บทที่ 100 จัดการให้เรียบร้อย
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 100 จัดการให้เรียบร้อย
กู่เฉินหนานมองไปยังหวังเหว่ยตงที่ทรุดตัวลงกับพื้นตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า กลุ่มคนที่กำลังมองดูอยู่ต่างส่งเสียงฮือฮา
"อะไรนะ! สรุปแล้วหัวหน้าตระกูลหวังเป็นคนทำร้ายหัวหน้าตระกูลซูงั้นเหรอ!"
"ฉันคาดไว้แล้วว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น…แต่ไม่คิดว่ากู่เฉินหนานจะหาหลักฐานได้จริง ๆ !"
"เขาคงรู้เรื่องนี้มานานแล้วสินะ เลยให้คนไปสืบก่อนหน้านี้!"
"ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ไม่งั้นกู่เฉินหนานจะหาหลักฐานได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง…ดูเหมือนพวกเราประเมินคุณชายกู่ต่ำไปหน่อย!"
กู่เฉินหนานมองหวังเหว่ยตงที่มีท่าทีอิดโรยและสิ้นหวังราวถูกฟ้าผ่า ใบหน้าของกู่เฉินหนานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"หัวหน้าตระกูลหวัง ตอนนี้แกยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?"
หวังเหว่ยตงมองด้วยแววตาว่างเปล่าและพยักหน้า "เรื่องนี้…อึก...ฉัน…"
เขาต้องการจะแก้ตัว แต่เมื่อเขาอ้าปาก เขากลับพูดอะไรออกมาไม่ได้
กู่เฉินหนานเดินเข้าไปนั่งยอง ๆ ตรงหน้าหวังเหว่ยตงและพูดด้วยเสียงอันดังลั่นว่า "ในเมื่อแกไม่มีอะไรจะพูด ตามข้อตกลงก่อนหน้านี้ของเรา ต่อจากนี้ไปจะไม่มีที่ให้ตระกูลหวังของแกในตงไห่อีกแล้ว"
"ก็ได้…ก็ได้" หวังเหว่ยตงพยักหน้าด้วยความสิ้นหวังบนใบหน้าที่ซีดเอกของเขา
"ไม่ได้!"
แต่ในขณะนั้น หวังซวนก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า "ตระกูลหวังของพวกเราถือเป็นตระกูลใหญ่ในตงไห่เหมือนกัน ทำไมพวกเราต้องออกจากตงไห่เพียงเพราะแก กู่เฉินหนานพูดแบบนั้นกัน?"
เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวและตั้งคำถาม "เหมือนอย่างที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ ถ้าคุณชายกู่บีบบังคับมากเกินไป พวกเราคงยอมสู้จนตายดีกว่า ฉันไม่กลัวหรอก ต่อให้พ่อของฉันจะกลัวก็ตาม!"
"โอ้?"
กู่เฉินหนานมองหวังซวนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสนใจ มองเขาอย่างละเอียด
หวังซวนมีอายุใกล้เคียงกับกู่เฉินหนาน แถมเขายังเป็นลูกหลานคนรวยรุ่นที่สองเช่นเดียวกันกับเขา
แต่ดูจากท่าทางของเขา เขาคงจะยังไม่เคยผ่านการขัดเกลาจากสังคมมาก่อน
"งั้นแกหมายความว่าแกไม่ยอมรับที่เดิมพันกันก่อนหน้านี้เหรอ?" กู่เฉินหนานเลิกคิ้วขึ้นและถาม
"รับพนันอะไร! คิดว่าตงไห่เป็นของตระกูลกู่ของแกหรือไง? คิดว่าเราตระกูลหวังจะยอมออกไปอย่างว่าง่ายก็เมื่อตระกูลกู่ของแกบอกให้เราไปหรือไงกัน!" หวังซวนโต้กลับโดยเงยหน้าขึ้น
"ดี ดี"
กู่เฉินหนานพยักหน้า ยิ้มออกมาแล้วเหวี่ยงมือตบหน้าหวังซวนอย่างแรง
เพี๊ยะ!
เสียงตบดังสนั่น
"คุณชายหวัง!"
บอดี้การ์ดของหวังซวนที่อยู่ข้างหลังเขาพยายามก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือ แต่พวกเขาเห็นหวังเหว่ยตงยื่นมือออกมาเพื่อหยุดพวกเขา
หวังซวนเป็นคนใจร้อน แต่หวังเหว่ยตงไม่ใช่ เขารู้ถึงอำนาจของตระกูลกู่และเข้าใจว่าการยั่วยุตระกูลกู่ก็เหมือนกับการรนหาที่ตาย
หวังซวนที่ถูกกู่เฉินหนานตบหน้า ยกมือปิดแก้มด้วยความไม่อยากจะเชื่อและจ้องมองด้วยความโกรธ "แกกล้าตบหน้าฉันเหรอ!"
กู่เฉินหนานหัวเราะเยาะและเดินเข้าไปตบเขาอีกครั้งอย่างแรง "อวดดีนักใช่ไหม?"
เพี๊ยะ!
"คิดว่าจะรอดเหรอ?"
เพี๊ยะ!
"พ่อของแกลัวฉัน แต่แกไม่กลัวใช่ไหม?"
เพี๊ยะ!
การตบสามครั้งทำให้หวังซวนรู้สึกมึนงงและสับสน ในขณะที่บอดี้การ์ดก็ถูกหวังเหว่ยตงหยุดเอาไว้
หลังจากกู่เฉินหนานตบเขาหลายครั้ง หวังเหว่ยตงก็ลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ
"คุณชายกู่! อย่าตีเขาอีกเลย ฉันจะไปและพาตระกูลหวังของเราออกจากตงไห่เอง!"
เมื่อได้ยินดังนั้น กู่เฉินหนานก็หันกลับมาและยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็ตบไหล่หวังเหว่ยตง ปล่อยให้เขาอยู่กับประโยค "ถือได้ว่ายังฉลาดอยู่"
พอพูดจบ เขาก็กลับไปหาซูเชียนโม่และคนอื่น ๆ
เวลานี้เอง หน้าของหวังซวนบวมจนจำไม่ได้ แต่เขายังพึมพำอะไรบางอย่างเช่น "จะไม่ปล่อยแกไปแน่" และ "แกจะต้องชดใช้"
เมื่อเห็นดังนั้น หวังเหว่ยตงก็รีบส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดพาหวังซวนออกไปก่อน
เขายังขอโทษกู่เฉินหนานและซูเฉียนโม่ จากนั้นจึงออกจากห้องนอนไปด้วยความอับอาย
แม้ว่าหวังเหว่ยตงจะดูน่าสงสารและน่าสมเพช แต่เขายังมีความโชคดีอยู่บ้าง…
เพราะกู่เฉินหนานเพียงสั่งให้พวกเขาออกจากตงไห่และไม่ได้ฆ่าพวกเขาทั้งหมด
ด้วยอำนาจของตระกูลหวัง พวกเขาคงพอจะสามารถไปเติบใหญ่ในพื้นที่อื่นได้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของหวังเหว่ยตงก็เปล่งประกายอย่างชั่วร้ายในขณะที่เขามองย้อนกลับไปที่ห้องนอนและคิดในใจ
กู่เฉินหนาน! สำหรับความอับอายที่หวังซวนได้รับในวันนี้ ในอนาคตฉันจะต้องตอบแทนมันร้อยเท่าอย่างแน่นอน!
ในห้องนอน
เย่เหวินเฟยมองหวังเหว่ยตงที่กำลังออกจากห้องนอนด้วยความสับสนมาก "พี่กู่ ปล่อยพวกมันไปแบบนี้จะดีเหรอ?"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?" กู่เฉินหนานยิ้ม
[ปล่อยไปเหรอ? ถ้าพวกมันกล้าแตะต้องลุงซูของฉัน ฉันไม่มีทางจะยอมปล่อยพวกมันไปง่าย ๆ แน่!]
[ที่นี่มีคนคอยจับตาดูอยู่มากเกินไป ถ้าลงมือไปเลย นอกจากจะผิดกฎหมายแล้ว มันยังทำลายชื่อเสียงฉันด้วยไม่ใช่หรือไง?]
[ฉันน่ะเป็นถึงตัวร้าย ไม่ใช่คนดี ไม่ใช่นักบุญ คิดว่าฉันจะปล่อยพวกมันไปได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ?]
ซูเฉียนโม่และหลิวหมิงรุ่ยตกใจเมื่อเสียงภายในใจของกู่เฉินหนานปรากฏขึ้น
พวกเธอทั้งสองเข้าใจแล้วว่ากู่เฉินหนานกำลังจะทำอะไร
แต่เย่เหวินเฟยไม่รู้ เขาจึงโบกมือไปมา "พี่กู่ การปล่อยพวกมันไปแบบนี้ก็เหมือนปล่อยเสือกลับเข้าป่า ทำไมไม่กำจัดพวกมันให้สิ้นซากเพื่อป้องกันปัญหาในอนาคตล่ะ?!"
"โอ้ พูดสำนวนได้คล่องแคล่วจัง นายกำลังเตรียมตัวสอบเข้าระดับปริญญาโทอยู่เหรอ?" กู่เฉินหนานล้อเลียนเย่เหวินเฟย จากนั้นก็มองไปทางหม่าปิง
หม่าปิงเข้าใจสัญญาณและขยับเข้าไปใกล้กู่เฉินหนาน ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ "คุณชายกู่ มีอะไรจะสั่งการหรือไม่ครับ?"
กู่เฉินหนานโน้มตัวกระซิบข้างหูหม่าปิงอย่างแผ่วเบา "จัดการให้เรียบร้อย"
"รับทราบครับ"
ตัวตนของกู่เฉินหนานนั้นเป็นพวกชั่ว ดังนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาก็ต้องกำจัดพ่อลูกตระกูลหวังให้ได้
ไม่เช่นนั้น…หากเขาปล่อยพวกมันไปโดยไม่ทำอะไร มันก็เหมือนเขานอกบท แถมโอกาสระบายอารมณ์แบบนี้ไม่ได้มีบ่อย ๆ ด้วยนะ
ยิ่งไปกว่านั้นในเนื้อเรื่องเดิม หลินหยู่ก็ยังได้ฆ่าพ่อลูกตระกูลหวังหลังจากเหตุการณ์นี้เช่นกัน
เมื่อพ่อลูกตระกูลหวังตาย ชื่อเสียงของหลินหยู่ก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมาก
...
"คุณชายกู่มีเมตตาและมีคุณธรรมจริง ๆ !"
"ถูกต้องแล้ว คุณชายกู่ปล่อยพ่อลูกตระกูลหวังไปแบบนั้น ถ้าเป็นฉัน ฉันคงจะต้องให้พวกมันชดใช้แล้ว!"
"การใช้วิธีการที่น่ารังเกียจแบบนั้นเพื่อทำร้ายหัวหน้าตระกูลซู ช่างเป็นวิธีที่น่ารังเกียจสิ้นดี"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณชายกู่เป็นคนดีแบบนี้? เขาเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเลยนะ!"
ท่ามกลางการพูดคุยของกลุ่มคนมากมาย กู่เฉินหนานเดินออกจากห้องนอนไป
คุณนายซูลุกขึ้นและโค้งคำนับเล็กน้อยให้กับหมอเพื่อแสดงความขอบคุณ
"ขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติมาในวันนี้ แต่ตามที่ทุกท่านเห็น ลูกเขยของฉัน เฉินหนานเป็นคนรักษาสามีของฉัน ดังนั้นขอให้ทุกคนกลับไปก่อนนะคะ หมอประจำตระกูลของฉันจะเป็นคนคอยดูแลสามีของฉันต่อเอง"
เมื่อได้ยินดังนั้น คนกลุ่มนั้นก็พยักหน้าและเก็บของไป
ในไม่ช้า กลุ่มหมอก็เดินออกจากห้องโถงใหญ่ไปยังบริเวณคฤหาสน์
และในเวลานี้เอง หมอที่เพิ่งมาถึงเพื่อรักษาซูเทียนหมิงเห็นหมอออกจากคฤหาสน์ พวกเขารู้สึกสับสนและรีบเดินเข้าไปถามทันทีว่า "ทุกคน เกิดอะไรขึ้น?"
มีคนโบกมือพร้อมพูดว่า "พวกนายมาสายไปแล้ว หัวหน้าตระกูลซูได้รับการรักษาแล้ว"
เมื่อได้ยินดังนั้น คนที่เพิ่งมาถึงก็รู้สึกเสียใจทันทีที่ตัวเองมาช้า
ในยามนั้นเอง ใครไม่รู้ได้ถามขึ้นมา "พวกคุณเป็นคนที่รักษาหัวหน้าตระกูลซูใช่ไหม?"
คนกลุ่มนั้นมองหน้ากันและส่ายหัว "ไม่ ไม่ คนที่รักษาหัวหน้าตระกูลซูคือคุณชายกู่เฉินหนานจากตระกูลกู่ต่างหาก"
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา คนที่เพิ่งมาถึงก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ค...คุณชายกู่?
ก่อนที่จะมา พวกเขาได้ยินมาว่าอาการของซูเทียนหมิงสาหัสมากและทำให้ผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ชั้นนำจำนวนนับไม่ถ้วนต้องยอมแพ้โดยไม่รู้จะทำยังไง
พวกเขาจึงมาที่นี่เพื่อลองเสี่ยงโชคและจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กับเพื่อน ๆ อีกด้วย
แต่พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่า โรคที่แม้แต่ชุมชนแพทย์ของตงไห่ก็ไม่สามารถรักษาได้ กลับได้รับการรักษาจากลูกคนรวยรุ่นที่สองที่ไม่ได้เรียนรู้อะไรมาเนี่ยนะ?!
มันเป็นไปได้ยังไง...มันเป็นไปได้ยังไง?
