บทเสริม 664
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<ตอนพิเศษของอารอน ตอนที่ 6>
1. สิ่งที่สำคัญเพียงสิ่งเดียวคือความบริสุทธิ์ (12)
******
นี่เป็นเวลานานก่อนที่อิคาร์จะทำงานให้เสร็จและส่งเสริมกำลังใจของพนักงาน
แผนเกมของอิคาร์ ในการพัฒนาผ่านด่านผ่านบทสนทนาและการโน้มน้าวใจระหว่างฮีโร่และสัตว์ประหลาดไม่ประสบความสำเร็จตั้งแต่ต้น
ทุกอย่างเป็นเรื่องโกหกและเป็นกลอุบายเท่านั้น
ในช่วงแรกของการพัฒนาเลคาดิสได้สร้างเกมแยกต่างหากตามแผนที่เทลเขียนขึ้นมาอย่างสนุกสนานในช่วงแรกของการพัฒนาเกม
นั่นคือพิกมีอัพ
เลคาดิสมองดูวิวของห้องมอนิเตอร์
ควันลอยขึ้นมาจากซิการ์ในปากของชายชรา
ถัดจากเขาไปผู้ช่วยก็ค่อยโค้งคำนับ
“ตัวตนในอนาคตของฉันย่อมจะไม่พอใจตัวตนปัจจุบันของฉันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“....”
“จำไว้นะไซเซล ถ้าเธอพบฉันพรุ่งนี้ มันจะแตกต่างไปจากฉันในวันนี้แน่นอน”
"ท่านหมายความว่าอย่างไรคะ?"
"ฮ่าฮ่า! บอกฉันในอนาคตล่วงหน้าด้วยว่า….ฉันขอโทษ การทำความสะอาดหลังจากนั้นจะไม่ง่าย มันเป็นจุดจบของชายชราที่เสียสติไปกับความโลภไม่ใช่เหรอ?"
ดวงตาของชายชราหรี่ลง
ครั้งหนึ่งที่สิ่งมีชีวิตทั้งหมดของโมเบียสเคยบูชาชายชรา
ชายชราได้รับการเคารพสักการะเพราะเป็นเทพเจ้าที่มีดวงตานับพันดวงที่สามารถมองผ่านอดีตและทำนายอนาคตได้
'มีความหวังไหม?'
มันไม่สามารถมองเห็นได้
แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้มากมายนับไม่ถ้วน แสงที่อยู่เหนือแสงนั้นก็เลือนลาง
'แม้ว่าจะไม่ใช่ตอนนี้'
หากคุณอดทนรอ ประตูสู่ความเป็นไปได้ใหม่ๆ จะเปิดออกหรือไม่?
ชายชราไม่สามารถรู้ได้
แม้แต่เทพเจ้าที่มีดวงตาพันดวงก็ไม่สามารถเห็นอนาคตอันไกลโพ้นเช่นนี้ได้
เขาต้องการเวลา
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เขาแค่ต้องการเวลาเพื่อหาทางเลือกอื่น
อย่างไรก็ตาม หากไม่พบวิธีที่จะช่วยโมเบียสได้แม้ว่าจะสละเวลาไปมากมายแล้วก็ตาม แล้วล่ะจะคิดอย่างไรกับตัวตนปัจจุบัน?
“โมเบียส…..ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันมันเลว...ยกโทษให้ฉันด้วยนะ…”
ชายชราหลับตาและขอโทษด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
**********
ตึ้ง
ลิฟต์มาถึงระดับต่ำสุดของชั้นใต้ดิน
เทลเดินโซเซออกมาจากลิฟต์
เธอเดินไปตามทางแคบๆ
“ฮิฮิฮิฮิฮิ”
ทุกครั้งที่ก้าวไป เลือดก็หยดลงมาที่พื้น
เลือดที่ปนเปื้อนไหลออกมาจากร่างกายของเธอ
ผลข้างเคียงจากการสังเคราะห์ที่มากเกินไป
หัวของเทพธิดาเต็มไปด้วยข้อมูลที่ปะปนกัน
ตอนนี้เธอไม่สามารถบอกได้ว่าพลังไหนอะไรคือของเธอและอะไรคือของคนอื่น
การสังเคราะห์หมายถึงการทำให้ตนเองและผู้อื่นเป็นหนึ่งเดียวกัน
ในตอนแรกแทบไม่มีผลข้างเคียงอะไรเลย แต่เมื่อระดับของมันเพิ่มขึ้น จะทำให้เกิดผลข้างเคียงที่รุนแรง ในที่สุดก็ทำให้หัวใจของเทลสลายไป
“ไม่เป็นไร ฉันไหว”
เทลพึมพำ
เธอหยุดเดินพร้อมกันและพูดด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
"ไม่…. มันจะไม่เป็นไร ฉันโกรธมัน ฉันเกลียดมัน”
ผลข้างเคียง เช่น อาการมึนงงต่างๆ และภาพหลอนรบกวนเทลอยู่ตลอดเวลา
อาการป่วยทางจิตขั้นรุนแรง
อย่างไรก็ตาม มีเปลวไฟอมตะอยู่ลึกลงไปในหัวใจของเธอ
“โมเบียสจะต้องได้รับการช่วยเหลือ”
เพราะนั่นคือเป้าหมายที่บริสุทธิ์
เพราะเธอสาบานว่าจะสละทุกสิ่งเพื่อสิ่งเดียวเท่านั้น
เทลเดินเซไปเซมา
เธอมุ่งหน้าไปยังจุดที่เตรียมไว้
ในที่สุดเธอก็มาถึงห้อง
เทพเจ้าโบราณเรียกสถานที่แห่งนี้ว่าที่ประทับของทุกสิ่ง
ในสถานที่นี้ซึ่งจำลองมาจากรูปร่างของจักรวาล สามารถสังเกตต่างๆที่เป็นของโมเบียสได้
อย่างไรก็ตาม ขณะนี้จักรวาลอยู่ในความมืด
นั่นเป็นเพราะมิติต่างๆ ถูกทำลาย
แสงสว่างของจักรวาลต้องได้รับการฟื้นฟู
"......"
เทลยืนอยู่ตรงกลางห้อง
เดิมทีไม่มีใครได้รับอนุญสตให้เข้ามานอกจากเลคาดิสที่ได้รับอนุญาตให้ดูแลบัลลังก์ของสสรพสิ่งในจักรวาล
แต่ตอนนี้เทลสามารถเข้ามาได้
เพราะเธอดูดซับเทพเจ้าและวิญญาณนับร้อยนับพันและก้าวข้ามขีดจำกัดแห่งความเป็นเทพไปแล้ว
มันไม่จำเป็น
ท้ายที่สุดแล้ว เธอความจำเป็นต้องกลืนกินพวกมัน
เทลยกมือขวาขึ้น
จักรวาลเริ่มหมุนอย่างช้าๆ
<ชายชราคนนั้นบอกว่าตั้งแต่ชั้นที่ 80 ของหอคอย ชิ้นส่วนต่างๆ ก็ไม่สามารถประกอบเข้ากันได้>
ภาพหลอนของฉาลเจียนฝุดเข้ามาในความคิด
<มิติที่แตกสลายนั้นไม่เชื่อมต่อกันอย่างถูกต้อง การบำรุงรักษาสถานะปัจจุบันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด หากพยายามบังคับให้มันเข้ากันพอดีกับชั้นที่ 100...กองทัพมากมายจะบุกเข้ามาและกลืนกินที่นี่ในทันที ด้วยกำลังของเรา เราไม่สามารถต้านทานมันได้แม้แต่ชั่วโมงเดียว>
การฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์นั้นเป็นไปไม่ได้
การบำรุงรักษาสถานะปัจจุบันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
ถ้ารวมเข้าด้วยกัน โมเบียสก็จะพังทลายลงในทันที
"ไม่เป็นไร"
มุมปากของเทลโค้งเป็นเส้นยาว
“แค่ต้องมีชีวิตอยู่ใช่ไหม? ตราบใดที่ฉันไม่ตาย ก็ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เทลยกมือซ้ายขึ้น
เลคาดิสเตรียมการไว้แล้ว สิ่งที่ต้องทำคือใช้พลังการรบกวน
ตุ๊บ!
จักรวาลเล็กๆ ที่หมุนอย่างช้าๆ เริ่มสั่นสะเทือน
“แค่ก! แค่ก! แค่ก!”
เทลกระอักเลือดออกมา
ในขณะที่จักรวาลกำลังเคลื่อนที่ การดำรงอยู่ของเทลก็กำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ
ฟึ้บ!
เลือดพุ่งออกมาระหว่างผิวหนังที่ฉีกขาด
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงเข้าครอบงำเทล
"ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่า..."
ร่างกายของเธอกำลังถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ขณะที่เธอยังมีชีวิตอยู่
แต่มันสามารถทำการฟื้นฟูซ้ำๆได้ในเวลาเดียวกัน
กระดูกหักและอวัยวะภายในแตกเป็นเสี่ยงๆ
ตุ๊ด! ตุ๊ด! ตุ๊ด!
บัลลังก์เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
ปาฏิหาริย์กำลังเกิดขึ้น
เหตุและผลกลับกันและเวลาก็ย้อนกลับ
จนถึงเวลาที่ดวงดาวนับไม่ถ้วนส่องสว่างขึ้น
กลับไปยังยุคที่โมเบียสยังคงมีแสงสว่าง
"อ๊ะ แบบนี้ไม่ค่อยได้ผล"
อย่างไรก็ตาม ขณะที่มันกำลังจะหมุนจนสุด มันก็หยุดลง
เทลโบกมือขวา
จักรวาลถูกฉีกออกจากกัน
มันถูกแบ่งออกเป็นชิ้นส่วนขนาดใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วนเหมือนจิ๊กซอว์ขนาดยักษ์
"เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย"
เสียงหนึ่งเริ่มดังก้องในหูของเทล
เสียงนั้นคือวงออเคสตราอันยิ่งใหญ่ที่บรรเลงเพลงอยู่
เทลกลายเป็นวาทยากรของวงออเคสตราและโบกมือไปมา
[ระบบเริ่มทำงาน]
[เริ่มสร้างเกม]
'ระบบ' แรกเริ่มทำงาน
[RPG อัญเชิญแบบเหมือนจริง]
[พิกมีอัพ!]
[กำลังโหลด…….]
เกมมือถือ
ใช่เป็นเพียงมันเป็นเกมมือถือ
เทลสบัดมือไปทางซ้ายและทางขวา
ชิ้นส่วนปริศนาจำนวนมากสั่นสะเทือน
หนึ่งมิติและหนึ่งหอคอยต่ทอปริศนาหนึ่งชิ้น
ตื่น ตื่นสิ
เพราะฉันมาปลุกพวกแกแล้ว
วู้ววว!
ชิ้นส่วนปริศนานับไม่ถ้วนปลิวไปในอากาศ
ตามด้วย
ตุ๊บ!
หอคอยเริ่มถูกสร้างขึ้นทีละแห่งบนชิ้นส่วนปริศนา
ภายในหอคอยมีเศษชิ้นส่วนของมิติที่แตกสลาย
"ใช่แล้ว พวกแกกำลังถูกประกอบขึ้นมาใหม่"
หมุนมันไปรอบ ๆ
รวมเหตุและผลแห่งการทำลายล้าง
เปลี่ยนชะตากรรม
เทลโบกมือซ้ายอย่างสง่างาม
เช่นเดียวกับวาทยากรที่บรรเลงวงออเคสตราอย่างอิสระ
ชีวิตที่ควรจะตายก็ตื่นขึ้น
ลูกหลานของโมเบียสที่หลับไหลก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมๆกัน
เทลแนะนำพวกเขา
“ฉันจะให้โอกาสพวกแก”
โอกาสที่จะเปลี่ยนโชคชะตาของตัวเอง
ข้อเสนอที่ไม่สามารถปฏิเสธได้
เทลกระซิบเสียงหวาน
โอกาส? ข้อเสนอ? ไม่
นี่คือคำสั่ง
“ฮิฮิฮิ ฮ่าๆๆๆ”
นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ?
พวกแกควรจะทิ้งไว้ตามลำพัง แต่พวกแกขอให้อิคาร์ช่วยใช่ไหม?
ได้..ฉันจะให้ความปรารถนานั้นเป็นจริง
เอาล่ะมาต่อสู้กันดีกว่า
แบ่งพวกแกออกเป็นพวกฮีโร่และพวกสัตว์ประหลาดและมอบความสนุกให้กับโลกที่เหมือนขยะนั้น
กินข้าวด้วยกัน
ดูดซับพลังกัน
ฆ่า ฆ่า และฆ่ากัน
เพราะนั้นจะทำให้แข็งแกร่งขึ้น
มันจะแข็งแกร่งขึ้น
ดีมากใช่ไหมล่ะ?
เหล่าฮีโร่จาก พิกมีอัพ ยังมีชีวิตอยู่จริงหรือ?
มันแตกต่างโดยพื้นฐานจากปัญญาประดิษฐ์ที่ย่ำแย่ของโลกหรือไม่?
คุณสามารถปฏิบัติต่อสิ่งมีชีวิตเป็นของเล่นได้หรือไม่?
เพราะมันเป็นเกม
เพราะมันเป็นแค่เกม!
“อ๊ะ นั้น นั้น นั้น!”
เทลบิดมือขวาของเธอ
ชีวิตในชิ้นส่วนปริศนาเริ่มถูกจำแนกเป็น 'ฮีโร่' และ 'สัตว์ประหลาด'
เทลไม่สนใจว่าใครเป็นฮีโร่หรือใครเป็นสัตว์ประหลาด
ผู้ที่มีความตั้งใจที่จะฟื้นคืนชีพโมเบียสอย่างแรงกล้าคือเหล่าฮีโร่ พวกที่ไม่ชอบวิถีของเธอก็พวกสัตว์ประหลาด
ไม่สำคัญว่าสัตว์ประหลาดจะชอบหรือไม่จะอยากรับหรือไม่อยากรับก็ตาม
สิ่งมีชีวิตใดก็ตามที่ดูดซับเลือดที่ปนเปื้อนของเทลจะต้องคลั่งขึ้นมา
มันจะถูกผลักดันไปสู่ความบ้าคลั่งด้วยความโกรธและความกระหายเลือดอย่างต่อเนื่อง
ดังนั้นพวกมันจึงฆ่ากันและฆ่ากันไปเรื่อยๆ
ขอให้สนุกกับมนุษย์โลก
คิดอย่างนั้นไหม?
มนุษย์ที่มีชีวิตสามารถใช้เป็นฮีโร่ในเกมได้
มันจะไม่ดีมากๆเลยเหรอ?
ความสิ้นหวังของพวกเขา ความกลัวของพวกเขา ความหงุดหงิดของพวกเขา
ฉันจะทำให้ทุกอย่างรู้สึกเหมือนจริง
คนที่เล่นจะรู้เองเมื่อทำมัน…ใช่ไหมล่ะ?
มันให้ความรู้สึก 'จริง' จนแยกไม่ออก
โอ้ เรื่องนี้คงจะสนุกมากแน่ๆ
มันจะสนุกมาก!
เทลโบกมือของเธอไปมา
และเริ่มโหมโรงสู่การทำลายล้าง
มาเลย เริ่มกันเลย
“อ๊าาา!”
“ท่านเทพธิดา ได้โปรดเมตตาเราเถิด!”
“ให้อภัยเราด้วย!”
เหล่าฮีโร่ในหอคอยเริ่มขอความเมตตา
ความเจ็บปวดที่ไม่รู้จบ
ความสิ้นหวังที่ไม่เคยหยุดนิ่ง
"ฉันจะเกลียดคุณ ฉันจะเกลียดคุณ!"
"เทล!"
"อ๊าาาาาาาา!"
ไม่เป็นไรถ้าขอความเมตตาจากเธอหรือเกลียดเธอ
[การสร้างบัญชีเสร็จสมบูรณ์!]
[เริ่มกระจายสถานการณ์]
[กำลังโหลด…….]
หนึ่งมิติและหนึ่งหอคอยต่อบัญชี
อย่างไรก็ตาม หอคอยชั้นที่ 90 ยังสร้างไม่เสร็จ
"ไม่เป็นไร?"
ตราบใดที่ 'ยังมีชีวิตอยู่'
ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใด
แม้ว่าจะไม่แข็งแรง แม้ว่าจะนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลและรอวันตาย แม้ว่าจะดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดจากนรกและขอให้เธอฆ่าทิ้งซะ
"แต่พวกแกก็ต้องการมันไม่ใช่เหรอ?"
เทลจะไม่ยอมให้ใครตาย
เธอจะใช้ชีวิตที่ยากลำบากและสกปรกต่อไป
แม้จะหมายถึงการเพิ่มชิ้นเนื้อ เย็บลำไส้ และสัมผัสสมองเละๆก็ตาม
ฉันจะทำให้พวกแกมีชีวิตอยู่ แม้ว่าจะต้องทำให้ร่างกายของพวกแกกลายเป็นผ้าขี้ริ้วก็ตาม
“อิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิ”
อ้อ แน่นอน
บรรดาผู้ที่เล่นเกมจะต้องจ่ายเงินในการเล่นอีกด้วย
รู้ใช่ไหม?
เพราะการเล่นกับความเป็นความตายของคนไม่ใช่เรื่องตลก
ใช่….
เหล่าผู้เล่นคือผู้ที่เปิดเกมโดยไม่ลังเลใจ
เทลยิ้มออกมาเบาๆ
*******************************************************************
ถนนในกรุงโซลในคืนฤดูหนาว
ลมหนาวพัดผ่านถนน
<ตึ้ง ตึ้ง สินเชือส่วนบุคคล!รับทันที 3 ล้านวอนด้วยการโทรหาเราเพียงครั้งเดียว!>
แผ่นพับเสินเชื่อส่วนบุคคลที่ผิดกฎหมายปลิวมาตามลมจากที่ไหนสักแห่ง
บางครั้งรถที่ผ่านไปมาก็บีบแตร
ติ๊ง
ระฆังที่ติดตั้งเหนือประตูกระจกส่งเสียงใส
มันเป็นสิ่งของที่ทำให้เกิดเสียงเมื่อลูกค้าเข้ามาในร้าน
"......"
ชายหนุ่มคนหนึ่งออกจากร้านสะดวกซื้อเหลือบมองใบปลิวสินเชื่อเครดิต
เขาก็หันไปมองถนนราวกับว่าเขาไม่สนใจ
เป็นการยากที่จะแยกลักษณะที่ปรากฏของชายหนุ่มที่สวมฮู้ดแจ็กเก็ตคลุมไว้
ในมือข้างหนึ่งของเขาถือมีถุงพลาสติกสีขาวอยู่
ในถุงนั้นมีอาหารกลางวันและเครื่องดื่มที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อ
"......?"
สายตาของชายหนุ่มหันไปที่ป้ายบนอาคารฝั่งตรงข้าม
มีการโฆษณาภายนอกอาคารบนป้ายโฆษณา
<พิกมีอัพ! พิกมีอัพ!พิกมีอัพ!พิกมีอัพ!>
ข้อความโฆษณาจะพิมพ์ที่ด้านบนของป้าย
'มโฆษณานั้นอีกแล้วเหรอ?'
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
มันเป็นโฆษณาที่เขาเบื่อมาก เพราะเขาเจอมันบ่อยมากทั้งในทีวี มูทูป และในรถไฟใต้ดิน
เกมใหม่ที่ได้รับความนิยมอย่างมากในตอนนี้….พิกมีอัพ
พวกเขากำลังทำการส่งเสริมการขายเชิงรุกด้วยสโลแกนที่ว่าฮีโร่ในเกมมีชีวิตและความรู้สึกจริงๆ
'น่าเบื่อ'
บนป้ายมาสคอตของเกม นางฟ้าที่ชื่อไอเซล กำลังสั่นร่างกายของเธออย่างตื่นเต้น
มันเป็นการเต้นโฆษณาที่เน้นความติดหาง่าย แต่จริงๆ แล้วมันน่าเบื่อ
"อืม"
ถึงกระนั้นฉันก็ไม่มีอะไรทำในช่วงนี้
ฮีโร่ในเกมที่มีชีวิตเสมือนจริง
AI ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?
จู่ๆ เขาก็เกิดความอยากรู้อยากเห็น
แรงดึงดูดแปลก ๆ ที่ไม่สามารถระบุได้
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาขณะเดินกลับบ้าน
‘พิกมี…’
เมื่อเข้าไปที่แอพสโตร์ก็จะมีโฆษณาโพสต์อยู่เต็มไปหมด
'ยอดขายอันดับ 1 ในตลาดหลักทั้งสองแห่ง?'
นั่นคือสิ่งที่มันเป็น
ความอยากรู้ทำให้เกิดความอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น
ชายหนุ่มกดปุ่มติดตั้งโดยไม่รู้ตัว
บ้านและร้านสะดวกซื้ออยู่ค่อนข้างไกลกัน
ขอบคุณสำหรับสิ่งนั้น ดูเหมือนว่าการติดตั้งจะเสร็จสิ้นก่อนที่เขาจะไปถึงบ้าน
เกมกำลังโหลดและหน้าจอหลักของเกมก็เปิดขึ้น
[เนลม์ไฮมฟ์…..ดินแดนรกร้างที่มนุษย์ถูกครอบงำโดยสัตว์ประหลาด!]
[ในยุคที่มืดมนเช่นนี้ ศัตรูที่ไม่ปรากฏชื่อก็บุกรุกเข้ามา!]
กราฟิกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
บทนำกำลังเล่นอยู่บนหน้าจอ
[ในที่สุดทวีปก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ด้วยพลังแห่งความมืด]
[แต่ยังมีความหวังอยู่]
[นายท่าน! หากนายท่านต้องการกอบกู้โลก ก็จงปีนหอคอยซะ!]
[ฮีโร่มากมายจะอยู่เคียงข้างคุณ]
เมื่อวิดีโอจบลง ข้อความก็ปรากฏขึ้น
[กรุณาบอกชื่อนายท่านให้เราทราบ!]
ชื่อ
ชื่ออะไร
เขาไม่ได้กังวลอะไรมากนักเกี่ยวกับชื่อนั้น
ชายหนุ่มป้อนชื่อเล่นของเขาในเกมทันที
[โลกิ]
[ชื่อนี้สามารถใช้ได้ นายท่านต้องการใช้มันหรือไม่?]
[ใช่(เลือก)/ไม่ใช่]