ตอนที่ 11 อารมณ์ฉุนเฉียว

เขาหยุดพักสักครู่และกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับบ้านก็พลันได้ยินเสียงวิ้งดังแสบแก้วหูหลายครั้ง หัวของเขาเริ่มเจ็บอีกครั้งราวกับว่ามีเข็มเหล็กทิ่ม

เขาหลับตาแล้วใช้มือกุมหน้าผาก

ตึง ตึง ตึง!

เสียงทุบประตูดังลั่น เขาเงยหน้าขึ้นมองประตู เห็นญาติของผู้ป่วยที่เขาเพิ่งรักษาไป เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไร ปากของเธอเปิดและปิดและมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

ดวงตาของจินเฉินเต็มไปด้วยความหงุดหงิดขณะที่เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมเลิกงานแล้ว”

ที่ประตู ซูฮั่นหยวนผู้ที่นำชามโจ๊กร้อน ๆ และซาลาเปาสองสามก้อนมาเพื่อแสดงความขอบคุณจินเฉิน กลับเขาผู้นั้นเพิกเฉยอย่างไม่คาดคิด และยังถูกไล่ออกไปอย่างเย็นชาอีกด้วย

“คุณหมอ งั้นฉันไปก่อนนะคะ แต่ฉันได้ยินมาว่าคุณยังไม่ได้กินอะไรเลย ดังนั้นโปรดรับอาหารเช้านี้ด้วยนะคะ” เธอเพียงต้องการแสดงความขอบคุณเท่านั้น

นี่เป็นเพียงอาหารเช้า จึงไม่อาจถือว่าเป็นการติดสินบนได้

เธอเดินไปข้างหน้าเพื่อจะวางอาหารเช้าลง

จินเฉินขมวดคิ้วมากขึ้นขณะที่สีหน้าของเขาซีดลง มีความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดในดวงตาของเขา ราวกับว่าเขากำลังโกรธจัด

“คุณหมอ?”

“ออกไป!” เขาร้องตะโกนด้วยอาการปวดศีรษะ

ซูฮั่นหยวนตกตะลึง เธอคิดในใจอย่างเงียบๆ

อารมณ์ของเขาเย็นชาและฉุนเฉียวขนาดนั้นเลยเหรอ? เรื่องนี้ไม่ได้ถูกกล่าวถึงในนิยายนี่นา

“ได้ค่ะ” เนื่องจากเขาต้องการให้เธอออกไป เธอก็ต้องออกไป

ในเมื่อเขาไม่ต้องการความขอบคุณนี้ แล้วทำไมเธอจะต้องอยู่ที่นี่และยั่วโมโหเขาด้วยล่ะ?

เธอวางอาหารไว้บนโต๊ะข้างๆ “ฉันวางอาหารเช้าไว้ที่นี่นะคะ ถ้าคุณอยากกินก็กิน ถ้าไม่กินก็ทิ้งลงถังขยะ!”

พูดจบเธอก็หันหลังแล้วออกไป

ขณะที่จะเปิดประตูออกไปเธอก็ได้ยินเสียงดังปังที่ด้านหลัง

เธอหันกลับมาทันทีและเห็นจินเฉินลุกขึ้นยืน มือทั้งสองข้างของเขาวางอยู่บนโต๊ะ โจ๊กที่เธอวางอยู่บนโต๊ะเกือบจะหกลงบนพื้น

ซูฮั่นหยวนมองดูชายหนุ่ม นิ้วของเขายาวและเรียว ข้อต่อของเขามีรูปร่างชัดเจน เมื่อเขาขยับนิ้วเล็กน้อย เส้นสายต่างๆ ก็ดูสวยงามเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตาม หลังมืออันงดงามของเขากลับมีสีแดง เขาโดนน้ำร้อนลวก!

เขายังคงก้มหน้าลงและจ้องมองที่หลังมือของตัวเอง เขาไม่ได้ขยับตัวเลย

ความสับสนฉายชัดในดวงตาของซูฮั่นหยวน แต่เธอไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับมันขณะที่เธอรีบเข้าไปหาเขา

จินเฉินเป็นศัลยแพทย์

เขาต้องผ่าตัดหลายครั้งในหนึ่งวัน ถ้ามือของเขาถูกน้ำร้อนลวก เขาจะผ่าตัดได้อย่างไร

เธอรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า ไม่กลัวว่าเขาจะดูถูกหรือตำหนิ เธอจับแขนเขาผ่านแขนเสื้อของเขาและเช็ดโจ๊กออกจากมือเขาเบาๆ

จินเฉินขมวดคิ้วแน่นในขณะที่ความหงุดหงิดและความตื่นตระหนกฉายชัดขึ้นในดวงตาของเขาอีกครั้ง

เขาเกือบจะพูดอะไรออกมาแต่ก็หยุดชะงัก

โลกก็พลันแจ่มใสและเงียบสงบแล้ว!

เสียงที่น่ารำคาญแสบแก้วหูก็หายไปอย่างกะทันหัน และเข็มเหล็กที่แทงสมองของเขาก็หยุดลงอย่างไร้ร่องรอย ความเจ็บปวดก็พลันหายไป...

ทันใดนั้นเขาเงยหน้าขึ้น สายตาจ้องไปที่ใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้า

ซูฮั่นหยวนเช็ดโจ๊กออกจากหลังมือของเขาจนเสร็จ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น สายตาของทั้งสองก็สบกัน เมื่อมองไปที่แววตาเย็นชาของเขา เธอแทบจะลืมไปเลยว่าเขาอารมณ์ร้ายขนาดไหน

เพื่อป้องกันไม่ให้เขาแสดงพฤติกรรมไม่ดี เธอจึงดึงมือกลับอย่างรวดเร็วแล้วยิ้มให้เขา “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ แต่... มือข้างนี้ใช้รักษาโรคและช่วยชีวิตคน น่าเสียดายที่มันบาดเจ็บ!”

เธอดึงผ้าเช็ดหน้ากลับแต่ไม่ได้ใส่กลับเข้าไปในกระเป๋า แต่กลับกำผ้าเช็ดหน้าแน่นและเดินออกจากห้องไป

จินเฉินมองดูแผ่นหลังของหญิงสาวอย่างครุ่นคิด เขาเพียงแต่ถอนสายตากลับหลังจากที่เธอหายไปจากสายตา เขาก้มมองนาฬิกาของตัวเอง ตอนนี้เกือบจะเที่ยงแล้ว

เขาควรจะตรงกลับบ้านเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน