บทเสริม 662
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<ตอนพิเศษของอารอน ตอนที่ 5>
1. สิ่งที่สำคัญเพียงสิ่งเดียวคือความบริสุทธิ์ (10)
******
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันสบายดี เพราะฉันบริสุทธิ์ เพราะฉันบริสุทธิ์โดยกำเนิด! ไม่ว่าจะผสมกับพลังอื่นยังไง ฉันก็ยังเป็นฉัน ฮิฮิฮิ”
นัยน์ตาของเทลหันไปทางซ้ายและขวา
ฮาลเจียนเป็นเทพเจ้าชนชั้นสูง เทียบเท่ากับเทลและอิ คาร์
คลื่นแห่งพลังแทรกแซงอันยิ่งใหญ่พุ่งออกมาจากส่วนต่างๆ ของร่างกายและฉีกการดำรงอยู่ออกจากกัน
'แต่ไม่เป็นไร'
เธอสามารถทำมันได้
เพราะเธอบริสุทธิ์
เพราะเธอเป็นเทพแห่งความบริสุทธิ์จริงๆ
“อะไร อะไร นั้นเธอทำอะไรลงไป!”
"หยุดนะ! จัดการเธอทันที!”
ผู้ใต้บังคับบัญชาของฮาลเจียนที่อยู่ใกล้เคียงเริ่มตื่นตระหนก
เทลจับเคียวขนาดใหญ่ของเธอขึ้นมาอีกครั้ง
“รับไป!”
เมื่อตวัดเคียวนั้นเป็นเส้นแนวนอน หัวของทหารหลายๆหลายๆคนก็ลอยขึ้นมา
ศพที่สูญเสียศีรษะก็ล้มลงเคียงข้างกัน
“อ๊ะ ทำไมมันง่ายจัง ที่จริงฉันควรจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรก”
พรึ้บ!
ปีกคู่หนึ่งกางออกด้านหลังเทล
ฟองสบู่ลอยขึ้นมาจากหน้าอกของศพแต่ล่ะศพ
แต่ละฟองที่ลอยขึ้นมานั้นหมายถึงองการดำรงอยู่ของเเต่ล่ะวิญญาณ
พวกเขาพยายามวิ่งหนีเทล
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ไม่มีใครสามารถหลบหนี
ไม่สามารถหนีไปได้
ขณะที่เทลกำมือ ฟองวิญญาณพวกนั้นดูดเข้าไปในหน้าอกของเทลเหมือนเครื่องดูดฝุ่น
ไม่ใช่การทำลายล้างทางกายภาพ แต่เป็นการทำลายล้างทางวิญญาณ
“อ๊าก!”
“อะไร อะไรกัน?!”
"ท่านเทลทำอะไร? ท่านเทล!"
ความโกลาหลเริ่มเกิดขึ้นท่ามกลางฝูงชน
“หยุดมัน! หยุดเดี๋ยวนี้! ขอความช่วยเหลือ……”
ตู้ม!
ชายคนหนึ่งพยายามขอความช่วยเหลือทางวิทยุ ถูกระเบิดที่ศีรษะทันที
มันเป็นการซุ่มยิงเงียบๆ
“ฆ่ามัน ฆ่ามันซะ ทำลายมัน”
ชึ้บ! ชึ้บ! ชึ้บ!
ทหารที่ยืนเฝ้าอยู่บนแท่นล้มลงทีละคน
พวกเขากลิ้งไปมาบนพื้นโดยไม่รู้ว่าการซุ่มโจมตีมาจากไหน
“การสังเคราะห์ การสังเคราะห์ การสังเคราะห์”
กลืนฟองวิญญาณเข้าไป
เทลรู้สึกว่าตัวเธอบวมขึ้น
ใหญ่ ใหญ่ขึ้นกว่านี้
“มันยังไม่พอหรอก”
การช่วยโมเบียสนั้นพลังแค่นี้ไม่เพียงพอหรอก
เธอต้องรับพลังมากขึ้น
เธอต้องการอาหารเพิ่ม
ดวงตาของเทลจับจ้องไปที่ฝูงชน
พวกเขาทั้งหมดวิ่งหนีไปอีกฟากหนึ่งของถนน
“....!”
แต่ยังไงซะก็หนีไปไหนไม่ได้หรอก
ทันใดนั้นบาเรียสีแดงก็ปรากฏขึ้นมาปิดถนนเอาไว้
<ทุกคนมารวมตัวกันแล้วใช่ไหม?>
เทลพูดขึ้น
เสียงของเธอดังก้องชัดเจน
<ไอ้สารเลวทรยศ พวกแกมารวมตัวกันอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหม?>
ครืน!!!!
ขณะที่เทลก้าวออกไป คลื่นแรงก็แผ่กระจายไปทั่วเมือง
<อะไรนะ? โครงการอาร์ค? ฮ่าๆๆๆ!>
เรือเหาะที่จอดอยู่ตรงกลางลานจอดเริ่มบินขึ้นไปในอากาศ
การหลบหนีฉุกเฉินงั้นสินะ
เทลยื่นมือออกไปข้างหน้า
เปรี๊ยะะ!
เมื่อเทลกำมือ เรือเหาะขนาดยักษ์ที่อยู่ด้านหลังก็บิดเบี้ยวเหมือนกระป๋องที่ถูกบีบยู่ยี่
แคร้ก!
เรือเหาะที่ชื่ออาร์คที่ลอยไม่ถึง 10 นาทีก็ร่วงลงทันที
<ตายซะ!!>
เทลก้มศีรษะลง
เคียวในมือของเธอเริ่มยาวขึ้น
ตอนจบที่ไร้สาระ
เรือเหาะอาร์คขนาดมหึมาที่มีการลงทุนทั้งด้านเงินทุน เทคโนโลยี และเวลาจำนวนมหาศาล ถูกทำลายโดยไม่เหลือซาก
ถึงกระนั้นมันก็ไม่ระเบิด
มีเปลวไฟลุกไหม้หลายแห่ง แต่มันยังคงรูปร่างไว้
กองกำลังที่รออยู่ข้างหลังเทลถูกทำลายไปพร้อมๆกัน
“ฆ่ามันสิ ฆ่ามัน ฆ่ามันซะ!!”
เทลพึมพำ
กองกำลังที่ถือปืนไรเฟิลจู่โจมพิเศษและสวมชุดเกราะทันสมัย ยิงกระสุนอย่างใส่ผู้รอดชีวิตอย่างไรความปราณี
ปัง ปัง ปัง ปัง!!!
เสียงปืนและเสียงกรีดร้องดังขึ้นทุกหนทุกแห่ง
พลังแห่งการดำรงอยู่ที่กระจัดกระจายลอยอยู่ในอากาศเหมือนหมอก
“อ๊ะ อร่อยจังเลย”
ทุกครั้งที่เทลปีกกระพือ พลังแห่งการดำรงอยู่จะถูกดูดเข้าไปในร่างเทล
<ทำไมถึงทำเช่นนี้?!>
มีคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวายนั้น
หนึ่งในเทพกลุ่มของฮาลเจียน
<เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? และเราเองก็ให้ความร่วมมือตลอด! แต่จู่ๆ ทำไมถึงทำอะไรแบบนี้ล่ะ?>
“นายเป็นใคร?”
“ฉันคือบัลดี…”
เพี๊ยะ!
สิ่งคล้ายแส้ยาวๆยื่นออกมาจากมือของเทล
เชือกแส้พันรอบคอของชายคนนั้น
“หุบปากซะ”
แกร๊ก!
แขนขาของชายคนนั้นถูกบดขยี้ในพริบตา
"ช่วยฉันด้วย! ท่านเทล! อ้าก ท่านเทล"
“ฉันขอโทษ! ฉันขอโทษ!”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทรยศ! ฉันแค่ดูเพราะสงสัยว่าคุณจะพูดอะไร!”
"หยุดเธอซะ!"
“โครงการพิกมีอัพยังคงอยู่+++!”
"ได้โปรด!"
“เมตตาพวกเราเถอะ!”
"ได้โปรด!"
"หยุด…!”
เปรี๊ยะ
เปรี๊ยะ!!
“ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน!!!”
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!
ปืนกลที่ติดตั้งบนหลังคาอาคารเริ่มทำงาน
เดิมทีเป็นมาตรการป้องกันสุดท้ายที่ติดตั้งเพื่อป้องกันภัยพิบัติเมื่อบุกโจมตีเมือง
แต่ตอนนี้ปืนนั้นกลับเล็งไปที่พลเมือง
"ยิง"
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!
ปืนใหญ่อัตโนมัติที่มีอัตราการยิงหลายร้อยนัดต่อวินาทีพ่นไฟออกมา
ร่างตรงหน้าเขาไม่ต่างจากเศษชิ้นเนื้อ
ไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้อง
ปืนใหญ่อัตโนมัติที่ติดตั้งอยู่ที่นี่และมีการประสานกันเพื่อทำการสังหารหมู่ที่สมบูรณ์แบบ เศษซากต่างๆแตกหักและปลิวว่อน และกระดูกมนุษย์และชิ้นเนื้อก็ปลิวไปมาระหว่างพวกมัน
“ฆ่าพวกมันให้หมด”
กองทหารที่เรียงแถวอยู่ด้านหลังเริ่มทำการกวาดล้าง
สิ่งเหล่านี้ล้วนถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปฏิบัติตามคำสั่งของเทลอย่างเคร่งครัด
พวกมันไม่มีจิตสำนึกหรือความสำนึกผิดแต่อย่างใด
“อ๊าก!”
"ช่วยฉันด้วย! ช่วยฉันด้วย!"
"ท่านเทล! ทำไม!”
เสียงกรีดร้องและเสียงครวญครางดังก้องมาจากทุกที่
ไม่มีทางให้หนีออกไปได้
ทางออกทั้งหมดถูกปิดกั้นด้วยเกราะป้องกันที่จับต้องไม่ได้
แม้ผู้รอดชีวิตกำลังพยายามซ่อนตัวอยู่ แต่อีกไม่นานพวกเขาจะถูกค้นพบ
"กี่คนแล้วนะ?"
เทลนับจำนวนในใจ
จำนวนนั้นหยุดที่ 10,000.
“โอ้ นับไม่ถูกเลย”
แต่มันไม่สำคัญหรอก
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง!
เสียงปืนกลและปืนไรเฟิลจู่โจมดังไปทั่วเมือง