ตอนที่ 224 ข้าชอบเจ้ามาก
ตอนที่ 224 ข้าชอบเจ้ามาก
คอนริโน้มตัวไปข้างหน้าไอร่า และดมริมฝีปาก แก้ม หู คอ และไหล่ของเธอ เขาดูเหมือนภรรยากำลังคอยดูสามีของเธอที่กลับบ้านดึกเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่มีชู้
ไอร่าผลักศีรษะของเขาออกไป “เจ้าทำอะไร”
คอนริจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอ “เจ้ามีกลิ่นตัวของเชร์”
ไอร่าไอเบา ๆ และแสร้งทำเป็นสงบ “ข้าหรือ ข้าไม่ได้กลิ่นอะไรเลย”
“กลิ่นแรงเป็นพิเศษ ข้าได้กลิ่นตั้งแต่ที่เจ้าเดินออกจากประตู”
“อืม”
คอนริรู้สึกเสียใจราวกับภรรยาที่กำลังอิจฉา “หนาวหรือเปล่า”
“ข้าหรือ”
“ก็เจ้าน่ะสิ”
ไอร่าเห็นด้วย “อืม”
..
เมื่อเห็นท่าทางที่น่าสงสารของเขา ไอร่าก็อดยิ้มไม่ได้ เธอเอื้อมมือไปแตะผมสั้นสีเงินของเขา “ดูหน้าเจ้าตอนนี้สิ หากผู้อื่นมาเห็นคงคิดว่าข้ากำลังรังแกเจ้า”
คอนริถูฝ่ามือของเธอแล้วสูดจมูก “เจ้ากำลังรังแกข้า”
“ข้าชอบเจ้ามากเสียขนาดนี้ ข้าจะทนรังแกเจ้าได้เช่นไร”
“เจ้าชอบข้าหรือ”
“อืม” แก้มของไอร่าแดงเล็กน้อย แต่เธอพูดอย่างมั่นใจ “ข้าชอบเจ้ามาก”
คอนริมีความสุขอีกครั้งทันที
เขาโอบแขนรอบตัวเธอและแนบใบหูของเธอ “คืนนี้นอนกับข้าได้หรือไม่”
ไอร่าปฏิเสธเขาโดยไม่ลังเลใจ
“ไม่มีทาง”
“ทำไมล่ะ เจ้าเพิ่งบอกว่าชอบข้า”
ไอร่าลูบท้องของเธอเบา ๆ “ข้าไม่สามารถสมสู่กับผู้ใดได้ในตอนนี้ การควบคุมร่างกายของเจ้าไม่ดีนัก ข้าเกรงว่าเจ้าจะควบคุมตัวเองไม่ได้และทำเรื่องเลวร้ายตลอดทั้งคืนน่ะสิ ดังนั้นการนอนกับเชร์หรือธยาน์ปลอดภัยกับข้ามากที่สุด”
คอนริเฝ้าดูการแสดงออกและการกระทำของเธอ และตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“เชร์ได้สมสู่กับเจ้าในร่างอสูรเมื่อคืนนี้ใช่หรือไม่”
ไอร่าก้มศีรษะลงด้วยความลำบากใจ “อืม”
คอนริพูดด้วยสีหน้าแปลก ๆ “ไม่แปลกใจเลยเมื่อคืนเจ้าเสียงดังมาก..”
หัวข้อนี้น่าอายเกินไป ไอร่าตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง
เธอเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับการเรียนของเด็ก ๆ
“เป็นเรื่องดีสำหรับเจ้าที่จะชื่นชมลูกสาว แต่เจ้าไม่สามารถรังแกลูกชายของเจ้าได้ ดูสิว่าเจ้าเอาละคอนมุ คอนลิน และคอนชัวอย่างไร นี่ไม่ใช่การเป็นพ่อที่ดี”
คอนริกล่าวตามความจริงว่า “พวกเขาเป็นตัวผู้ หนังหนา ทนต่อการถูกทุบตี ไม่ต้องห่วงไปหรอก”
ไอร่าพูดไม่ออก “พวกเขาเป็นลูกชายของเจ้านะ”
“นั่นคือสิ่งที่เคยเกิดกับข้า แม้ว่าข้าต้องทนทุกข์ทรมานในตอนแรก แต่ข้าก็ชินกับมัน”
ไอร่าไม่สามารถโน้มน้าวเขาได้ เธอทำได้เพียงจ้องมองเขาเท่านั้น
เธอนำลูกหมาป่าเข้าไปในห้องครัว และขอให้เชร์ช่วยหาไข่ต้มสด ๆ มาถูรอยฟกช้ำบนร่างกายของพวกเขา
ลูกหมาป่ารู้สึกสบายใจที่มีไอร่าคอยดูแล พวกเขาส่งเสียงครวญครางขณะกอดข้อมือของแม่
หลังจากนวดด้วยไข่แล้ว เธอก็คอย ๆ ปอกไข่แล้วแจกให้เด็ก ๆ
อาหารเช้าของไอร่ายังคงเป็นไข่ตุ๋นหอม ๆ ชามเดิม คนอื่น ๆ มีซุปเนื้อพร้อมพายเนื้อและผักดองที่กรอบและสดชื่น
ไอร่าต้องการป้อนไข่ตุ๋นให้กับเด็ก ๆ
แต่คลอเดียพูดว่า “แม่คะ แม่กำลังเตรียมคลอดน้อง แม่ต้องกินไข่ให้มากขึ้น เรากินเนื้อก็พอ”
คอนมุ คอนลิน และคอนชัวพยักหน้าเห็นด้วย “เนื้ออร่อยเช่นกัน”
เธอไม่คาดคิดว่าเด็ก ๆ ที่ปกติจะตะกละตะกลามที่สุดจะพูดคำที่มีน้ำใจเช่นนี้ หัวใจของไอร่าอบอุ่นขึ้น เธอโน้มตัวไปข้างหน้าคลอเดียแล้วถามด้วยรอยยิ้ม “ขอกินพายเนื้อของเจ้าหน่อยได้หรือไม่”
คลอเดียฉีกพายเนื้อชิ้นใหญ่ออกอย่างไม่เห็นแก่ตัวแล้วยื่นเข้าปากของเธอ
ไอร่ากัดเข้าไป
เชร์เป็นพ่อครัวที่เก่งมาก พายเนื้อมีกลิ่นหอมและกรอบ มันไม่เยิ้มเลย มันอร่อยจริง ๆ
คลอเดียถามว่า “แม่อยากกินอีกหรือไม่”
ไอร่าลูบศีรษะของเธอ “ไม่แล้วล่ะ เจ้ากินเถอะ”
“ได้”
หลังจากกินและดื่มจนอิ่มแล้ว คอนริกำลังจะจากไป คลอเดียโน้มตัวไปถามเขา “พ่อคะ วันนี้จะไปล่าสัตว์หรือไม่”
“อืม”
คลอเดียกระดิกหางอันนุ่มฟูของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง “ข้ากับน้อง ๆ ไปล่าสัตว์ด้วยได้หรือไม่”
คอนริประหลาดใจและถามว่า “การล่าสัตว์เป็นเรื่องยาก แน่ใจหรือว่าจะไปกับข้า”
คลอเดียพยักหน้าอย่างแรง “ค่ะ”
คอนลิน คอนมุ และคอนชัวเบียดเสียดและมองไปที่คอนริอย่างกระตือรือร้น
“ท่านพ่อ เราก็อยากไปล่าสัตว์ด้วยเช่นกัน”
คอนริคิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบตกลงทันที “เอาล่ะ ลงจากเขาไปกับข้า”
เด็ก ๆ ต่างกระโดดและโห่ร้องด้วยความยินดี
ไอร่ามีความกังวลมากขึ้น “เด็ก ๆ ยังเด็กอยู่เลย หากเจ้าพาพวกเขาไปล่าสัตว์ตอนนี้ หากได้รับบาดเจ็บจะเป็นเช่นไร”
ก่อนที่คอนริจะพูด พูด ๆ ก็ตะโกนพร้อมกัน “เราไม่กลัวเจ็บ”
คอนริยังกล่าวอีกว่า “เป็นการดีที่จะพาพวกเขาออกไปดูโลก ตอนที่ข้าอายุเท่าพวกเขา ข้าสามารถจับเหยื่อได้ตามลำพังเพื่อเลี้ยงตนเองได้แล้ว”
ไอร่ารู้ว่าเขาต้องทนทุกข์ทรมานมากมายเมื่อเขายังเด็ก เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ใจของเธอก็อ่อนลง
คอนริบีบแก้มของเธอ “ไม่ต้องกังวล ข้าจะดูอยู่ไม่ห่าง ข้ารับปากเจ้าว่าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บ”
ไอร่าพึมพำ “เจ้าพูดถูก หากพวกเขาได้รับบาดเจ็บ ข้าจะถือว่าเป็นความรับผิดชอบของเจ้า”
คอนริอุ้มเธอขึ้นมาและจูบที่มุมปากของเธอ “อืม”
นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกหมาป่าออกไปล่าสัตว์ พวกเขาทั้งสี่ตื่นเต้นมากและเดินวนเวียนอยู่กับคอนริ
คอนริพาเด็ก ๆ ลงภูเขา
ไอร่าสอนเด็กในเผ่าตามปกติ ธยาน์ติดตามเธออย่างเงียบ ๆ แล้วพูดว่า “ข้าจะส่งเจ้าไปที่นั่น”
“ได้สิ”
ธยาน์อุ้มเธอขึ้นมาและเดินอย่างมั่นคงไปยังชั้น 11
ไอร่าโอบแขนของเธอไว้รอบคอของเขาแล้วพูดเบา ๆ “เชร์บอกข้าแล้วนะ อสูรนกดุร้าย เจ้าได้รับบาดเจ็บตอนไปเก็บไข่หรือไม่”
“ไม่ ตอนที่ข้าไปเก็บไข่ ข้าบังเอิญเจออสูรร้ายตนอื่นต้องการแย่งไข่นกหนาม ตอนที่พวกเขากำลังไล่ล่ากันออกไป ข้าจึงได้โอกาสหยิบไข่เหล่านั้นออกมา”
ดวงตาของไอร่าเบิกกว้าง “เจ้าโชคดีมาก”
“ใช่ มันยากสำหรับข้าที่จะโชคดีขนาดนี้”
ไอร่ากล่าวว่า “ในอนาคต อย่าได้ไปเก็บไข่นมหนามอีก”
ธยาน์รู้สึกสับสน “ทำไม? เจ้าไม่ชอบมันหรือ”
“มันอันตรายเกินไป ข้าไม่อยากให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย”
ธยาน์กล่าวว่า “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เจ้าชอบ ข้าจะหามาให้เจ้า”
ไอร่าส่ายหน้าและมองเขาอย่างจริงจัง “มีของอร่อยอีกมากมายบนโลกนี้ แม้ว่าข้าจะไม่กินไข่ของนกหนาม แต่ก็ยังมีอาหารอร่อย ๆ อย่างอื่นอีกมาก แต่เจ้าเป็นคนเดียวที่ข้าชอบ หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ข้าจะต้องตายแน่นอน”
ธยาน์ลดดวงตาสีเข้มของเขาลงและไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่กอดเธอแน่นขึ้นอย่างเงียบ ๆ
ไอร่าพิงไหล่ของเขา “อย่าทำอะไรที่เป็นอันตรายอีก ได้หรือไม่”
เสียงของเธอนุ่มและอ่อนหวาน เผยให้เห็นถึงความน่ารักที่ธยาน์ไม่อาจปฏิเสธได้
เขาทำได้แค่เห็นด้วย “ได้”
ไอร่ายิ้มอย่างมีความสุขและจูบเขาที่คาง “ถ้าอย่างนั้น ถือว่าเราตกลงกันแล้วนะ”
ธยาน์มองดูเธออย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาสีเข้มของเขามีรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดซึ่งแม้แต่เขาเองก็ไม่ได้สังเกตเห็น
“ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าจะทำอย่างไรกับเจ้า”
