ตอนที่ 10 ศัลยแพทย์ผู้มีความสามารถ

“ห๊ะ?” เว่ยกุ้ยฉินถอยหลังอย่างตื่นตระหนก เธอคงล้มลงพื้นไปแล้วถ้าซูจิ่งเหิงไม่จับเธอไว้

หูฟังวางอยู่รอบคอของจินเฉินในขณะที่เขาออกไปเหมือนกับลมพายุ

ซูฮั่นหยวนรีบตามไปทันที

เธอเห็นเขายืนอยู่ข้างโต๊ะพยาบาลในแผนกฉุกเฉินและกำลังโทรศัพท์อยู่ “รีบส่งคนมาสักสองสามคนเถอะ! คนไข้อายุประมาณห้าสิบกว่าปี มีแผลทะลุในทางเดินอาหารเฉียบพลัน ทำให้เกิดเยื่อบุช่องท้องอักเสบ และอยู่ในอาการวิกฤต!”

เธอค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเมื่อได้ยินเขาจัดการเรื่องการผ่าตัด

ไม่นานซูต้าเจียงก็ถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด ครอบครัวของเขารออย่างกระวนกระวายในโถงทางเดิน

เว่ยกุ้ยฉินกังวลจนน้ำตาไหล ซูจิ่งรุ่ยโอบกอดและปลอบโยนแม่อย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรหรอก พ่อจะต้องไม่เป็นไรแน่นอน! สวรรค์จะต้องอวยพรให้เรา แม่อย่ากังวลไปเลย”

ซูจิ่งเหิง พี่ชายคนโตนั่งยอง ๆ บนพื้นอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเขาจ้องตรงไปที่ห้องผ่าตัด ไม่มีใครบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ซูฮั่นหยวนเหงื่อท่วมตัว เธอต้องการสูดอากาศจึงเดินออกไป ขณะที่เดินผ่านแผนกพยาบาล เธอได้ยินหญิงสาวสองสามคนกำลังคุยกัน

“หมอจินทำงานอย่างหนักมาสามสิบหกชั่วโมงแล้ว ตอนนี้เขาต้องเข้าห้องผ่าตัดอีกแล้ว คนเหล็กยังทนไม่ได้เลยใช่ไหม”

“ใช่ เขาทำงานยุ่งตั้งแต่เมื่อคืนจนไม่ได้กินอาหารเช้าด้วยซ้ำ”

“แต่...คุณหมอหล่อมากเลยนะเธอว่าไหม โดยเฉพาะมือของเขา…”

นี่มันอะไรกัน? ซูฮั่นหยวนถึงกับหลุดขำเล็กน้อย

“ฉันหลงเขาเข้าแล้ว! เขาถือเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์เลยไม่ใช่เหรอ? อายุแค่ยี่สิบห้าเอง แต่เขากลับประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ที่คนธรรมดาทั่วไปทำไม่ได้!”

“ได้ยินมาว่าเขาเก่งมากตอนที่ไปเรียนเมืองนอก…”

จินเฉิน อายุ 25 ปี กลับมาจากเรียนเมืองนอก...

ดวงตาของซูฮั่นหยวนเป็นประกาย ดูเหมือนเธอจะรู้ว่าคุณหมอจินคนนี้เป็นใคร!

หมออัจฉริยะคนนี้ถูกกล่าวถึงในนิยายในฐานะคนที่เป็นทำการผ่าตัดให้กับเจ้าของร่างเดิม หลังจากที่เธอแต่งงานกับโจวจื้อหยวน เธอต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกทำร้ายบ่อยครั้ง เขาไม่อนุญาตให้เธอคุยกับคนแปลกหน้าเลย ในฤดูร้อนนอกจากใบหน้าของเธอแล้ว เขาไม่อนุญาตให้เธอเปิดเผยผิวหนังของเธอแม้แต่น้อย

เมื่อเธอตั้งครรภ์ โจวจื้อหยวนตีเธอจนเธออาเจียนเป็นเลือดเพียงเพราะเธอเดินทางกลับบ้านพร้อมกับพี่เขย เธอซี่โครงหักสี่ซี่ ม้ามแตก และแท้งลูก

ตอนที่เธอถูกหามส่งโรงพยาบาล เธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือนคนกำลังจะตาย

หมอที่ทำการผ่าตัดเธอคือหมอคนนี้ จินเฉิน

ซูฮั่นหยวนจำบทสนทนาสั้น ๆ ได้อย่างเลือนลาง

เจ้าของร่างเดิม: “อย่าช่วยฉันเลย ปล่อยให้ฉันตายไปเถอะ ฉันเจ็บจนไม่อยากอยู่แล้ว....”

จินเฉิน: “อย่ายอมแพ้ ทุกอย่างยังเป็นไปได้ถ้าคุณยังมีชีวิตอยู่ อดทนไว้!”

ซูฮั่นหยวนชอบเขาตอนที่ได้อ่านคำอธิบายของตัวละครตัวนี้ในนิยาย เขาไม่ได้ปรากฏตัวบ่อยนัก แต่ทุกครั้งที่ปรากฏตัว เขาจะปรากฏตัวด้วยท่าทางสงบและมีสติ ด้วยทักษะการผ่าตัดที่ยอดเยี่ยม เขาสามารถช่วยชีวิตคนไข้จากประตูแห่งความตายได้

เหตุผลที่เขาสามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ตั้งแต่อายุยังน้อยก็เพราะว่าเขามีปู่ที่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีนผู้ที่ราวกับเป็นสมบัติของชาติ นอกจากนี้เขายังมีพ่อที่เป็นแพทย์ทหารที่เก่งกาจอีกด้วย เขาคงได้รับยีนที่ยอดเยี่ยมมา ประกอบกับการทำงานหนักที่เขาทุ่มเท เขาจึงสามารถบรรลุความสำเร็จดังกล่าวได้

ถ้าหากเขาเป็นคนรักษาพ่อของเธอ เธอก็วางใจได้แล้ว

คราวนี้ซูฮั่นหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งใจอย่างแท้จริง ขณะที่รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธอ

หลังจากผ่าตัดไปไม่กี่ชั่วโมง ซูต้าเจียงก็ถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด

การผ่าตัดประสบความสำเร็จ ตราบใดที่ไม่มีการติดเชื้อในภายหลัง ชีวิตของเขาจะไม่ตกอยู่ในอันตราย

ครอบครัวซูถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพาซูต้าเจียงไปที่ห้องผู้ป่วย

จินเฉินถอดชุดผ่าตัดออกแล้วเปลี่ยนกลับมาใส่เสื้อคลุมสีขาว ผ่านไปกว่าสี่สิบชั่วโมงแล้วที่เขาไม่ได้นอนเลย ใต้ตาสองข้างดำคล้ำเนื่องจากอดนอนมาเป็นเวลานาน

เมื่อเขากลับมาถึงห้องทำงานของแพทย์ เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า