บทที่ 53 มาอีกกลุ่มหนึ่งแล้ว

อันซือซือพูดอย่างค่อนข้างเกรงใจว่า “โหยวหราน ทำไมเราไม่กลับก่อนล่ะ ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

เซียวโหยวหรานกังวลว่าสวี่ชิวเหวินจะอยู่ที่นี่และดื่มต่อ แต่อีกด้านหนึ่งก็เป็นเพื่อนร่วมห้อง

เธอตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ

แต่ก่อนออกเดินทาง เธอยังไม่ลืมบอกสวี่ชิวเหวินว่าอย่าดื่มอีกต่อไป และเธอกลัวเขาไม่ฟังจึงขู่ว่าจะฟ้องป้าหนิงด้วย

ป้าหนิงคือแม่ของสวี่ชิวเหวิน

สวี่ชิวเหวินพยักหน้าเพื่อบ่งบอกว่าเข้าใจ และในขณะเดียวกันก็พลิกถ้วยให้ดูว่าไม่มีเหล้าอยู่ในนั้นแล้ว

“ซือหยู ซือซือกับฉันกำลังจะกลับแล้ว คุณจะไปกับเราไหม”

ซ่งซือหยูยิ้มและพยักหน้า “แน่นอน ฉันจะกลับด้วย”

สวี่ชิวเหวินเห็นเซียวโหยวหรานเดินไปที่ประตูและมองกลับมาที่เขา ขมวดคิ้วและดูกังวลเล็กน้อย

สวี่ชิวเหวินโบกมือให้เธอ

หลังจากที่สาวๆจากไป หนุ่มๆก็เปิดกว้างมากยิ่งขึ้น

หลังจากดื่มไปอีกสองสามแก้ว ซือเซียงหมิงก็ถามขึ้นทันที

“ชิวเหวิน เยว่เอ๋อร์กับคนอื่นๆก็อยู่ใกล้ๆเหมือนกัน พวกเขารู้ว่าเรากำลังดื่มอยู่จึงอยากแวะมา นายโอเคไหม?”

สวี่ชิวเหวินรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยจากการดื่มในขณะนี้ เขาจึงพยักหน้าเห็นด้วยโดยไม่ต้องคิดมาก

สักพักเขาก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง

“โอ้ คุณอยู่ที่นี่จริงๆ” มันเป็นเสียงของเสิ่นหมินเหยา

หลังจากที่เสิ่นหมินเหยาปรากฏตัว เธอก็พุ่งเป้าไปที่สวี่ชิวเหวินทันที

เธอตะโกนบอกสวี่ชิวเหวินราวกับได้ค้นพบโลกใหม่ “สวี่ชิวเหวิน ไม่คิดว่าคุณจะดื่มเก่งขนาดนี้ มาเลย พวกเราชาวต้าเหลียนดื่มเก่งที่สุด ฉันจะดื่มกับคุณเอง”

เสิ่นหมินเหยาทำตัวสนิทสนมมากจนเธอนั่งถัดจากสวี่ชิวเหวินซึ่งเป็นที่เดียวกับเซียวโหยวหราน

หลังจากที่เสิ่นหมินเหยานั่งลง ไป๋เยว่เอ๋อร์ ถังเว่ยเว่ย และซูหยานหยานก็ตามเข้ามา

เสิ่นหมินเหยาขอแก้วจากเจ้าของร้าน จากนั้นเทเอ้อร์กัวโถวเต็มแก้วให้ตัวเอง แล้วยกมันไปทางสวี่ชิวเหวินโดยตรง “สวี่ชิวเหวิน ฉันจะดื่มแก้วนี้กับคุณ”

สวี่ชิวเหวินรู้สึกประทับใจกับเสิ่นหมินเหยาผู้ไม่รู้วิธีดื่ม

อย่างน้อยเธอก็ไม่เคยดื่มต่อหน้าเขาในชีวิตก่อน

เสิ่นหมินเหยาตรงหน้าเขาเทให้ตัวเองเต็มแก้วทันทีที่เข้ามา ซึ่งทำให้สวี่ชิวเหวินตกใจ

สวี่ชิวเหวินสงสัยว่าเธอไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์มาก่อนและไม่เข้าใจแนวคิดของเหล้าหนึ่งแก้ว

เขาคิดกับตัวเองว่าวันนี้ฉันจะให้คุณเข้าใจว่านี่ไม่ใช่วิธีการดื่มเหล้าที่ถูกต้อง

แต่ไม่นานเขาก็เสียใจ

ไม่ใช่ว่าเสิ่นหมินเหยาไม่รู้ แต่ความสามารถในการดื่มของเธอดีมาก เธอดื่มเอ้อร์กัวโถวสองแก้วโดยไม่มีปัญหาใดๆเลย

แต่สวี่ชิวเหวินกลับถูกเธอมอมแล้ว เขานอนอยู่บนโต๊ะขณะพ่นเรื่องไร้สาระ

เสิ่นหมินเหยามองไปที่ท่าทางเมามายของสวี่ชิวเหวินและหัวเราะอย่างมีความสุข

เพราะเขาเมา สวี่ชิวเหวินจึงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขากลับมาที่หอพักเมื่อใด

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเขาฟื้นคืนสติ

หากเป็นชาติก่อน ถ้าเขาเมาเมื่อคืน เขาคงจะปวดหัวและปวดท้องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ในวันรุ่งขึ้น

แต่ในชีวิตนี้ไม่ต้องกังวลใดๆ หลังจากที่ตื่นขึ้นเขาก็สดชื่นมากและไม่มีอาการไม่สบายในร่างกาย

เขาลืมตาขึ้นและมองดูเวลา มัน 7:15 แล้ว

“พี่ฮ่าว คุณตื่นหรือยัง” หลังจากตะโกนก็ไม่มีการตอบสนอง เมื่อลุกขึ้นนั่งก็เห็นว่าอีกสี่คนนอกจากเขายังไม่ตื่น

จินฮ่าวหนานไม่ได้อยู่บนเตียง เขาตื่นแล้ว แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

ขณะที่เขากำลังคิด ประตูหอพักก็เปิดออก และจินฮ่าวหนานเดินเข้ามาพร้อมกับม้วนกระดาษชำระ

เมื่อเห็นสวี่ชิวเหวินนั่งอยู่บนเตียง เขาจึงถามว่า “ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง นายรู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม”

“ไม่เป็นไรเลย”

“ดีแล้ว”

“ว่าแต่เมื่อคืนฉันกลับมาได้ยังไง ทำไมถึงไม่มีความทรงจำเลย?”

“เมื่อคืนนี้พวกคุณเมากันหมด และนายก็เมาเหมือนโคลน ฉันไม่สามารถพากลับมาได้ เป็นสองสาวที่ช่วยส่งนายกลับหอพัก นายต้องขอบคุณพวกเธอดีๆล่ะ เสิ่นหมินเหยากับถังเว่ยเว่ย เด็กผู้หญิงสองคนนั้นสนับสนุนนายที่เป็นชายร่างใหญ่ พากลับหอพักจากร้านอาหาร และยังเฝ้าดูนายนอนบนเตียงก่อนจะจากไปอีก”

สวี่ชิวเหวินดูเขินอาย “ฉันได้พูดอะไรแปลกๆหรือเปล่า”

จินฮ่าวหนานเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “นายไม่ได้พูดอะไรมาก แต่เมื่อถังเว่ยเว่ยช่วยเหลือ นายจ้องที่รองเท้าของเธอและถามว่าทำไมเธอไม่สวมรองเท้าที่ซื้อให้ และนายเอาแต่ชมเชยเธอ นายชื่นชมเท้าที่สวยงามของเธอจนหญิงสาวหน้าแดงด้วยความอาย นายควรไปขอโทษเธอหลังจากนี้”

สวี่ชิวเหวินรู้สึกเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดของตัวเอง

แต่เขากังวลมากกว่าเกี่ยวกับสิ่งที่พูดกับเสิ่นหมินเหยา และถามอย่างรวดเร็ว

“แล้วเสิ่นหมินเหยาล่ะ? ฉันไม่ได้พูดอะไรกับเธอใช่ไหม”

สิ่งที่สวี่ชิวเหวินกังวลมากที่สุดคือเขาจะเรียกเธอว่า“ภรรยา”เมื่อเขาเมา นั่นคงจะเลวร้ายมาก

ถ้าเขาพูดอะไรแบบนั้น มันก็ยากที่จะอธิบายจริงๆ

“นายไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย แต่นายกลับพยายามผลักเธอออกไป เสิ่นหมินเหยาเป็นคนใจกว้างและไม่สนใจ หากเป็นฉันถูกใครสักคนปฏิบัติด้วยแบบนั้น ฉันคงทิ้งเขาไว้ตามลำพังแล้ว ชิวเหวิน ฉันคิดว่าเสิ่นหมินเหยาเป็นผู้หญิงที่ดี แม้ว่านายจะไม่ชอบเธอ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเย็นชาขนาดนี้”

สวี่ชิวเหวินรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินว่าเขาไม่ได้พูดอะไรกับเสิ่นหมินเหยา

สำหรับคำแนะนำของจินฮ่าวหนาน มีบางอย่างที่เขาไม่สามารถบอกอีกฝ่ายได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเท่านั้น

จินฮ่าวหนานรีบบอกให้เพื่อนร่วมห้องคนอื่นลุกขึ้น ขณะที่สวี่ชิวเหวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความ

แน่นอนว่ามีข้อความจากเซียวโหยวหราน เมื่อเวลาเกือบสี่ทุ่มของเมื่อคืนนี้ ถามเขาว่ากลับหอพักแล้วหรือยัง

ต่อมาอาจเป็นเพราะเขาไม่ตอบกลับ เธอจึงส่งข้อความมาถามเขาอีกสองสามรอบว่ายังดื่มอยู่หรือเปล่าและอื่นๆ

สวี่ชิวเหวินตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “ฉันสบายดี เมื่อคืนไม่ได้อ่านข้อความ ฉันต้องไปฝึกทหารแล้ว ค่อยคุยกันทีหลัง”

จากนั้นสวี่ชิวเหวินก็ลุกจากเตียงและไปอาบน้ำโดยไม่รอคำตอบของเซียวโหยวหราน

เมื่อเธอเห็นคำตอบ เขาก็อยู่ในโรงอาหารซีหยวนแล้ว

หลังออกมาจากโรงอาหาร ทั้งหกคนในหอพัก 412 รีบไปที่สนามฝึกโดยเหลือเวลาอีกไม่กี่นาที

ในอดีต ครูฝึกคงจะมาถึงแล้ว แต่วันนี้กลับเป็นข้อยกเว้น

นักศึกษากว่าห้าสิบคนพูดคุยกับคนรู้จักระหว่างรอครูฝึก

สวี่ชิวเหวินจำคำพูดของจินฮ่าวหนานได้ จึงริเริ่มค้นหาผู้คนจากหอพักของไป๋เยว่เอ๋อร์ และเดินไปหาเสิ่นหมินเหยากับถังเว่ยเว่ย

“ถังเว่ยเว่ย เสิ่นหมินเหยา ขอบคุณที่ส่งฉันกลับหอพักเมื่อวานนี้”

“ไม่เป็นไร” ถังเว่ยเว่ยก้มศีรษะลงและโบกมือเบาๆ

เสิ่นหมินเหยาถามว่า “คุณยังเมาค้างอยู่หรือเปล่า”

“ฉันตื่นเต็มที่แล้ว”

“นอกจากนี้เมื่อคืน...”

เสิ่นหมินเหยาเดาสิ่งที่เขาต้องการจะพูดได้คร่าวๆ

สวี่ชิวเหวินรู้สึกว่าเขาดูลังเลและระมัดระวังเกินไปเล็กน้อย

พูดตามหลักเหตุผลแล้ว เขาเป็นชายวัยกลางคนอายุสามสิบ ไม่ควรประหม่าต่อหน้าเด็กผู้หญิงสองคน

สวี่ชิวเหวินจึงปรับอารมณ์ของเขาอย่างรวดเร็วและพูดโดยตรงว่า “เมื่อคืนฉันเมา ฉันไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันขอโทษ”

/////