19
บทที่ 19 เชฟน้อยน่ารัก
หยางห่าววางมือบนคาง มองรถคันใหญ่ที่จอดอยู่ริมถนน เขาคิดว่ามันไม่สามารถเรียกว่ารถเล็กได้
"ซีซีพูดถูก มันคือรถใหญ่" หยางห่าวพยักหน้าเห็นด้วย
ซีซีหยิบสติกเกอร์การ์ตูนจากกระเป๋าอย่างกระตือรือร้น แล้ววิ่งไปที่รถใหญ่ "พ่อคะ หนูอยากติดมันบนรถได้ไหม?"
"ได้สิ" หยางห่าวตอบ ทุกครั้งที่ลูกสาวขออะไร หากทำได้เขาจะทำให้เสมอ และถ้าทำไม่ได้ เขาจะหาทางทำให้ได้
เป็นพ่อที่รักลูกมาก แต่ในเรื่องใหญ่หรือเรื่องค่านิยมที่สำคัญ หยางห่าวจะไม่ยอมแพ้
“พี่ชาย นายบ้าไปแล้วหรือเปล่า!”
“รู้ไหมว่ารถนี้ราคาเท่าไหร่? ทำไมให้ลูกสาวติดสติกเกอร์ได้!”
ชายคนหนึ่งที่ยืนดูรถอยู่ข้างๆ พูดขึ้น เขาไม่ได้ยินบทสนทนาก่อนหน้านี้ แต่ได้ยินว่าซีซีถามว่าติดสติกเกอร์ได้ไหม และหยางห่าวตอบว่าได้
“พี่ชาย เด็กๆ ไม่ควรตามใจขนาดนั้น รถนี้ดูเหมือนเพิ่งซื้อมาใหม่ ไม่ควรให้ติดมั่วๆ”
ชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
คำพูดของเขาก็ไม่ผิด รถคนอื่นไม่ควรติดสติกเกอร์มั่วๆ
แต่ปัญหาคือ รถนี้ไม่ใช่ของคนอื่น
หยางห่าวหยิบกุญแจรถออกมา แล้วกดปุ่มปลดล็อค ไฟหน้าของ BYD U8 จึงกระพริบขึ้น
สองคนที่ยืนดูอยู่ต่างก็มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ
ใครจะคิดว่าคนนี้เป็นเจ้าของรถ!
“ขอบคุณพี่ชายที่เตือน แต่ผมคิดว่าเราไม่ควรฆ่าความคิดสร้างสรรค์ของเด็กๆ” หยางห่าวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
ชายวัยกลางคนและชายหนุ่มหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน
“ไม่มีปัญหา นายพูดถูก!”
“ใครจะว่าได้ ก็รถของนาย จะทำอะไรก็ได้!”
“พี่ชาย รถนี้ราคาเป็นล้านจริงๆ ใช่ไหม?” ชายวัยกลางคนถาม
“รวมทุกอย่างก็เกินหนึ่งล้านสองแสน” หยางห่าวตอบตามจริง
“ถ้าฉันถูกล็อตเตอรี่ ฉันจะซื้อสักคันเหมือนกัน” ชายวัยกลางคนพูดด้วยความหวัง
หยางห่าวยกนิ้วให้ เขายอมรับว่าชายคนนี้พูดได้ตลกมาก
“พ่อคะ สวยไหม?” ซีซีถามขณะที่ติดสติกเกอร์การ์ตูนบนกันชนหน้า
“สวยมาก” หยางห่าวยิ้ม
“ยังมีสติกเกอร์อีกไหม?” หยางห่าวถาม
“มีค่ะ” ซีซีหยิบสติกเกอร์การ์ตูนอีกหลายอันจากกระเป๋า มีทั้งของเพพพา หมูแม่ และหมูพ่อ
“เรามาติดทั้งครอบครัวกันเถอะ” หยางห่าวยิ้มและพูด
“ดีค่ะ ดีค่ะ” ซีซีพยักหน้าอย่างร่าเริง เธอคิดง่ายๆ ว่ารถนี้เป็นของเธอแล้ว เธอจึงอยากทำเครื่องหมายไว้
พ่อและลูกสาวนั่งยองๆ หน้ากันชนรถ และเริ่มติดสติกเกอร์ของครอบครัวเพพพาให้ครบ
ชายวัยกลางคนและชายหนุ่มที่ยืนดูต่างก็ส่ายหัวไม่หยุด พวกเขาไม่เข้าใจโลกของคนรวย
รถหรูราคากว่าล้าน กลายเป็นของเล่นของเด็ก!
พ่อและลูกสาวใช้เวลาไม่นานในการติดสติกเกอร์ให้ครบ ครอบครัวเพพพาจึงอยู่บนกันชนหน้าอย่างสมบูรณ์
“เย้!” ซีซีดีใจและตบมือกับพ่อ
หยางห่าวจูบแก้มลูกสาว แล้วอุ้มเธอขึ้นรถ
ภายในรถมีพื้นที่กว้างขวาง ซีซีนั่งเบาะหลังได้อย่างสบาย
หยางห่าวคิดว่าเขาควรซื้อที่นั่งเด็กเพิ่ม เพื่อความปลอดภัยในการเดินทางไกล
บ้านเช่าของพวกเขาอยู่ใกล้โรงเรียนอนุบาล ขับรถเพียงห้านาทีก็ถึงอพาร์ทเมนต์เก่า
ข้อดีของการอยู่ในชุมชนเก่า คือที่จอดรถไม่เก็บเงิน ต้องแย่งกันเอง ถ้ากลับเร็วก็หาที่จอดได้ง่าย
พ่อและลูกสาวขึ้นไปยังห้องพัก
เมื่อมาถึงประตู มีกลิ่นอาหารหอมออกมาจากห้อง
“ฮิฮิ คุณน้ามาแล้ว!” ซีซีดีใจและกระโดด เธอชอบพ่อที่สุด รองลงมาคือคุณน้า และสุดท้ายคือแม่
เพราะตั้งแต่จำความได้ แม่มักจะดุเธอ แล้วก็ทิ้งเธอกับพ่อไป
แต่เด็กๆ ทุกคนมีความต้องการความรักจากแม่โดยธรรมชาติ โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เด็กๆ พูดถึงแม่ของตน ซีซีจึงรู้สึกเศร้า
“คุณน้า!”
“หนูกลับมาแล้ว!”
ซีซีเปลี่ยนรองเท้าและวิ่งไปที่ห้องครัว
หลี่มั่นหนี่ หันมาครึ่งตัวเพื่อห้ามซีซีไม่ให้เข้ามาในครัว
หยางห่าวยิ้มเมื่อเห็นฉากที่คุ้นเคยนี้
ชีวิตกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ
“มั่นหนี่ วันนี้เลิกงานเร็วอีกแล้วเหรอ?” หยางห่าวถาม
“วันนี้ไปช่วยคนงานเกษตรเคลื่อนไหวสิทธิ์ เลิกงานจากสำนักงานตรวจแรงงานตอนบ่าย” หลี่มั่นหนี่ตอบ
“อย่างนั้นเหรอ”
หยางห่าวพยักหน้า และบอกว่า “ถ้าเลิกงานเร็วแล้วมาที่นี่ ไม่ต้องทำอาหารก็ได้ หรือทำอาหารที่ง่ายๆ ก็พอ ฉันกำลังลดน้ำหนัก ซีซีก็ทานมาแล้วที่โรงเรียน ไม่ต้องทำเยอะ”
“อืม เข้าใจแล้ว” หลี่มั่นหนี่พยักหน้าแล้วกลับไปทำอาหาร
ไม่นานอาหารสามอย่างและซุปหนึ่งถ้วยก็ตั้งอยู่บนโต๊ะ
มีปลาคาร์พเปรี้ยวหวาน เต้าหู้พิพากรีน กุ้งผัดบรอกโคลี
ซุปคือซุปกระดูกหมูฟัก
อร่อยและมีประโยชน์เหมือนเมื่อวาน
หยางห่าวมองอาหารบนโต๊ะแล้วหันมามองหลี่มั่นหนี่ เธอสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูมีลายการ์ตูน ผูกผมหางม้าสูงเพื่อสะดวกในการทำอาหาร หน้าผากที่เรียบเนียนมีเหงื่อบางๆ แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องผ่านหน้าต่างทำให้เธอดูสดใส
รอยยิ้มของเธออ่อนโยนเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ ผ้ากันเปื้อนหลวมๆ ก็ไม่สามารถปกปิดรูปร่างที่โค้งเว้าของเธอได้
เธอเป็นเชฟน้อยที่น่ารักจริงๆ
หยางห่าวคิดในใจ
“พี่เขย วันนี้ไม่ได้ไปส่งอาหารเหรอ?” หลี่มั่นหนี่ถามขณะที่เห็นหยางห่าวจ้องเธอ
“เอ่อ เปลี่ยนงานแล้ว” หยางห่าวตอบกลับ
“ทำงานอะไรเหรอ?” หลี่มั่นหนี่ถามอย่างสนใจ
“ทำธุรกิจกับเพื่อน” หยางห่าวตอบ
“เปิดร้านหม้อไฟอีกเหรอ?”
หลี่มั่นหนี่ไม่เคยดูถูกหยางห่าวที่เป็นพนักงานส่งอาหาร แต่ถ้าพี่เขยอยากเริ่มใหม่ เธอก็ยินดีสนับสนุน
“ไม่ใช่”
“เพื่อนเปิดศูนย์ฟิตเนส ฉันแค่ไปช่วย”
“กินข้าวกันเถอะ เธอทำงานเหนื่อยมาครึ่งวันแล้ว” หยางห่าวไม่อยากพูดเรื่องธุรกิจต่อ หยิบถ้วยเปล่าและตักซุปให้ซีซี
“พ่อคะ หนูอยากกินซี่โครง สี่ชิ้น”
เนื่องจากซีซีกินข้าวที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว หยางห่าวจึงตักซี่โครงให้เธอสองชิ้น
แต่ลูกสาวไม่พอใจ
“ก็ได้ สี่ชิ้น”
“แต่ถ้ากินไม่หมด อย่าฝืนกินนะ”
หยางห่าวตักซี่โครงเพิ่มให้เธอสองชิ้น และบอกเธออย่างระมัดระวัง
“อืมๆ”
ซีซีพยักหน้า แต่นางฟ้าน้อยนี้คิดในใจว่าจะขอกินอีกสองชิ้น
แม้ว่าหยางห่าวจะหิวมาก เพราะอาหารสามอย่างหนึ่งซุปนี้ดูดีมาก แต่เพื่อภารกิจของระบบ เพื่อรางวัลเงินแสนต่อกิโลกรัม เขาต้องควบคุมตัวเอง กินแต่อาหาร ไม่กินข้าว
โชคดีที่อาหารที่หลี่มั่นหนี่ทำวันนี้เหมาะกับช่วงลดน้ำหนัก ทั้งบรอกโคลี กุ้ง ปลา และเต้าหู้ ล้วนเป็นอาหารที่เหมาะกับการลดน้ำหนัก
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
หยางห่าวเงยหน้ามองหลี่มั่นหนี่ “เธอเลือกวัตถุดิบพวกนี้เพราะฉันกำลังลดน้ำหนักหรือ?”
“ค่ะ”
หลี่มั่นหนี่พยักหน้า “ช่วงลดน้ำหนักกินวัตถุดิบพวกนี้จะไม่อ้วน ยังทำให้อิ่มด้วย”
“ขอบคุณมาก”
หยางห่าวรู้สึกอบอุ่นใจ เมื่อวานเขาแค่พูดว่ากำลังลดน้ำหนัก แต่หลี่มั่นหนี่ก็จำได้
ไม่รู้เลยว่าใครจะได้เธอไปในอนาคต!
หยางห่าวคิดด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง
(จบตอน)