ตอนที่ 229 มีเอกลักษณ์
ตอนที่ 229 มีเอกลักษณ์
ไอร่านอนหลับจนรุ่งสาง
เธอลืมตาขึ้นและตระหนักว่าเธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของธยาน์ เธอถามด้วยความประหลาดใจ “เหตุใดถึงเป็นเจ้า เชร์เล่าอยู่ที่ใด”
ธยาน์ลุกขึ้นนั่ง “เมื่อคืนมีเรื่องน่ะ เชร์ออกไปดู เขาขอให้ข้าอยู่ดูแลเจ้า”
“อืม”
ธยาน์นำเสื้อโค้ตมาให้เธอสวม
ไอร่ารีบพูด “ข้าสวมเองได้”
ธยาน์กล่าวว่า “ข้าชอบความรู้สึกที่ได้ดูแลเจ้าด้วยตนเอง”
“ก็ได้”
ไอร่ายกมือขึ้นอย่างเชื่อฟัง ปล่อยให้เขาแต่งตัวเธอและหวีผมของเธอเหมือนตุ๊กตา
หลังอาหารเช้า คอนริก็ลงจากภูเขาเพื่อล่าสัตว์ตามปกติ ครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ลูกหมาป่าเท่านั้น แม้แต่เชร์ก็ไปกับเขาด้วย
บุหรงไปยังดินแดนของชนเผ่านกเช่นกัน
เหลือเพียงไอร่า ธยาน์ และหนีหยาอยู่ที่บ้าน
หนีหยาต้องการกินไผ่เพียงเท่านั้น เขาไม่สนใจสิ่งอื่นใด
ไอร่าไปสอนเด็ก ๆ และไปดูกลุ่มผู้หญิงทอผ้า
หลังจากช่วงการเรียนรู้ เหล่าผู้หญิงคุ้นเคยกับการใช้ลูกกลิ้งสำลีแล้ว แถบผ้าฝ้ายนั้นสะอาดและเรียบร้อย
ไอร่าดึงผ้าฝ้ายผืนหนึ่งแล้วเริ่มทำผ้ากันเปื้อน
ผ้ากันเปื้อนสองตัวจากเมื่อเดิมที่มีเพียงบุหรงและคอนริ เธอต้องทำเพิ่มอีกสองผืน
สาว ๆ คุยกันขณะทำงาน และมีถั่วและเมล็ดทานตะวันคั่วที่ไอร่าจัดเตรียมไว้ให้พวกเขาเคี้ยว บรรยากาศเป็นไปด้วยความสามัคคีมาก
หลันเตี๋ยจ้องไปที่ไอร่าสักพักก่อนจะพูดออกมา
“ข้าคิดว่าไอร่า เจ้าดูสวยกว่าครั้งก่อน”
ทันทีที่พูดเช่นนี้ ผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็เห็นด้วยทันที แม้แต่เซียร่าก็พยักหน้าและพูดว่า “ข้าคิดว่าไอร่าสวยขึ้นเรื่อย ๆ นะ ในช่วงนี้ ผิวของเจ้าขาวราวกับน้ำนม ดวงตากลมโตสดใส ไม่ต้องพูดถึงอสูรตัวผู้ แม้แต่ข้าที่เป็นสตรีก็ยังอดไม่ได้ที่จะถูกเจ้าล่อลวง”
ไอร่าหน้าแดง “หยุดแกล้งข้าได้แล้ว”
เซียร่าจับมือของเธอและตระหนักว่ามันนุ่มนวลอย่างไม่คาดคิด เธออดไม่ได้ที่จะบีบมันสองครั้ง “พูดจริงนะ” เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม “ช่วงนี้เจ้าสวยขึ้น เจ้ากินอะไร บำรุงเช่นไร”
ไอร่าพูดช้า ๆ “ไม่มี ข้ากินข้าวกับครอบครัวทุกวัน ทานอาหารสามมื้อต่อวัน ไม่มีอะไรแตกต่าง”
“ไม่สิ เจ้าต้องได้กินอะไรดี ๆ ไม่อย่างนั้นผิวของเจ้าจะไม่นุ่มขนาดนี้ มันทำให้ข้าอยากกัดเจ้า”
ไอร่าปกปิดใบหน้าของเธอด้วยความกลัว “อย่ากัดข้า ข้าไม่อร่อยหรอกนะ”
เซียร่าหัวเราะเสียงดัง “ไม่ว่าข้าจะโลภเพียงใด ข้าไม่กล้ากัดเจ้าจริง ๆ หรอก ไม่อย่างนั้น อสูรตัวผู้ทั้งสี่ของเจ้าไม่มีวันปล่อยข้าไปแน่”
ภายใต้คำถามซ้ำซากของเหล่าหญิงสาว ไอร่าทำได้เพียงพูดอย่างคลุมเครือว่า “ช่วงนี้ข้าไม่ได้กินอะไรเป็นพิเศษ ข้าเพิ่งกินไข่ของนกหนามไปเล็กน้อย ธยาน์เจอไข่พวกนั้น มันอร่อยทีเดียวล่ะ”
เซียร่าตบต้นขาของเธอและตระหนักรู้ “คงเป็นเพราะไข่นกหนามนั่นล่ะที่ทำให้เจ้าสวยขึ้น”
หลันเตี๋ยสะท้อนว่า “ข้าได้ยินมาว่าไข่นมหนามมีประโยชน์ทีเดียว โดยเฉพาะกับสตรี ราวกับมีเวทมนตร์ สงสัยจะเป็นเรื่องจริง”
“แต่ไข่นกหนามนั้นหายากเป็นพิเศษ แม้ว่าจะเจอ แต่ก็เสี่ยงอย่างมากที่จะได้มันมา ในอดีตอสูรตั้งมากมายที่เสียชีวิตขณะเก็บไข่นกหนาม”
ตัวเมียพูดเกี่ยวกับไข่ของนกหนาม
ไอร่าฟังอย่างเงียบ ๆ
เธอไม่สามารถพูดได้ว่าการเปลี่ยนแปลงของเธอเป็นเพราะเมล็ดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้งอกขึ้นภายในตัวของเธอ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงถือว่ามันมาจากไข่นกหนามเท่านั้น
สิ่งนี้จะส่งผลอย่างไรก็เหล่าวิหคหนามเหล่านั้น...
นั่นอยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ
แม้ว่าตัวเมียจะต้องการไข่นกหนาม แต่นกดุร้ายเกินกว่าที่พวกเขาจะทนให้ตัวผู้ของพวกเขาเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ได้ไข่กลับมา
แม้ว่าความงามจะสำคัญ แต่คู่ครองก็สำคัญกว่า
ดังนั้นพวกเธอจึงทำได้เพียงมองข้ามความคิดที่จะได้ไข่ด้วยความเสียใจ
ในอดีตสิ่งนี้คงเป็นไปไม่ได้
สตรีจะได้สิ่งที่ต้องการเสมอ หากพวกเธอต้องการบางสิ่งบางอย่าง พวกเธอจะต้องได้แม้ว่าพวกเธอจะต้องเหยียบศพของผู้อื่นก็ตาม พวกเธอไม่สนใจความรู้สึกหรือความปลอดภัยของผู้อื่น
แต่นับตั้งแต่ไอร่ามาถึง เธอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนนิสัยเห็นแก่ตัว ทำให้ปฏิสัมพันธ์กับคู่ครองของพวกเขามีความอ่อนโยนและกลมกลืนมากขึ้นเรื่อย ๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่รู้ว่าคู่ครองอาจจากไปได้ พวกเขาก็กลัวที่สูญเสียคู่ครองไป พวกเขาเรียนรู้ที่จะเคารพและเข้าใจคู่ครองของตน
ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับคู่ครองตอนนี้ลึกซึ้งมาก
ตอนเที่ยง ธยาน์มารับไอร่ากลับบ้าน
ระหว่างทางกลับ ไอร่าอดไม่ได้ที่จะถามธยาน์ว่า “ใบหน้าของข้าแตกต่างจากเมื่อก่อนหรือ”
ธยาน์มองเธออย่างจริงจังแล้วพูดว่า “ไม่นี่”
“อืม”
ธยาน์เห็นว่าเธอครุ่นคิดอยู่จึงถามว่า “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”
ไอร่าแตะแก้มของเธอ “เซียร่าและคนอื่น ๆ บอกว่าข้าสวยขึ้น แต่เจ้าบอกว่าข้าไม่เปลี่ยน ข้าจึงคิดว่าควรจะเชื่อผู้ใดดี”
ธยาน์พูดว่า “เจ้าสวยขึ้นจริง ๆ”
“แต่เจ้าบอกว่าข้าไม่แตกต่างจากเมื่อก่อน”
เขาพูดอย่างจริงจัง “ไม่ว่าเจ้าจะสวยหรือขี้เหร่ เจ้าก็ยังเป็นเจ้าเสมอ ในสายตาของข้า เจ้ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและนั่นจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
ไอร่าอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “เจ้าก็เช่นกัน เจ้าก็มีเอกลักษณ์สำหรับข้าเหมือนกัน”
อสูรที่ผ่านไปมาสังเกตเห็นรอยยิ้มของเธอ และอดไม่ได้ที่จะหยุดมอง พวกเขามองเธอด้วยความงุนงง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างไม่ปิดบัง
ไอร่าไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อมของเธอ แต่ธยาน์รู้สึกได้ทันที
เขาเอื้อมมือออกไปและอุ้มไอร่าขึ้น โดยกดใบหน้าของเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
อสูรไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้ พวกเขาสามารถมองออกไปด้วยความผิดหวังและจากไปอย่างไม่เต็มใจ
ธยาน์อุ้มไอร่ากลับบ้าน และเชร์ก็บังเอิญกลับมา
เชร์ได้ลงจากภูเขาไปเก็บใบไม้สีม่วงเป็นพิเศษในวันนี้ เขายื่นใบไม้สะอาดใบหนึ่งให้ไอร่าแล้วพูดว่า “ได้กลิ่นหรือไม่”
ไอร่าสูดดมอย่างระมัดระวังและไม่ได้กลิ่นอะไรแปลก ๆ เลย
เชร์นำใบไม้สีม่วงกลับไป “คงยังไม่ถึงเวลา อีกไม่กี่วันค่อยดมอีกครั้ง”
ไอร่าพยักหน้าเห็นด้วย
วันนี้เป็นคิวของธยาน์ที่ต้องทำอาหาร แต่เขาจุดไฟไม่เก่ง เชร์ช่วยเฝ้าดูไฟ
ชายทั้งสองมองหน้ากัน จากนั้นเดินไปหาไอร่าโดยปริยายและถามเธอเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง
พวกเขาต้องการอะไร
แน่นอนว่าพวกเขาต้องการผ้ากันเปื้อน
ไอร่าดูสับสน “เมื่อวานข้าไม่ได้ให้ผ้ากันเปื้อนกับบุหรงและคอนริเหรอ หากเจ้าต้องการก็ไปขอยืมจากพวกเขาสิ”
มันเป็นแค่ผ้ากันเปื้อน ไม่ใช่ชุดชั้นใน สามารถแบ่งกันได้
เชร์พูดอย่างช่วยไม่ได้ “บุหรงและคอนริซ่อนผ้ากันเปื้อนไว้ เราไม่สามารถแตะต้องได้เลย ไม่ต้องพูดถึงจะเอามาใช้เลย”
ไอร่าพูดไม่ออก ทำไมพวกเขาถึงซ่อนผ้ากันเปื้อน พฤติกรรมของผู้ชายสองคนนั้นแปลกเกินไป
