บทที่ 120: ช่วยเหลือทหารของฮิลเลอร์ (1)

"เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง?"

โร้ดครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองลาพิสที่เอาแต่ดึงฮู้ดและคลุมทั้งตัวด้วยเสื้อคลุม ทุกครั้งที่เขามองลาพิส เขาก็อยากจะบ่นว่าทำไมเธอถึงกลัวเขานัก เธอกลัวว่าเขาจะกินเธอไปทั้งตัวรึไง?

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาบ่น

"ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ากลับไปได้แล้ว จำไว้นะ อย่าลืมทำภารกิจของเจ้าให้เสร็จ"

"ค่ะ หัวหน้า"

เมื่อได้ยินคำพูดของโร้ด ลาพิสก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอวิ่งหนีออกจากเต็นท์ของโร้ดเหมือนกับอาชญากร เมื่อมองดูร่างที่ตื่นตระหนกของเธอ โร้ดก็ถอนหายใจอย่างจนใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาไม่มีอะไรจะพูด

อาการของไลซ์เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ มีบางเรื่องที่คนเราไม่สามารถลืมได้ง่ายๆ แม้ว่าไลซ์จะพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่สุดท้ายเธอก็ยังไม่สามารถก้าวออกมาจากเงาในใจของเธอได้ มันไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะแม้ว่าไลซ์จะคิดว่าเธอได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่เธอก็ยังคงหลีกเลี่ยงทุกอย่างโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้ เมื่อเธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป เธอก็ไม่สามารถระงับปัญหาในใจของเธอได้อีก แม้ว่ามาร์ลีนจะบอกว่าเธอสามารถช่วยเธอได้ แต่โร้ดก็ไม่คิดว่ามาร์ลีนจะทำได้ เพราะมาร์ลีนไม่เคยประสบกับเรื่องแบบนี้มาก่อน แน่นอนว่าเธอคงไม่เข้าใจความรู้สึกของไลซ์ โร้ดคิดว่าหนึ่งในสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในโลกคือการที่คนที่ไม่เคยประสบกับเรื่องเดียวกันพูดว่า "ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ" กับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจ มันเป็นเรื่องไร้สาระ เพราะพวกเขาไม่เคยประสบกับมัน แล้วพวกเขาจะเข้าใจได้ยังไง?

แต่ความช่วยเหลือที่โร้ดมอบให้เธอได้นั้นมีจำกัดมาก เขารู้ดีว่าเรื่องแบบนี้ไม่สามารถแก้ไขได้โดยการพึ่งพาคนอื่น หากตัวไลซ์เองไม่สามารถก้าวข้ามอุปสรรค์นี้ไปได้ ก็คงไม่มีใครช่วยเธอได้ โร้ดเข้าใจดีว่ามันยากมากที่จะให้ไลซ์ก้าวข้ามอุปสรรค์นี้ด้วยตัวเธอเอง

อย่างไรก็ตาม สำหรับเขา ยังมีโอกาสที่ดีอยู่

หลังจากรู้ว่ากลุ่มทหารรับจ้างเบิร์นนิ่งเบลดตกอยู่ในอันตราย โร้ดก็ตัดสินใจที่จะช่วยเหลือพวกเขาทันที แม้ว่ามันจะเป็นอันตราย แต่มันก็เป็นโอกาสที่ดีในการฝึกฝนลูกน้องของเขา ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากเหตุการณ์เรือเหาะลอยฟ้า โร้ดก็สงสัยว่าอสรพิษลมถูกควบคุมอยู่ มันแปลกเกินไปที่เบิร์นนิ่งเบลดจะถูกโจมตีในช่วงเวลานี้ บางทีพวกเขาอาจจะเจอคนที่ควบคุมอสรพิษลมและถูกล้อมเอาไว้ ไม่เช่นนั้น ฝูงอสรพิษลมธรรมดาๆ คงไม่มีจำนวนมากถึงหลายพันหรือหลายล้านตัว หากเป็นเช่นนั้น สำหรับโร้ด นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการแก้แค้น เขาจะไม่ปล่อยให้คนที่ทำร้ายเขาไปง่ายๆ

ตอนที่โร้ดเพิ่งข้ามภพมาที่โลกนี้และได้รับบาดเจ็บสาหัส เขายังสามารถฝ่าวงล้อมของศัตรูและหลบหนีมาได้ ตอนนี้ โร้ดไม่ได้ 'อ่อนแอ' เหมือนเมื่อก่อนแล้ว อีกไม่นานเขาก็จะเลเวลอัพ และเขาก็มั่นใจว่าเขามีความแข็งแกร่งมากพอที่จะจัดการกับพวกมัน ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีไพ่ตาย...

หลังจากพักผ่อนมาหนึ่งวัน ลาพิสก็ทำภารกิจที่โร้ดมอบหมายให้สำเร็จ เธอมอบถุงยาให้กับโร้ด ดวงตาของเธอคล้ำเป็นแพนด้า เดิมที ลาพิสผู้ น่าสงสาร วางแผนที่จะนอนหลังจากทำภารกิจเสร็จ แต่เธอไม่ได้คาดคิดว่าทันทีที่โร้ดรับยา เขาก็จะบอกให้พวกเขาออกเดินทาง เมื่อเผชิญกับโศกนาฏกรรมนี้ ลาพิสก็ทำได้เพียงเดินตามคนอื่นๆ ไปอย่างขมขื่น

ในทางกลับกัน ไลซ์ดูเหมือนจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปแล้ว ในตอนนี้ เธอกำลังเดินอยู่ข้างๆ ลาพิส เธอฟื้นฟูพลังและปลอบโยนลาพิส ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ต่างจากปกติ

"ไม่คิดเลยว่าลุงฮิลเลอร์จะเจอปัญหา..."

แอนยังคงร่าเริงเหมือนเคย เธอกำลังเดินตามโร้ดมา เธอกัดแอปเปิ้ลที่หยิบมาจากไหนก็ไม่รู้และพูดขึ้น "เจ้ารู้จักเขางั้นเหรอ?"

เมื่อได้ยินคำพูดของแอน มาร์ลีนก็ถามขึ้นอย่างสงสัยขณะถือไม้กายสิทธิ์อยู่ในมือ

"บอกไม่ถูกเหมือนกัน ข้าเคยเจอเขาสองสามครั้งกับหัวหน้าคนเก่า เขาเป็นคนเงียบๆ สีหน้าเรียบเฉย และไม่พูดอะไรเลยทั้งวัน ข้าจำได้ว่าตอนที่ข้าเจอเขาครั้งแรก เขาแค่ตอบลูกน้องของเขาว่า 'อืม' พูดตามตรง ตอนนั้น ข้าคิดว่าเขาเป็นใบ้ด้วยซ้ำ"

แอนหัวเราะ

"แต่ลุงฮิลเลอร์เก่งมากนะ ข้าว่าเขาน่าจะพอๆ กับหัวหน้า? เขาก็แข็งแกร่งมาก โดยเฉพาะดาบของเขา ใช่แล้ว มันสุดยอดมาก ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นคนที่ไม่ปราณีผู้หญิงเหมือนกับหัวหน้า... ใช่แล้ว ข้าว่าหัวหน้าเข้ากันได้ดีกับเขาแน่?"

"เฮ้อ..." เมื่อได้ยินคำตอบของแอน มาร์ลีนก็เหลือบมองโร้ดด้วยแววตาที่หลากหลาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลังจากนั้น โร้ดก็ปฏิเสธคำขอของทหารรับจ้างคนนั้น ทหารรับจ้างคนนั้นต้องการให้เขาไปขอความช่วยเหลือจากสมาคมทหารรับจ้าง แต่ในความคิดของโร้ด มันเป็นการเสียเวลา เมื่อพวกเขาออกจากป่าสนธยาและไปขอความช่วยเหลือจากสมาคมทหารรับจ้าง บางทีกลุ่มทหารรับจ้างเบิร์นนิ่งเบลดอาจจะกลายเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว เนื่องจากอสรพิษลมเป็นสัตว์ประหลาดระดับต่ำและจัดการได้ง่ายกว่าอันเดด โร้ดจึงตัดสินใจให้ทหารรับจ้างคนนั้นนำทางพวกเขาไปยังตำแหน่งของกลุ่มทหารรับจ้างเบิร์นนิ่งเบลดและพยายามช่วยเหลือพวกเขา

แม้ว่าทหารรับจ้างคนนั้นจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็รู้ดีว่าถ้าเขากลับไปขอความช่วยเหลือจากสมาคมทหารรับจ้าง มันคงจะสายเกินไป ปล่อยให้พวกเขาลองดูดีกว่า ในเมื่อโร้ดเคยช่วย 'ไวน์แห่งชัยชนะ' ในที่ราบสูงอันเงียบสงบมาแล้ว เขาคงจะแข็งแกร่งมาก

หลังจากรีบเร่งมาตลอดทั้งวัน ในที่สุดโร้ดและคนอื่นๆ ก็มาถึงจุดหมายปลายทาง

"ตรง ตรงนี้แหละครับ"

ทหารรับจ้างคนนั้นเช็ดเหงื่อและพูดขึ้นอย่างจนใจพลางชี้นิ้วไปที่ป่าที่อยู่ไม่ไกลจากเขา

"หัวหน้ากับคนอื่นๆ ติดอยู่ข้างใน ถ้าพวกเราไม่รีบ..."

จริงๆ แล้ว ถึงเขาจะไม่พูด ทุกคนก็สังเกตเห็นภาพแปลกๆ ในป่า

อสรพิษลมจำนวนมากมายมหาศาลเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบ บดบังท้องฟ้าเหนือป่าราวกับก้อนเมฆ พวกมันบินวนไปมาเป็นครั้งคราว จากบริเวณโดยรอบ จะเห็นได้ว่ามีอสรพิษลมจำนวนมากกำลังกระจายตัวและเฝ้าระวังอยู่

อย่างที่คิด พวกมันถูกควบคุมโดยใครบางคน

เมื่อเห็นภาพนี้ โร้ดก็มั่นใจได้ว่ามันไม่ใช่ภัยธรรมชาติ แต่มันเป็นฝีมือมนุษย์ นี่เป็นฝีมือของจอมเวทอัญเชิญที่สามารถควบคุมฝูงสัตว์ประหลาดได้โดยการควบคุมวิญญาณของผู้นำ มันแทบจะเหมือนกับนักดาบอัญเชิญ เพราะพวกเขาก็อาศัยจำนวนในการเอาชนะเช่นกัน สิ่งที่ทำให้พวกเขาแตกต่างจากนักดาบอัญเชิญก็คือ พวกเขาไม่สามารถใช้ความสามารถได้อย่างอิสระ การควบคุมอสรพิษลมหลายหมื่นตัวแบบนี้สามารถทำได้ในป่าเท่านั้น และพวกเขายังต้องมั่นใจว่าสัตว์ประหลาดที่ทำสัญญาไม่ได้ตาย ไม่อย่างนั้น ไม่เพียงแต่สัตว์ประหลาดจะไม่เชื่อฟังจอมเวทอัญเชิญเท่านั้น แต่มันอาจจะทำร้ายจอมเวทอัญเชิญด้วย

"มันคือจอมเวทอัญเชิญ"

มาร์ลีนสังเกตเห็นอย่างรวดเร็ว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยและดูลำบากใจ

"เราหาตัวมันเจอไหม? ในเมื่อมันสามารถควบคุมสัตว์ประหลาดได้มากมายขนาดนี้ บางทีมันอาจจะถึงระดับวงกลางขั้นที่สามแล้วก็ได้ และสัตว์ประหลาดที่มันควบคุมก็น่าจะอยู่ในระดับผู้บัญชาการ"

"ถึงเราจะหาตัวมันเจอ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร"

โร้ดส่ายหัวและปฏิเสธความคิดของมาร์ลีน แม้ว่าจะมีกฎเหล็ก... ก่อนจะยิงคน ให้ยิงม้าก่อน และก่อนจะจับโจร ให้จับราชา... แต่มันก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ในเมื่อมีอสรพิษลมมากมายขนาดนี้ ถ้าพวกเขาไม่โจมตีก่อน พวกเขาก็จะถูกล้อม และโร้ดก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

"เป้าหมายหลักของเราคือการรวมตัวกับเบิร์นนิ่งเบลดก่อน ด้วยความช่วยเหลือจากฮิลเลอร์ การจัดการกับพวกมันก็จะง่ายขึ้น เตรียมตัวให้พร้อม พอตกค่ำแล้ว เราจะเริ่มลงมือ"

ต้องบอกว่าฮิลเลอร์เป็นคนที่ฉลาดมาก ถึงจะถูกล้อมรอบด้วยงูจำนวนมากมายมหาศาล แต่เขาก็ยังสามารถคิดอย่างใจเย็นและพาลูกน้องของเขาไปหลบอยู่ในพุ่มไม้หนาทึบเพื่อต่อต้านการโจมตีของศัตรู มันเป็นการตัดสินใจที่ยาก เพราะเมื่อเห็นจำนวนของอสรพิษลม คนส่วนใหญ่มักจะกลัวจนทำอะไรไม่ถูก

ดูเหมือนว่ากลุ่มทหารรับจ้างอันดับหนึ่งของเขตปาฟิลด์จะสมกับชื่อเสียงจริงๆ

ทันทีที่เขาออกคำสั่ง โร้ดก็เหลือบมองไลซ์ ในตอนนี้ เธอมีสีหน้าเรียบเฉยและนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ เขา ดวงตาของเธอฉายแววที่หลากหลายขณะมองดูอสรพิษลมที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ โร้ดไม่ได้ปลอบใจเธอเป็นพิเศษ เขาเข้าใจดีว่าถ้าไลซ์สามารถเอาชนะมันได้ด้วยตัวเอง มันก็คงจะดีกว่า

เมื่อราตรีมาเยือน

ภายใต้คำสั่งของโร้ด ทหารรับจ้างที่เตรียมพร้อมมานานก็ออกเดินทางทันที พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในป่าและค่อยๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้า พุ่มไม้และใบไม้ช่วยบดบังพวกเขาจากสายตาของอสรพิษลม ในตอนแรก ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น อสรพิษลมที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าไม่เคยคิดที่จะเข้าไปตรวจสอบในป่า ในความคิดของพวกมัน พื้นที่แคบๆ นั้นอันตรายมากและเคลื่อนไหวยาก นั่นเป็นเหตุผลที่พวกมันมักจะเคลื่อนไหวในที่ราบโล่ง ป่าที่เต็มไปด้วยใบไม้และพุ่มไม้ไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับพวกมัน

อย่างไรก็ตาม ไม่นานนัก ทุกคนก็พบกับอันตราย

เมื่อพวกเขาเข้าไปลึกขึ้น จำนวนของอสรพิษลมก็เพิ่มมากขึ้น พวกมันไม่ได้มาโจมตีโร้ด แต่พวกมันมาโจมตีศัตรูที่พวกเขาควรจะทำลาย

"แบบนี้ไม่ไหวแล้วนะคะ คุณโร้ด"

มาร์ลีนถือไม้กายสิทธิ์และขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงกระพือปีกและเสียงคำรามที่ดังมาจากในป่า มาร์ลีนก็พูดขึ้นด้วยความไม่สบายใจ "แม้ว่าในหนังสือจะบอกว่าอสรพิษลมมีสายตาไม่ดีในที่มืด แต่มันก็ไวต่อเสียงมาก ในป่าที่กว้างใหญ่แบบนี้ พวกเรา..."

"ไม่ต้องกังวล ข้าเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว"

โร้ดหยิบขวดยาสี่ขวดออกมาจากกระเป๋า หลังจากนั้นเขาก็มอบมันให้กับชอนน่า แอน และแรนดอล์ฟ

"เปิดมันออก"

เมื่อได้ยินคำสั่งของโร้ด ทั้งสามคนก็รีบเปิดขวดออก ไม่นานนัก กลิ่นเหม็นฉุนก็อบอวลไปทั่วบริเวณ