บทที่ 107 ใกล้เพียงเอื้อม แต่ไกลแสนไกล
ทันใดนั้น หานจื่ออวี๋ก็ล้วงบางสิ่งออกมาจากอกเสื้อ เป็นหินสีแดงสองก้อนขนาดเท่าหัวแม่มือ มีความโปร่งแสงเหมือนหยก แต่กลับไม่มีความงดงามของหยก เพราะมันเต็มไปด้วยรอยแตกเล็กๆ นับร้อยนับพันที่ดูเหมือนตะขาบ หานจื่ออวี๋เลือกหินก้อนหนึ่งออกมา ยื่นให้ "นี่คือหินส่งสัญญาณสองก้อน ถ้ามีเรื่องอะไรก็บีบมัน ข้าจะรี...
