บทที่ 54 มุ่งหน้าสู่สำนักอมตะ

อาหลงรีบตอบ

“นายท่าน ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ชีวิตของท่านมีค่ามากกว่าหนึ่งแสนตำลึงทองแน่นอน แต่พวกเราจะไปหาเงินหนึ่งแสนตำลึงทองจากที่ไหนกัน? ตอนนี้พวกเรามีเงินติดตัวแค่หมื่นกว่าตำลึงทอง เป็นแค่เศษเงินเล็กน้อยเท่านั้น”

อวี้ม่อไม่ได้ตอบกลับ บางทีอาจไม่อยากตอบอาหลง หรืออาจจะไม่มีแรงจะสนใจเขาในตอนนี้

มือที่ยันอยู่บนวงกบประตูค่อยๆ หย่อนลง ร่างกายแนบชิดกับประตูแล้วค่อยๆ นั่งลงกับพื้น หลังพิงประตู ก้มมองดูบาดแผลที่หน้าอก บางทีอาจจะไม่อยากมองตรงๆ เขาจึงเบนสายตาไปที่ฝ่ามือ

เขาเหลือบมองมือที่สั่นเทาด้วยความเจ็บปวด แล้วก็ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย สายตาจับจ้องไปที่หยางจงเซียน

หยางจงเซียนรีบพูด “พี่อวี้ ข้าเองก็จนปัญญา”

“ไม่ ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องเจ้า”

“พี่อวี้ เชิญพูดได้เลย”

“ข้ามีเคล็ดวิชาเพลงกระบี่เล่มหนึ่ง เป็นเคล็ดวิชาลมปราณระดับจักรพรรดิขั้นต่ำ เจ้าพอจะช่วยขายมันออกไปให้ข้าโดยเร็วที่สุดได้รึไม่”

“ขายเคล็ดวิชาลมปราณ!”

หยางจงเซียนตกใจ สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ

เขารู้ว่าอวี้ม่อตั้งใจจะขายสมบัติเพื่อรักษาชีวิต ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ต้องการเห็นสถานการณ์แบบนี้ เพราะเคล็ดวิชาลมปราณเป็นสิ่งที่มีค่าหายาก น้อยคนนักที่จะเอามาขาย และไม่ค่อยมีหอการค้าไหนมี

แต่หนึ่งแสนตำลึงทอง ถ้าเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตทงเสวียนจากสำนักใหญ่คงพอจะหาได้ แต่สำหรับผู้ฝึกตนอิสระ การมีเงินหมื่นตำลึงทองติดตัวก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

การขายเคล็ดวิชาลมปราณดูเหมือนจะเป็นทางออกเดียวของอวี้ม่อแล้ว

“เข้าใจแล้ว ข้าจะปล่อยข่าวออกไปคืนนี้ อย่างช้าที่สุดก็พรุ่งนี้จะขายมันออกไปให้ได้”

“ขอบคุณมาก”

เมื่อพูดจบ อวี้ม่อก็มองไปที่เหวินผิง แล้วพูดว่า “คุณชายน้อย พวกเรามาตกลงทำข้อตกลงกันเถอะ”

เหวินผิงยิ้มแล้วพูดว่า “หนึ่งแสนตำลึงทอง ราคาไม่ลด ถ้าคิดจะต่อรอง ก็ไม่ต้องเสียเวลาพูด”

“ข้า อวี้ม่อ ไม่ใช่คนขี้เหนียวเรื่องเงินทอง เคล็ดวิชาเพลงกระบี่ของข้าอย่างน้อยก็ขายได้มากกว่าหนึ่งแสนตำลึงทอง จ่ายค่ารักษาหนึ่งแสนตำลึงทองให้เจ้าได้เหลือเฟือ แต่ข้าอยากจะทำข้อตกลงที่ใหญ่กว่านี้กับเจ้า”

“เชิญพูดมาได้เลย”

“ช่วยข้าขจัดพิษร้ายหมิงเสอออกจากร่างกายของข้าให้หมด เงินที่ได้จากการขายเคล็ดวิชาลมปราณก็จะเป็นของเจ้าทั้งหมด รวมถึงเงินหมื่นตำลึงทองที่ข้ามีตอนนี้ด้วย ข้อตกลงนี้ เจ้าจะรับหรือไม่รับ?”

“รับ”

อวี้ม่อหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “อาหลง เอาตั๋วเงินมา”

“ขอรับ!”

ถึงจะตอบอย่างไม่เต็มใจ แต่อาหลงก็เดินไปหยิบตั๋วเงินหมื่นตำลึงทองจากอกมายื่นให้เหวินผิง

หลังจากรับตั๋วเงินแล้ว เหวินผิงก็หยิบผลชีวิตออกมาหนึ่งผล แล้วพูดว่า

“ท่านผู้อาวุโส ค่อยๆ เคี้ยวให้ละเอียด หลังจากกินผลชีวิตนี้หมดแล้ว พิษร้ายของท่านก็จะถูกระงับ ข้ามีธุระต้องไปก่อน ท่านผู้อาวุโสค่อยไปหาข้าที่สำนักอมตะตอนกลางคืนก็ได้”

“ข้าจะไปตอนกลางคืน”

อวี้ม่อพยักหน้า

ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรต่อ เหวินผิงและหยุนเลี่ยวเดินออกจากจวนตระกูลหยางไป ระหว่างที่เดินอยู่บนถนน หยุนเลี่ยวก็ยังคงเงียบ สายตามองตรงไม่มองไปรอบๆ แต่หญิงสาวที่เดินผ่านไปมามักจะมองเขาด้วยความสนใจ

การเดินอยู่ข้างคนเช่นนี้ เหวินผิงไม่รู้สึกกดดันเลย เพราะความหล่อเหลาคือคำจำกัดความของเขา

หลังจากเดินเล่นในตลาดสักพัก หยุนเลี่ยวก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

“เจ้าสำนัก ท่านไม่กลัวว่าผู้ฝึกตนขอบเขตทงเสวียนคนนั้นจะกลับคำทีหลังหรือ? แถมยังให้เขาไปสำนักอมตะอีก สำนักอมตะมีสนามโน้มถ่วงและสิ่งอื่นๆ ไม่กลัวเป็นการเชิญหมาป่าเข้าบ้านหรือ?”

“ในที่สุดก็ถามออกมาจนได้” เหวินผิงยิ้มจางๆ

“กลัวอะไร ก่อนจะกำจัดพิษร้าย เขาก็มีพลังแค่ระดับฝึกกายาขั้นที่ 12-13 เจ้ารับมือได้สบายๆ ถ้าไม่ได้จริงๆ ข้าก็จะให้ฮาฮาจัดการ”

“แล้วถ้าเขากลับมามีพลังระดับทงเสวียน พวกเราจะทำอย่างไร?”

“การฟื้นพลังต้องใช้เวลานาน”

เหวินผิงยิ้มออกมา หยุนเลี่ยวถึงกับงงไปชั่วขณะ ไม่เข้าใจว่าเรื่องตลกในคำพูดของเหวินผิงอยู่ตรงไหน แต่หลังจากคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง หยุนเลี่ยวก็ได้กลิ่นของแผนการ

แผนการที่ลึกซึ้งอย่างยิ่ง!

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกตัว เขาเหมือนไม่ได้ถามเจ้าสำนักให้คืนผลแห่งชีวิตคืน ผลแห่งชีวิตที่ให้กับผู้แข็งแกร่งขอบเขตทงเสวียนเมื่อครู่เป็นของเขา

ใช่แล้ว นั่นเป็นของข้า!

แต่เมื่อจะวิ่งตาม เหวินผิงก็เดินไปไกลเสียแล้ว…

ในพลบค่ำ

หลังจากที่เหวินผิงกินอาหารเย็นเสร็จ เขากำลังคิดจะไปเดินเล่นที่ลานกว้างเพื่อย่อยอาหาร ทันใดนั้น อวี้ม่อก็มาถึงตามที่นัดหมาย

คณะที่มากับอวี้ม่อก็มีหวายคง หยางจงเซียนผู้นำตระกูลหยาง และคนรับใช้สี่คนที่แบกอวี้ม่อมาบนเสลี่ยงด้วย คนรับใช้ทั้งสี่เป็นคนธรรมดา แบกคนน้ำหนักร้อยกว่าชั่งขึ้นบันไดหินพันขั้น เมื่อขึ้นไปถึงยอดก็เหนื่อยเหมือนสุนัขหอบลิ้นห้อย เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปหมด

คาดว่าทั้งสี่คนคงตัดสินใจแล้วว่า ต่อไปถึงจะให้ไปกวาดคอกหมู ก็ไม่อยากจะปีนเขาอวิ๋นหลานนี้อีกแล้ว

เหวินผิงถามว่า “ท่านพ่อครัวอสูร พวกท่านมาด้วยทำไม?”

“ไม่ค่อย...”

เดิมทีเขาอยากจะบอกว่าไม่ค่อยวางใจให้อวี้ม่อมาคนเดียว แต่เมื่อคิดดูอีกที คำพูดนี้ดูเหมือนจะสงสัยในตัวเหวินผิง เขาจึงรีบหยุดพูด แล้วบอกแค่ว่าอวี้ม่อต้องการการดูแล เขาจึงขึ้นมาบนภูเขา

“งั้นก็ตามข้ามา จำไว้นะ อย่าเดินเพ่นพ่าน สุนัขของข้าดุมาก”

พูดจบ เหวินผิงก็นำทางไปยังเขตหอพัก ระหว่างทางก็เจอกับหวายเยี่ยและคนอื่นๆ

“ท่านพ่อ!”

“ท่านพ่อ!”

ทั้งสองคนต่างก็ร้องออกมาพร้อมกัน แล้วรีบวิ่งไปข้างหน้า ค้อมตัวแสดงความเคารพต่อเหวินผิง จากนั้นก็พูดคุยกับญาติของตน

แต่เมื่อหวายคงมองไปที่หยางเล่อเล่อ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาจำได้ว่าหยางจงเซียนเคยบอกเขาว่าหยางเล่อเล่อเพิ่งเลื่อนระดับไปถึงระดับฝึกกายาขั้นที่ห้าเมื่อเดือนที่แล้ว ผ่านไปไม่นาน ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นระดับฝึกกายาขั้นที่หกแล้ว?

เพิ่งอายุครบ 15 ปีได้หนึ่งเดือน แต่ก็มีขอบเขตระดับฝึกกายาขั้นที่หกแล้ว

นี่มัน!

“เล่อเล่อ เจ้ามีพรสวรรค์ที่ดี ต่อไปต้องมีอนาคตที่สดใสแน่นอน!” หวายคงอดไม่ได้ที่จะชมเชย

“อะไรนะ?”

หยางเล่อเล่อเกาหัวอย่างงุนงง มองไปที่หวายคงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“อายุ 15 ปี ระดับฝึกกายาขั้นที่หก ในตงหู คงมีเพียงอัจฉริยะในสมาคมร้อยสำนักเท่านั้นที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป ต้องมีผู้ฝึกตนขอบเขตทงเสวียนหลายคนแย่งกันมารับเจ้าเป็นศิษย์ เจ้าหนุ่มน้อย อนาคตของเจ้าสดใสมาก!”

เมื่อหยางจงเซียนได้ยินคำพูดของหวายคง เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองหยางเล่อเล่อด้วยความสนใจ เขาไม่ได้มีพลังยุทธ์สูงส่ง จึงไม่สามารถมองออกว่าหยางเล่อเล่ออยู่ในระดับใด แต่เขาเชื่อในคำพูดของหวายคง จึงตบบ่าหยางเล่อเล่อ

การตบนี้เต็มไปด้วยความคาดหวังและความรักที่พ่อมีต่อลูก

“ตระกูลหยางมีผู้สืบทอดแล้ว!”

หยางเล่อเล่อถึงบางอ้อ เขาเพิ่งเข้าใจว่าคำพูดของหวายคงที่ว่า “มีอนาคตที่สดใส” หมายถึงอะไร

แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร และไม่ได้พูดอะไรที่เป็นพิธีรีตอง

เขาเข้าใจดีว่า เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของสิ่งที่เขาได้รับนั้นเป็นเพราะเขาอยู่ในสำนักอมตะ

ถ้าให้เขาไปฝึกฝนนอกสำนัก การเลื่อนระดับนี้อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาครึ่งปี

ไม่ต้องพูดถึงว่าอาจจะมีผู้ฝึกตนขอบเขตทงเสวียนมารับเขาเป็นศิษย์ แม้ว่าจะมีมาจริงๆ เขาก็จะไม่ไปด้วย

ส่วนหวายเยี่ย ไม่รู้ว่าเธอไปยืนข้างๆ อวี้ม่อตั้งแต่เมื่อไหร่ มือข้างหนึ่งจับมือที่เย็นเฉียบของอวี้ม่อ แล้วถามว่า “ท่านอาอวี้ ท่านเป็นอะไรไป?”

“เสี่ยวเยี่ย เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

อวี้ม่อยิ้มเล็กน้อย

ทั้งสองคนถามตอบกันไปมา โดยไม่รู้ตัวว่าได้เดินผ่านเส้นทางในป่ามาหยุดอยู่หน้าเขตหอพักแล้ว

ทิวทัศน์ที่สวยงามของเขตหอพักทำให้ทุกคนต่างประหลาดใจ โดยเฉพาะการจัดวางสระน้ำที่งดงามราวกับสวรรค์สร้าง

หวายคงยังพอสงบใจได้ เพราะเขาได้เดินทางมาแล้วทั่วทุกสารทิศ ได้เห็นอะไรมามากมาย แต่หยางจงเซียนนั้นต่างออกไป เขาเดินไปพลางชมความงามไปพลาง สำนักระดับสองดาวก็คือสำนักระดับสองดาวจริงๆ ความรุ่มรวยทางวัฒนธรรมนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

อย่างน้อยตอนที่เขาไปสำนักเกาซานก็ไม่มีทิวทัศน์สวยงามแบบนี้ให้ชม

ในตอนนั้น เหวินผิงหยุดเดิน ยืนอยู่หน้าสะพานไม้แล้วบอกให้ทุกคนหยุด จากนั้นก็พูดว่า

“ท่านพ่อครัวอสูร ท่านผู้นำตระกูลหยาง รบกวนพวกท่านรอสักครู่ตรงนี้ เล่อเล่อ ช่วยแบกท่านผู้อาวุโสอวี้ตามข้าเข้าไป”

“นี่...”

หยางจงเซียนและหวายคงพูดไม่ออก ทำไมถึงยังไม่ให้เข้าไปอีก?

กำลังจะอ้าปากพูด เหวินผิงก็ก้าวขึ้นสะพานไม้แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

หยางเล่อเล่อรีบตามไปติดๆ

หวายเยี่ยที่อยู่ข้างๆ รีบอธิบาย

“ท่านพ่อ ท่านอาหยาง ที่นี่เป็นเขตหอพัก อนุญาตให้เฉพาะศิษย์สำนักอมตะเข้าไปเท่านั้น แม้แต่ศิษย์สำนักอมตะเองก็ต้องจ่าย 50 เหรียญทองต่อวันเพื่อเข้าพัก”

(จบตอน)