บทที่ 65 ความไว้วางใจของ ต้าหยา(ฟรี)

บทที่ 65 ความไว้วางใจของ ต้าหยา(ฟรี)

"ต้าหยา?"

ต้าหยาหันหลังจะวิ่งหนี เซี่ยชิงหยารีบเดินตามไปหลายก้าว ไล่ตามไป

"ต้าหยา รอแม่ก่อน"

ไล่ตามทัน เซี่ยชิงหยาก็ไม่ได้ถามว่าทำไมต้าหยาถึงอยู่ที่นี่ เด็กๆ ก็มีความลับของตัวเอง ไม่ได้ไปทำเรื่องเสียหายอะไร พ่อแม่ก็ทำเป็นมองไม่เห็นบ้างก็พอ

นางพูดเสียงอ่อนโยน "แม่รู้ว่าลูกเป็นเด็กดี รู้ความ แม่จะบอกลูกสักหน่อย อย่าไปริมทะเลนะ ที่นั่นคลื่นใหญ่ อันตราย อย่าไปที่ที่คนน้อยด้วย ฟ้ามืดก็รีบกลับบ้าน ถ้ามีคนรังแกก็วิ่งหนี ถ้าหนีไม่ได้ก็ตะโกนดังๆ"

ต้าหยายังคงหน้าตาเฉยเมย แต่ดวงตาหลุบลง ปิดบังอารมณ์ความรู้สึก

"รู้แล้ว"

"ได้ งั้นแม่กลับบ้านก่อนนะ"

เซี่ยชิงหยารู้ว่าต้าหยาต้องมีธุระอะไรแน่ๆ เลยไม่ได้เร่งให้เด็กน้อยกลับบ้าน

มีเงินอยู่ในอก ต้องรีบเอาไปซ่อนที่บ้านให้ได้ ไม่งั้นก็รู้สึกไม่สบายใจ

กลับถึงบ้าน เซี่ยชิงหยาก็เอาเงิน 10 ตำลึงไปซ่อนในช่องใต้แคร่นอน พร้อมกับธนบัตรที่จี้เฉียนคุนให้ ซ่อนให้มิดชิด

"ข้าจะไปจับอาหารทะเล คืนนี้เราจะกินผัดสามรส เจ้าอยู่บ้านดูแลเด็กๆ นะ โดยเฉพาะต้าหยา ถ้านานๆ ไม่กลับมา ก็ต้องออกไปตาม"

จี้เฉียนคุนพยักหน้า "วางใจเถอะ ข้ารู้แล้ว"

ชายคนนี้ทำอะไรน่าเชื่อถือ ไม่มีทางผิดพลาดแน่ เซี่ยชิงหยาจึงสบายใจไปที่ชายหาด

นางมองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นต้าหยา

ก็นะ ถ้าเด็กคนนี้มา เห็นตัวเองก็คงจะหนีเร็วกว่ากระต่าย หาไม่เจอแน่ๆ

เซี่ยชิงหยาเลยไม่หาต้าหยาแล้ว แต่เลือกที่เงียบๆ สักที่ เอามือจุ่มลงน้ำ

ยังไงวังมังกรของนางพอเปิดขึ้นมา ไม่ว่าที่ไหนเวลาไหนก็จับอาหารทะเลได้

เปิดวังมังกร!

ใช้ความปรารถนาดี 5 คะแนน!

ถ้าไม่ได้เลือกเป็นพิเศษ ระบบจะใช้ 5 คะแนนเป็นค่าเริ่มต้น

ซ่าๆๆๆ! ซ่าๆๆๆ!

พอวังมังกรเปิด อาหารทะเลจำนวนมากก็ถูกดึงดูดเข้ามา

เซี่ยชิงหยาไม่โลภ จับอาหารทะเลมาพอกินสักสองสามมื้อ ก็เลิกงานกลับบ้าน

พอถึงตอนกลางคืน ต้าหยาก็กลับมา

นางคุยกับจี้เฉียนคุนสองสามประโยค แล้วก็เข้าครัว

"แม่" ต้าหยาอุ้มโถดินเผาเก่าๆ มาให้เซี่ยชิงหยาเหมือนของล้ำค่า

"แม่ต้องการเงิน ต้าหยาก็เอาเงินมาให้แม่ยืม"

เซี่ยชิงหยารีบรับโถมา มีเสียงดังกรุ๋งกริ๋ง น่าแปลกใจที่ช่วงนี้ต้าหยาออกไปข้างนอกบ่อย ที่แท้ก็ไปหาเงินนี่เอง โถหนักมาก ไม่รู้ว่าต้าหยาแอบเก็บมานานแค่ไหนแล้ว

นานๆ ทีต้าหยาจะแสดงความรู้สึกดีๆ กับตัวเอง เซี่ยชิงหยาก็รีบชม "ขอบใจต้าหยานะ"

"แต่แม่ ถ้าแม่เอาเงินนี้ไปให้ยายหยวนอีก ไปช่วยคนอื่น ต้าหยาจะไม่ยอมรับแม่อีกแล้ว!"

ต้าหยากัดฟันแน่น ปากเบะ ดวงตาสีดำจริงจังมาก จ้องเซี่ยชิงหยาตรงๆ

นี่เป็นความไว้วางใจครั้งสุดท้ายแล้ว เซี่ยชิงหยาจะทำให้ผิดหวังได้อย่างไร

เอ้อร์หยาอายุน้อย แม้ต้าหยาจะดูเย็นชา แต่ก็คงปกป้องน้องสาวมาหลายครั้งแล้ว

เทียบกับเอ้อร์หยา ต้าหยาคงได้รับบาดแผลมากกว่าเยอะ ปมในใจจึงแก้ยากเป็นพิเศษ

"ได้ แม่สัญญากับลูก แม่จะไม่เอาเงินที่ต้าหยาอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบไปให้บ้านยายหยวน หรือไปช่วยคนอื่น ต้าหยาวางใจได้"

ดวงตาของต้าหยาแดงๆ เงยหน้าขึ้นมาเป็นครั้งแรก พูดว่า "แม่"

"หืม?"

"ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ"

นางอยากจะบอกว่า ขอแม่อย่าทำให้ความไว้ใจของนางผิดหวังอีกเลย

นี่เป็นเงินที่นางเก็บมานานมากกว่าจะได้ ไม่ยอมใช้แม้แต่แดงเดียว

ต้าหยารู้ว่า แม่เปลี่ยนไปมากช่วงนี้ รักพ่อ รักนางกับน้องสาว และอยากทำเพื่อครอบครัว นางจึงจะลองอีกครั้งสุดท้าย เพราะต้าหยาก็อยากจะออดอ้อนกับแม่เหมือนเอ้อร์หยา

การเย็นชาตลอดเวลา นางก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน

ต้าหยาวิ่งไป ไปช่วยจี้เฉียนคุนจัดการอาหารทะเล

เด็กอยากสนิทกับตัวเอง ก็ไม่ควรบังคับมากเกินไป

เซี่ยชิงหยาหั่นขนมเปี๊ยะ ใส่น้ำในกระทะ เติมน้ำมัน ต้มขนมเปี๊ยะให้นุ่ม

ปรุงน้ำซอส ใส่น้ำเปล่า ผัดต้นหอม ขิง เห็ดหอม ราก ผัดไส้กรอกรมควัน สุดท้ายใส่ขนมเปี๊ยะที่ต้มนุ่มแล้ว

"ปอกกุ้งเสร็จแล้ว"

อีกกระทะหนึ่งก็ตั้งไฟ จี้เฉียนคุนนำกุ้งที่ต้มสุกปอกเปลือกแล้วมาให้

เซี่ยชิงหยาหยิบกุ้งมาโรย ผัดสองสามที โรยผักสีเขียวสด ผัดให้ทั่ว แล้วก็ยกลง

ขนมเปี๊ยะกินแล้วเหนียวนุ่ม กุ้งเพิ่งจับขึ้นมา เนื้อนุ่มมาก นุ่มๆ หนึบๆ หอมอร่อยไม่เลี่ยน

ส่วนอาหารทะเลอื่นๆ ก็ทำหมด ทุกคนในครอบครัวกินจนอิ่มแปล้ ท้องกลมโตแล้วก็เข้านอน

รุ่งเช้าวันถัดมา มีแขกไม่ได้รับเชิญมา

โจวหมิ่นถือตะกร้ามันฝรั่งมา ใบหน้าที่ถูกลมทะเลกัดจนแห้งกร้านฝืนยิ้ม

"พี่สะใภ้ มันฝรั่งตะกร้านี้เอาไว้เถอะ ข้าไม่มีอะไรดีๆ โปรดอย่าดูถูก ถือว่าเป็นการขอโทษ ที่ผ่านมาข้าเข้าใจผิดว่าบ้านพี่เฉียนคุนมีภรรยาใจร้าย ถึงได้พูดเล่นแบบนั้น ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว"

เซี่ยชิงหยาไม่รับ และไม่ได้เชิญเข้าบ้าน

นางยืนที่ประตู มองมันฝรั่ง แล้วมองโจวหมิ่น

"น้องสาว มันฝรั่งนี่เจ้าเอากลับไปกินเองเถอะ อีกอย่าง ข้าต้องบอกว่า ไม่ว่าบ้านจี้เฉียนคุนจะมีภรรยาดีหรือร้าย เขาก็เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว เจ้าไม่ควรพูดเล่นแบบนั้น"

พูดเท่านี้ก็พอ

โจวหมิ่นได้ยินแบบนั้น ขมวดคิ้ว ครุ่นคิด

เซี่ยชิงหยาก็ไม่หวังว่านางจะเข้าใจทันที เพราะในชนบทนี้ คนที่พูดล้อเล่นกับผู้ชายหรือผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมีเยอะ ตอนที่นางอยู่ชนบทก็ได้ยินบ่อย ที่พูดยังหยาบคายกว่านี้อีก

นานๆ ไปทุกคนก็ไม่ถือสา คิดว่าแค่พูดเล่น

ผ่านไปครู่ใหญ่ โจวหมิ่นถึงพยักหน้า

"พี่สะใภ้ ข้าจำคำพูดของพี่ไว้แล้ว พี่วางใจได้ ต่อไปข้าจะไม่ตามติดพี่เฉียนคุนแน่นอน และจะไม่พูดอะไรแบบนั้นกับพี่เฉียนคุนอีก ให้พี่สะใภ้ต้องโกรธ มันฝรั่งข้าจะเอากลับไป"

โจวหมิ่นจู่ๆ ก็มองไปด้านหลังเซี่ยชิงหยา แล้ววางตะกร้าลง หันหลังวิ่งไป เซี่ยชิงหยาไล่ไม่ทัน ก็ต้องรับไว้ ไม่รู้ว่าน้องสาวคนนี้จะเข้าใจจริงๆ หรือเปล่า

"ไปทำงานเถอะ เรื่องที่บ้านก็แก้ไขเกือบหมดแล้ว ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร"

เซี่ยชิงหยายกตะกร้าไม้ไผ่ขึ้นเข้าบ้าน "พอดีเลย น้องโจวเอามันฝรั่งมาให้ เดี๋ยวข้าจะย่างให้เด็กๆ กิน แล้วก็ทำมันฝรั่งผัดกับต้นกระเทียมและเนื้อ ต้องหอมแน่ๆ"

ทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว กินกันหมดแล้ว ก็รอกินมื้อเที่ยง

จี้เฉียนคุนพยักหน้า "ถ้ามีอะไรก็มาหาที่สนามทรายนะ"

"รู้แล้ว ไม่มีอะไรหรอก สบายใจเถอะ"

เซี่ยชิงหยาไม่หันหลัง ปอกเปลือกมันฝรั่งต่อไป แล้วได้ยินจี้เฉียนคุนพูดว่า "ตกเย็นข้าจะกลับมา"