บทที่ 6 ถูกต้องแล้วเหรอ? แมงมุมตัวน้อยนี้คือราชาอสูรงั้นเหรอ?

วันถัดมา

ไม่นานหลังจากที่ฉินหยางมาถึงห้องสมุด ผู้จัดการเจียงเต๋าก็ได้เรียกประชุมกับพนักงานทุกคนในชั้น 1

เหตุผลที่ต้องเรียกครั้งนี้ก็เพราะลุงผู้โชคร้ายเมื่อวานนี้นั่นเอง

และฉินหยางยังได้เรียนรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่ตามมาของลุงผู้โชคร้ายด้วย

ข่าวดีคือลุงยังมีชีวิตอยู่

ข่าวร้ายก็คือ คุณลุงกลายเป็นคนไม่เจริญอาหารไปแล้ว

จากการวินิจฉัยของโรงพยาบาลพบว่า เขาได้รับพิษรุนแรง

ทางโรงพยาบาลได้ยืนยันแล้วว่าลุงผู้เคราะห์ร้ายต้องถูกแมลงมีพิษบางชนิดกัด

พิษในร่างกายของแมลงพิษชนิดนี้รุนแรงมาก หากลุงไม่ได้ฝึกฝนอีกสักหน่อย เขาคงได้ไปพบราชาแห่งนรกแล้ว

จากสถานการณ์ปัจจุบัน ลุงผู้โชคร้ายน่าจะถูกแมลงมีพิษกัดขณะอ่านหนังสือในห้องสมุด

หลังจากได้รับข่าวนี้ทุกคนดูเคร่งขรึมมาก

ในห้องสมุดมีแมลงพิษ?

ถ้าโดนกัดโดยไม่ได้ตั้งใจคงไม่เหมือนกับลุงผู้โชคร้ายคนนั้นหรอกใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แม้แต่ใบหน้าของฉินหยางก็ยังดูน่าเกลียดเล็กน้อย

ทำไมเขาถึงชอบทำงานในห้องสมุด

มันเป็นอะไรมากกว่าการพยายามทำให้สถานที่แห่งนี้มั่นคงและไม่มีความเครียด

ตอนนี้บอกเขาว่าการอยู่ในห้องสมุดมีความเสี่ยงถึงตายจริงๆ

นี่ไม่มีทางให้เขามีชีวิตรอดได้เลย!

สมัยนี้ถ้าอยากจะหาที่นอนก็คงจะดีไม่ใช่เหรอ?

หลังจากนั้นไม่นาน การประชุมก็สิ้นสุดลง และผู้จัดการก็ได้มอบหมายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ทุกคนด้วย

ทำความสะอาดแบบครบวงจร!

กำจัดแมลงมีพิษให้หมดไปซะเถอะ!

เห็นได้ชัดว่าเหตุการณ์ลุงผู้เคราะห์ร้ายถูกวางยาพิษมีผลกระทบด้านลบมากมายต่อห้องสมุด

ผู้บริหารระดับสูงได้ออกคำสั่งร้ายแรงให้แก้ไขปัญหานี้โดยเร็ว

เหตุการณ์เช่นนี้จะต้องไม่เกิดขึ้นอีก!

“ฉินหยางช่วยฉันดูว่าหยินถังของฉันเป็นสีดำหรือเปล่า”

หลังการประชุมเซี่ยเหอถามฉินหยาง

-

ฉินหยางมองเซี่ยเหอด้วยความสงสัย

เซี่ยเหอพูดอย่างน่าสงสาร “เมื่อคืนนี้ข้าโดนตีอีกแล้ว”

ลุงผู้โชคร้ายเกิดที่โซน 2 ของเมืองเซียเหอ และแน่นอนว่าตัวเขาเองในฐานะผู้ดูแลก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย

แม้ว่าห้องสมุดจะแก้ไขปัญหานี้ได้แล้ว แต่ผู้ที่ควรต้องรับผิดชอบก็ยังต้องรับผิดชอบเช่นกัน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาต้องบอกว่าพ่อเซียมีความสามารถมากจริงๆ

หากเกิดอะไรขึ้นกับฉินหยางในโซนที่ 1 เขาคงถูกไล่ออกจากห้องสมุดทันทีโดยที่ไม่มีภูมิหลังใดๆ เลย

สุดท้ายแล้วก็ต้องมีคนมารับผิดชอบอยู่ดี

แต่เซี่ยเหอก็สามารถกลับมาทำงานได้อย่างปลอดภัยและไม่ถูกลงโทษใดๆ

ชัดเจนว่านี่คือความพยายามเบื้องหลังของพ่อเซีย

อย่างไรก็ตาม เซี่ยเหอก็ไม่ได้พ้นโทษโดยสิ้นเชิง

เมื่อมองดูท่าทางไร้ความรักของเขา ก็ชัดเจนแล้วว่าเมื่อวานนี้เขาลิ้มรสความสบายใจจากความรักของพ่อแล้ว

“เปิดใจให้กว้างกว่านี้หน่อย แกควรจะดีใจที่ไม่ใช่แกที่โดนกัด”ฉินหยางอดไม่ได้ที่จะปลอบใจเขา

"ดีใจเหรอ…"

เซี่ยเหอตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ฉินหยางแกพูดถูก โชคดีที่ไม่ใช่ฉันที่โดนกัด”

เมื่อคิดถึงชะตากรรมของลุงผู้โชคร้ายคนนั้น เซียเหอก็รู้สึกเย็นวาบที่หลังทันที

“หากฉันถูกกัด น้องสาวเหล่านั้นที่ไป๋จินฮั่นจะต้องสูญเสียธุรกิจไปมากแน่ๆ”

“พวกเธอน่าสงสารมากแล้ว ฉันต้องรักษาร่างกายที่ยังมีประโยชน์ของฉันเอาไว้และช่วยเหลือพวกเธอให้ดีๆ”

ˆฉินหยาง: “…”

แกเป็นคนดีมากเลย

แรงงานและการจัดการวาดวงกลมและสาปเอวของคุณ!

ฉินหยางหันหลังและจากไป ไม่ต้องการสนใจเด็กอ่อนแอคนนี้

“เฮ้ฉินหยางแกจะไปไหน?”

ฉินหยางกัดฟัน "จะทำอะไรได้? ก็ทำความสะอาดสิ!"

เซี่ยเหอกลัวความตาย ส่วนฉินหยางรักชีวิตของเขามากยิ่งขึ้น

ครั้งนี้ระหว่างการทำความสะอาดทั่วไป เขาจะต้องค้นหา "แมลงพิษ" ที่ซ่อนอยู่ในห้องสมุดให้ได้

แม้ว่าเขาจะมีระดับการฝึกฝนครึ่งก้าวเหนือธรรมชาติแล้ว แต่แมลงพิษตัวนี้ก็อาจเป็นอันตรายต่อเขา แต่อย่ากลัวหมื่นตัว จงกลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้น

แน่นอนว่าฉินหยางต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อกำจัดแมลงพิษที่ไม่รู้จักนี้

ไม่นานหลังจากนั้นฉินหยางและเซียเหอก็ได้รับยาฆ่าแมลง ยาฆ่ามด และวัสดุอื่นๆ จากคนดูแลและไปยังโซนของตน

การทำความสะอาดทั่วไปนี้มุ่งเป้าไปที่แมลงมีพิษโดยเฉพาะ ดังนั้นจึงไม่สามารถเป็นเพียงเรื่องของสุขอนามัยเพียงอย่างเดียวได้

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการฆ่าแมลงและมด!

เพื่อประโยชน์ในชีวิตของเขาเอง แม้แต่เซี่ยเหอที่มักจะห่างเหินก็จริงจังมากในครั้งนี้ เขาถือยาฆ่าแมลงไว้ในมือและฆ่าเชื้อโซน 2 อย่างระมัดระวัง

มุ่งมั่นทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมและไม่ปล่อยแมลงมีพิษใดๆ ออกไป

ฉินหยางค้นวิชาลับทุกเล่มและฉีดยาฆ่าแมลงตามมุมอับของชั้นวางหนังสือ

“ฮู้ว!”

“เหนื่อยจริงๆ!”

หลังจากเสร็จสิ้น เซี่ยเหอก็ล้มตัวลงบนที่นั่ง ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ จากนั้นจึงยื่นบุหรี่ให้ฉินหยาง

ฉินหยางหยิบบุหรี่ขึ้นมา และทั้งสองก็เริ่มสูบ

ระหว่างขั้นตอนการทำความสะอาดฉินหยางตรวจสอบทุกรายละเอียดและในที่สุดก็สามารถสังหารได้ติดต่อกันเก้าครั้ง

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ฉินหยางสับสนเล็กน้อยก็คือทั้งเขาและเซียเหอต่างก็ไม่พบแมงมุมเลย

ฉินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเขาคิดถึงแมงมุมที่ลุงผู้โชคร้ายพูดถึงเมื่อวานตอนที่เขาอยู่ในอาการโคม่า

เขาได้ยินผิดรึเปล่า?

ที่นี่แมงมุมอยู่ที่ไหน?

“ติ๊ง! ตรวจพบการปรากฏตัวของราชาสัตว์ร้าย ขอร้องล่ะ โฮสต์และรีบหนีไปโดยเร็ว!”

“คำเตือน คำเตือน!”

“คุณโฮสต์กรุณารีบหนีไป!”

ขณะที่ฉินหยางกำลังสงสัยอยู่นั้น ก็มีเสียงแจ้งเตือนจากระบบดังขึ้นในใจของเขา

ฉินหยางตกใจกลัวและมือของเขาสั่น เมื่อเขารู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ ใบหน้าของเขาก็เริ่มน่าเกลียด

มาอีกแล้ว!

ระบบหน้าหมานี่เริ่มบ้าอีกแล้ว

เตือนล่วงหน้าไม่ได้เหรอ?

ไม่ช้าก็เร็ว เขาจะต้องตกใจจนตาย

เซี่ยเหอมองดูฉินหยางด้วยความสงสัย: "แกเป็นอะไรไป?"

ฉินหยางส่ายหัว แต่ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็หรี่ลง จ้องมองไปที่หลังคาด้านหลังเซียเหอ

เขาเห็นร่างสีม่วงเล็กๆ คลานข้ามหลังคาอย่างรวดเร็ว

แมงมุม!

แมงมุมสีม่วง!

“เตือน! เตือน!”

“ตรวจพบว่าราชาสัตว์ร้ายแมงมุมวิญญาณสีม่วงกำลังเข้าใกล้ โปรดรีบหลบหนี มิฉะนั้นท่านจะตาย!”

“โฮสต์ กรุณารีบหนีออกไปทันที!”

“รีบหนีออกจากที่นี่ทันที!”

เมื่อฉินหยางเห็นแมงมุมสีม่วง เสียงของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง

และน้ำเสียงนั้นดูวิตกกังวลมาก ตื่นตระหนกผิดปกติ และหวาดกลัว

ดูเหมือนว่าหากฉินหยางไม่ออกไปทันที เขาคงจะตายไปแล้ว

“แมงมุมปีศาจวิญญาณม่วง?”

“ราชาสัตว์ร้าย?”

เมื่อได้ฟังการแนะนำระบบที่คุ้นเคยฉินหยางก็จำ "แมลงสาบอมตะ" จากคราวก่อนได้ทันที

มันเป็นเพียงว่าฉินหยางไม่เชื่อเลย

แมงมุมตัวน้อยตัวนี้อาจจะเป็นราชาสัตว์ร้ายหรือเปล่านะ?

แกล้อฉันเล่นใช่มั้ย?

แมงมุมสีม่วงตัวเล็กตอนนี้ดูแตกต่างจากแมงมุมตัวอื่นเล็กน้อย

แต่คุณต้องบอกว่านี่เป็นราชาสัตว์ร้ายที่น่าสะพรึงกลัวเหรอ

ฉินหยางคงไม่เชื่อแม้ว่าเขาจะถูกตีจนตายก็ตาม

ราชาสัตว์ร้ายนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่แม้กระทั่งขอบเขตปรมาจารย์ก็ไม่กล้าที่จะยั่วยุ

แกบอกฉันว่ามันจะถูกซ่อนอยู่ในห้องสมุดเล็กๆ แห่งนี้ใช่ไหม?

มันเป็นเพียงจินตนาการ

เห็นได้ชัดว่าระบบกำลังจะบ้าอีกครั้ง

ทันใดนั้น ม่านแสงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของฉินหยาง

เผ่าพันธุ์: แมงมุมปีศาจวิญญาณสีม่วง (มีเลือดของแมงมุมปีศาจโบราณ)

ระดับ : ระดับราชา

ความสามารถพิเศษ: พิษแมงมุมแห่งความตาย อาณาเขตวิญญาณม่วง

ลักษณะเด่น: แมงมุมปีศาจวิญญาณสีม่วงเป็นสัตว์ที่มีสติปัญญาโดยธรรมชาติและชอบศึกษาศิลปะการต่อสู้ของมนุษย์

ฉินหยางมองดูจอแสงตรงหน้าเขาแล้วตะลึง

แมงมุมตัวน้อยตัวนี้ มันเป็นราชาสัตว์ร้ายจริงๆเหรอ?