ตอนที่ 9 รับภรรยาคนที่สอง

หลังจากฟังเรื่องต่างๆจากตัวของหลี่ชิงหยูแล้ว

หลินชิงก็ไม่มีข้อตำหนิใดๆ ทั้งสองต่างต้องการพึงอีกฝ่าย

สำหรับตัวนางที่เผชิญกับปัญหา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอก็มีหน้าตางดงามเช่นนี้

หากพลาดโอกาสนี้ ทั้งสองก็ไม่รู้ว่าจะหาโอกาสอื่นได้ที่ไหน

อย่างไรก็ตาม หลินชิงยังคงมีข้อสงสัยอยู่ในใจ

ตามคำบอกเล่าของหลี่ชิงหยู

เธอสามารถไปถึงขั้นกลั่นปราณได้โดยไม่ต้องใช้หินวิญญาณเลย

ความสามารถของเธอจะต้องดีมาก อย่างน้อยก็ดีกว่าของหลินชิง

เขาใช้เวลาหนึ่งปีครึ่งในการทะลุผ่านขั้นกลั่นปราณและนั่นก็ด้วยความช่วยเหลือของหินวิญญาณ

“ข้าสงสัยว่าเจ้ามีรากวิญญาณอะไร?” หลินชิงถาม

เมื่อได้ยินคำถามนี้ หลี่ชิงหยู่ก็ส่ายหัว “ข้าเองก็ไม่รู้”

หลินชิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ของเธอ

เธออาจจะไม่มีโอกาสทดสอบรากวิญญาณของตัวเอง

"ปังปัง!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูสองครั้ง

หลินชิงและหลี่ชิงหยูมองไปและเห็นหลี่เฟย ยืนอยู่ข้างนอกพร้อมรอยยิ้ม

“เจ้าทั้งคู่พอใจไหม?” หลี่เฟยถาม

เขาตั้งใจมาในเวลานี้เพราะมีบางสิ่งที่พูดต่อหน้าได้ดีกว่า

เมื่อได้ยินคำถามของหลี่เฟย

หลินชิงและหลี่ชิงหยูก็สบตากัน ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก

“ฮ่าๆๆ ถ้าอย่างนั้นก็ลองดูไปก่อน แล้วพรุ่งนี้ได้อยู่ด้วยกันไหม? ข้าแทบจะรองานแต่งงานไม่ไหวแล้ว” หลี่เฟยกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลี่ชิงหยู่ลุกขึ้นยืนอย่างเขินอาย

“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกลับไปเก็บของก่อน”

หลี่ชิงหยู่กล่าว เธออาศัยอยู่กับมนุษย์ธรรมดาข้างนอกตลอดสองเดือนที่ผ่านมา

“ไปเถอะ”

หลินชิงพยักหน้า เมื่อเขาพาหลี่ชิงหยูไปส่งที่หน้าประตู

เขาก็มอบหินวิญญาณสองก้อนให้เธอ

หลี่ชิงหยู่ เหลือบมองเขาอย่างรู้สึกขอบคุณและไม่ปฏิเสธ

“เจ้าไม่กลัวหรือว่าเธอจะหลบหนีไปพร้อมกับหินวิญญาณ? สำหรับระดับการฝึกฝนของเธอ หินวิญญาณสองก้อนนั้นไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย”

หลี่เฟยกล่าวโดยสังเกตฉากนี้

หลังจากที่หลี่ชิงหยู่ เดินออกไป เขาก็หันไปหาหลินชิง

หลินชิงยิ้มและไม่ตอบ หากไม่มอบหินวิญญาณให้เธอ

เธออาจมีความคิดอื่น แต่ด้วยหินวิญญาณทั้งสองนี้ เธอจะไม่จากไปอย่างแน่นอน

“อย่าลืมเกี่ยวกับงานแต่งงานของวันพรุ่งนี้”

หลี่เฟยกล่าวอีกครั้งเมื่อเห็นว่าหลินชิงมีความมั่นใจ

หลินชิงมั่นใจอย่างรวดเร็วว่าทุกอย่างจะต้องเตรียมพร้อม

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินชิงและจ้าวหยุนเตรียมอาหารจานอร่อยไว้โต๊ะหนึ่ง

อาหารทั้งหมดมาจากโลกมนุษย์ และข้าวก็เต็มไปด้วยเมล็ดพืชทางจิตวิญญาณ

สำหรับไวน์นั้นมีขวดใหญ่สามใบ

หลี่เฟยมาถึงก่อน ตามด้วยเจ้าของร้านขายอาวุธ

วันนี้มีเพียงสองคนนี้เท่านั้น

หลินชิงไม่ได้เชิญใครอื่น

แม้ว่าด้วยความแข็งแกร่งและสถานะในปัจจุบันของเขา

หากเขาเชิญ ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ

แต่อย่างน้อยผู้ฝึกฝนส่วนใหญ่ในชิงมู่ ก็เคยเผชิญหน้าเขา

แต่หลินชิงไม่ต้องการเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากนัก

นอกจากนี้ เขาไม่ได้ทำเช่นนี้เมื่อเขาแต่งงานกับจ้าวหยุน

มันไม่สมควรที่จะสร้างความยุ่งยากครั้งใหญ่ในตอนนี้ที่เขากำลังรับภรรยาคนที่สอง

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง หลี่ชิงหยูก็มาถึงประตูบ้านของหลินชิง

พร้อมกับเกระเป๋าของเธอ หลินชิงรีบเดินไปรับกระเป๋าไปเก็บ

จากนั้นพวกเขาก็นั่งลงด้วยกัน

เดิมทีหลินชิงต้องการให้จ้าวหยุนกินอาหารกับพวกเขา

แต่ไม่ว่าเขาจะชักชวนเธออย่างไร จ้าวหยุนก็ปฏิเสธ

หลินชิงไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้

“มาเถอะ ให้ข้าดื่มก่อน ข้าขออวยพรให้สหายทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่กลมกลืนกันเป็นเวลาพันปี ประสบความสำเร็จในการฝึกฝน และมีชีวิตที่มีความสุขและมีลูกหลานมากมาย!”

หลี่เฟยยกแก้วขึ้นแล้วพูดอวยพร

จากนั้นเขาก็ดื่มหมดในอึกเดียว

เจ้าของร้านขายอาวุธก็กล่าวคำอวยพรและดื่มไวน์หนึ่งแก้ว

หลังจากนั้นหลินชิงและหลี่ชิงหยูก็ดื่มอวยพรให้กับสหายสองคนคนละแก้ว

หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็กินและดื่ม

หลี่เฟยและเจ้าของร้านขายอาวุธเคยกินข้าววิญญาณมาก่อน

ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับพวกเขา

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ชิงหยู่กินมัน และหลินชิงก็รู้สึกได้ว่าเธอค่อนข้างประหลาดใจกับข้าวที่สามารถเพิ่มพลังทางจิตวิญญาณได้

พวกเขากินกันประมาณหนึ่งชั่วยาม

เวลาผ่านไปสหายทั้งสองก็ลาออกไป

หลังจากที่หลินชิงเห็นพวกเขาแล้ว

เขาก็ค่อยๆ ปิดประตูและมองไปที่หลี่ชิงหยู่ ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ

หลินชิงไม่สามารถอธิบายความรู้สึกในใจของเขาได้

ทันใดนั้น หลินชิงก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างและเรียกจ้าวหยุนออกมา

ทั้งสามคนนั่งด้วยกันอีกครั้ง

ในขณะนี้ หลินชิงมองไปที่จ้าวหยุน

และจ้าวหยุนก็มองไปที่หลี่ชิงหยู

สำหรับหลี่ชิงหยูบางครั้งเธอก็มองไปที่หลินชิง และบางครั้งก็มองไปที่จ้าวหยุน

ขณะที่หลินชิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

หลี่ชิงหยูก็ยกถ้วยในมือของเธอไปทางจ้าวหยุน

“ข้าขอดื่มให้กับน้องสาว” จากนั้นหลี่ชิงหยู่ก็ดื่มจนหมด

หลินชิงพยักหน้าเล็กน้อยในใจและกลืนคำพูดที่ต้องการจะพูดไว้

“เจ้ากับข้าจะรับใช้สามีด้วยกันในอนาคต โดยไม่คำนึงถึงความอาวุโส”

จ้าวหยุนยังกล่าวอีก และขณะที่เธอยกถ้วยของเธอ หลินชิงก็มองดูเธอ

นางเข้าใจความหมายของหลินชิงจึงจิบเพียงเล็กน้อย

เธอไม่สามารถดื่มมากเกินไปขณะตั้งครรภ์

หลังจากดื่มสองแก้วนี้แล้ว

ทั้งสองก็รู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้น จ้าวหยุนถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของหลี่ชิงหยู

และหลี่ชิงหยูถามเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของจ้าวหยุน

ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งสองคนเป็นผู้หญิง และหลินชิงไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ทันทีที่ฟ้ามืด จ้าวหยุนก็ผลักหลินชิงเข้าไปในห้องของหลี่ชิงหยู

หลี่ซิงหยู่ เพิ่งย้ายเข้ามาและอาศัยอยู่ในห้องที่อยู่ติดกัน

หลังจากการตกแต่งของจ้าวหยุน ห้องก็ดูค่อนข้างรื่นเริง

เดิมทีหลินชิงต้องการพูดอะไรบางอย่างกับจ้าวหยุน

แต่แล้วเขาก็คิดว่ามันจะซาบซึ้งเกินไป

ในโลกแห่งการฝึกฝนนี้ การแต่งงานกับภรรยาหลายคนเป็นเรื่องปกติมาก

ท้ายที่สุดแล้วมันแตกต่างไปจากชีวิตก่อนหน้าของเขา

หลินชิงทำได้เพียงปฏิบัติต่อจ้าวหยุนอย่างดีในอนาคต

เข้าไปในห้องของหลี่ชิงหยู

แม้ว่าหลี่ชิงหยูจะเป็นผู้ฝึกยุทธ

แต่เธอก็ยังเป็นสตรีอายุน้อย

เมื่อเธอเห็นหลินชิงเข้ามา เธอก็รัดผ้าปูที่นอนบนเตียงอย่างประหม่า

เมื่อมองไปที่เทียนบนโต๊ะ หลินชิงก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาดับไฟบนเทียนแล้วเข้านอน

ภายใต้แสงจันทร์ เมื่อมองไปที่หลี่ชิงหยู่ ผู้กำลังเขินอาย

หลินชิงก็นึกถึงบทกวีบทหนึ่งขึ้นมาว่า

“เป็ดน้อยกลายเป็นคู่กันในตอนกลางคืน ต้นแพร์ต้นหนึ่งทับกัน….เอิ่ม”

แต่แล้วเขาก็ไม่สามารถคิดบทต่อไปได้อีกต่อไป

[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ ที่ได้สัมผัสกลิ่นอายแห่งสวรรค์และโลก ประสบการณ์ทักษะค่ายกล+2, พรสวรรค์ธาตุน้ำ +7, พรสวรรค์ธาตุไม้ +7]

[ปรมาจารย์ค่ายกล: ระดับหนึ่งขั้นกลาง (8546/10000)]

[พรสวรรค์ธาตุน้ำ ระดับต่ำ (978/1000)]

[พรสวรรค์ธาตุไม้ ระดับต่ำ (967/1000)]

เมื่อมองไปที่หน้าต่างระบบตรงหน้า

หลินชิงก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากอีกครั้ง

เดิมที เขาคิดว่าเขาสามารถเพิ่มประสบการณ์ด้านค่ายกลเท่านั้น

แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะสามารถพัฒนาความสามารถอื่นๆได้เช่นกัน

เดิมทีเขามีความสามารถด้านธาตุทั้งห้า และการฝึกฝนของเขาเชื่องช้ามาก

พรสวรรค์ล้วนแต่มีระดับต่ำกว่าปกติ

ดังนั้นมันจึงช้ากว่าผู้ฝึกยุทธธรรมดาด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ เขาสามารถปรับปรุงคุณภาพได้ ซึ่งหมายความว่าความสามารถในอนาคตของเขาก็สามารถเพิ่มขึ้นได้เช่นกัน

แม้ว่าจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับผู้ฝึกฝนเหล่านั้นที่มีพรสวรรค์ระดับสวรรค์หรือกลุ่มคนมีธาตุคู่ได้ แต่มันก็ดีกว่าเมื่อก่อนมาก

เมื่อคิดถึงสถานการณ์นี้ หลินชิงก็มองไปที่หลี่ชิงหยู่

ทันใดนั้นการจ้องมองของตนเองก็ร้อนแรง

ในฐานะผู้ฝึกฝน ร่างกายของหลี่ชิงหยูนั้นดีกว่าของจ้าวหยุนมาก

เธอจะไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าการจ้องมองของหลินชิงหมายถึงอะไรเมื่อเธอเห็นมัน?

เธอกัดริมฝีปากของเธอเบาๆ และหลี่ชิงหยู่ก็กำผ้าปูที่นอนแน่นอีกครั้ง

“ชิงหยู เราไปนอนกันเถอะ”

จู่ๆ หลินชิงก็พูดขึ้น

แม้ว่าใจของเขาจะเร่าร้อน แต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่ขาดการยับยั้งจิตใจ

"ค่ะ"

หลี่ชิงหยู ตอบเบาๆ แล้วผ่อนคลาย

ก่อนรุ่งสาง หลินชิงตื่นขึ้นมาและมองไปที่หลี่ชิงหยูที่ยังคงหลับอยู่

เมื่อนึกถึงระบบ หลินชิงก็ยิ้มยินดี

จากนั้นหลินชิงจึงปลุกหลี่ชิงหยูอย่างอ่อนโยน

“อาหารเช้าพร้อมแล้ว!”