chapter 497: พิธีศักดิ์สิทธิ์ของเต๋าแห่งความโกลาหล
chapter 497: พิธีศักดิ์สิทธิ์ของเต๋าแห่งความโกลาหล
ต้นไม้โลกแห่งความโกลาหลนั้นใหญ่เกินไป ถ้ามันปรากฏขึ้น มันจะระเบิดโลกภายในของเขาอย่างแน่นอน
มันกำลังปล้นต้นไม้โลกของทะเลแห่งความโกลาหลนี้อยู่ในขณะนี้ด้วยความเร็วสูงอย่างมาก
เจียงหมิงยังคงนั่งสมาธิอยู่ด้วยจิตตั้งมั่น จิตใจของเขารวมเข้ากับกระบวนการนี้ ขณะที่ต้นไม้โลกเติบโตอย่างรวดเร็ว จิตใจและเจตจำนงของเขาก็ได้รับการบำรุงและเสริมพลังในเวลาเดียวกัน
สิ่งนี้ทำให้เจียงหมิงตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ด้วยการหันไปอย่างรวดเร็ว เขาก็ได้รวมตัวเองเข้ากับต้นไม้โลกของเขาอย่างสมบูรณ์
เมื่อเวลาผ่านไป หัวใจของเจียงหมิงก็สั่นไหว และแสดงสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขออกมา
พันธนาการของจิตวิญญาณของเขานั้นแตกสลายแล้ว เขาทะลุผ่านการกักขังและยกระดับตนเองขึ้นสู่ระดับที่สูงขึ้น นั่นคือแดนแห่งความโกลาหล!
ดินแดนนี้เกิดขึ้นพร้อมกับการบำรุงของต้นไม้แห่งโลก อย่างไรก็ตาม แม้ว่าต้นไม้แห่งโลกจะยังคงเติบโตอย่างรวดเร็ว แต่การปรับปรุงจิตวิญญาณบรรพบทของเขาก็ช้าลงอย่างมาก
‘ข้าคิดว่ามันคงยากมากที่จะก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งความโกลาหลสินะ’ หลังจากความตื่นเต้น เจียงหมิงยังรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องเล็กน้อย
เขาไม่ได้พัฒนาแม้แต่น้อยในดินแดนดึกดำบรรพ์หงเหมิง แต่เขากลับสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของเขาที่นี่ได้
อนิจจา ต้นไม้โลกแห่งความโกลาหล แท้จริงแล้วมันคือสุดยอดสมบัติแห่งการตื่นรู้แห่งเต๋าของข้านี่เอง
เจียงหมิงยังไม่ลุกขึ้น เขามุ่นเน้นไปที่การเข้าใจการเติบโตและการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับต้นไม้โลกต่อไป
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ก่อนที่ต้นไม้แห่งโลกจะกลืนกินต้นไม้แห่งความโกลาหลทั้งหมดของดาราจักรนี้
‘ผ่านไปแล้วสิบปี’ เจียงหมิงลุกขึ้นยืนในที่สุด และอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญ สำหรับเขา สิบปีของการหลีกเลี่ยงโลกแห่งความเป็นจริงนับว่าเป็นเวลานานมากทีเดียว
ขณะที่เขาปรับสายตาของเขา เขาก็พบว่าต้นไม้โลกของเขานั้นได้แทนที่ต้นไม้โลกดั้งเดิมที่นี่แล้ว ท่ามกลางพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลของทะเลแห่งความโกลาหล กิ่งก้านอันนับไม่ถ้วนที่เขียวขจีอย่างยิ่งกำลังแกว่งไกวไปมา กิ่งเล็กๆ เพียงกิ่งเดียวได้ยื่นออกไปมากกว่าหนึ่งล้านล้านปีแสงแล้ว ต้นไม้ขนาดมหึมานี้ได้ครอบครองทะเลแห่งความโกลาหลไปแล้วหนึ่งส่วนร้อย นี่เป็นเรื่องที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง
ด้วยปริมาณของต้นไม้แห่งโลกมันแน่นอนว่าแข็งแกร่งกว่าสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาในระดับเดียวกันนับพันหรือแม้แต่หมื่นเท่าเลยด้วยซ้ำ
เจียงหมิงตกใจมากเมื่อเห็นภาพเช่นนี้ ในทางตรงกันข้าม เมื่อเจียงหมิงมองไปที่ความโกลาหลเล็กๆ ที่จักรวาลซิงเหออยู่ตรงหน้า เขาได้รู้แล้วว่ามันคือจักรวาลล้านโลกาที่ต้นไม้โลกก่อนหน้าได้เลี้ยงดูไว้ มันเคยอยู่ภายในพื้นที่ภายในของต้นไม้โลกมาตลอด แต่ตอนนี้มันได้รวมเข้ากับโลกภายในของเขาเองแล้ว
เนื่องจากเจียงหมิง ความโกลาหลจึงยังคงสงบอยู่
‘หากต้นไม้แห่งโลกต้องการเติมเต็มตนเองอย่างสมบูรณ์ มันก็ยังคงต้องบำรุงเลี้ยงอุดมโลกของตนเอง แล้วจักรวาลสายธาราแห่งดาราจักรล่ะ’ เจียงหมิงขมวดคิ้วขณะที่กำลังไตร่ตรอง
ด้วยความคิดเล็กน้อย เจียงหมิงได้ย้ายพันหวัง ที่กำลังนั่งสมาธิมาในกาแล็กซี่มายังที่ที่เขาอยู่โดยตรง
ผู้เชี่ยวชาญคนนี้สังเกตเห็นมันเกือบจะในทันที และมีสีหน้าตกใจ ในขณะที่เขากำลังจะโจมตี เขาก็ตระหนักว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเจียงหมิง และพื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยกระแสอากาศที่วุ่นวาย เขาอดไม่ได้ที่จะตกใจขณะที่พูดว่า “สหายเต๋าเจียง ท่านเพิ่งย้ายข้าเข้ามาในความโกลาหลงั้นหรือ”
“ข้ามีบางอย่างอยากจะคุยกับท่าน” เจียงหมิงยิ้ม “ข้าพาท่านมาเอง โปรดอย่าถือสาข้าเลย”
“ข้ามิกล้าแม้แต่จะลองหรอก” พันหวังที่ยังคงตกตะลึงอยู่ ไม่สามารถทำสิ่งใดได้นอกจากถามว่า “สหายเต๋าเจียง ท่านอยู่ในแดนใดแล้วในตอนนี้”
“..การมองผ่านความโกลาหลทั้งหมดนั้นง่ายแค่เพียงคิดเท่านั้น”
“เพียงแค่คิด ท่านก็จะมองทะลุความโกลาหลทั้งหมดได้เลยหรือ ฟู่… นี่ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ”
“ด้วยความสามารถของท่าน ท่านก็จะสามารถไปถึงจุดนั้นในอนาคตได้เช่นกัน”
“ข้าจะทำได้หรือ” พันหวังส่ายหัว “ตอนที่ข้าก้าวเข้าสู่ขอบเขตราชันนักบุญ ข้าก็รู้สึกได้แล้วว่าศักยภาพของข้านั้นหมดลงแล้ว ข้าไม่สามารถไปต่อได้อีก แม้แต่การพัฒนาเพียงเล็กน้อยก็ตาม”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ข้าอยู่ที่นี่เพื่อมอบโชคลาภอันยิ่งใหญ่ให้กับท่านเอง” เจียงหมิงยิ้ม
“สหายเต๋า ท่านพูดเรื่องโชคลาภอันยิ่งใหญ่เช่นนั้นหรือ” พันหวังกล่าวอย่างตื่นเต้น เจตนาอันยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาในตอนนี้คือการยกระดับการฝึกฝนของตนเองและออกไปสำรวจโลกชั้นสูง นานแล้วที่เขาไม่ได้มีความสนใจในวัฏจักรของโลกธรรมดา ไม่มีความแค้นและความขัดแย้ง ดังนั้น นอกจากการปกป้องเผ่าพันธุ์ของตนเองแล้ว สิ่งที่เขาคิดมากที่สุดคือการพัฒนาตนเอง
“ความโกลาหลขนาดเล็กที่อยู่ตรงหน้าคือพื้นที่ภายในของต้นไม้แห่งโลก ด้วยการที่เต๋าอันยิ่งใหญ่ถูกล่ามโซ่ไว้ในนั้น เป็นธรรมดาที่การพัฒนาฐานการบ่มเพาะจะถูกจำกัด”
“รอสักครู่เถิดท่านเจียง ท่านหมายความว่าที่นี่เป็นพื้นที่ภายในของต้นไม้โลกงั้นหรือ” พันหวังอึ้งไปอีกครั้ง
“ไม่ใช่ว่านี่เป็นเหมือนกับการเปิดโลกภายในและเพาะพันธุ์สิ่งมีชีวิตภายในหรือ” พันหวังเอ่ยถาม
“ใช่แล้วขอรับ ท่านพูดถูก” เจียงหมิงหัวเราะชอบใจ “ต้นไม้โลกนี้ตั้งอยู่ที่แดนสวรรค์อันสูงสุด มันได้บรรลุขีดจำกัดของแดนสวรรค์แล้ว มันต้องการก้าวข้ามสวรรค์และความศักดิ์สิทธิ์เหนือธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ แต่กลับประสบกับกับปัญหาและตายลง ตัวตนดั้งเดิมของมันกำลังเหี่ยวเฉาและพื้นที่ภายในกำลังหดตัวลงอย่างค่อยเป็นค่อยไป นั่นคือสาเหตุที่มีข้อจำกัดต่อฐานการบ่มเพาะของท่าน นอกจากนี้ยังเป็นสาเหตุที่สามารถมีจักรวาลเพียงหนึ่งเดียวในกาแล็กซีของท่านด้วย มันเป็นเพียงแสงชีวิตสุดท้ายหลังความตาย และถ้าแสงชีวิตนี้ดับลง สถานที่แห่งนี้จะกลายเป็นสถานที่แห่งการสูญพันธุ์ สถานที่แห่งความตาย”
นี่คือข้อมูลบางส่วนที่เจียงหมิงได้เรียนรู้หลังจากต้นไม้โลกของเขากลืนกินต้นไม้โลกของดาราจักรนี้
ถ้าเขาไม่ได้มาที่นี่ จะมีเพียงสองสถานการณ์เท่านั้นที่จะเกิดขึ้น สถานการณ์หนึ่งคือ สัตว์อสูรแห่งความโกลาหลจะกลืนกินต้นไม้แห่งความโกลาหลทั้งหมด และจักรวาลซิงเหอจะถูกทำลาย อีกสถานการณ์หนึ่งคือ ต้นไม้แห่งความโกลาหลจะค่อยๆ สูญเสียพลังชีวิตไป และดาราจักรนี้จะถูกทำลาย
ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ใด มันก็หมายถึงจุดจบของสถานที่แห่งนี้
เจียงหมิงก็เข้าใจเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับหุบเขาท้ายสุดที่นี่ มันเป็นเพราะว่าเมื่อต้นไม้แห่งความโกลาหลประสบกับปัญหาและเริ่มเหี่ยวเฉา ผลกระทบแบบคลื่นได้ส่งผลกระทบต่อหุบเขานี้ ดังนั้น จึงทำให้พื้นที่ที่อยู่ใกล้ต้นกำเนิดของต้นไม้โลกหดตัวลง กลายเป็นหุบเขามหึมาที่ผู้เชี่ยวชาญทุกคนที่อยู่เหนือขอบเขตราชันนักบุญเสียชีวิตและเหลือเพียงซากปรักหักพังไว้เบื้องหลัง
เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงหมิง พันหวังก็ตกตะลึงอีกครั้ง หุบเขาล่มสลาย อสูรร้ายแห่งควมโกลาหล ต้นไม้โลกที่เหี่ยวเฉา และโลกภายใน แม้แต่คนที่เฉียบแหลมอย่างเขาก็รู้สึกว่ากำลังฟังตำนานหรือนิทานก่อนนอนอยู่เสียด้วยซ้ำ
“ต้นไม้แห่งความโกลาหลดั้งเดิมถูกแทนที่ด้วยต้นไม้โลกของข้าแล้ว ที่แห่งนี้จะถูกเปลี่ยนเป็นพื้นที่แห่งความโกลาหลเล็กๆ ที่สิ่งมีชีวิตไม่สามารถดำรงอยู่ได้ ข้ากำลังคิดที่จะย้ายจักรวาลของท่านมายังทะเลแห่งความโกลาหลที่แท้จริง จากนั้นเป็นต้นไป กฎเกณฑ์อันยิ่งใหญ่จะถูกคลายออกและจะไม่มีข้อจำกัดอีกต่อไป ผู้ใดที่มีความสามารถจะสามารถก้าวไปสู่ระดับราชันนักบุญ ระดับเซียน หรือแม้แต่แดนแห่งความโกลาหลได้ ท่านคิดเห็นอย่างไร” เจียงหมิงเอ่ยถาม
“สหายเต๋า ขอให้เป็นไปตามที่ท่านพูดเถิด” พันหวังสะดุ้งและรีบพยักหน้า
พันหวังรู้ว่านั่นเป็นท่าทีแสดงความสุภาพที่เจียงหมิงจะขอความคิดเห็นของเขา ดังนั้นเจียงหมิงจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าอะไรดีและอะไรไม่ดี ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อจักรวาลของเขาถูกย้ายมาแล้ว เขาจะสามารถพัฒนาฐานการบ่มเพาะของเขาต่อไปได้อีกด้วย
เขารู้สึกดีใจในใจ แต่ถามด้วยความลังเลว่า “จะมีความแตกต่างระหว่างความโกลาหลภายในและภายนอกหรือไม่ เมื่อเราย้ายมายังความโกลาหลภายนอก จักรวาลของเราจะสามารถต้านทานการรุกรานจากความโกลาหลได้หรือไม่”
“อย่ากังวล” เจียงหมิงกล่าว “ข้าจะวางจักรวาลของท่านไว้ใต้ต้นไม้โลก ซึ่งจะให้การปกป้องในระดับหนึ่ง”
ดังที่เจียงหมิงกล่าวไว้ พลังอันมหาศาลของวิญญาณความโกลาหลของเขานั้นได้ล้อมรอบจักรวาลซิงเหอด้วยเพียงแค่ความคิด ทุกสิ่งทุกอย่างกระโดดผ่านไปในอากาศ ผ่านอุปสรรค แม้แต่พันหวังและรูปร่างของเขาก็กลายเป็นภาพลวงตาอย่างรวดเร็ว
เมื่อพวกเขากลับมาปรากฏตัว พวกเขาก็ได้ยืนอยู่บนยอดของแม่น้ำแห่งดวงดาวที่กว้างและยาวไม่รู้จบ อันที่จริง มันไม่ใช่แม่น้ำแห่งดวงดาว แต่เป็นกิ่งไม้เพียงกิ่งเดียวเท่านั้น
หลังจากที่เจียงหมิงยืนหยัดอย่างมั่นคง เขาก็ยกแขนขึ้นชี้ด้วยนิ้วของเขา ฟองอากาศปรากฏขึ้นในระยะไกลและเริ่มพองตัวอย่างรวดเร็ว ก่อให้เกิดกระแสลมแห่งความโกลาหลอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในพริบตา ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นจักรวาลอันยิ่งใหญ่ที่น่าสะพรึงกลัวในที่สุด
อย่างไรก็ตาม กระแสอากาศที่วุ่นวายนั้นรุนแรงอย่างหาที่สุดมิได้ มันพยายามที่จะทำลายล้างจักรวาล แต่ถูกปิดกั้นโดยแสงสีเขียวที่ส่องสว่าง กระแสอากาศที่วุ่นวายนั้นสงบลงอย่างรวดเร็วและเริ่มอ่อนลง
พันหวังที่ปรากฏขึ้นข้างๆ เจียงหมิงนั้นได้เห็นทั้งกระบวนการ เขาอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าตกใจออกมา
หลังจากผ่านไปนานพอสมควร พันหวังมองขึ้นมองลง เขาอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากอย่างรุนแรง
'กิ่งไม้ใต้ข้านี้คือกิ่งไม้จริงๆ งั้นหรือ จักรวาลที่ข้าอยู่ในตอนนี้เป็นเพียงลูกบอลเล็กๆ ใต้ต้นไม้นี้งั้นเองหรือ แม้ด้วยฐานการบ่มเพาะในปัจจุบันข้าก็ยังมองไม่เห็นรูปลักษณ์ทั้งหมดของต้นไม้ต้นนี้เลย เพียงกิ่งไม้ใต้เท้าของข้าก็มีพลังมากกว่าข้านับพันเท่าแล้ว.. ' ความรู้สึกที่มีต่อจักรวาลของพันหวังพลิกคว่ำไปหมด
“นี่สินะเต๋าอันยิ่งใหญ่ที่ย้าตามหามาโดยตลอด” พันหวังถอนหายใจอย่างต่อเนื่อง บนใบหน้าของเขามีแววแห่งความปีติ “ข้ารู้สึกถึงการหายไปของพันธนาการที่กดขี่ฐานรากการบ่มเพาะของข้า มันหายไปอย่างสิ้นเชิง! ความรู้สึกนี้… รู้สึกเหมือนข้าเป็นมังกรที่ล่องลอยผ่านความว่างเปล่า”
ในขณะนี้เอง ปราณของพันหวังเริ่มพุ่งทะยานขึ้นอย่างรวดเร็วทะลุขีดจำกัดของขั้นต้นของราชันนักบุญทะลุไปสู่ขั้นกลาง แต่ด้วยความประหลาดใจ มันไม่ได้จบลงเพียงแค่นั้น แต่ยังคงพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
เนื่องจากการยกระดับฐานการบ่มเพาะของพันหวัง เขาจึงดึงดูดกระแสแห่งความโกลาหลจำนวนมากมายเข้าหาตัวเขา กลายเป็นอาหารสำหรับการพัฒนาของเขา
เจียงหมิงโบกมือ ส่งพลังปราณแห่งการสร้างจากต้นไม้โลกเข้าสู่ร่างของพันหวัง ส่งเสริมให้พลังปราณของเขาเขาพุ่งทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดของอาณาจักรราชันนักบุญอย่างรวดเร็ว
เจียงหมิงพยักหน้าและยิ้ม การเพิ่มของระดับพลังอย่างรุนแรงนี้เกิดจากการสะสมพลังของพันหวังมาตลอดชีวิตของเขา กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันเป็นเพราะพรสวรรค์และความสามารถที่ไม่มีใครเทียบได้ของพันหวังเอง
หลังจากนั้น เจียงหมิง ก็หันความสนใจไปยังบุคคลผู้มีพรสวรรค์อีกคนหนึ่งจากจักรวาลซิงเหอ
****หมายเหตุหลังจากตอนนี้ไปจะเป็นตอนฟรีทั้งหมด***********