ตอนที่ 178 เย่เฉิน ยังอ่อนหัดเกินไป

“ถ้าไม่มีนัดอะไร งั้นเธอสนใจไปตีกอล์ฟกับฉันไหม?”

โม่ หงหรู เชิญชวนด้วยตัวเอง

วันนี้เขามาที่บ้านของลูกสาว ..ก็เพื่อมาชวนให้ลูกสาวของเขาไปด้วยกัน

ยิ่งไปกว่านั้น เย่เฉิน ก็อาศัยอยู่ใกล้ๆ ดังนั้น โม่ หงหรู จึงตั้งใจจะชวน เย่เฉิน ไปด้วยเช่นกัน

โดยไม่คิดว่าทันทีที่เพิ่งออกจากบ้านลูกสาวก็มาเจอ เย่เฉิน ที่กลับมาพอดี

“ตีกอล์ฟ?”

เย่เฉิน แทบชะงัก

“ไปที่ไหนครับ?”

“สนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่”

โม่ หงหรู ตอบกลับ

เดิมที เมื่อได้ยินว่าไปตีกอล์ฟ เย่เฉิน ก็ไม่ได้สนใจมากนัก แต่เมื่อได้ยินว่าจะไปที่ไหน เย่เฉิน ก็มีความสนใจขึ้นมา…

ที่แท้ก็ไปที่สนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่ ของเขานี่เอง

งั้นไปดูก็ไม่เสียหาย

อย่างไรก็เป็นที่ของตัวเอง

เพิ่งได้มา ไปดูสักหน่อยก็ดี..

“แต่ผมตีกอล์ฟไม่เป็นนะครับ”

เย่เฉิน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจอย่างช่วยไม่ได้

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นนั่นแหละถึงต้องไป เดี๋ยวพอไปถึงที่นั่นก็ให้ เมิ่งเฟย สอนเธอ…”

โม่ หงหรู พูดต่อ

“ได้ครับ”

เย่เฉิน พยักหน้า

สุดท้าย พ่อ และลูกสาวอย่าง โม่ หงหรู และโม่เมิ่งเฟย ได้ขับรถนำหน้าไป ส่วน เย่เฉิน ขับรถ Lykan Hypersport ตามหลังมุ่งตรงไปยังสนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงจุดหมาย

พวกเขาจอดรถ และรออยู่สักพักหนึ่งที่หน้าสนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่

วันนี้มีนัดตีกอล์ฟกับเศรษฐีอีกหลายคน

ขณะที่รออยู่ เย่เฉิน และโม่ เมิ่งเฟย ยืนคุยกันไปเรื่อยเปื่อย

ถึงแม้พวกเขาจะเป็นเพื่อนบ้านกัน แต่ช่วงนี้ เย่เฉิน ไม่ได้เจอ โม่ เมิ่งเฟย มาสักพักแล้ว

“ช่วงนี้ฉันบินไปมาทั้งปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ แล้วก็ที่อื่นๆ”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ โม่ เมิ่งเฟย ก็พูดด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า

จริงๆ แล้ว คนที่ดูแลกิจการในตระกูลโม่ ก็คือแม่ของ โม่ เมิ่งเฟย

พ่อของเธอแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเขยที่เข้ามาอยู่ในบ้านฝ่ายหญิง และไม่ค่อยเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องกิจการงานใดๆ

แต่ความสัมพันธ์ของพ่อแม่ของ โม่ เมิ่งเฟย นั้นดีมาก ไม่มีเหตุการณ์แบบในละคร หรือภาพยนตร์ที่ลูกเขยถูกเลือกปฏิบัติ

ไม่เช่นนั้น โม่ หงหรู คงไม่มีเวลาว่างออกมาเที่ยวเล่นขนาดนี้ และคงไม่มีเพื่อนมากมาย

ส่วน โม่ เมิ่งเฟย รับช่วงดูแลกิจการต่อจากแม่ของเธอ

อีกอย่างในช่วงนี้กิจการของบริษัทเติบโตอย่างรวดเร็ว โม่ เมิ่งเฟย ก็เลยต้องเดินทางบ่อยๆ

เธอเพิ่งจะมีเวลาพักผ่อนในช่วงสองวันมานี้เอง

หลังจากฟังสิ่งที่ โม่ เมิ่งเฟย พูด เย่เฉิน ก็รู้สึกอิจฉา โม่ หงหรู ขึ้นมา ไม่น้อย

ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องงานในบริษัท แค่เที่ยวเล่นพักผ่อน

นี่มันสบายเกินไปแล้ว…

ตอนนี้ แม้ว่ากิจการของเขายังไม่มาก แต่บางเรื่องก็ยังต้องจัดการด้วยตนเอง

ขณะที่ทั้งสองคุยกัน คนที่ โม่ หงหรู รอก็มาถึง.. เป็นชายวัยกลางคนสองคน อายุราวๆ 50 ปี และชายหนุ่มอีกคนอายุประมาณ 26-27 ปี

“เหล่าโม่”

“เหล่าหลิว”

“เหล่าหวัง”

พวกเขาทักทายกัน

หลังจากที่ชายหนุ่มคนนั้นทักทาย โม่ หงหรู เสร็จ ก็รีบเข้ามาทักทาย โม่ เมิ่งเฟย ต่อด้วยความกระตือรือร้นทันที

“คุณหนูโม่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”

ชายหนุ่มคนนั้น พูดขึ้น

เขาชื่อ โจว อันฮั่ว เป็นประธานบริษัท โจว กรุ๊ป เนื่องจากพ่อของเขาเสียชีวิต เขาจึงเข้ามารับช่วงต่อบริษัท

“คะ ไม่เจอกันนานจริงๆ”

โม่ เมิ่งเฟย ทักทายตอบ โจว อันฮั่ว อย่างสุภาพ

แต่เมื่อมองไปที่ เย่เฉิน โจว อันฮั่ว ก็แสดงท่าทีไม่ชอบใจออกมาแต่เขาไม่ได้แสดงออกตรงๆ

โม่ หงหรู แนะนำ เย่เฉิน ให้รู้จักกับพวกเขาอย่างง่ายๆ

เหล่าหลิว และเหล่าหวัง มอง เย่เฉิน อย่างไม่ใส่ใจ คิดว่า เย่เฉิน เป็นคนรุ่นหลังของ โม่ หงหรู ดังนั้นพวกเขาจึงแค่พยักหน้าให้เป็นเชิงสัญลักษณ์ โดยไม่มีความกระตือรือร้นมากนัก เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายยังเด็กเกินไป

ในขณะที่ โจว อันฮั่ว ยิ้มแย้มทักทาย เย่เฉิน

แต่ เย่เฉิน รู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความไม่จริงใจ

ขณะนี้ คำว่า ‘เสือหน้ายิ้ม(笑面虎, คนหน้าเนื้อใจเสือ)’ ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

คนที่ดูเป็นมิตรแต่ลับหลังแทงข้างหลังนั้น ..น่ารังเกียจมาก

ถึงอย่างไรเสีย พวกจอมปลอมมักจะน่ากลัวกว่าพวกขี้โกง ..เสียอีก

หลังจากรวมกลุ่มกันแล้ว พวกเขาก็เดินเข้าไปในสนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่ สนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่ เป็นสนามกอล์ฟที่มีระบบสมาชิก โดยแบ่งเป็นสมาชิกธรรมดา สมาชิกระดับซิลเวอร์ สมาชิกระดับโกลด์ และสมาชิกระดับไดมอนด์

การใช้จ่ายที่สนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่ นั้นสูงมาก แม้แต่สมาชิกธรรมดาก็ต้องมีทรัพย์สินมากกว่า 100 ล้านหยวน

ส่วน สมาชิกระดับซิลเวอร์ มักจะเป็นเศรษฐีที่มีทรัพย์สินหลายพันล้าน และสมาชิกระดับโกลด์นั้นมีน้อยมาก โดยทั่วไปแล้วมักมีทรัพย์สินหลายพันล้าน หรือสองหมื่นล้านหยวน

โม่ หงหรู เหล่าหลิว และเหล่าหวัง ต่างเป็นสมาชิกระดับโกลด์ของสนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่

สมาชิกแต่ละประเภทจะมีโซนเล่นกอล์ฟที่แตกต่างกัน

และแต่ละโซนใหญ่ก็จะแบ่งออกเป็นโซนย่อยๆ อีก

โซนสมาชิกระดับโกลด์ของสนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่ แบ่งออกเป็นโซนย่อย a, b, c และ d

การแบ่งแบบนี้ทำให้สะดวกสำหรับคนที่มีสถานะสูง เพื่อให้สะดวกแก่การพูดคุย หรือเจรจาธุรกิจ

โม่ หงหรู นั้นดูเหมือนจะมาที่นี่บ่อย เพราะเขาดูจะคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดีจึงพาทุกคนไปที่โซนสมาชิกระดับโกลด์

“โซน b ของที่นี่มีทิวทัศน์ดีที่สุด และเงียบที่สุด”

โม่ หงหรู แนะนำอย่างคุ้นเคย

แต่น่าเสียดายที่เมื่อพวกเขามาถึงโซน b กลับพบว่ามีคนอยู่ก่อนแล้ว

ในเมื่อทำอะไรไม่ได้พวกเขาจึงต้องเปลี่ยนโซน แต่โซนที่สองก็มีคนอยู่เช่นกัน

สุดท้ายจึงไปถามเจ้าหน้าที่ ได้ความว่าสนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่วันนี้ มีลูกค้าเยอะมาก โซนสมาชิกระดับโกลด์ทั้งสี่โซนเต็มทั้งหมด

ถ้าพวกเขาอยากตีกอล์ฟก็ต้องรอให้ลูกค้าคนอื่นๆ ออกไป หรือไม่ก็ไปเล่นที่โซนสมาชิกระดับซิลเวอร์ที่ต่ำกว่าเท่านั้น

คุณต้องรู้ก่อนว่าระดับของโซนต่างๆ ทั้งการบริการ และทิวทัศน์ก็แตกต่างกันมากจนแทบจะเป็นคนละเรื่องกัน

พอเมื่อได้ยินเจ้าหน้าที่บอกเช่นนี้ ทุกคนก็ไม่อยากไปโซนสมาชิกระดับซิลเวอร์

หรือพวกเขาต้องรออยู่ที่นี่?

แต่ใครล่ะ.. จะรู้ว่าลูกค้าเหล่านั้นจะออกไปเมื่อไหร่?

ทันใดนั้น โจว อันฮั่ว ก็แสร้งไอขึ้นมา และก้าวเดินออกมาข้างหน้า

“ลุงโม่ ลุงหวัง ..ผมมีวิธี”

นี่เป็นโอกาสในการอวด และเรียกร้องความสนใจจาก โม่ เมิ่งเฟย

โจว อันฮั่ว จึงพูดด้วยท่าทีลึกลับขึ้น

“วิธีอะไร?”

เหล่าหวัง ถามอย่างสงสัย

โจว อันฮั่ว แสดงรอยยิ้มอย่างมั่นใจ ก่อนจะเสมองไปทาง เย่เฉิน ด้วยสายตาดูแคลนอย่างเงียบๆ

“ถ้าไม่สามารถเข้าไปโซนสมาชิกระดับโกลด์ได้ ทำไมเราไม่ไปที่โซนสมาชิกระดับไดมอนด์ล่ะ?”

โจว อันฮั่ว พูดขึ้น

พอได้ยินเช่นนี้ เหล่าหวัง และคนอื่นๆ ก็รู้สึกไม่พอใจทันที

ที่ไหนได้..พวกเขาคิดว่าเป็นอย่างอื่น?

ไปที่โซนสมาชิกระดับไดมอนด์?

คุณคิดว่าพวกเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้หรือ?

แต่น่าเสียดายที่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะกฎระเบียบของสนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่ นั้นเข้มงวดมาก สมาชิกระดับโกลด์สามารถเข้าไปที่โซนระดับต่ำกว่าได้

แต่ถ้าคุณต้องการเข้าไปใช้โซนที่สูงกว่านั้น ..มันเป็นไปไม่ได้เลย

“ลุงหวัง อย่าเพิ่งผิดหวังไป”

“ผมมีวิธีที่จะพาเราไปโซนสมาชิกระดับไดมอนด์”

หืม?

พอได้ยิน โจว อันฮั่ว พูดแบบนั้น ทุกคนก็สนใจขึ้นมาทันที

พวกเขาทุกคนสงสัยว่า โจว อันฮั่ว จะพาพวกเขาเข้าไปที่นั่นได้อย่างไร?

หรือว่าเด็กคนนี้รู้จักผู้บริหารของที่นี่?

ไม่น่าจะใช่ ต่อให้รู้จักผู้บริหาร คนพวกนั้นก็ไม่น่ามีอำนาจทำเช่นนั้นได้

ภายใต้สายตาของทุกคน โจว อันฮั่ว หยิบบัตรใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขาอย่างภาคภูมิ

เมื่อทุกคนมองเห็นบัตรใบนั้นใกล้ๆ ก็ถึงกับอึ้งไปอยู่ ..ครู่หนึ่ง

บัตรใบนั้นคือบัตรสมาชิกระดับไดมอนด์ของสนามกอล์ฟนานาชาติ หลันไห่!!!

บัตรแบบนี้ แม้แต่ โม่ หงหรู และคนอื่นๆ ก็ยังไม่มี

นั่นเพราะพวกเขาไม่มีคุณสมบัติพอ!

แต่ โจว อันฮั่ว ที่เป็นเพียงเด็กรุ่นหลังคนหนึ่ง กลับมีบัตรนี้ได้อย่างไร?

ทุกคนตกตะลึงจนพูดไม่ออก

โจว อันฮั่ว ค่อนข้างพอใจมากที่เห็นสายตาที่ตกตะลึง และประหลาดใจของพวกเขา

นี่แหละคือความรู้สึกของการอวด มันสุดยอดมาก!

ส่วน เย่เฉิน คนนี้.. เขานั้นยังอ่อนหัดเกินไป