บทที่ 15: สำนักโลหิต!
บทที่ 15: สำนักโลหิต!
คราวนี้หลินเสวียนไม่ได้เจอยอดฝีมือในยุทธภพมาขวางทางอีก
เขาเดินมาถึงหน้าวัดเสี่ยวฉานบนยอดเขาอย่างราบรื่น
[กลิ่นอายของพุทธะ!]
[นายท่าน ข้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของพุทธะ!]
[ที่นี่ต้องมีธรรมเทศนาอยู่แน่ๆ, พระน้อยอยากฟังธรรมเทศนา!]
เรียกครั้งเดียว ก็มีครั้งต่อๆไปนับไม่ถ้วน
ตอนนี้วิชาระฆังทองคำอมตะไม่เรียกหลินเสวียนว่าผู้อุปถัมภ์แล้ว
แต่เรียกหลินเสวียนว่านายท่าน ตามเคล็ดวิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐาน
[เจ้าพระ…ที่นี่ไม่น่าไว้ใจเลย!]
[เจ้าไม่ได้รู้สึกเหรอ ว่าในวัดแห่งนี้มีกลิ่นคาวเลือดรุนแรงมาก?]
[ข้างในนั้น เกรงว่าจะมีตัวอะไรที่น่ากลัวซ่อนอยู่!]
วิชาดาบคลั่งสามวิถีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
วิชาดาบคลั่งสามวิถีมีจิตสังหารแรงกล้า…เขาจึงไวต่อกลิ่นคาวเลือดเป็นพิเศษ
[เจ้าพูดอะไรไร้สาระ!]
[สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพุทธศาสนา จะมีกลิ่นคาวเลือดได้อย่างไร!]
วิชาระฆังทองคำอมตะรีบโต้แย้ง
“ไม่…เจ้าพิโรธน้อยพูดถูกแล้ว, วัดแห่งนี้ดูแปลกจริงๆ”
หลินเสวียนพูดอย่างจริงจัง
ตอนนี้ระดับการบ่มเพาะพลังของหลินเสวียนมาถึงขอบเขตหลอมรวมปราณขั้นที่สองแล้ว…เขาย่อมได้กลิ่นคาวเลือดจางๆที่ลอยออกมาจากวัดเสี่ยวฉาน
เเละมันไม่เพียงเท่านั้น!
หลังจากมาถึงที่นี่แล้ว หลินเสวียนก็สัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่าง!
"แอ๊ด..."
ขณะที่หลินเสวียนกำลังครุ่นคิด, ประตูวัดเสี่ยวฉานก็เปิดออก
จากนั้น, พระวัยกลางคนรูปหนึ่งก็เดินออกมา
"โยมจะมาขอพักค้างคืนหรือเปล่า?"
พระวัยกลางคนถามด้วยท่าทางมีเมตตา
อย่างไรก็ตาม, หลินเสวียนกลับรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง
"ใช่แล้ว เห็นว่าฟ้าจะมืดแล้ว…ข้าจึงอยากจะขอพักค้างคืนที่นี่สักคืน"
แม้จะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่หลินเสวียนก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัว
เขาพยักหน้ารับโดยไม่ได้แสดงพิรุธใดๆ
"เชิญเข้ามาได้เลย!"
พระวัยกลางคนพูด พร้อมกับหลีกทางให้
หลินเสวียนไม่ได้ขลาดกลัว…เขาก้าวเท้าเข้าไปในลานวัดเสี่ยวฉานอย่างองอาจ
ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!
ทันทีที่หลินเสวียนเดินเข้าไปในลานวัด…ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนก็พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง
พวกเขาโบกมือ, กางตาข่ายสีเลือดขนาดใหญ่ใส่หลินเสวียน!
หลินเสวียนมีสีหน้าเรียบเฉย
เขาเหวี่ยงดาบยาวในมือพุ่งขึ้นฟ้าทันที!
ฉับ!!!
ตาข่ายสีเลือดก็ถูกผ่าเป็นสองส่วนในทันที!
"ยอดฝีมือขั้นหนึ่งในยุทธภพ!"
หลินเสวียนยืนถือดาบ มองดูเงาคนสิบกว่าคนที่ปรากฏขึ้น
ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย
คนพวกนี้…ล้วนมีพลังปราณจางๆอยู่ในร่างกาย!
แม้ว่าจะยังไม่สามารถควบคุมลมปราณได้…แต่พวกเขาต้องเคยฝึกฝนเคล็ดวิชาบ่มเพาะพลังมาบ้างอย่างแน่นอน
พวกเขาถึงสามารถก้าวขึ้นสู่ระดับยอดฝีมือระดับหนึ่งในยุทธภพได้
เเละเมื่อหันไปที่มุมกำแพง, ก็เห็นว่ามีศพกองอยู่เป็นภูเขาเลือด
ศพเหล่านี้ ล้วนถูกดูดเลือดจนแห้ง เหลือแต่กระดูก
ดูจากเสื้อผ้าแล้ว…ล้วนเป็นคนในยุทธภพทั้งสิ้น
"อามิตาพุทธ!"
"ไม่คิดเลยว่าโยมจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์!"
พระวัยกลางคนที่ต้อนรับหลินเสวียนเข้ามา…พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
"แต่ก็ถือได้ว่ายอดเยี่ยม, ถ้าใช้เลือดของโยมมาปรุงยา…ผลลัพธ์ต้องดีกว่าเลือดของพวกคนในยุทธภพพวกนั้นอย่างเเน่นอน"
พระวัยกลางคนพูดพร้อมกับยิ้มอย่างน่าขนลุกอีกครั้ง
"ใช้เลือดปรุงยา?"
"เรื่องผลจู๋กั่ว, คงเป็นเจ้าเองที่ปล่อยข่าวออกไปสินะ?"
หลินเสวียนรู้สึกบางอย่างในใจ
"โยมช่างฉลาดหลักแหลม ไม่น่าแปลกใจเลยที่สามารถกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ได้ด้วยอายุเพียงเท่านี้!"
"พวกเรา…ช่วนกันจับตัวมัน!"
พระวัยกลางคนสั่งการอย่างจริงจัง
ทันใดนั้น, ยอดฝีมือขั้นหนึ่งกว่าสิบกว่าคนก็ชักอาวุธ…เเล้วพุ่งเข้าใส่หลินเสวียน!
"วิชาดาบคลั่งสามวิถี!"
"ดาบเเรก!"
ครืนนนน!!!
หลินเสวียนเหวี่ยงดาบออกไป!
รัศมีดาบที่เย็นชาและกระหายเลือด พุ่งออกไปราวกับเกลียวคลื่นสีเลือด
ดาบนี้ซัดยอดฝีมือขั้นหนึ่งในยุทธภพสิบกว่าคนจนกระเด็นออกไปในพริบตา!
เลือดของพวกมันต่างสาดกระเซ็นไปเต็มอากาศ
หลังจากที่พลังของวิชาดาบคลั่งสามวิถีเพิ่มขึ้น….บวกกับพลังขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่สองของหลินเสวียน
สิ่งต่างๆเหล่านี้ทำให้ยอดฝีมือเหล่านี้ ไม่สามารถต้านทานดาบของหลินเสวียนได้แม้แต่ดาบเดียว!
พวกเขาต่างล้มตายกันจนหมด!
"ฝ่ามือปิศาจโลหิต!"
เเต่ทันใดนั้นเอง, พระวัยกลางคนก็มาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังหลินเสวียน พร้อมฟาดฝ่ามือใส่ด้านหลังของเขา!
ครืนนนๆๆ!
ขณะที่พระวัยกลางคนฟาดฝ่ามือเข้ามา…ฝ่ามือของเขาก็เปล่งประกายสีเลือดเข้ม!
มันดูชั่วร้ายและน่ากลัวมาก!
ผู้ฝึกยุทธ์!
พระวัยกลางคนรูปนี้….เป็นผู้ฝึกยุทธ์และขอบเขตพลังของเขาก็อยู่ที่ขั้นที่สองของขอบเขตหลอมรวมปราณเช่นกัน!
"วิชาระฆังทองคำอมตะ!"
"ป้องกัน!"
หลินเสวียนสัมผัสได้ถึงอันตรายที่อยู่ด้านหลัง…เขาจึงปลดปล่อยวิชาระฆังทองคำอมตะจนร่างกายของเขาเปล่งประกายสีทองจางๆออกมา!
"เคร้งงงง!"
ฝ่ามือของพระวัยกลางคนกระทบเข้าที่หลังของหลินเสวียนอย่างจัง
แต่ถึงกระนั้น…มันกลับมีเสียงดังราวกับโลหะกระทบกัน!
พลังป้องกันอันแข็งแกร่ง ทำให้พระวัยกลางคนถึงกับต้องถอยหลังไปหลายก้าว!
"หือ!"
"เจ้ามีวิชาฝึกฝนร่างกายของสายพุทธด้วยงั้นรึ?"
พระวัยกลางคน มองดูฝ่ามือของตัวเองด้วยความแปลกใจ!
เเละเมื่อเห็นว่าวิชาระฆังทองคำอมตะสามารถป้องกันการโจมตีของอีกฝ่ายได้…หลินเสวียนก็ยิ่งมั่นใจมากยิ่งขึ้น
เขาหันหลังกลับ แล้วฟันดาบใส่พระวัยกลางคนอีกครั้ง!
"ดาบที่สอง!"
"ตาย!"
ดาบยาวในมือของหลินเสวียน เปล่งรัศมีดาบยาวสิบฟุต
เมื่อฟาดฟัน…จิตสังหารของเขาก็แผ่กระจายออกไป!
วิชาดาบคลั่งสามวิถี!
แต่ละดาบล้วนแข็งแกร่งกว่าดาบก่อนหน้า!
เมื่อฟันดาบที่สองออกไป พลังดาบนี้จึงแข็งแกร่งกว่าเดิมถึงสามส่วน!
เมื่อเห็นเช่นนี้, พระวัยกลางคนก็ตอบสนองอย่างระมัดระวัง
ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาเปล่งประกายสีเลือดชั่วร้าย
มันประกบเข้าหากัน และรับรัศมีดาบนี้เอาไว้!
"ตูม!"
แต่เห็นได้ชัดว่า พระวัยกลางคนประเมินพลังของวิชาดาบคลั่งสามวิถีต่ำไป!
เพราะถึงแม้ว่าพระวัยกลางคนจะป้องกันรัศมีดาบสีเลือดเอาไว้ได้
แต่เขาก็ยังคงถูกแรงปะทะ…กระเเทกจนกระเด็นไปไกลหลายสิบเมตรเเละชนเข้ากับประตูของวิหารใหญ่!
ตูม!
ประตูพังครืนลงมา…เเละพื้นดินตรงที่พระวัยกลางคนตกลงไปก็แตกร้าวเป็นวงกว้าง!
เมื่อหลินเสวียนเดินตามมาก็มองเห็น ภายในวิหารใหญ่
ที่นี่มีเตาหลอมสีเลือดตั้งอยู่เเละเบื้องล่างของเตามีเปลวไฟกำลังลุกโชน
ภายในเตาหลอม มีเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนาดังก้องไม่หยุด
ในขณะเดียวกัน ยังมีพลังที่รุนแรง กำลังพยายามพุ่งชนเตาหลอมอย่างต่อเนื่อง
"สำนักโลหิต!"
"เจ้าไม่ใช่พระ…แต่เป็นมารจากสำนักโลหิต!"
เมื่อเห็นเตาหลอม, ดวงตาของหลินเสวียนก็เป็นประกาย!
สำนักโลหิต!
สำนักนี้ก็เป็นสำนักบ่มเพาะพลังเช่นกัน
แต่สำนักโลหิต เชี่ยวชาญการใช้เลือดและวิญญาณในการปรุงยาหรือเพื่อเพิ่มระดับการบ่มเพาะพลังอย่างรวดเร็ว!
หลินเสวียนไม่คิดเลยว่าแค่ลงจากเขาครั้งเเรก…เขาก็ได้เจอกับศิษย์ของสำนักโลหิต
"เจ้าเพิ่งรู้ตัวหรือ…เเต่มันก็สายไปแล้ว!"
"ฟุ่บ!"
ทันใดนั้น, พระวัยกลางคนก็พลิกตัวลุกขึ้น!
เขาพุ่งไปที่เตาหลอม ตบฝ่ามือลงไปอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น...มันก็มีเงาดำบิดเบี้ยว พุ่งออกมาจากเตาหลอม และถูกเขาสูดเข้าไปทางจมูก
ตูมมมม!
เมื่อเงาดำบิดเบี้ยวเข้าสู่ร่างกาย!
พลังของพระวัยกลางคนก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว!
……………………..