บทที่ 63 ถังเว่ยเว่ย: อย่าขอมากเกินไป
สวี่ชิวเหวินตกใจและโพล่งออกมา “อย่ามองฉันแบบนี้สิ ฉันกลัวจริงๆนะ”
หยางไป่ซานเป็นคนแรกที่พูด “ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิง แม้แต่ฉันที่เป็นผู้ชายเมื่อได้ยินนายร้องเพลงก็ยังอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น”
มันได้รับการเห็นพ้องจากคนอื่นๆในหอพัก
สวี่ชิวเหวินถอยหลังและจ้องมองที่หยางไป่ซาน “ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย!”
คนอื่นๆในหอพัก: “ฮ่าๆๆๆ...”
แม้ว่าการแข่งขันร้องเพลงระหว่างฝึกทหารจะจบลงแล้ว แต่ด้วยการมีอยู่ของเถี่ยป้าทำให้ผู้คนรู้จักและเห็นการแสดงในวันนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ
ผลลัพธ์หลังเหตุการณ์ดังกล่าวยังคงเกิดอย่างต่อเนื้อง
ตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น ไม่กี่นาทีก่อนการฝึกทหารจะเริ่มต้น สวี่ชิวเหวินถูกรุ่นพี่หลายคนเรียกออกจากกลุ่ม
รุ่นพี่เหล่านี้ไม่ใช่นักศึกษาของสถาบันเจียงหลิง แต่มาจากมหาวิทยาลัยเจียวทง
พวกเขาเข้ามาหาในครั้งนี้เพราะหลังจากได้เห็นความสามารถในการร้องเพลงของเขาแล้ว จึงมาเชิญเขาให้ร่วมแสดงในงานเลี้ยงปฐมนิเทศของมหาวิทยาลัยเจียวทง
สถาบันเจียงหลิงเป็นมหาวิทยาลัยเอกชน แต่ไม่มีงานเลี้ยงปฐมนิเทศ ดังนั้นจึงมีนักศึกษาจากสถาบันเจียงหลิงเข้าร่วมงานเลี้ยงปฐมนิเทศของมหาวิทยาลัยเจียวทงทุกปี
นี่ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเลย
สวี่ชิวเหวินเคยเห็นเรื่องแบบนี้ในชีวิตที่แล้ว เพียงไม่คาดคิดว่าสักวันหนึ่งมันจะเป็นเขา
เดิมทีสวี่ชิวเหวินไม่สนใจที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยง
เขาตั้งใจที่จะเก็บตัวต่ำ
แต่ตอนนี้เมื่อสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยแล้ว เขาจึงเลือกที่จะปล่อยมันไปตามทางและตอบตกลง
นักศึกษารุ่นพี่หลายคนเห็นว่าเขายอมรับและพอใจกับความตรงไปตรงมาของเขามาก
ทั้งสองฝ่ายทิ้งเบอร์ไว้ให้กัน
ก่อนที่รุ่นพี่จะจากไป พวกเขายังแจ้งให้สวี่ชิวเหวินทราบว่าหลังจบการฝึกทหารแล้ว พวกเขาจะไปที่หอประชุมเจียวเพื่อหารือเกี่ยวกับโครงการนี้
นอกจากเขาแล้ว ไป๋เยว่เอ๋อร์ยังได้รับเชิญให้เข้าร่วมการแสดงอีกด้วย และเธอก็ตอบตกลงเช่นกัน
หลังจากการฝึกทหาร สวี่ชิวเหวินและเพื่อนร่วมห้องหลายคนไปที่โรงอาหารเพื่อรับประทานอาหาร
ที่นั่นเขาเห็นถังเว่ยเว่ย
หญิงสาวซื้อซาลาเปาสีขาวลูกใหญ่สองลูกที่ร้านขายซาลาเปา
สวี่ชิวเหวินมองดูเธอใส่ซาลาเปานึ่งลงในถุงพลาสติกแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าของตัวเอง
“ไปกินกันก่อนเลย ฉันมีเรื่องต้องทำ” สวี่ชิวเหวินพบข้ออ้างที่จะแยกตัวจากเพื่อนร่วมห้อง
เมื่อเห็นว่าถังเว่ยเว่ยกำลังจะเดินออกจากโรงอาหาร เขาก็รีบเร่งและไล่ตามเธอไป
หลังออกจากโรงอาหาร สวี่ชิวเหวินเกือบจะคลาดกับเธอ
โชคดีที่สวี่ชิวเหวินเดาได้ว่าเธอกำลังจะกลับหอพัก ดังนั้นเขาจึงเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย
แน่นอนว่าไม่นานเขาก็เห็นถังเว่ยเว่ย
สวี่ชิวเหวินตามทันอย่างรวดเร็ว ตบไหล่ซ้ายของหญิงสาวจากด้านหลัง จากนั้นเคลื่อนตัวไปทางด้านขวาอย่างช่ำชอง
ถังเว่ยเว่ยถูกตบไหล่ แต่เมื่อหันกลับไป เธอก็ไม่เห็นอะไรเลย
เมื่อเธอรู้สึกว่ามันแปลก ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง “คุณกำลังมองหาอะไร”
ถังเว่ยเว่ยตกใจ สูญเสียการทรงตัว และล้มลงไปทางริมถนน
ด้วยสายตาและมือที่รวดเร็ว สวี่ชิวเหวินคว้ามือหยกของหญิงสาวแล้วดึงเธอเข้ามาใกล้
ถังเว่ยเว่ยรู้สึกตัวและตกลงไปอยู่ในอ้อมแขนของสวี่ชิวเหวิน
“คุณ...ปล่อยฉัน”
“ถ้าฉันปฏิเสธล่ะ”
ถังเว่ยเว่ยก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร แต่เขาสัมผัสได้ว่าร่างกายของหญิงสาวสั่นไหว และภาษากายของเธอก็แสดงออกถึงการต่อต้าน
สวี่ชิวเหวินไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้ เขาจึงรีบปล่อยมือและถอยกลับ
“ขอโทษที ฉันแค่ล้อเล่น”
ถังเว่ยเว่ยก้มหน้าลงโดยไม่รู้ว่ากำลังมองอะไรอยู่ และถามทันทีว่า “ทำไมคุณถึงทำแบบนั้นกับฉัน”
“อะไร?” สวี่ชิวเหวินไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร
“เมื่อวานคุณลากฉันออกไปทำไม”
ถังเว่ยเว่ยไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้หญิงคนอื่นในสาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ
นอกจากไม่กี่คนในหอพักเดียวกัน เด็กผู้หญิงคนอื่นๆก็ไม่เต็มใจที่จะคบหากับเธอ
หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานนี้ ถังเว่ยเว่ยรู้สึกโดดเดี่ยวจากสาวๆมากยิ่งขึ้น
เมื่อคืนมีผู้หญิงบางคนจงใจนินทาต่อหน้าเธอ เช่น สวี่ชิวเหวินจะตกหลุมรักเธอได้ยังไง บางคนควรดูตัวเองให้ดี มองจุดที่ตัวเองยืนบ้าง อย่าตาบอด และอีกมากมาย
ถังเว่ยเว่ยเพียงต้องการเรียนให้หนักและเปลี่ยนโชคชะตาของตัวเองเมื่อมาที่มหาวิทยาลัย
เธอไม่โชคดีเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ และไม่สามารถสนุกสนานกับชีวิตมหาลัยได้
แต่ถังเว่ยเว่ยไม่ได้พูดคำเหล่านี้กับสวี่ชิวเหวิน
สวี่ชิวเหวินตกตะลึง เมื่อวานนี้เขาเพียงเกิดความคิดชั่วแวบและไม่ได้มีความต้องการเพิ่มเติมใดๆ ตอนนี้เมื่อถูกถังเว่ยเว่ยถามต่อหน้า เขาไม่สามารถคิดถึงเหตุผลที่เหมาะสมได้อยู่พักหนึ่ง
หลังจากที่หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดอย่างสงบ “ฉันหวังว่าคุณจะไม่รบกวนฉันในอนาคต”
หลังจากพูดอย่างนั้น หญิงสาวก็เดินผ่านสวี่ชิวเหวินและตรงไปข้างหน้า
“หยุด!” สวี่ชิวเหวินตะโกนออกมาทันที
ถังเว่ยเว่ยไม่หยุด
สวี่ชิวเหวินเพิ่มระดับเสียง “ถังเว่ยเว่ย ฉันบอกให้หยุด!”
คราวนี้ถังเว่ยเว่ยเชื่อฟังและยืนนิ่ง
สวี่ชิวเหวินเดินช้าๆไปข้างหลังหญิงสาวแล้วถาม “มีคนพูดอะไรกับคุณหรือเปล่า?”
จมูกของถังเว่ยเว่ยเจ็บและยังคงเงียบ แต่มีหยดน้ำเล็กน้อยในดวงตาใต้หน้าม้าของเธอ
ริมฝีปากของเธออวบอิ่มและได้รูป ทำให้ยิ่งน่าหลงใหลและมีเสน่ห์
“ฉัน...แค่อยากเป็นเพื่อนกับคุณ และฉันไม่เคยตั้งใจจะทำร้ายคุณไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม หากใครพูดอะไรไม่ดีกับคุณ ฉันขอโทษ”
ถังเว่ยเว่ยยังคงนิ่งเงียบ
สวี่ชิวเหวินมองทิวทัศน์ในระยะไกลแล้วพูดเบาๆ “ฉันชอบฉงชิ่ง ชอบมันตั้งแต่ยังเด็ก ฉันคิดว่าผู้หญิงในฉงชิ่งแตกต่างจากที่อื่น ดังนั้นเมื่อรู้ว่าคุณมาจากฉงชิ่ง ฉันแค่อยากรู้จักคุณให้มากขึ้นและเป็นเพื่อนกับคุณ ความตั้งใจเดิมของฉันคือการสนิทกับคุณเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นเลย”
“คุณพูดจริงเหรอ” ถังเว่ยเว่ยค่อยๆหันกลับมาหลังจากได้ยินคำอธิบายของสวี่ชิวเหวิน
“อืม”
“แต่คุณไม่สามารถบังคับคนอื่นได้” ถังเว่ยเว่ยจำวันแรกของการฝึกทหารได้
“ฉัน...ฉันใจร้อนเกินไป ขอโทษ ฉันขอโทษคุณจริงๆ”
“คุณยังไม่ได้บอกว่าทำไมเมื่อวานถึงทำแบบนั้น”
“เมื่อวาน... ฉันคิดว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้ว ฉันอยากจะแบ่งปันความรู้สึกกับคุณ แต่ฉันไม่ได้คิดอย่างรอบคอบ”
ถังเว่ยเว่ยรู้สึกถึงความจริงใจในคำพูดของเด็กหนุ่มและไม่โกรธอีกต่อไป แต่เธอก็ผิวบางเกินกว่าจะพูดอะไรเพื่อให้อภัยเขา
“ทำไมตอนนี้คุณถึงตามฉันมา”
“ฉันคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน เราควรจะทักทายเมื่อเจอเพื่อนไม่ใช่เหรอ?”
หลังจากที่ถังเว่ยเว่ยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง เธอก็พยักหน้า “ใช่”
“ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกันฉันก็สามารถทักทายเมื่อเจอคุณในอนาคตใช่ไหม?”
“อืม”
“แล้วฉันคุยกับคุณได้ไหม”
“อืม”
“ถ้ารู้สึกแย่ ฉันขอไปหาคุณเพื่อปลอบใจได้ไหม”
“คุณ...อย่าขอมากเกินไป” ในที่สุดถังเว่ยเว่ยก็อดไม่ได้ที่จะตอบโต้
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว” สวี่ชิวเหวินยิ้มกว้าง
เขาจ้องไปที่กระเป๋าของหญิงสาว แสร้งทำเป็นประหลาดใจแล้วพูดว่า “มีอะไรบวมๆอยู่ในกระเป๋าคุณ? คุณซ่อนของดีไว้เหรอ?”
ขณะที่พูด เขาก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าของหญิงสาว
/////
