ตอนที่ 58 โชคชะตาลิขิต (ฟรี)

ตอนที่ 58 โชคชะตาลิขิต

“หุบเขาหิมะโรย พวกเขาเป็นใครกัน? ทำไมข้าถึงไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน” ผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยความประหลาดใจ

“หุบเขาหิมะโรย ไม่ใช่กองกำลังของจังหวัดเป่ยหมิง ข้าได้ยินมาว่าเป็นสำนักใหญ่ของจังหวัดหยุนหลงที่ครอบงำดินแดนได้ไม่น้อย คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะทรงพลังขนาดนี้” ชายคนหนึ่งพูดด้วยความรู้สึกตกใจมาก

“เฮอะ แค่สำนักเล็กๆ จากจังหวัดหยุนหลงกลับกล้าแสดงท่าทีเย่อหยิ่งในจังหวัดเป่ยหมิงของเรา คิดที่นี่ไม่มีใครสู้พวกเจ้าได้จริงๆ งั้นรึ?” ผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์เดินออกมาจากฝูงชน และพูดอย่างเหน็บแนม

ความแข็งแกร่งของผู้ฝึกยุทธ์ในจังหวัดเป่ยหมิงนั้นแข็งแกร่งกว่าจังหวัดหยุนหลงมาก ดังนั้นผู้ฝึกยุทธ์ในจังหวัดนี้จึงดูถูกดูแคลนอีกฝ่าย

แม้จะเป็นสำนักใหญ่ที่สามารถครอบงำจังหวัดหยุนหลงได้ แต่หากอยู่ในจังหวัดเป่ยหมิง ก็คงจะถูกจัดอยู่ในอันดับกลางหรือล่างเท่านั้น

"ฮึ่ม ในเมื่อเจ้าอยากตายนัก ข้าก็จะสนองให้!" หลังจากได้ยินคำพูดของชายคนนั้น ชายชราคนหนึ่งที่เป็นผู้อาวุโสของหุบเขาหิมะโรยก็ส่งเสียงเย็น จากนั้นเขาก็ลงมือ

ริ้วแสงใสพุ่งทะยานออกมาจากร่างของผู้อาวุโส และปะทะใส่ร่างของชายที่พูดขึ้น

แคร็ก!

มีเสียงดังขึ้น และผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่สามารถต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย และถูกสังหารลง ณ จุดนั้น

เมื่อทุกคนเห็นภาพนี้ พวกเขาทุกคนก็ดูหวาดกลัว คนของหุบเขาหิมะโรยเย่อหยิ่งมากก็จริง แต่ความแข็งแกร่งของคนพวกนี้ก็น่ากลัวมากเช่นนี้ สามารถสังหารผู้ฝึกยุทธ์ในระดับเดียวกันได้อย่างง่ายดาย

แม้ว่าหลังจากเห็นภาพนี้ หัวใจของพวกเขาจะเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เนื่องจากขาดความแข็งแกร่ง พวกเขาจึงไม่กล้าพูดอะไร

“หุบเขาหิมะโรย?” หลังจากที่ผู้อาวุโสสองได้ยินชื่อนี้ เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้

เมื่อสำนักสวินเต๋าก่อตั้งขึ้น สำนักต่างๆ ทั้งใหญ่และเล็กทุกแห่งในจังหวัดหยุนหลงมาเยี่ยมเยือน แต่หุบเขาหิมะโรยเป็นเพียงสำนักเดียวที่หยิ่งผยองมาก และไม่แยแสใดๆ

ผู้ฝึกยุทธ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในที่นี้อยู่ในขอบเขตศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น และส่วนใหญ่ก็อยู่ในขอบเขตหลอมวิญญาณ

ส่วนยอดฝีมือขอบเขตเทียมฟ้าได้รีบมุ่งตรงไปที่พื้นที่หลัก แม้จะมีบางคนที่อยู่ในบริเวณรอบนอกก็คงมีจำนวนไม่มากนัก ดังนั้นหุบเขาหิมะโรยจึงสามารถครองได้ที่นี่

ราวกับว่าลู่ซุนไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เลย เขาได้นำสมาชิกตระกูลลู่ตรงไปยังหุบเขาทีละก้าว โดยไม่สนใจคำเตือนจากผู้ฝึกยุทธ์ของหุบเขาหิมะโรย

“หยุด! หากเจ้ากล้าก้าวมาข้างหน้าอีกก้าวเดียว อย่าโทษคนของข้าที่ไร้ความปราณี!” ชายชราที่ลงมือก่อนหน้านี้มีสีหน้าเคร่งเครียด และเขาก็พูดกับลู่ซุน และคนอื่นๆ

ลู่ซุนขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจชายคนนี้ เขาแค่มองไปที่ที่แห่งหนึ่งในหุบเขาอย่างเฉยเมย

อาวุธวิเศษนั้นจะถือกำเนิดในไม่ช้า

“รนหาที่ตาย!” ใบหน้าของชายชราดูน่าเกลียดมาก และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยติสังหาร หลังจากพูดจบ เขาก็อยากจะโจมตีลู่ซุน และคนอื่นๆ โดยตรง

แต่ในขณะนี้ หุบเขาอันเงียบสงบเริ่มสั่นไหว และเสาแสงขนาดใหญ่ก็พวยพุ่งออกมาจากพื้นโลก

ชายชราหันกลับไปมอง รู้สึกประหม่าอย่างยิ่ง

คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน พวกเขาจ้องมองไปยังที่แห่งนั้นโดยไม่กระพริบตา

บูม!

จากนั้น ก็เสียงดังเกิดขึ้น พื้นโลกแยกออกจากกัน ดวงแสงที่สว่างจ้า และเป็นประกายก็บินออกมา ดึงดูดความสนใจของทุกคนที่อยู่ที่นี่

ความเร็วของดวงแสงนั้นเร็วมาก เกินกว่าความคาดหมายของทุกคนที่อยู่ในหุบเขา ทำให้พวกเขาไม่มีเวลาตอบสนอง

“ออร่านี้... ดูเหมือนจะเป็นอาวุธเซียน แล้วก็อยู่ในระดับสูงด้วย!” ดวงตาของผู้ฝึกยุทธ์หลายคนหดตัวลง และบางคนก็พูดออกมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น

ความมั่งคั่ง และสมบัติล้ำค่าได้กระตุ้นหัวใจของผู้คน และพวกเขาลืมความกลัวที่มีต่อคนของหุบเขาหิมะโรยไปโดยสิ้นเชิง พวกเขาพุ่งตัวออกไป และไล่ตามดวงแสง

นี่คืออาวุธเซียน ล้ำค่า และทรงพลัง และสามารถสืบทอดได้นับพันปี ซึ่งเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะยอมเสี่ยงต่อการรุกรานหุบเขาหิมะโรย

หลังจากเห็นสิ่งนี้ ผู้ฝึกยุทธ์ของหุบเขาหิมะโรยก็รีบบินขึ้นไปบนอากาศ ไล่ตามดวงแสงอันล้ำค่าด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมดที่มี

“อาวุธเซียนขุนเขาถือกำเนิดขึ้นจริงๆ สิ่งที่ชายคนนี้พูดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องจริง!” ม่านตาของกู่เจ๋อหดตัวลงเล็กน้อย และเขาพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว ความตกใจประดังเข้ามาในจิตใจของเขา

เขาคิดมาโดยตลอดว่าลู่ซุนกำลังพูดจาดโอ้อวด แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดจะเป็นเรื่องจริง!

“บรรพบุรุษ เราควรจะทำอย่างไรดี” ใบหน้าของผู้อาวุโสสองเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และเขาพูดกับลู่ซุนอย่างร้อรน

แม้แต่กู่เจ๋อก็ยังมีความคิดแปลกๆ อยู่ในใจในขณะนี้

ท้ายที่สุดแล้ว มันเป็นอาวุธเซียนขุนเขาซึ่งเป็นสมบัติอันทรงพลังที่หาได้ยากยิ่งในโลกนี้ แม้แต่ สำนักเต๋าไท่อี้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยรุ่งโรจน์ ตอนนี้ก็มีอาวุธเซียนขุนเขาเพียงสองชิ้นเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ชิ้นหนึ่งไม่ได้ถือว่าเป็นสมบัติของพวกเขาจริงๆ มันเป็นของที่ได้รับมาจากศาลบรรพชน

หากกู่เจ๋อสามารถนำอาวุธเซียนชิ้นนี้กลับไปได้ ความแข็งแกร่งของสำนักเต๋าไท่อี้ก็จะเพิ่มขึ้นมากอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ด้วยความระมัดระวัง และความกลัวต่อตระกูลลู่ กู่เจ๋อ จึงไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม แต่เลือกที่จะเฝ้าดูจากข้างสนาม

“ไม่จำเป็น สมบัติชิ้นนี้จะตกเป็นของตระกูลข้า และจะถูกส่งไปถึงหน้าประตูบ้านของข้าด้วยตัวเอง” ลู่ซุนพูดอย่างสงบด้วยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า

แม้ว่าคนอื่นจะมึนงง แต่พวกเขายังคงพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์ และรอคอยอย่างเงียบ ๆ

ในไม่ช้า ดวงแสงก็ดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงการนำทาง แล้วมันก็บินวนเป็นวงกลมกลางอากาศแล้วบินกลับไปที่หุบเขา

“จับมันไว้ อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้!” เจ้าหุบเขาหิมะโรยดูกังวล เขาไม่อยากปล่อยให้สมบัติระดับนี้หลุดออกจากมือไป

ความเร็วของพวกเขาเร็วมาก แต่อาวุธเซียนขุนเขานั้นเร็วยิ่งกว่า มันกลับไปที่หุบเขาอย่างรวดเร็ว และบินไปหาตระกูลลู่ ท่ามกลางสายตาเบิกกว้างของกู่เจ๋อ

“นี่...เป็นไปได้ยังไง?”

กู่เจ๋อจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขารู้สึกว่าโลกทัศน์ของตนถูกทำลาย เป็นไปได้ไหมว่าสมบัติชิ้นนี้ถูกลิขิตให้อยู่ในมือของตระกูลลู่จริงๆ มิฉะนั้น มันจะบินกลับมาด้วยตัวเองได้อย่างไร

ดวงแสงหยุดลงที่เท้าของผู้อาวุโสสอง และแสงก็ค่อยๆ จางหายไป เผยให้เห็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมของมัน

สิ่งแรกที่เห็นคือ อาวุธวิเศษที่มีรูปร่างคล้ายเชือกป่าน มันดูเรียบง่าย แต่บางครั้งก็จะมีแสงวาบขึ้นมา แสดงให้เห็นว่ามันเป็นที่พิเศษ

หลังจากที่ผู้อาวุโสสองเห็นอาวุธเซียนอยู่ตรงเท้าของเขา เขาก็มีความสุขมากจนอดไม่ได้ที่จะรีบก้มลงไป และอยากจะคว้ามันเอาไว้ในมือ

“เจ้ากล้าเหรอ วางมันลงเดี๋ยวนี้!” แน่นอนว่าคนจองหุบเขาหิมะโรยก็เห็นภาพนี้เช่นกัน พวกเขาต่างมองดูเย็นชา และคำรามด้วยความโกรธ

เจ้าหุบเขาหิมะโรยรีบพุ่งตรงไปตรงหน้าผู้อาวุโสสองด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ เข็มคมพิรุณที่เป็นอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่งปรากฏขึ้นในมือของเขา และเขาก็ซัดมันไปที่คอของผู้อาวุโสสองอย่างรวดเร็ว

ผู้อาวุโสสองดูเหมือนจะไม่มีเวลาตอบสนองเลย การเคลื่อนไหวของเขาก็หยุดชะงักเล็กน้อย และเข็มคมพิรุณก็แทบจะถึงคอของเขาแล้ว