23
บทที่ 23: คุณจ้าวเป็นอะไรไป?
ก่อนหน้านี้ตอนที่ส่งอาหาร หยางห่าวคิดว่าเมื่อหนี้สินหมดสิ้น เขาต้องดื่มหนักสักครั้งและนอนให้เต็มอิ่มสามวัน
ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสดื่มหนัก แต่การนอนให้เต็มอิ่มก็ทำได้
เขากลับมาที่เตียง ดึงผ้าห่มให้ซีซี แล้วจุ๊บเบาๆ ที่แก้มกลมของลูกสาว ก่อนนอนข้างๆ เธอ
อาจเป็นเพราะจิตใจที่ผ่อนคลายมาก หยางห่าวจึงหลับสนิท ผลคือเขาตื่นสายอีกครั้ง
"พ่อคะ พ่อคะ สายแล้วค่ะ"
ซีซีเรียกพ่อให้ตื่นสองวันติด กลายเป็นนาฬิกาปลุกมนุษย์ไปแล้ว
หยางห่าวลืมตาขึ้นมา เห็นว่าเป็นเวลาแปดโมงครึ่งแล้ว สายกว่าวันเมื่อวานอีก แม้กระทั่งเวลาขอให้ครูเก็บอาหารไว้ก็ผ่านไปแล้ว
แต่เพราะสายมากจนไม่รีบเร่ง
“ซีซี ลูกทำไมตื่นสายเหมือนกัน?”
หยางห่าวหาวพลางถาม เมื่อคืนหลังจากส่งหลี่มั่นหนี่กลับมา ลูกสาวก็อาบน้ำเข้านอน ไม่น่าจะตื่นสายขนาดนี้
“พ่อคะ หนูตื่นนานแล้ว ล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้วค่ะ” ซีซียิ้มโชว์ฟันขาวๆ ให้ดู
“อ๋อ แล้วทำไมลูกไม่เรียกพ่อให้ตื่น?”
หยางห่าวมองลูกสาวด้วยความสงสัย คิดว่าลูกสาวคงไม่อยากไปโรงเรียน
แต่คำพูดต่อไปของซีซีกลับทำให้หยางห่าวรู้สึกละอาย “พ่อเหนื่อยมาก หนูอยากให้พ่อได้นอนเยอะๆ ค่ะ”
ซีซีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและอ่อนโยน
“เอ่อ...”
หยางห่าวรีบกอดลูกสาวไว้ นี่แหละเสื้อกันหนาวตัวน้อยที่อบอุ่นจริงๆ
ใกล้เก้าโมงเช้า พ่อและลูกสาวออกจากบ้าน เนื่องจากโรงเรียนอนุบาลไม่มีอาหารแล้ว หยางห่าวจึงพาซีซีไปที่ร้านอาหารเช้าใกล้ๆ
นักกินตัวน้อยกินซาลาเปาเนื้อสองลูก ไข่ชาหนึ่งฟอง และโจ๊กหมูพะโล้ครึ่งถ้วย
หยางห่าวกินโจ๊กหมูพะโล้ที่เหลือของซีซีครึ่งถ้วย และไข่ชาสองฟอง
การลดน้ำหนักเป็นแหล่งรายได้หลักในตอนนี้ ดังนั้นไม่ว่าจะมองจากมุมการทำเงินหรือสุขภาพตนเอง เขาต้องยึดมั่นต่อไป
ขณะทานอาหารเช้า หยางห่าวเปิดโทรศัพท์ที่ปิดไว้เมื่อคืน และได้รับข้อความจำนวนมากและสายที่ไม่ได้รับ
ไม่กี่นาทีหลังจากที่เขาโอนเงินให้หลิวจื่อเฟิง เพื่อนคนนั้นก็ส่งข้อความเสียงยาวๆ มาเป็นจำนวนมาก เสียงพื้นหลังดังเหมือนอยู่ในบาร์
สาระสำคัญคือเขาไม่รีบใช้เงิน ให้หยางห่าวคืนคนอื่นก่อน
พอเห็นว่าหยางห่าวโอนเงินเสร็จแล้วก็หายไป เขาก็ด่าไปหลายคำ แต่เงินห้าหมื่นหยวนก็ยังไม่รับ
หยางห่าวตอบข้อความไป อธิบายว่าตอนนี้ไม่ขาดเงินแล้ว
แต่เพื่อนไม่ตอบกลับ คงเล่นสนุกจนดึกแล้วยังหลับอยู่
ในข้อความที่ไม่ได้อ่านยังมีจากเจียงหยู่ฉี ถามว่าจะเก็บอาหารไว้ให้ซีซีไหม หลังจากนั้นถามว่าทำไมซีซีไม่มาโรงเรียน หยางห่าวรีบตอบครูที่รับผิดชอบว่า ซีซีจะไปถึงเร็วๆ นี้
สายที่ไม่ได้รับเป็นของลุงที่โทรมาตอนเช้า เขาคงเห็นเงินที่โอนเข้าไปในบัญชี จึงโทรมาถามสถานการณ์
เดินออกจากร้านอาหารเช้า หยางห่าวโทรกลับหาหยางกั๋วเฉียง ลุงของเขา ก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก บอกแค่ว่าทำธุรกิจกับเพื่อนได้เงินมา
เนื่องจากหยางห่าวเคยทำธุรกิจใหญ่โตมาก่อน ลุงจึงไม่ได้สงสัย แค่เตือนให้เขากลับบ้านบ้าง
เมื่อส่งซีซีถึงโรงเรียนอนุบาลเวลาเก้าโมงครึ่งแล้ว เนื่องจากเขาแจ้งไปก่อน เจียงหยู่ฉีจึงมายืนรอที่หน้าประตูโรงเรียน
ขณะที่เธอมองซ้ายมองขวา อยู่ๆ ก็มีรถ SUV คันใหญ่คันหนึ่งจอดข้างเธอ
เจียงหยู่ฉีถอยหลังสองก้าว ถูกพลังของรถคันนี้ทำให้ตกตะลึง
ขณะเธอมองด้วยความสงสัยว่ารถอะไร หยางห่าวก็ลงมาจากที่นั่งคนขับ พร้อมรอยยิ้มขอโทษ “ขอโทษครับครูเจียง เรามาสายอีกแล้ว”
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ”
เจียงหยู่ฉีตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าคนที่ลงมาจากรถคือพ่อของซีซี
“ซีซีไม่สบายเหรอคะ?”
เจียงหยู่ฉีถาม
“เปล่าครับ มีธุระนิดหน่อย” หยางห่าวยิ้มแห้งๆ ตอบ แล้วเปิดประตูหลัง อุ้มซีซีออกมา
“ครูฉี สวัสดีค่ะ”
ซีซีโบกมือทักทายด้วยความกระตือรือร้น
“ซีซี สวัสดีค่ะ~”
เจียงหยู่ฉีรับกระเป๋านักเรียนของซีซี
“ครูฉี พ่อหนูนอนตื่นสายค่ะ หนูเลยมาสาย”
ซีซีอธิบายอย่างจริงจังถึงเหตุผลที่มาสาย
หยางห่าวที่อยู่ข้างๆ รู้สึกอาย เกาหัว ตอนอยู่บ้านเขาคิดว่าเสื้อกันหนาวตัวน้อยนี้อบอุ่นจริงๆ แต่ตอนนี้กลับรั่วได้ง่ายๆ
“ครูเจียง รบกวนด้วยนะครับ”
หยางห่าวกล่าวขอบคุณ แล้วรีบขึ้นรถ ขับออกจากสถานการณ์น่าอายนี้ทันที
ศูนย์ฟิตเนสโบลี่อยู่ห่างจากโรงเรียนอนุบาลซีซีแค่สิบนาที เมื่อหยางห่าวมาถึงยังไม่ถึงสิบโมง
“พี่หยาง สวัสดีค่ะ”
“พี่หยาง สวัสดีค่ะ!”
หยางห่าวรู้สึกว่าการต้อนรับวันนี้ต่างจากเดิม เมื่อเดินเข้าไปในร้าน อวี้ลี่ลี่และโจวหลิงที่คุยกันอยู่หลังเคาน์เตอร์ก็ลุกขึ้นมายืน
หยางห่าวทักทายทั้งสองคน แล้วหยิบกุญแจอิเล็กทรอนิกส์สำหรับล็อกเกอร์ไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เขาตรงไปที่ชั้นสี่บริเวณเต้นแอโรบิก ซุนซินอีกำลังสอนผู้หญิงคนหนึ่งท่าโยคะอยู่ ผู้หญิงคนนั้นตัวเตี้ยกว่าซุนซินอี แต่ก็น่าจะสูงราวๆ 168 ซม. รูปร่างเพรียว และหน้าตาดี สวมเสื้อกล้ามฟิตเนสสีชมพู และกางเกงโยคะรัดรูป ใส่รองเท้าวิ่ง Nike Zero Gravity
“พี่หยาง มาแล้วคหรอคะ”
ทันทีที่หยางห่าวเดินออกจากลิฟต์ ซุนซินอีก็เห็นเขา โบกมือทักทายด้วยรอยยิ้ม
ได้ยินซุนซินอีพูด ผู้หญิงที่ทำโยคะอยู่ก็หยุดและมองหยางห่าวตั้งแต่หัวจรดเท้า
ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นคือจางอิงอิง
วันนี้เธอหยุดงานและมาที่ศูนย์ฟิตเนสกับซุนซินอี ฝึกโยคะมาครึ่งชั่วโมงแล้ว
แต่วันนี้เธอไม่ได้มาเพื่อฟิตเนส เป้าหมายคือมาพบกับหยางห่าวโดยบังเอิญ ฝึกโยคะไปครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่ใส่ใจ
ตอนนี้ตัวจริงมาแล้ว เธอจึงกระปรี้กระเปร่า
หลังมองหยางห่าวจากหัวจรดเท้า เธอก็พอใจมาก เขาสูงพอ หน้าตาดี แต่แค่มีน้ำหนักเกิน
ไปหน่อย
แต่ในมุมมองของจางอิงอิง นี่ไม่ใช่ข้อเสีย เรียกว่าความอ้วนจากความร่ำรวย
“พี่หยาง นี่เพื่อนของฉัน จางอิงอิง เธอก็เป็นสมาชิกของร้านเราด้วย”
ซุนซินอีกล่าวแนะนำ ตามคำขอแรงกล้าของจางอิงอิงตั้งแต่ที่บ้าน
“พี่หยาง สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
จางอิงอิงกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม
“อ๋อ สวัสดีครับ”
อีกฝ่ายทักทายอย่างอบอุ่น หยางห่าวก็ทักทายกลับอย่างสุภาพ
“ซินอี งั้นเธอทำงานต่อไป ฉันจะไปฝึกที่โซนเครื่องออกกำลังกายสักพัก”
หยางห่าวคิดว่าซุนซินอีกำลังสอนจางอิงอิง จึงคิดว่าไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่ จึงกล่าวอย่างเปิดเผย
ซุนซินอีรีบโบกมือ “ไม่ยุ่งหรอกค่ะ อิงอิงเป็นเพื่อน แค่สอนง่ายๆ พี่หยาง ไปห้องเต้นแอโรบิกเหมือนเมื่อวานเถอะค่ะ”
“โอเค”
หยางห่าวพยักหน้าและตามซุนซินอีไปที่ห้องเต้นแอโรบิก
แม้ว่าจะเป็นการเต้นแอโรบิกเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้ความเข้มข้นมากขึ้น หลังจากเต้นแอโรบิกลดไขมันครึ่งชั่วโมง หยางห่าวเหงื่อท่วมตัว
“พี่หยาง พักสักครู่ แล้วไปโซนเครื่องออกกำลังกายกัน”
ซุนซินอีกล่าวพลางยื่นผ้าเช็ดตัวให้
“โอเค”
หยางห่าวเช็ดเหงื่อพลางเดินออกจากห้องเต้นแอโรบิก ไปนั่งที่โซฟาในโซนพักผ่อน
“ซินอี พี่หยาง น้ำค่ะ”
ไม่ทันที่หยางห่าวและซุนซินอีจะนั่งลงนาน จางอิงอิงก็ถือขวดน้ำโซดามาสองขวด
“เอ่อ ขอบคุณครับ”
น้ำโซดาที่จางอิงอิงถือมาเป็นของยี่ห้อโซดาเหยียน ราคาขวดละสิบหยวนไม่ถูกเลย หยางห่าวคิดว่าผู้หญิงคนนี้สุภาพเกินไป แต่ก็นึกได้ว่าเธออาจทำเพื่อเห็นแก่ซุนซินอี
เพราะสองคนนั่งด้วยกัน ถ้าเธอให้แค่น้ำซินอีคงไม่เหมาะ
“พี่หยาง ได้ยินจากซินอีว่าพี่กำลังลดน้ำหนักอยู่ใช่ไหม?”
หลังยื่นน้ำให้ จางอิงอิงนั่งลงบนโซฟาข้างหยางห่าวและเริ่มชวนคุย
“ใช่ อายุเยอะแล้ว ต้องดูแลรูปร่าง” หยางห่าวพยักหน้าเบาๆ
“ฉันมีสูตรอาหารที่ดีมาก อยากให้ฉันส่งให้พี่หยางไหมคะ?”
นี่เป็นวิธีที่จางอิงอิงคิดไว้แต่แรก เพื่อขอแอด WeChat ถ้าได้แอด WeChat ความสัมพันธ์จะก้าวหน้าไปอีกขั้น
“ได้สิ แอด WeChat กันเถอะ”
การลดน้ำหนักเป็นงานหลักในตอนนี้ สูตรอาหารถึงไม่ใช้ก็เป็นแนวทางได้ หยางห่าวจึงเปิด WeChat และแสดง QR โค้ดของตัวเอง
จางอิงอิงดีใจมาก ไม่คิดว่าทุกอย่างจะราบรื่น รีบเปิดฟังก์ชันสแกน QR โค้ด
หลังจากเสียงติ๊ดที่สแกนสำเร็จ หน้าจอ WeChat ของจางอิงอิงก็แสดงปุ่ม “ส่งข้อความ” และ “โทรวิดีโอ”
หมายความว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนใน WeChat อยู่แล้ว!
เธอมองชื่อและรูปโปรไฟล์ของหยางห่าวอีกครั้ง แล้วก็หมดสภาพ
“คุณจ้าว เป็นอะไรไป?”
เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่ จู่ๆ จางอิงอิงก็เหมือนหมดอาลัยตายอยาก หยางห่าวรู้สึกแปลกใจ ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆ
(จบบทนี้)
