส่วนใหญ่ก็แตกละเอียดในพริบตา!
จากนั้นมันก็เกิดแรงสะท้อนกลับอันทรงพลังจากระฆังใส…ซัดยักษ์ทองคำถือกระบองทั้งสิบสองตน จนกระเด็นออกไป
"นั่นมันอะไร?"
ท่านผู้อาวุโสหลิวร้องออกมาด้วยความตกตะลึง
"ใช้พลังปราณสร้างรูปลักษณ์, เขามีพลังของขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่สามแล้วงั้นเหรอ?"
"อะไรนะ…หลินเสวียนไม่เพียงแต่สัมผัสพลังปราณได้ภายในสามวัน แต่ยังฝึกฝนจนถึงขั้นที่สามแล้วงั้นเหรอ?"
ดวงตาที่งดงามของศิษย์พี่หญิงรองเบิกกว้างราวกับว่าเห็นผี
การสัมผัสพลังปราณได้ภายในสามวัน…แน่นอนว่าเป็นพรสวรรค์ที่สูงส่ง
แต่ในประวัติศาสตร์ของสำนักเทียน เซียวก็มีคนแบบนี้อยู่ไม่น้อย
แต่คนที่ไม่เพียงแค่สัมผัสพลังปราณได้…เเต่ยังฝึกฝนจนถึงขั้นที่สามภายในสามวัน
ในช่วงหลายปีมานี้, สามารถนับได้ด้วยนิ้วมือข้างเดียว
ยิ่งกว่านั้น หลินเสวียนยังฝึกฝนวิชาระฆังทองคำอมตะฉบับไม่สมบูรณ์จนสำเร็จวิชา!
เเละเมื่อดูจากพลังแล้ว…มันไม่ธรรมดาเลยสักนิด!
…..
[วิชาระฆังทองคำอมตะ หลังจากที่ได้รับพลังโจมตีอันมหาศาล…ก็พบจุดบกพร่องของวิชาเเละกำลังดำเนินการปรับปรุง!]
[ความสามารถในการป้องกันของวิชาระฆังทองคำอมตะเพิ่มขึ้นหนึ่งส่วน]
"แบบนี้ก็ได้เหรอ?"
หลินเสวียนเองก็แสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา
[เจ้านาย อย่าหยุด!]
[การต่อสู้นี้มันยอดเยี่ยมมาก!]
วิชาระฆังทองคำอมตะร้องลั่นด้วยความยินดี
"ตกลง!"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินเสวียนก็ไม่รีรออีกต่อไป
เขาก้าวเท้ายาวๆพุ่งเข้าหาเหล่ายักษ์ทองคำถือกระบองทั้งสิบสามตน!
"ตูม!"
"ตูม!"
"ตูม!"
หลินเสวียนใช้ร่างกายที่แข็งแกร่งจากวิชาระฆังทองคำอมตะป้องกัน รับการโจมตีจากเหล่ายักษ์ทองคำถือกระบองทั้งสิบสามตนอย่างต่อเนื่อง
เเต่ในขณะเดียวกัน, เขาก็ชกหมัดซัดเหล่ายักษ์ทองคำถือกระบองจนกระเด็นออกไปเพื่อเป็นการตอบโต้บ้าง!
เเต่ถึงกระนั้นมันก็เป็นอย่างที่ท่านผู้อาวุโสหลิวกล่าวไว้
การป้องกันของเหล่ายักษ์ทองคำถือกระบองนั้นแข็งแกร่งมาก
แม้ว่าหลินเสวียนจะโจมตีด้วยพลังหมัดอย่างต่อเนื่อง…แต่เขาก็ยังไม่สามารถทำลายพวกมันได้
เเละพวกมันยังคงพุ่งเข้าใส่หลินเสวียนอย่างต่อเนื่องราวกับไม่มีวันหมดพลัง!
…...
"ค่ายกลยักษ์ทองคำ ทำอะไรหลินเสวียนไม่ได้เลย!"
ดวงตาของศิษย์พี่หญิงรองเป็นประกาย
เธอไม่คิดเลยว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้
"ไม่ถูกต้อง!"
"หลินเสวียนกำลังใช้ค่ายกลยักษ์ทองคำขัดเกลาวิชาระฆังทองคำอมตะของเขา!"
ท่านผู้อาวุโสหลิวพูดอย่างจริงจัง
ท่านผู้อาวุโสหลิวพบว่า ทุกครั้งที่หลินเสวียนรับการโจมตีจากค่ายกลยักษ์ทองคำ…พลังของวิชาระฆังทองคำอมตะของเขาก็จะแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย
ระฆังที่บิดเบี้ยวเลือนรางในตอนแรก เริ่มค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น…เเถมยังมีแสงสีทองส่องสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ
"อ๊ะ!"
เเต่ในตอนนั้นเอง ธูปในกระถางธูปก็ถูกเผาจนหมดโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว
"ท่านผู้อาวุโสหลิว, ธูปหมดแล้วเจ้าค่ะ"
ศิษย์พี่หญิงรองกระซิบบอก
"จุดธูปใหม่!"
"ส่วนศิลาวิญญาณศิลาที่ใช้ในการเติมพลังให้ค่ายกล…ให้คิดในส่วนของข้า!"
ท่านผู้อาวุโสหลิวกล่าวอย่างเคร่งขรึม
การคงอยู่ของค่ายกลยักษ์ทองคำ ต้องใช้พลังจากศิลาวิญญาณในแท่นสูง
ท่าทางร่ายรำที่ท่านผู้อาวุโสหลิวใช้ในตอนแรก…เป็นเพียงการเปิดใช้งานค่ายกลเท่านั้น
"เจ้าค่ะ!"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ศิษย์พี่หญิงรองก็รีบจุดธูปใหม่อีกครั้ง
….
ในขณะเดียวกันนั้น
หลินเสวียนก็กำลังต่อสู้กับเหล่ายักษ์ทองคำถือกระบองอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เหล่ายักษ์ทองคำถือกระบองทั้งสิบสามตนที่ไม่มีวันตาย…พวกมันถือเป็นคู่ฝึกฝนที่ยอดเยี่ยมสำหรับการฝึกฝนวิชาระฆังทองคำอมตะ
ธูปหนึ่งก้าน!
สองก้าน!
สามก้าน!
ภายใต้คำสั่งของท่านผู้อาวุโสหลิว รวมกับก้านแรก…ศิษย์พี่หญิงรองได้จุดธูปไปแล้วสี่ก้าน
แต่ท่านผู้อาวุโสหลิวยังไม่มีทีท่าว่าจะให้หยุด
…..
[วิชาระฆังทองคำอมตะ หลังจากที่ได้รับการโจมตีจากทุกทิศทางแบบ 360 องศา เลื่อนระดับเป็นระดับสีเหลืองขั้นสูง!]
[ความสามารถในการป้องกันโดยรวมเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า!]
เมื่อธูปก้านที่สี่ใกล้จะหมด ในที่สุด กล่องข้อความที่หลินเสวียนรอคอยก็ปรากฏขึ้น
[ฮ่าๆๆ!]
[พระน้อยทำสำเร็จแล้ว!]
[ระดับสีเหลืองขั้นสูง!]
[ข้าอยากถามพวกเจ้าว่ามีใครอยากจะเเข่งขันกับข้าอีกใหม?]
ในขณะเดียวกัน วิชาระฆังทองคำอมตะก็เปล่งเสียงหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ…ราวกับว่ามันได้ปลดปล่อยตัวเองออกมาเสียที!
………………
