2
บทที่ 2: ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เขตเจียงฮั่นหยางห่าวไม่สามารถนำรถจักรยานไฟฟ้าเข้ามาในพื้นที่ได้ เขาจึงต้องเดินไปส่งของ เพราะเป็นเค้กวันเกิด เขาจึงต้องระมัดระวังมากขึ้น
เขามาถึงที่หน้าประตูบ้านของลูกค้าเมื่อเวลาจัดส่งเหลืออีกสองนาที
เมื่อเขากดกริ่งที่ล็อคแบบลายนิ้วมือ ประตูเปิดออกและหญิงสาวอายุประมาณสามสิบต้นๆ ที่สวมผ้ากันเปื้อนยิ้มให้เขา
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
หยางห่าวตอบกลับและกดปุ่มยืนยันการจัดส่ง
ขณะที่เขากำลังจะจากไป หญิงสาวก็ดึงเขาไว้
“พี่คะ รอสักครู่”
“ครับ?”
หยางห่าวมองไปที่เธอด้วยความสงสัย
“ในครัวมีแมลงสาบมาหลายตัว ไม่ทราบว่าพอจะช่วยจัดการให้ได้ไหม?”
“ฉันจะให้เงิน 50 หยวน”
หญิงสาวดูเหมือนจะวิตกกังวล
“อืม... ก็ได้ครับ!”
หยางห่าวตอนนี้เงินน้อย เขาเห็นว่า 50 หยวนสำคัญพอสมควร พอค่าขนมให้ลูกสาวในเย็นนี้
“ขอบคุณมากค่ะ คุณเข้ามาด้านในเลย”
หญิงสาวหยิบรองเท้าผู้ชายจากตู้รองเท้าออกมา
ขณะหยิบรองเท้า เขาก็เห็นกางเกงขาสั้นของเธอเลื่อนขึ้น เปิดเผยรูปร่างที่สะดุดตามาก
เมื่อเข้ามาในบ้าน หยางห่าวมองไปรอบๆ และเห็นภาพถ่ายของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวที่ติดอยู่บนผนัง ภาพถ่ายแต่งงานแสดงให้เห็นว่าเจ้าสาวเคยสวยงามขนาดไหน เสื้อผ้าแต่งงานที่มีคอวีเผยให้เห็นเส้นโค้งที่เย้ายวน
ชายข้างๆ เจ้าสาวดูสุภาพมาก ใส่แว่นทองคำ
“อ๊ะ? ผู้ชายคนนั้นคุ้นๆ”
หยางห่าวตกใจเมื่อรู้ว่าผู้ชายในภาพคือผู้ชายที่เขาพ่นน้ำลายใส่ในบีเอ็มเมื่อสักครู่นี้
เขารู้ชื่อของเขาคือเฉิน และเป็นผู้อำนวยการฝ่ายที่บริษัทโฆษณาที่หลี่หมานซูทำงานอยู่
หลี่หมานซูเพิ่งเริ่มทำงานและพูดถึงเขาบ่อยๆ ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจที่พวกเขาคบกัน
แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่คิดว่าหญิงสาวที่เขากำลังพูดคุยจะเป็นภรรยาของเฉิน
“พี่คะ ครัวอยู่ทางนี้ค่ะ”
เห็นหยางห่าวยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น หญิงสาวชื่อหวังเสี่ยวรุ่ยจึงออกปากบอก
“โอเคครับ”
หยางห่าวเอามือถูศีรษะและสังเกตหญิงสาว สวยแต่ไม่สวยเท่าหลี่หมานซู แต่มีรูปร่างที่ดีกว่า ท่าทางเป็นพวกที่มีเสน่ห์
เขาคิดในใจว่า “เฉินโชคดีจริงๆ”
เขาไม่ปล่อยให้ความคิดชั่วร้ายเข้ามาในใจ พยายามมุ่งมั่นทำงาน
ครัวที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ มีพื้นที่เจ็ดถึงแปดตารางเมตร มีตู้เก็บของติดผนังด้านซ้าย
การจับแมลงสาบในพื้นที่เช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย
เพื่อจับแมลงสาบ เขาต้องค้นหาต้นตอของมัน แมลงสาบชอบสถานที่มืดและชื้น ดังนั้นการตรวจสอบพื้นที่ใกล้ท่อระบายน้ำเป็นสิ่งสำคัญ
ในครัวมีเพียงอ่างล้างผักที่มีท่อระบายน้ำ ซึ่งปิดมิดชิดและแมลงสาบไม่สามารถออกมาได้
ดังนั้นพื้นที่ที่เชื่อมต่อกับภายนอกเพียงแห่งเดียวคือท่อระบายอากาศ เขาเปิดตู้เก็บของที่ด้านบนสุด พบว่าประตูกันลมหลวม มีช่องว่างระหว่างท่อระบายอากาศกับผนัง
“ช่วงนี้ทำอาหารแล้วมีควันไหมครับ?”
“ใช่ค่ะ”
“คุณรู้ได้ยังไง?”
หวังเสี่ยวรุ่ยทำตาเป็นประกายด้วยความแปลกใจ
“ประตูกันลมหลวม แมลงสาบอาจมาจากชั้นบนหรือล่าง ขอโทษที่ต้องแจ้งคุณ”
หยางห่าวอธิบายขณะทำการขันประตูกันลมให้แน่น แล้วบอกหวังเสี่ยวรุ่ยว่า “ปิดประตูให้สนิท ผมจะหามันให้”
“โอเคค่ะ”
หวังเสี่ยวรุ่ยพยักหน้าแล้วปิดประตูครัว
เมื่อทำเช่นนี้ ครัวจะกลายเป็นพื้นที่ปิดที่สามารถจัดการกับแมลงสาบได้
แต่การหาพวกมันไม่ใช่เรื่องง่าย เขาต้องใช้เวลาและความพยายามในการจับแมลงสาบได้ห้าตัว
“ตอนนี้เจอแค่ห้าตัว แต่ไม่รู้ว่ามีตัวไหนซ่อนอยู่”
“ผมรู้ว่ามียาฆ่าแมลงที่ดีตัวหนึ่ง ถ้าคุณไปซื้อมา แล้วใช้ตามที่แนะนำในคู่มือ ผลลัพธ์จะดี”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“เราเพิ่มเพื่อนในwechatไหม? ฉันจะให้เงิน”
หวังเสี่ยวรุ่ยกล่าวขอบคุณซ้ำๆ จริงๆ แล้วเธอแค่ลองเสี่ยงดู ไม่มีความคาดหวังว่าคนส่งอาหารจะสามารถแก้ไขปัญหาได้
แต่เขาทำให้เธอประหลาดใจ ไม่เพียงแค่ค้นพบสาเหตุของแมลงสาบ แต่ยังแก้ไขปัญหาการระบายควันในครัว
เธอเคยบ่นกับสามีเรื่องปัญหาการระบายควัน แต่เขาไม่สนใจ
พวกเขาเพิ่มเพื่อนในwechat และหวังเสี่ยวรุ่ยจึงขอให้เขาช่วยซื้อยาฆ่าแมลง เพราะเธอไม่รู้ว่าจะซื้อที่ไหนและกลัวจะซื้อผิด
“ได้ครับ”
หยางห่าวเห็นว่าไม่ใช่แค่เรื่องเงิน แต่ยังเป็นโอกาสดีในการทำความรู้จักหญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ!”
หวังเสี่ยวรุ่ยขอบคุณอีกครั้งและโอนเงินให้
“ผมจะไปซื้อตอนนี้เลย”
หยางห่าวไม่อิดออด เขารับเงินและออกไป
เขามีประสบการณ์ในการจัดการแมลงสาบดี เพราะทำงานในร้านอาหารมานาน จึงเคยลองใช้หลายวิธี รวมถึงยาฆ่าแมลงที่เรียกว่า "เจลฆ่าแมลงสาบ" ซึ่งได้ผลดี
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
หยางห่าวกลับมาพร้อมกล่องยาฆ่าแมลง
“ในกล่องมีคู่มือการใช้งาน ใช้ตามคู่มือได้เลยครับ”
เขาให้ยาฆ่าแมลงแก่หวังเสี่ยวรุ่ย
“ขอบคุณค่ะ มันราคาเท่าไร? ฉันจะโอนเงินให้”
หวังเสี่ยวรุ่ยเตรียมโอนเงิน
“ไม่ต้องหรอก ให้เงิน 100 หยวนก็พอแล้ว”
หยางห่าวยิ้มและบอก กล่องยาฆ่าแมลงราคา 30 หยวน เขายังมีเงินเหลือ 70 หยวน ก็เพียงพอแล้ว
แน่นอน เขายังอยากสร้างความสัมพันธ์ที่ดี
“ยังไงก็ให้คุณเถอะ ขอโทษที่รบกวนคุณ” หวังเสี่ยวรุ่ยรู้สึกผิดบ้าง
“ถ้าคุณอยากแสดงความขอบคุณ ให้ผมดื่มน้ำสักขวดก็พอ”
หลังจากทำงานหนัก หยางห่าวรู้สึกกระหายน้ำ
“ฉันลืมไปเลย ขอโทษค่ะ”
หวังเสี่ยวรุ่ยรู้สึกผิดและรีบไปหยิบขวดน้ำให้หยางห่าว
“ขอบคุณค่ะ วันนี้จริงๆ ขอบคุณมาก”
“ไม่ต้องเกรงใจ ผมก็ทำงานไม่ต่างจากนี้”
หยางห่าวยิ้ม หญิงสาวนี้สุภาพจริงๆ ตั้งแต่เริ่มต้นคำว่า "ขอบคุณ" ไม่เคยหยุด
“เค้กนี้ซื้อให้เด็กเหรอครับ?”
หยางห่าวดื่มน้ำแล้วชี้ไปที่เค้กที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ใช่ค่ะ วันนี้วันเกิดครบ 8 ปีของลูกสาวฉัน”
“8 ปีแล้ว ปีหนึ่งแล้ว”
“ใช่ค่ะ เดือนกันยายนจะขึ้นปีที่สองแล้ว”
พูดถึงลูกสาว หวังเสี่ยวรุ่ยมีแววตาที่อบอุ่น
หยางห่าวดื่มน้ำคิดจะไปต่อ แต่เมื่อคิดถึงหน้าของเฉินที่เขาเจอที่หน้าสำนักงานทะเบียน เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “เห็นภาพแต่งงานที่ผนัง ทำให้รู้สึกว่าผู้ชายของคุณคุ้นๆ ครับ เขาชื่อเฉินหรือเปล่า?”
“ใช่ค่ะ คุณรู้จักเขาหรือเปล่าคะ?”
หวังเสี่ยวรุ่ยตกใจเมื่อรู้ว่าหยางห่าวรู้จักสามีของเธอ
“ไม่รู้จักครับ แค่เคยเจอในบันไดตอนที่ไปส่งของที่บริษัทโฆษณา”
“อ๊ะ โทรศัพท์ลูกค้าผมโทรมา ขอโทษครับ”
หยางห่าวเจตนาไม่พูดต่อและทำเป็นรับโทรศัพท์ แล้วเดินไปที่ลิฟต์
(จบบทนี้)
