บทที่ 179 เพียงหนึ่งไม้กระบอง!
นอกจากคนที่วิ่งหนีไปแล้ว ยังมีชาวบ้านที่กำลังทำความสะอาดซากปรักหักพังบนถนนชิงสุ่ย แต่พวกเขาไม่กล้าหยุดอยู่ที่ระยะร้อยเมตรเหมือนหยางเล่อเล่อและคนอื่น ๆ พวกเขาวิ่งออกจากถนนชิงสุ่ยไปจนสุดทางจึงกล้าหยุด เมื่อหันกลับไปมองภูเขาอวิ๋นหลาน ทุกคนก็มีสีหน้าเหมือนเพิ่งรอดตายมาได้ แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้เผชิญห...
