กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 205 ผลประโยชน์ของสายลับ
กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 205 ผลประโยชน์ของสายลับ
“หอคอยกลไกสวรรค์ มีรายนามใหม่ปรากฏขึ้นอีกแล้วหรือ”
ตอนนี้
ผู้คนมากมายมารวมตัวกัน มองรายนาม พูดคุยกัน
“นี่มัน... รายนามบาปสวรรค์! คนที่อยู่ในรายนามนี้ ล้วนเป็นระดับศักดิ์สิทธิ์ มูลค่าของมัน ไม่ด้อยไปกว่ารายนามประมุขศักดิ์สิทธิ์”
“ซู้ด-- รายนามบาปสวรรค์ ลำดับที่หนึ่ง เป็นเผ่าเทาเที่ย นี่มิใช่เผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งของเผ่าอสูรหรือ ผู้นำของพวกเขา กลืนกินเมืองของเผ่ามนุษย์หลายร้อยแห่ง ทำไมข้าไม่เคยได้ยินข่าวนี้!”
“เมืองหลายร้อยแห่ง อย่างน้อยก็ต้องมีผู้คนหลายล้านคน”
“หากไม่มีผู้อาวุโสเปิดเผยเรื่องนี้ พวกเราคงถูกหลอกลวงไปอีกนาน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่ามนุษย์จะนิ่งเฉย ปล่อยให้เผ่าอสูรกลืนกินเผ่ามนุษย์หรือ”
“อย่าได้โมโหไป คนของเผ่ามนุษย์ที่อยู่ในรายนามนี้ก็มีไม่น้อย พวกเขาก็สร้างความเสียหายให้กับเผ่าอสูรเช่นกัน”
“หยางชิวที่อยู่ในลำดับที่สี่ร้อยสิบหก แม้จะเป็นคนสายมาร แต่ก็สังหารเผ่าอสูรไปไม่น้อย”
“คนสายมารมักจะทำเรื่องชั่วร้าย ดีที่ยังช่วยเผ่ามนุษย์แก้แค้น”
“ซู้ด เบา ๆ หน่อย พวกเจ้าไม่เห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนั้นหรือ”
“อืม?”
หลายคนหันกลับมามอง
เห็นหยางชิวยืนอยู่
ในรัศมีสิบจั้ง ผู้คนหายไปในพริบตา
ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขา
รายนามบาปสวรรค์เพิ่งจะปรากฏ
คนที่อยู่ในรายนาม ล้วนเป็นบุคคลอันตราย ฆ่าคนได้อย่างง่ายดาย
ใครจะไปคิดว่าจะได้พบกับบุคคลเช่นนี้
แม้ลำดับของเขาจะต่ำ
แต่ก็ยังคงอยู่ในรายนาม!
คนที่อยู่ในรายนามบาปสวรรค์ ฆ่าคนมามากมาย
พูดได้ว่า มือของพวกเขาเปื้อนเลือด
“ฮึ่ม!”
หยางชิวแค่นเสียงเย็น เขามองคนอื่น ๆ แวบหนึ่ง ไม่ได้กล่าวสิ่งใด ก้าวเท้าเดินเข้าไปในหอคอยกลไกสวรรค์
ไม่นานก็เดินออกมา
ครั้งนี้ เขาเข้าไปในหอคอยกลไกสวรรค์ เพื่อบอกลาผู้อาวุโส
ตอนนี้ เขาจะเดินทางกลับไปยังสำนักมารเก้าขุมนรก
หยางชิวคิดว่าหากไม่จำเป็น เขาคงไม่ออกจากสำนักมารเก้าขุมนรกอีกต่อไป อย่างน้อยก็ก่อนที่เขาจะบรรลุระดับราชันศักดิ์สิทธิ์ โลกใบนี้ อันตรายเกินไป
ตบะระดับศักดิ์สิทธิ์ของเขาอ่อนแอเกินไป
มิใช่ว่าบรรลุระดับราชันศักดิ์สิทธิ์แล้ว จะปลอดภัย แต่เพราะเมื่อเขาบรรลุระดับราชันศักดิ์สิทธิ์แล้ว คงไม่มีชื่ออยู่ในรายนามบาปสวรรค์
เมื่อไม่มีชื่ออยู่ในรายนามบาปสวรรค์
คงมีน้อยคนที่คิดจะทำร้ายเขา
หลังจากหยางชิวจากไป
ข่าวเกี่ยวกับรายนามบาปสวรรค์ก็แพร่กระจายออกไปด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ ขุมอำนาจใหญ่ ๆ ได้รับรายนามนี้ในทันที
…
ชายแดนเผ่ามนุษย์
เมืองลั่วเซี่ย
เมืองนี้ ตั้งอยู่ระหว่างเผ่ามนุษย์กับเผ่าอสูร เป็นเมืองขนาดใหญ่ มีประชากรหลายล้านคน มิใช่เมืองเล็ก ๆ อย่างเมืองต้าฮวงที่สามารถเปรียบเทียบได้
เมืองนี้ ตั้งอยู่ในดินแดนอันตรายอาจจะถูกทำลาย
เพราะฉะนั้น
เจ้าเมืองลั่วเซี่ยมีพลังอันแข็งแกร่ง
บรรลุระดับแก่นสวรรค์ระยะสูงสุด
ใกล้จะบรรลุระดับจอมศักดิ์สิทธิ์
หากเขาบรรลุระดับจอมศักดิ์สิทธิ์ ด้วยพลังของเมืองลั่วเซี่ย อาจจะสามารถต่อกรกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์บางแห่งได้ อย่างน้อยก็สามารถต่อกรกับสำนักเล็ก ๆ ได้
ตอนนี้ภายในจวนเจ้าเมือง
โถงหลังหนึ่ง สร้างขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ อลังการ
ภายในโถงแสงสีดำแผ่กระจาย
ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งหลับตาลง ผมยาวสลวยปกคลุมใบหน้า เขานั่งอยู่บนเตียงนุ่ม ปล่อยกลิ่นอายของสายมารออกมา
รอบกายเขา
ปราณแก่นแท้พืชพรรณทั้งสิบทิศ ปราณมังกรแห่งมหาปฐพี แก่นแท้ดวงตะวันจันทรา ทั้งหมดไหลมารวมกัน ราวกับสายน้ำ
หากมีใครอยู่ที่นี่
คงจะรู้ว่าเจ้าเมืองลั่วเซี่ยฝึกฝนวิชาสายมาร
“ตู้ม!”
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว
เบื้องหลังชายวัยกลางคน ภาพสมรภูมิโบราณปรากฏขึ้น ศพเกลื่อนกลาด เลือดไหลนอง เทพเจ้าสีดำผู้หนึ่งถือหอกยาว ยืนอยู่กลางสมรภูมิ
เทพเจ้าสีดำลืมตาขึ้น
ราวกับมีจิตสำนึก ปล่อยกลิ่นอายอำมหิตแผ่ออกไป ราวกับเทพมารโบราณ ต้องการกลับมาจากสายธารแห่งกาลเวลา
ผ่านไปเนิ่นนาน
เทพเจ้าสีดำหายไป ภาพสมรภูมิโบราณก็หายไปเช่นกัน
ชายวัยกลางคนลืมตาขึ้น อย่างช้า ๆ ในดวงตา ปรากฏความชั่วร้ายแวบหนึ่ง แต่ก็ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ เขามองตบะของตนเอง
ถอนหายใจเบา ๆ
“ยังคงขาดอีกเล็กน้อย หากในสมรภูมิของเผ่ามารโลหิต ข้าสามารถเข้าร่วมได้ บางทีอาจจะได้แก่นโลหิตวิญญาณที่ช่วยให้ข้าทะลวงระดับ!”
“น่าเสียดาย”
“ขุมอำนาจหกแห่งร่วมมือกัน คนนอกยากที่จะเข้าร่วม”
“ไม่สามารถช่วงชิงแก่นโลหิตวิญญาณของเผ่ามารโลหิตได้ ข้าคงต้องหาวิธีอื่น จากเผ่ามนุษย์ หรือเผ่าอสูร”
เจ้าเมืองลั่วเซี่ยลูบหน้าผาก
นี่เป็นเรื่องที่น่าปวดหัว
ต้องการทะลวงผ่านระดับจอมศักดิ์สิทธิ์ อย่างน้อยก็ต้องสังหารคนธรรมดาหลายแสนคน หากสังหารในคราวเดียว คงดึงดูดสายตามากมาย
หากสังหารทีละคนก็คงต้องใช้เวลานาน
ส่วนการทำร้ายเผ่าพันธุ์อ่อนแอ ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่พวกเขาอยู่ไกลเกินไป ด้วยตบะระดับศักดิ์สิทธิ์ของเขา การเดินทางไปกลับคงต้องใช้เวลานาน
เบื้องหลังเขามีเพียงเมืองลั่วเซี่ย
พลังโดยรวม ด้อยกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์มาก คนอื่น ๆ สามารถใช้ยันต์เคลื่อนย้ายขนาดใหญ่ได้
แต่เขาไม่สามารถใช้ได้
เพราะว่าการสร้างยันต์เคลื่อนย้ายขนาดใหญ่ ต้องใช้ทรัพยากรมากมาย
สุดท้ายก็เป็นเพราะ
พลังของเมืองลั่วเซี่ยอ่อนแอเกินไป
ในขณะที่เจ้าเมืองลั่วเซี่ยกำลังกังวลใจ
นอกโถงใหญ่เสียงฝีเท้าดังขึ้น
“เจ้า… เจ้าเมือง มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นขอรับ”
ชายผู้หนึ่งสวมชุดคลุมยาว เดินเข้ามา เขาเหลือบมองโถงใหญ่
เจ้าเมืองที่เขาเคยมองว่ายิ่งใหญ่ ตอนนี้กลับทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว
