บรรพบุรุษข้ามภพสยบหล้า ตอนที่ 20 เขามาเก็บเกี่ยวเซียนหญิงอีกแล้ว
บรรพบุรุษข้ามภพสยบหล้า ตอนที่ 20 เขามาเก็บเกี่ยวเซียนหญิงอีกแล้ว
“ท่านประมุขขอรับ ไม่ทราบว่าหลังจากเป็นศิษย์แกนหลักแล้ว ต้องทำอะไรบ้าง”
หลี่ซูไม่ได้ตอบรับทันที แต่กลับถามขึ้น
ประมุขกล่าวว่า “เจ้าต้องตั้งใจบำเพ็ญ ศิษย์แกนหลักในยามว่างต้องกลับมาบำเพ็ญที่สำนัก ข้าจะมอบถ้ำที่ดีที่สุดให้เจ้า วิชาบำเพ็ญเจ้าก็สามารถเลือกได้ตามใจชอบ การปฏิบัติจะดีกว่าศิษย์แกนหลักทั่วไป”
เป็นเช่นนี้เอง
ดูเหมือนว่าประมุขเห็นว่าหลี่ซูพัฒนาตบะอย่างรวดเร็ว จึงเกิดความชื่นชมในตัวหลี่ซู อยากช่วยเหลือหลี่ซู
จากคำพูดที่ประมุขไม่ได้พูดจบในตอนที่พวกเขาพบกันเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน นางคงคิดว่าหลี่ซูรับนางสนมมากมายในโลกียะ มีเรื่องทางโลกมากมาย คงจะเป็นอุปสรรคต่อการบำเพ็ญ
ดังนั้น ครั้งนี้ประมุขจึงเสนอที่จะรับหลี่ซูเป็นศิษย์สายตรง และให้หลี่ซูได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับศิษย์แกนหลักของสำนักเซียนเวหา คงจะเป็นการช่วยหลี่ซูตัดขาดจากเรื่องทางโลก ตั้งใจฝึกฝน
สำหรับผู้บำเพ็ญเซียนคนอื่น ๆ นั้นถูกต้อง
หากเป็นอัจฉริยะด้านการบำเพ็ญเซียน ทำเช่นเดียวกับหลี่ซู…คงจะไม่มีความสำเร็จมากมาย
แต่ทว่า
ไม่มีใครคิดว่า ตบะของหลี่ซูสามารถพัฒนาอย่างรวดเร็วได้ กลับเป็นเพราะการกระทำที่ “ไม่เอาไหน” ในสายตาของผู้บำเพ็ญเซียนคนอื่น ๆ
ประมุขหวังดีต่อเขาจริง ๆ
แต่ทว่าหลี่ซูไม่ต้องการ
ให้หลี่ซูไปบำเพ็ญอยู่ในถ้ำหลายปี หลายสิบปี หากรากวิญญาณของเขาดี เขาคงทำได้
ปัญหาคือ…
การบำเพ็ญของเขาไม่มีประโยชน์!
ผลลัพธ์ของการบำเพ็ญพันกว่าปี ยังสู้การบำเพ็ญของคนอื่นไม่กี่สิบปีไม่ได้
ตอนนี้เขามีนิ้วทองคำ ต่อให้เขากินอิ่มจนไม่มีอะไรทำ เขาก็คงไม่บำเพ็ญด้วยตนเอง
“ขอบคุณประมุขที่เมตตา แต่ศิษย์ชอบอิสระ การเป็นศิษย์แกนหลักคงไม่เหมาะกับศิษย์ ก็จะได้ไม่ทำให้ประมุขลำบากใจ”
หลี่ซูก้มศีรษะคารวะ และกล่าว
สายตาของประมุขมองไปที่ใบหน้าของหลี่ซู
นางไม่คิดว่าหลี่ซูจะปฏิเสธ!
ในสำนักเซียนเวหา ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่อยากเป็นศิษย์สายตรงของนาง ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่อยากเป็นศิษย์แกนหลัก อยากได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับศิษย์แกนหลัก
แต่หลี่ซู…
ทำไมถึงปฏิเสธ
สายตาของประมุขกวาดมองใบหน้าของหลี่ซู
สีหน้าของหลี่ซูยังคงเป็นปกติ
“ทำไมถึงปฏิเสธ”
ประมุขถามขึ้นตรง ๆ
หลี่ซูจึงได้แต่อธิบายอีกครั้ง กล่าวว่า “ท่านประมุข ศิษย์เป็นคนรักอิสระ หากมีข้อบังคับมากเกินไป กลับจะทำให้พัฒนาได้ยาก”
“จริงหรือ”
ประมุขเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ
ในสายตามีความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
นางคงคิดว่า…
หลี่ซูหลงใหลในเรื่องผู้หญิง หลงใหลในผู้หญิงในโลกียะ
หลี่ซูไม่มีทางเลือก ประมุขไม่เชื่อ เขาก็ไม่อาจบอกเรื่องนิ้วทองคำของเขาได้
ประมุขโยนสิ่งของอย่างหนึ่งออกมา “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว ก็เอาเถอะ ข้ามอบป้ายคำสั่งนี้ให้เจ้า ต่อไปเจ้ายังคงสามารถใช้ชีวิตในฐานะศิษย์สายตรงของข้าได้ หากมีป้ายคำสั่งนี้ ทุกปีเจ้าก็จะได้รับทรัพยากรเพิ่มขึ้น”
“ขอบคุณประมุขขอรับ”
ครั้งนี้หลี่ซูไม่ได้ปฏิเสธ
“ศิษย์ขอตัว”
เห็นว่าประมุขไม่มีอารมณ์จะพูดคุยต่อ หลี่ซูจึงขอตัว
“ประมุขคงจะผิดหวังอยู่บ้าง”
หลี่ซูเห็นความผิดหวังในสายตาของประมุข
แต่หลี่ซูไม่มีทางเลือก
หากเพียงแค่เป็นศิษย์สายตรงของประมุข หลี่ซูคงไม่ขัดข้อง
แต่ประมุขอยากช่วยหลี่ซูตัดขาดจากเรื่องทางโลก อยากให้หลี่ซูตั้งใจบำเพ็ญ…หลี่ซูก็ไม่อาจบอกเรื่องนิ้วทองคำของเขาได้
ทำได้เพียงเท่านี้
ผิดหวังก็ผิดหวังเถอะ รอให้อีกสักพัก เมื่อหลี่ซูทะลวงไปถึงระดับแกนทอง เชื่อว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ผิดหวังอีก
ถึงแม้ประมุขจะผิดหวัง แต่นางก็ยังคงระลึกถึงบุญคุณในอดีต มอบการปฏิบัติที่ดีกว่าให้หลี่ซู
ยิ่งไปกว่านั้น นางยังคงยินยอมให้หลี่ซูใช้ชื่อของนาง เช่นนี้หลี่ซูจะทำอะไรในสำนักเซียนเวหาก็จะสะดวกมากขึ้น
การเดินทางข้างนอกก็จะสะดวกขึ้น
ศิษย์ของยอดฝีมือระดับแกนทองระยะปลาย!
เช่นนี้ผู้ใดจะกล้าหาเรื่อง
หลังจากไปถึงระดับแกนทองแล้ว ระยะต้น ระยะกลาง และระยะปลาย ก็มีความแตกต่างกันมาก
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า ประมุขอาจจะทะลวงไปถึงระดับทารกก่อกำเนิดเมื่อไหร่ก็ได้
ด้วยป้ายคำสั่งที่ประมุขมอบให้ หลี่ซูจึงได้รับสิ่งที่เขาต้องการอย่างง่ายดาย
ป้ายคำสั่งนี้เป็นตัวแทนของสิทธิพิเศษ หลี่ซูสามารถรับสิ่งของที่เขาต้องการได้ แต่จำนวนมีจำกัด
ครั้งนี้สิ่งที่เขารับส่วนใหญ่เป็นวัสดุที่ใช้ทำธวัชค่ายกล และลูกไฟพสุธาหนึ่งลูก
ลูกไฟพสุธาสามารถใช้ในการหลอมอาวุธ สามารถสร้างเปลวไฟที่มีอุณหภูมิสูงได้ แต่มีเวลาจำกัด
.
หลังจากรับสิ่งของทั้งหมดแล้ว หลี่ซูก็ออกจากสำนักเซียนเวหา
จากนั้น เขาก็เดินทางไปยังเทือกเขาสะบั้นเซียนอีกครั้ง
งานชุมนุมผู้บำเพ็ญอิสระที่จัดขึ้นทุกสิบปี ใกล้จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
หลี่ซูจะไปดูอีกครั้ง
ไม่นาน หลี่ซูก็ใกล้จะถึงเทือกเขาสะบั้นเซียนแล้ว
“ผู้อาวุโสหลี่”
ตลอดทาง มักจะมีผู้บำเพ็ญอิสระปรากฏตัวขึ้นจากด้านล่าง และทักทายหลี่ซู
ผู้บำเพ็ญอิสระบางส่วนที่ตบะสูงกว่าก็บินขึ้นมา เดินทางไปพร้อมกับหลี่ซู
แน่นอน ตำแหน่งการบินของพวกเขาจะอยู่ด้านหลังหลี่ซู
“ผู้อาวุโสหลี่ ไม่ได้เจอกันสิบปี ยังคงสง่างามเช่นเดิม”
“ใช่แล้ว สามสิบปีก่อน ตอนที่พบเจอผู้อาวุโสหลี่ครั้งแรก ก็รู้สึกประทับใจ ไม่คิดเลยว่าสามสิบปีต่อมา ผู้อาวุโสหลี่ไม่เพียงไม่แก่ลง แต่กลับดูอ่อนเยาว์ขึ้น”
“...”.
ผู้บำเพ็ญอิสระบางส่วนต่างประจบประแจงหลี่ซู
ภายใต้การเดินทางร่วมกันของผู้บำเพ็ญอิสระเหล่านี้ ไม่นานก็ใกล้จะถึงเทือกเขาสะบั้นเซียนแล้ว
ครั้งนี้เพราะประมุขเรียกพบ ทำให้หลี่ซูเสียเวลาไปบ้าง ตอนที่เขาเดินทางมาถึงเทือกเขาสะบั้นเซียน บนเทือกเขาสะบั้นเซียนก็มีผู้บำเพ็ญอิสระจำนวนไม่น้อยแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้บนเทือกเขาสะบั้นเซียน จำนวนผู้บำเพ็ญหญิงเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“เป็นผู้อาวุโสหลี่”
ผู้บำเพ็ญหญิงบางส่วนเห็นหลี่ซู ดวงตาก็เป็นประกาย
“ผู้อาวุโสหลี่มาแล้วหรือ คราวนี้เขาคงจะมาเก็บเกี่ยวเซียนหญิงอีกแล้ว!”
ผู้บำเพ็ญอิสระคนหนึ่งคิดโดยไม่รู้ตัว
ผู้บำเพ็ญอิสระผู้นี้มีอายุมากแล้ว หมดหวังในการสร้างฐาน คิดเพียงแค่จะหาผู้บำเพ็ญหญิงสักคน สร้างครอบครัว
แต่ทว่าสามสิบปีมานี้ การมาถึงของหลี่ซูทำให้เขาไม่มีโอกาส
ไม่สิ ไม่ใช่ไม่มีโอกาส แต่ผู้บำเพ็ญหญิงรูปโฉมงดงามที่เขาหมายตา ต่างก็ไปกับหลี่ซู
ปีนี้จำนวนผู้บำเพ็ญหญิงเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เดิมทีเขายังคิดว่าตนเองมีโอกาส แต่เมื่อหลี่ซูเดินทางมาถึง ผู้บำเพ็ญอิสระผู้นี้ก็รู้ว่า…
ปีนี้ ผู้บำเพ็ญหญิงหลายคนคงจะมาเพื่อหลี่ซู
