ตอนที่ 9 คนที่กำลังจะจมน้ำจะคว้าแม้กระทั่งหลอดดูด

ทันทีที่ซูฮั่นหยวนพูดจบ รถพยาบาลก็จอดอยู่หน้าประตูทางเข้า ประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักเปิดออกกว้าง พยาบาลและหมอกลุ่มหนึ่งก็เข็นคนไข้เข้าไปข้างในด้วยความกังวล

“เร็วเข้า! อุบัติเหตุทางรถยนต์ร้ายแรง คนไข้เลือดออกมาก อัตราการเต้นของหัวใจก็ลดลงอย่างรวดเร็ว!”

“เครื่องจักรในโรงงานมีปัญหา แท่งเหล็กทิ่มหน้าอก…”

หมอคนหนึ่งที่กำลังรอรถพยาบาลฉุกเฉินอยู่ก่อนหน้านี้ก็พุ่งเข้ามา เขาหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเสียงหัวใจก่อนจะรีบเตือนว่า “รีบไปที่แผนกแพทย์เฉพาะทาง!”

เนื่องจากการมาถึงของคนไข้ทั้ง 2 ราย ทำเอาห้องฉุกเฉินเกิดความยุ่งวุ่นวาย

ซูฮั่นหยวนเห็นสถานการณ์ดังกล่าวก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา บางทีสถานการณ์ของพ่อเธออาจจะดูไม่ฉุกเฉินมากพอเพราะพ่อไม่มีอาการบาดเจ็บภายนอก ไม่ส่งเสียงโวยวายด้วยความเจ็บปวด และไม่มีเลือดออก เขานอนเงียบๆ อยู่ที่มุม ๆ หนึ่งจึงไม่สามารถดึงดูดความสนใจของใครได้

ไม่ได้! เธอจะต้องคิดหาวิธี!

เธอยืนอยู่ในโถงผู้ป่วยฉุกเฉิน มองไปรอบ ๆ พยายามมองหาหมอหรือพยาบาลที่ไม่ยุ่งมากนัก ทว่าไม่มีใครที่ไม่ยุ่งเลย!

บางทีชะตากรรมของซูต้าเจียงอาจไม่สามารถเขียนใหม่ได้กระมัง?

ขณะที่เธอกำลังร้อนใจอยู่นั้น ก็พลันได้ยินเสียงแหลมสูงของผู้หญิงคนหนึ่ง “คุณหมอจิน จะกลับแล้วเหรอคะ เดินทางปลอดภัยนะคะ!”

หมอจิน!

เธอรีบหันไปมองตามเสียงนั้นและทันเห็นชายร่างสูงเพรียวปรากฏขึ้นในครรลองสายตา เขาคงเป็นหมอที่เพิ่งเลิกงานและกำลังจะกลับบ้าน เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเขาอย่างไว

ชีวิตและความตายพ่อของเธอไม่แน่ไม่นอน หมอคนใดก็ตามที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเธอตอนนี้อาจเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ต้องคว้าเอาไว้!

“คุณหมอจิน!” เธอตะโกน

จินเฉินหยุดชะงักและมองไปที่หญิงสาวที่หน้าแดงก่ำตรงหน้า เขายกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “หืม?”

“ได้โปรดช่วยพ่อของฉันด้วยค่ะ พ่อของฉันรออยู่นานแล้วแต่ไม่มีใครมาดูพ่อเลย พ่อของฉันอาการแย่มาก ถ้าไม่มีใครช่วย พ่อต้องตายแน่ๆ” ซูฮั่นหยวนเอ่ยขอร้องด้วยความร้อนใจ

หมอหนุ่มคลึงขมับ แลเห็นความเหนื่อยล้าในดวงตา เขาเม้มริมฝีปากและพูดอย่างเย็นชาว่า “ได้ ไปดูพ่อคุณกันเถอะ”

รายละเอียดเหล่านี้ไม่ได้ถูกมองข้ามไปภายใต้สายตาของเธอ เขาอาจจะเพิ่งเสร็จสิ้นหน้าที่เวรกลางคืน...

เขาคงจะเหนื่อยมาก

แต่เธอไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้ มีหมอยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย

จินเฉินปรับสภาพจิตใจของเขาอย่างรวดเร็วและก้าวเท้าไปในทิศทางที่ซูฮั่นหยวนชี้

ซูฮั่นหยวนเดินตามหลังมาติด ๆ ขาของชายคนนี้ยาวเกินไป ทุกครั้งที่เขาเดิน เธอคิดว่าเธอจะต้องแยกขาเพื่อตามให้ทัน

เมื่อจินเฉินมาถึงตรงหน้าซูต้าเจียง เขาเห็นว่าใบหน้าของคนไข้เต็มไปด้วยเหงื่อ  ริมฝีปากซีด คิ้วขมวดเข้าหากัน บางครั้งก็ครางเบา ๆ ออกมาด้วยความเจ็บปวด

“หูฟัง!” เขากล่าวอย่างกระชับ

“ฮะ?”

“ไปเอาหูฟังตรวจโรคจากโต๊ะพยาบาลมา!” เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ซูฮั่นหยวนไม่กล้าชักช้า หันหลังแล้ววิ่งไป ไม่นานนัก หูฟังตรวจโรคก็อยู่ในมือของเขา

เขาหลุบตาลง ขนตาหนาพลิ้วไหวขณะที่เขาตั้งใจฟัง หัวใจเต้นเร็วผิดปกติและคนไข้หายเริ่มหายใจไม่ออก

จากนั้นเขาก็ถอดหูฟังออกและยกเสื้อคลุมของซูต้าเจียงขึ้น นิ้วเรียวสวยของเขาแตะลงบนหน้าท้องของคนไข้ขณะที่สังเกตปฏิกิริยาของคนไข้ไปด้วย สีหน้าของคนไข้แสดงออกถึงความเจ็บปวดและเกร็งอย่างเห็นได้ชัด อาการเกร็งตรงหน้าท้องของคนไข้

“คนไข้อาเจียนหรือเปล่า” เขาเงยหน้าขึ้นมอง

“ใช่ค่ะ เขาอาเจียนหนักมาก ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สามีฉันยังกินอาหารเช้าไม่หมดด้วยซ้ำ อยู่ ๆ ก็อาเจียนกะทันหัน ตอนที่เราพาเขามาที่โรงพยาบาล เขาก็ตัวสั่นไปหมด” เว่ยกุ้ยฉินบอกทุกอย่างเท่าที่เธอรู้ให้หมอฟังอย่างกระวนกระวาย ดวงตาของเธอจ้องไปที่หมอขณะที่ถามว่า “หมอคะ เกิดอะไรขึ้นกับสามีของฉัน ร้ายแรงหรือเปล่า”

จินเฉินไม่ตอบอะไร เขาตรวจดูขาของซูต้าเจียง อาการบวมที่ขาส่วนล่างเห็นได้ชัด เมื่อพิจารณาจากข้อมูลที่มี อาการป่วยของคนไข้ค่อนข้างชัดเจน

“คุณหมอ…” เว่ยกุ้ยฉินวิตกกังวลมากจนอยากจะร้องไห้

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนว่า “การวินิจฉัยเบื้องต้นคือคนไข้มีอาการลำไส้ทะลุเฉียบพลัน ซึ่งอาจนำไปสู่การติดเชื้อรุนแรงได้! ต้องผ่าตัด!”