บทที่ 25 เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ปวดหัว

"คูซมา? นั่นใช่ชื่อของเจ้าหน้าที่ตำรวจคนก่อนใช่ไหมครับ?" เหรินเอินถามอย่างระมัดระวัง

แฮมิลตันพยักหน้า ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ "ใช่ เขาเป็นคนที่ไร้ความสามารถ ทิ้งปัญหามากมายไว้ให้ฉัน แถมยังทำให้อาชญากรรมในเมืองซานจินเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว"

เหรินเอินพยักหน้าเข้าใจ "แล้วท่านต้องการให้ผมช่วยอะไรหรือครับ?"

แฮมิลตันยิ้ม "เจ้าฉลาดนี่ เหรินเอิน ฉันต้องการให้เจ้าเข้าร่วมหน่วยยามรักษาการณ์ เจ้ามีพรสวรรค์และความกล้าหาญ เป็นคนที่ฉันต้องการพอดี"

เหรินเอินลังเลเล็กน้อย "แต่ผมยังเป็นเด็ก และกำลังฝึกเป็นช่างตีเหล็กอยู่..."

"ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น" แฮมิลตันโบกมือ "ฉันจะจัดการเรื่องนั้นให้ เจ้าสามารถทำงานเป็นยามรักษาการณ์ไปพร้อมๆ กับเรียนรู้วิชาช่างตีเหล็กได้ ฉันจะให้เงินเดือนที่ดีแก่เจ้าด้วย"

เหรินเอินคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า "ตกลงครับ ผมจะลองดู"

"ดีมาก!" แฮมิลตันยิ้มกว้าง "เจ้าจะไม่ผิดหวังแน่นอน เอาล่ะ มาคุยเรื่องเงินรางวัลของเจ้ากันดีกว่า"

เหรินเอินเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาเป็นประกาย

แฮมิลตันหัวเราะ "อย่ากังวลไป เจ้าจะได้รับเงินรางวัลเต็มจำนวนแน่นอน แต่ฉันมีข้อเสนอให้เจ้า แทนที่จะรับเงินรางวัลทั้งหมดตอนนี้ เจ้าอยากจะแลกมันเป็นอุปกรณ์และอาวุธที่มีคุณภาพไหม? มันจะช่วยให้เจ้าปฏิบัติหน้าที่ได้ดีขึ้น"

เหรินเอินคิดครู่หนึ่ง "ผมขอดูอุปกรณ์ก่อนได้ไหมครับ?"

"แน่นอน" แฮมิลตันลุกขึ้น "ตามฉันมา"

เขาพาเหรินเอินไปยังห้องเก็บอาวุธ ที่นั่นมีอาวุธและเกราะหลากหลายชนิดวางอยู่

"เลือกสิ่งที่เจ้าต้องการได้เลย" แฮมิลตันพูด "แต่อย่าลืมว่าเจ้าต้องสามารถใช้มันได้จริงด้วย"

เหรินเอินมองไปรอบๆ ก่อนจะเลือกดาบสั้นคุณภาพดี เกราะหนังเบา และหน้าไม้ขนาดกะทัดรัด

"เลือกดีแล้ว" แฮมิลตันพยักหน้าอย่างพอใจ "อุปกรณ์เหล่านี้เหมาะกับเจ้าพอดี"

เหรินเอินยิ้ม "ขอบคุณครับ ท่านแฮมิลตัน"

"ไม่เป็นไร เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของหน่วยยามรักษาการณ์แล้ว" แฮมิลตันตบไหล่เหรินเอิน "พรุ่งนี้มารายงานตัวที่นี่ตอนเช้า เราจะเริ่มฝึกเจ้า"

เหรินเอินพยักหน้า "ครับ ผมจะมาแต่เช้า"

เมื่อเหรินเอินกลับถึงบ้าน เขาพบว่าแอนนายังอยู่ที่นั่น กำลังช่วยแม่ของเขาทำงานบ้าน

"เหรินเอิน กลับมาแล้วเหรอ?" แม่ของเขาถาม "ไปไหนมา?"

"ผมไปหาท่านแฮมิลตันมาครับ" เหรินเอินตอบ "เขาชวนผมเข้าร่วมหน่วยยามรักษาการณ์"

แม่ของเขาตกใจ "อะไรนะ? แต่ลูกยังเด็กอยู่นะ!"

"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่" เหรินเอินยิ้ม "ผมจะระวังตัว แล้วก็ยังเรียนรู้วิชาช่างตีเหล็กไปด้วย"

แม่ของเขาดูกังวล แต่ก็พยักหน้า "ถ้าลูกคิดว่าทำได้ก็ตามใจ แต่ต้องระวังตัวให้ดีนะ"

"ครับ ผมสัญญา" เหรินเอินพูด ก่อนจะหันไปหาแอนนา "แอนนา เธอเป็นยังไงบ้าง?"

แอนนายิ้มเล็กน้อย "ฉันสบายดี ขอบคุณนะ เหรินเอิน"

เหรินเอินพยักหน้า "ดีแล้ว ถ้าเธอต้องการอะไร บอกฉันได้เลยนะ"

คืนนั้น เหรินเอินนอนไม่หลับ เขาคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดและอนาคตที่รออยู่ข้างหน้า

"เราจะต้องแข็งแกร่งขึ้น" เขาพูดกับตัวเอง "เพื่อปกป้องคนที่เรารัก และทำให้โลกนี้ดีขึ้น"

ด้วยความคิดนั้น เหรินเอินหลับตาลง พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความท้าทายใหม่ๆ ที่รออยู่

(จบบทที่ 25)