บทที่ 52 กลุ่มคนมาถึง

“เสี่ยวสวี่” เซียวโหยวหรานเข้ามาและตะโกนอย่างประหม่า

เมื่อเผชิญหน้ากับเซียวโหยวหราน สวี่ชิวเหวินมีทัศนคติอีกอย่างหนึ่ง “ทำไมคุณไม่บอกว่าจะมาที่นี่ล่ะ ถ้าหาไม่เจอจะทำยังไง? แค่บอกแล้วฉันจะไปรับคุณ”

“ไม่เป็นไร เราหาเจอแล้ว” หลังจากที่เซียวโหยวหรานได้ยินคำพูดของสวี่ชิวเหวิน เธอก็หัวเราะทันทีและความกังวลใจของเธอก็สงบลง

สวี่ชิวเหวินหันไปมองอันซือซือที่อยู่ข้างๆ วันนี้หญิงสาวยังคงแต่งตัวเรียบง่าย แต่ความงามตามธรรมชาติของเธอไม่สามารถปกปิดได้และเธอยังคงสวยมาก

“วันนี้คุณสวยมาก ลูกศิษย์ตัวน้อย” สวี่ชิวเหวินจงใจลดเสียงลงสำหรับสามคำสุดท้าย

อันซือซือได้ยินอย่างเป็นธรรมชาติ จึงยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณ”

จากนั้นเธอและเซียวโหยวหรานก็นั่งลงข้างสวี่ชิวเหวิน

เมื่อหยางไป่ซานเห็นเด็กสาวนั่งลง เขาก็ตะโกนว่า “เจ้าของร้าน ขอแก้วเพิ่มหน่อย”

เซียวโหยวหรานไม่ดื่ม และสวี่ชิวเหวินรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

ก่อนที่หญิงสาวจะได้พูด เขาก็ขัดจังหวะหยางไป่ซาน “อย่าให้พวกเธอดื่มเลย พรุ่งนี้มีฝึกทหาร แค่น้ำผลไม้ก็พอ”

“น้ำผลไม้ก็พอแล้ว” เซียวโหยวหรานพยักหน้าเห็นด้วย

อันซือซือก็พยักหน้าเช่นกัน

ซ่งซือหยูดื่มได้ แต่เมื่อเห็นว่าสวี่ชิวเหวินพูดแล้ว เธอจึงไว้หน้าเขาและไม่คัดค้าน

การมาถึงของสาวๆไม่ได้รบกวนบรรยากาศการดื่มของหนุ่มๆ นอกจากสวี่ชิวเหวิน

สวี่ชิวเหวินดื่มต่อเพียงเล็กน้อย แทบจะไม่ได้ดื่มเพิ่มเลย

เพราะเขาพบว่าตราบใดที่หยิบแก้วขึ้นมา เซียวโหยวหรานก็จะขมวดคิ้ว และเมื่อเขาวางแก้วลง ใบหน้าของหญิงสาวก็จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

มันเอาแน่เอานอนไม่ได้เหมือนมายากลเปลี่ยนหน้า

เขาไม่จำเป็นต้องสนใจอารมณ์ของเซียวโหยวหราน แต่เขากังวลว่าเธอจะฟ้องร้องผู้ปกครอง สาวน้อยคนนี้มีความสามารถนี้จริงๆ

ดังนั้นเขาจึงหยุดดื่มตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เมื่อเด็กหนุ่มหลายคนเห็นว่าสวี่ชิวเหวินหยุดดื่ม พวกเขาก็ไม่ได้เซ้าซี้เช่นกัน

ใช้ประโยชน์จากเวลานั้น สวี่ชิวเหวินโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของเซียวโหยวหรานและถามเสียงต่ำว่า “เมื่อเร็วๆนี้การฝึกทหารเป็นยังไงบ้าง คุณเหนื่อยไหม?”

เซียวโหยวหรานมีความสุขมากในเวลานี้เพราะสวี่ชิวเหวินหยุดดื่ม

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินคำถาม และลมหายใจผสมแอลกอฮอล์จากปากของเขาก็พ่นไปที่หูของเธอ มันจั๊กจี้แต่ก็สบายมาก

“ก็ไม่เหนื่อยมาก พวกเราเกือบทั้งหมดเป็นเด็กผู้หญิง และครูฝึกก็ดูแลพวกเราอย่างดี”

“ดีแล้ว” สวี่ชิวเหวินพยักหน้า “ยังไงก็ตาม ทำไมวันนี้จู่ๆคุณมาที่ถนนทิศใต้ล่ะ?”

สวี่ชิวเหวินมักเรียกว่าถนนทิศใต้ นี่คือชื่อที่นักศึกษามหาวิทยาลัยเจียวทงเรียก ส่วนในสถาบันเจียงหลิงโดยทั่วไปเรียกว่าถนนคนเดินหรือถนนทิศเหนือ

เห็นได้ชัดว่าเซียวโหยวหรานไม่ทราบรายละเอียดดังกล่าว เธออาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานที่แห่งนี้ถูกเรียกว่าถนนทิศใต้โดยนักศึกษา

หญิงสาวพูดโดยไม่ลังเลว่า “วันนี้ซือหยูบอกว่าอยากมาหาอะไรกินที่นี่ ฉันไม่อยากมา เธอยืนกรานที่จะลากฉันกับซือซือมาด้วย”

สวี่ชิวเหวินหัวเราะอย่างชั่วร้าย “คุณไม่อยากมาจริงๆ? ไม่อยากเจอฉันเหรอ?”

เซียวโหยวหรานส่ายหัวเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ “ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ก่อนจะมา”

“คุณหมายความว่าคุณไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ คุณก็เลยไม่อยากมา แต่ตอนนี้คุณรู้แล้วว่าฉันอยู่ที่นี่ คุณก็เลยอยากมาใช่ไหม?”

นั่นคือสิ่งที่เซียวโหยวหรานคิด แต่เมื่อสวี่ชิวเหวินชี้ให้เห็นโดยตรง เธอก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธอจึงหยิบถ้วยที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาและจิบน้ำผลไม้

สวี่ชิวเหวินมองผ่านด้านหลังของหญิงสาวไปยังอันซือซือที่อยู่ข้างๆเธอ

ดูเหมือนว่าอันซือซือจะให้ความสนใจเขาและเซียวโหยวหรานอยู่ตลอด

ดวงตาของทั้งสองคนสบกันด้านหลังเซียวโหยวหราน แล้วแยกจากกันอย่างรวดเร็ว เพราะเซียวโหยวหรานวางถ้วยลงแล้ว

สวี่ชิวเหวินถามเซียวโหยวหรานด้วยความกังวล

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขาทำให้เซียวโหยวหรานรู้สึกยินดี

เซียวโหยวหรานคิดถึงช่วงเวลาที่สวี่ชิวเหวินอยู่รอบๆเธอตลอดทั้งวัน แต่เมื่อเทียบกับสวี่ชิวเหวินในเวลานั้น เธอชอบสวี่ชิวเหวินในตอนนี้มากกว่า

แม้ว่าตอนนี้สวี่ชิวเหวินจะพูดน้อยลงและมักจะเย็นชา แต่บางครั้งเขาก็อ่อนโยนมากเช่นกัน เหมือนกับตอนนี้ เธอแค่อยากดื่มด่ำกับคำพูดที่อ่อนโยนของเขา

เซียวโหยวหรานได้ยินเสียงที่อ่อนโยนและคำพูดห่วงใยของเขา และรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วมาก

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงดื่มน้ำผลไม้ต่อไปโดยหวังว่าจะสงบสติอารมณ์ได้

สวี่ชิวเหวินถือโอกาสนี้ให้ความสนใจกับอันซือซือและถามว่า “เมื่อเร็วๆนี้คุณยังทำงานพาร์ทไทม์อยู่หรือเปล่า”

อันซือซือส่ายหัว เธอเหลือบมองที่เซียวโหยวหรานแล้วพูดว่า “ฉันเหนื่อยเกินไปจากการฝึกทหารเมื่อเร็วๆนี้และไม่สามารถแบ่งเวลาส่วนตัวได้จริงๆ โหยวหรานก็เหมือนกัน แค่เข้านอนและหลับทุกวันเมื่อกลับมาถึงหอพัก”

เมื่อได้ยินคำพูดของอันซือซือ เซียวโหยวหรานก็ยิ้มอย่างเขินอายและอธิบายว่า “ฉันไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น ฉันแค่ไม่คุ้นเคยกับมันในช่วงสองสามวันแรก ตอนนี้ฉันดีขึ้นมากแล้ว”

“ดีแล้ว...”

หลังจากนั้น สวี่ชิวเหวินเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจเกี่ยวกับการฝึกทหารให้สาวๆฟัง มันไม่ได้น่าสนใจมากนัก แต่ก็ยังทำให้สองสาวหัวเราะออกมา

ซ่งซือหยูนั่งข้างหวังจวิ้นไฉตั้งแต่เธอเดินเข้ามาที่ประตู อย่างไรก็ตาม เธอยังคงให้ความสนใจกับสวี่ชิวเหวินจากหางตา

เมื่อเห็นสวี่ชิวเหวิน เซียวโหยวหราน และแม้แต่อันซือซือพูดคุยอย่างมีความสุข เธอก็รู้สึกถึงสิ่งที่อธิบายไม่ได้ในใจ

เซียวโหยวหรานเป็นคนรักวัยเด็กของเขา แต่ทำไมอันซือซือถึงคุ้นเคยกับเขาด้วย?

ซ่งซือหยูคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วจู่ๆก็หยิบถ้วยขึ้นมาก่อนพูดกับสวี่ชิวเหวินว่า “ขอบคุณที่เลี้ยงฉันวันนี้ ฉันได้ยินมาว่าคุณทำเงินได้มากมายจากการเขียนหนังสือ?”

ซ่งซือหยูยกถ้วยขึ้นราวกับจะดื่มอวยพร แม้ว่าถ้วยของเธอจะเต็มไปด้วยน้ำผลไม้ก็ตาม

สวี่ชิวเหวินเพิ่งบอกเพื่อนร่วมห้องเกี่ยวกับการหาเงินด้วยการเขียนหนังสือ แต่ไม่ได้บอกซ่งซือหยูเลย

ในเมื่อเธอรู้ คงเป็นหวังจวิ้นไฉที่บอกเธอเมื่อกี้นี้

เขาพูดไม่ออกเมื่อเห็นปากอันสว่างของหวังจวิ้นไฉ

แต่เขาไม่สามารถเมินซ่งซือหยูได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงหยิบถ้วยขึ้นมาจิบ

เซียวโหยวหรานมีความสุขอยู่พักหนึ่งเมื่อเธอเห็นสวี่ชิวเหวินไม่ดื่ม อย่างไรก็ตาม ซ่งซือหยูกลับดื่มอวยพร และสวี่ชิวเหวินก็ยกถ้วยขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงอดไม่ได้ที่จะจ้องมองซ่งซือหยู

แต่การดื่มนี้เป็นเหมือนจุดเริ่มต้น

หยางไป่ซานตะโกนว่า “ใบหน้าของซ่งซือหยูยังคงแข็งแกร่งพอ ตอนนี้เซียวโหยวหรานอยู่ที่นี่แล้ว ชิวเหวินจะไม่ดื่มกับเราอีกต่อไป เขาจะยอมดื่มแค่กับเธอเท่านั้น”

สวี่ชิวเหวินไม่สนใจคำพูดของหยางไป่ซาน แต่หวังจวิ้นไฉ แฟนของซ่งซือหยูยังคงอยู่ที่นี่

คุณไม่เห็นเหรอว่าจู่ๆใบหน้าของเขาก็เริ่มน่าเกลียด?

สวี่ชิวเหวินต้องการเปิดสมองของหยางไป่ซานจริงๆ และดูว่าสมองนั้นเต็มไปด้วยผู้หญิงหรือแอลกอฮอล์

“วันนี้ฉันจะดื่มมากเท่าที่คุณต้องการ ใครก็ตามที่ยอมแพ้คือคนขี้ขลาด” สวี่ชิวเหวินตบโต๊ะและพูดอย่างยั่วยุ

ตามที่คาดไว้ หยางไป่ซานตกหลุมพรางและเริ่มดื่มกับสวี่ชิวเหวินทันที

หยางไป่ซานมีความสามารถในการดื่มที่ดี แต่เขาดื่มเร็วมากและตอนนี้ก็เริ่มเมาแล้ว

สวี่ชิวเหวินพึ่งกลับมาดื่มกับหยางไป่ซานและเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ ถึงกระนั้นหัวของเขาก็มึนเล็กน้อย

เซียวโหยวหรานคอยเตือนเขาเบาๆจากด้านข้าง “เสี่ยวสวี่ อย่าดื่มเยอะเลย”

“ทำไมไม่กลับไปก่อนล่ะ” จู่ๆสวี่ชิวเหวินก็หันไปหาเซียวโหยวหรานแล้วพูด

“คุณรำคาญฉันเหรอ? ฉันรบกวนการดื่มของคุณสินะ?” เซียวโหยวหรานถามด้วยหน้าตาบูดบึ้ง

“คุณคิดอะไรอยู่ พวกเราเด็กผู้ชายกำลังกำลังดื่มกัน คุณอยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ ทำไมไม่กลับไปพักผ่อนก่อนล่ะ พรุ่งนี้คุณไม่มีฝึกทหารเหรอ?”

/////