20
บทที่ 20 จบการดูตัวอย่างรวดเร็ว
“คุณน้า พ่อซื้อรถใหญ่ให้หนู”
“รถใหญ่มากๆ เลยค่ะ”
หลังจากทานอาหารเสร็จ ซีซีที่กินจนอิ่มท้องนั่งลูบท้องกลมๆ ของเธอไปพร้อมกับอวดคุณน้า
“จริงเหรอ”
“มันใหญ่แค่ไหน?”
หลี่มั่นหนี่ คิดว่าซีซีกำลังพูดถึงรถของเล่น เธอมองไปรอบๆ ห้อง แต่ไม่เห็นรถอะไร
“ใหญ่มากๆ เลย” ซีซีอ้าแขนกว้างเพื่อแสดงขนาดของรถ “หนูกับพ่อยังติดสติกเกอร์ครอบครัวเพพพาบนรถด้วย”
“เอ๋ รถจริงเหรอ?” หลี่มั่นหนี่มองหยางห่าวที่กำลังเก็บโต๊ะอาหาร
“ใช่ ไม่มีรถมันไม่สะดวก เดี๋ยวฉันจะขับรถไปส่งเธอกลับมหาวิทยาลัย และพาซีซีออกไปเที่ยวด้วย”
หยางห่าวคิดว่าไม่สามารถปิดบังเรื่องที่ตัวเองมีเงินได้ และเขาก็ไม่ได้เตรียมใจจะปิดบังหลี่มั่นหนี่
“โอเคค่ะ”
หลี่มั่นหนี่พยักหน้า แต่สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย เธอรู้สถานการณ์ของหยางห่าวดี หลังจากขายบ้านแล้ว ครึ่งหนึ่งของเงินไปให้พี่สาวเธอ ส่วนที่เหลือใช้หนี้ ซึ่งดูเหมือนจะไม่พอ
หยางห่าวสามารถใช้เงินจากการขายบ้านทั้งหมดเพื่อชำระหนี้ได้ แล้วค่อยแบ่งเงินที่เหลือให้กันคนละครึ่ง แต่เพื่อสิทธิ์ในการเลี้ยงดูซีซี เขาจึงยอมประนีประนอม
เพราะสถานการณ์ตอนนั้นถ้าให้ศาลตัดสิน สิทธิ์ในการเลี้ยงดูอาจจะเป็นของหลี่หมานซู เพราะลูกยังเล็กและแม่มีงานที่มั่นคง ซึ่งเป็นปัจจัยที่ได้เปรียบ
หลี่มั่นหนี่ยังรู้ว่าบ้านขายได้ 2.9 ล้านหยวน ชำระหนี้ธนาคารไป 1.1 ล้านหยวน เหลือ 1.8 ล้านหยวน แบ่งกันคนละครึ่ง หยางห่าวได้ 900,000 หยวนเพื่อใช้หนี้ ส่วนพี่สาวเธอใช้ 900,000 หยวนเพื่อซื้อบ้าน ซึ่งเธอไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไร
นั่นหมายความว่าหยางห่าวต้องใช้เงินหลายแสนหยวนเพื่อซื้อสิทธิ์เลี้ยงดูซีซีจากพี่สาวของเธอ และพี่สาวของเธอยังบอกว่าไม่ต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูอีกด้วย หยางห่าวก็ตอบรับ
สิ่งที่หลี่หมานซูทำเป็นการ “ทิ้งสามีและลูก” อย่างชัดเจน และหลี่มั่นหนี่ก็รู้สึกผิดหวังอย่างยิ่งกับพี่สาวของเธอ เธอไม่เคยคิดว่าพี่สาวของเธอจะโหดร้ายและเห็นแก่ตัวขนาดนี้
“สถานการณ์ทางการเงินของฉันดีขึ้นแล้ว เหตุผลมันซับซ้อน ไว้ฉันจะอธิบายทีหลัง”
“ต่อไปนี้ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องการดำรงชีวิตของฉันกับซีซีแล้ว”
หลี่มั่นหนี่ที่กำลังล้างจานในครัว หยางห่าวเดินเข้ามาอธิบายให้เธอฟัง
“อืม ดีแล้วล่ะ”
หลี่มั่นหนี่พยักหน้าและยิ้ม “แบบนี้ก็ไม่ต้องเหนื่อยส่งอาหารแล้ว”
จริงๆ แล้วหลี่มั่นหนี่ค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับงานส่งอาหารของหยางห่าว ประมาณครึ่งเดือนที่แล้วมีพนักงานส่งอาหารของร้านจิงเจียนเพื่อทำเวลาขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าไฟแดงและถูกรถชนเสียชีวิต ครอบครัวของเขาเรียกร้องค่าเสียหายจากบริษัท แต่บริษัทบอกว่าพนักงานส่งอาหารทำผิดกฎจราจร ยินดีจ่ายเพียงเงินปลอบขวัญเล็กน้อย
ตอนนั้นเธอเป็นคนไปสัมภาษณ์ครอบครัวของผู้เคราะห์ร้าย พนักงานส่งอาหารคนนั้นมีอายุใกล้เคียงกับหยางห่าว และลูกเพิ่งอายุเจ็ดขวบ
เธอยังจำภาพของเด็กชายที่กอดรูปพ่อของเขาและร้องไห้ได้ไม่ลืม คืนนั้นเธอฝันร้าย ในความฝันหยางห่าวเป็นผู้เคราะห์ร้าย และซีซีร้องไห้กอดเธอ ส่วนพี่สาวของเธอไปเรียกร้องค่าเสียหายจากบริษัทส่งอาหาร
ตอนนี้หยางห่าวไม่ต้องส่งอาหารแล้ว เธอก็สามารถโล่งใจได้
“มั่นหนี่ ไปสอนภาษาอังกฤษให้ซีซีเถอะ”
“ฉันจะเก็บครัวเอง”
หลี่มั่นหนี่ขยันเรียนตอนเรียนมหาวิทยาลัย นอกจากภาษาอังกฤษแล้ว เธอยังเลือกเรียนภาษาญี่ปุ่นและฝรั่งเศส จนถึงระดับเชี่ยวชาญ
ซีซีก็ถึงวัยที่ควรเริ่มเรียนภาษาอังกฤษ หลี่มั่นหนี่มาสอนเธอคำศัพท์และบทสนทนาง่ายๆ ทุกครั้งที่มาเยี่ยม
“โอเคค่ะ”
หลี่มั่นหนี่ล้างมือแล้วถอดผ้ากันเปื้อนออก เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์สีดำคอสูงที่บางและพอดีตัว เมื่อไม่มีผ้ากันเปื้อนปิดบัง รูปร่างที่งดงามของเธอก็ปรากฏอย่างชัดเจน
หยางห่าวมองแวบหนึ่งแล้วหันไปมองที่อ่างล้างจานทันที
เด็กสาวในความทรงจำไม่ทันไรก็โตแล้ว
“พี่เขย ฉันช่วยใส่ผ้ากันเปื้อนให้นะ”
หลี่มั่นหนี่พูดแล้วใส่ผ้ากันเปื้อนที่ถอดออกมาให้หยางห่าว ผูกโบว์ข้างหลังอย่างสวยงาม
ผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายการ์ตูนพอดีตัวหลี่มั่นหนี่ แต่เมื่อหยางห่าวใส่ มันดูตลกมาก เหมือนพ่อขโมยเสื้อลูกสาวมาใส่
หลี่มั่นหนี่คิดว่ามันตลก จึงถ่ายรูปไว้ขณะเดินไปที่ประตูห้องครัว
หยางห่าวไม่สนใจเรื่องภาพลักษณ์ แต่กลับรู้สึกว่าผ้ากันเปื้อนมีกลิ่นหอมอ่อนๆ
แปลกจริงๆ ผ้ากันเปื้อนที่หลี่มั่นหนี่ใส่ทำอาหารนานขนาดนี้ ควรมีกลิ่นน้ำมัน แต่กลับมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่น่าดมแทน
กลิ่นนี้ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่มักมีกลิ่นหอมบนตัวสาวสวย รู้สึกสบายใจเมื่อได้ดม
ดังนั้นที่ว่าผู้หญิงสวยมีกลิ่นหอมจึงมีเหตุผล
เมื่อเก็บครัวเสร็จ หยางห่าวกลับมาที่ห้องนั่งเล่น
จริงๆ ห้องนี้เป็นห้องเดียวกันกับห้องนอน
โต๊ะอาหารตอนนี้กลายเป็นโต๊ะเรียน หลี่มั่นหนี่กำลังสอนภาษาอังกฤษให้ซีซี
แต่เพราะกินมากเกินไป ซีซีเริ่มง่วงนอน หลี่มั่นหนี่จึงใช้มือแตะหัวซีซีเบาๆ
หยางห่าวไม่รบกวนพวกเธอ หยิบโทรศัพท์พบว่ามีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านหลายข้อความ
ส่วนใหญ่เป็นข้อความจากเว่ยฟาไฉ หยางห่าวคืนเงินให้เขาห้าหมื่นหยวนเมื่อคืนนี้ และเมื่อเว่ยฟาไฉตื่นมาเห็น เขาก็ส่งข้อความมาสอบถาม หยางห่าวอ่านแต่รีบไปส่งซีซี จึงลืมตอบ หลังจากนั้นก็ลืมไปเลย
เว่ยฟาไฉน่าจะเลิกงานแล้ว เห็นหยางห่าวไม่ตอบจึงส่งข้อความมาหลายข้อความ
ที่มาของเงินหยางห่าวไม่สามารถอธิบายได้ จึงบอกว่าเป็นเพราะบ้านที่บ้านเกิดถูกเวนคืน
บ้านของพ่อแม่หยางห่าวเคยมีข่าวจะถูกเวนคืน แต่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง ตอนนี้ตลาดอสังหาริมทรัพย์ซบเซาจึงยิ่งเป็นไปไม่ได้ แต่เป็นข้ออ้างที่ดี
เมื่อได้ยินข้ออ้างนี้ เว่ยฟาไฉส่งสติกเกอร์ “สุดยอด” และบอกว่าหลี่หมานซูรู้แล้วต้องเสียใจแน่ๆ ในฐานะเพื่อนสนิท เว่ยฟาไฉรู้สึกไม่พอใจแทนหยางห่าว
นอกจากเว่ยฟาไฉแล้ว ยังมีข้อความจากจางกุ้ยหลาน เธอแนะนำหลานสาวและขอให้หยางห่าวเป็นฝ่ายติดต่อ
หลานสาวของเธอผ่านการแนะนำเพื่อนในวีแชทไปสักพักแล้ว จึงส่งข้อความมาถามหยางห่าวว่าได้เพิ่มหรือยัง
สาวโสดที่อายุเกินมากไปแล้วก็ยังมีทิฐิสูงจริงๆ!
หยางห่าวคาดการณ์ไว้แล้วว่าหลานสาวของจางกุ้ยหลานจะมีท่าทีเช่นนี้
เพื่อไม่ทำให้จางกุ้ยหลานผิดหวัง หยางห่าวจึงเพิ่มเพื่อนที่เธอแนะนำมา
อีกฝ่ายใช้ชื่อเล่นว่า “Alisa”
เมื่อก่อนชื่อภาษาอังกฤษดูเท่ แต่พวกช่างทำผมทำให้มันดูแย่ลงไป
ไม่มีทาง คุณคิดชื่อภาษาอังกฤษว่า “Tony” แต่เมื่อเข้าร้านทำผมพบว่าชื่อเดียวกับช่างทำผม!
มันน่าอายไหมล่ะ
Alisa ตอบรับการเพิ่มเพื่อนและส่งข้อความมา: คุณแซ่หยาง? น้าสะใภ้แนะนำ?
“ใช่ครับ เขาแนะนำ” หยางห่าวตอบ
Alisa: งั้นเรามาคุยกันตามขั้นตอนเถอะ
Alisa: คุณมีบ้านไหม?
หยางห่าว: ไม่มี
Alisa: มีรถไหม?
หยางห่าว: มี
Alisa: ยี่ห้ออะไร?
หยางห่าว: BYD
Alisa: ฉันจะบอกน้าสะใภ้ว่าเราไม่เหมาะกัน หวังว่าคุณจะร่วมมือ
หยางห่าว: ตกลง
จบการดูตัวอย่างรวดเร็ว
(จบบท)
