บทที่ 24 ความประหลาดใจของซือหัว

บทที่ 24 ความประหลาดใจของซือหัว

ภายนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีเทาก็ยังคงมีฝนตกลงมาปรอยๆ ทำให้มองเห็นทางด้านนอกจากหน้าต่างได้ไม่ชัดเจน

ก๊อก! ก๊อก!

"นายท่าน เกิดเรื่องแล้วขอรับ"

เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอกเหมือนฟ้าผ่า ทำให้บรรยากาศที่ครึกครื้นในห้องหายไปในพริบตา หยางจงเซียนถือแก้วสุราไว้ในมือ ยกขึ้นมาถึงริมฝีปากแล้ว แต่ก็ลังเล ไม่แน่ใจว่าจะดื่มหรือไม่ หรืออาจจะกำลังตัดสินใจว่าจะวางลงดีหรือไม่

"เจ้าสำนักเหวิน ท่านอยากกินอะไรก็บอกคนรับใช้ได้เลย ข้าเลี้ยงเอง เล่อเล่อ เจ้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าสำนักเหวิน ดื่มสุราด้วยกันสักสองสามจอก ข้ามีธุระต้องไปก่อน"

หยางจงเซียนวางแก้วสุราลง สุราที่เขาหลงใหลเมื่อครู่หกออกมา แต่เขาก็ไม่รู้สึกเสียดาย ลุกขึ้นยืนแล้วออกจากห้องไปทันที

หยางเล่อเล่อพยักหน้า หลังจากส่งบิดาออกไปแล้ว ก็มีสีหน้าสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้า เมื่อกลับเข้ามาในห้อง เขาก็ยกแก้วขึ้นมาเพื่อดื่มกับเหวินผิง แต่จิตใจกลับล่องลอยไปที่อื่น สุราหกใส่โต๊ะโดยไม่รู้ตัว

ผู้ฝึกตนขั้นที่ 5 ที่ซื่อบื้อถึงขนาดนี้ เหมือนคนเป็นผักที่ไร้ความรู้สึก ช่างหายากจริงๆ

"เล่อเล่อ มีอะไรรึ?"

เหวินผิงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

หยางเล่อเล่อได้สติกลับมาจากภวังค์เพราะคำถามของเหวินผิง เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ยืดยาดมาก พูดทีละคำ แต่คำสุดท้ายกลับพูดเร็วขึ้น

"ข้าไม่เคยเห็นท่านพ่อเป็นแบบนี้มาก่อน หรือว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น?"

"ถ้าไม่สบายใจ เจ้าก็กลับไปดูสิ"

"แต่ว่า..."

เหวินผิงขัดจังหวะ "ฟ้าก็มืดแล้ว ข้าก็ต้องไปแล้วเหมือนกัน"

"ได้ งั้นข้าไปส่งท่าน"

หยางเล่อเล่อรีบวางแก้วสุราลง เดินไปหยิบขวดหยกอีกใบจากชั้นวางของ รูปร่างเหมือนกับขวดหยกที่หยางจงเซียนหยิบออกมาเมื่อครู่ จากนั้นก็เดินไปหาเหวินผิงแล้วยื่นขวดหยกให้ด้วยสองมือ เหวินผิงไม่ได้รับ แต่หยุนเลี่ยวกลับรับไปแทน

"ในเมื่อเป็นความหวังดีของท่านประมุขหยาง ข้าก็ขอรับไว้ ขวดสุรานี้ ถือเป็นการไถ่โทษก็แล้วกัน"

เหวินผิงมองหยุนเลี่ยวถือสุราออกจากห้องไป ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ เจ้าหมอนี่ ทั้งกิน ทั้งเอากลับไป ไม่นึกเกรงใจโดยแท้ จากนั้น เขาก็เดินตามออกจากห้อง กระทั่งเดินไปตามทางเดินลงบันไดไปยังประตูภัตตาคารไป่เฟิ่ง

ในเวลานั้น ซือหัวและหญิงสาวอีกสามคนก็เดินออกมาจากห้อง ขณะที่เดินมาถึงหัวมุมบันได พวกนางก็มองไปยังเหวินผิงและหยุนเลี่ยวที่เพิ่งลงมาถึงชั้นล่าง

หญิงสาวที่ชื่อเย่หรี่ตาลง มองหยุนเลี่ยวอย่างตั้งใจ แล้วก็มองเหวินผิงที่เดินตามหลังมา

"เอ๋ ซือหัว พวกเขาไม่ใช่เพื่อนเจ้าหรอกหรือ?"

ซือหัวรีบชะโงกหน้าลงไปมอง พบเหวินผิงและหยุนเลี่ยวอยู่ในฝูงชน นางพึมพำกับตัวเองว่า "พวกเขายังไม่ไปอีกเหรอ"

ตอนแรกนางคิดว่าเหวินผิงและหยุนเลี่ยวกลับไปแล้ว เพราะทั้งสองนั่งอยู่ตรงนั้นแต่ไม่ยอมแตะตะเกียบ พอออกไปก็หายไปนานเป็นชั่วยาม ใครจะเข้าห้องน้ำนานเป็นชั่วยาม แม้จะตกลงไปในบ่อส้วม ชั่วยามหนึ่งก็น่าจะปีนขึ้นมาได้แล้ว

จริงๆ แล้วถ้าไปก็ดี นางไม่ได้คิดจะตามกลับมา ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงนี้ก็อึดอัด เพราะคนอื่นๆ ล้วนเป็นคนของสำนักเกาซาน

เสี่ยวเย่นึกอะไรขึ้นได้ จึงพูดด้วยความประหลาดใจ "ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะรอเจ้าอยู่ข้างล่างหรอกนะ?"

"หา?"

เมื่อซือหัวได้ยินเช่นนั้น ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

ขณะที่เดินลงบันได ความรู้สึกแปลกๆ ก็ผุดขึ้นมาในใจ

ถ้าเป็นตอนกลางวัน เหวินผิงรอได้ก็รอไป เพราะนางก็ช่วยเหลือเรื่องการเลื่อนระดับของสมาคมร้อยสำนักอย่างเต็มที่ ทั้งสองคนไม่ได้สนิทกันมากนัก การทำถึงขนาดนี้ก็ถือว่าเต็มที่แล้ว

อีกอย่าง เขาก็เคยให้นางรอเหมือนกัน

แต่ตอนนี้ต่างออกไป เหวินผิงยืนรออยู่หน้าภัตตาคารไป่เฟิ่งที่เต็มไปด้วยกลิ่นอาหาร มองเห็นแต่กินไม่ได้ ทำให้นางรู้สึกผิดอยู่บ้าง

นางกำลังจะเรียกทั้งสองคนที่กำลังเดินออกไป แต่เหวินผิงและหยุนเลี่ยวก็ออกจากภัตตาคารไป่เฟิ่งไปแล้ว

"ช่างเถอะ ไปก็ไป ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ข้าช่วยเขาครั้งนี้แล้วกัน" ซือหัวพึมพำกับตัวเอง

หญิงสาวทั้งสี่เดินลงมาชั้นล่าง ถูกฝูงชนเบียดเสียดจนมาถึงหน้าประตูภัตตาคารไป่เฟิ่ง แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า

สายฝนโปรยปรายทำให้เมืองชางอู๋มีบรรยากาศที่แปลกตา ในสายฝน แม้สิ่งที่เคยเห็นในวันปกติจะมองไม่เห็น แต่กลับให้ความรู้สึกสวยงามลึกลับ ควันสีเขียวลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ ยิ่งเพิ่มความพิเศษแปลกประหลาด

ทันใดนั้น เสี่ยวเย่ก็ร้องขึ้นมา "ซือหัว เพื่อนของเจ้าขึ้นรถม้าแล้ว เรียกให้พวกเขาไปส่งเราด้วยสิ"

"เฮ้!"

"หยุดก่อน!"

หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งไปข้างหน้าสองก้าว พยายามจะเรียกรถม้าที่เหวินผิงนั่ง แต่ก็ถูกน้ำขังบนพื้นขวางไว้

"ไม่ต้องเรียกหรอก ต่อให้พวกเจ้าเป็นศิษย์สำนักเกาซาน ต่อให้สวยแค่ไหน ก็ขึ้นรถม้าคันนั้นไม่ได้หรอก"

ทันใดนั้น มีคนพูดเยาะเย้ยขึ้นมาข้างๆ แล้วพูดกับหญิงสาวทั้งสี่

เสี่ยวเย่หันกลับไปทันที

"หมายความว่าอะไร?"

หนึ่ง คือถามว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น

สอง คือถามว่าทำไมเขาถึงกล้าพูดกับพวกนางแบบนั้น

"ชิ พวกเจ้าเป็นศิษย์สำนักเกาซาน คงไม่รู้หรอกว่ารถม้าคันนั้นเป็นของเฉพาะคุณชายตระกูลหยาง หยางเล่อเล่อน่ะเป็นอัจฉริยะที่ฝึกกายาถึงขั้นที่ 5 ตั้งแต่อายุ 15 ปี แม้แต่ผู้อาวุโสของสำนักเกาซานมาขอรับเป็นศิษย์ก็ยังปฏิเสธ แล้วพวกเจ้าสามคนจะไปเทียบอะไรได้"

"ใครจะไปเชื่อเจ้า เมื่อกี้ก็เห็นศิษย์สำนักอมตะขึ้นไป"

เสี่ยวเย่จ้องมองคนที่อยู่ข้างๆ อย่างไม่พอใจ แล้วขยับไปด้านข้าง เป็นการแสดงออกว่าเขาทำให้รำคาญ

ชายคนนั้นเหลือบมองช่องว่างที่เกิดขึ้นข้างๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "เจ้าช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ หยางเล่อเล่อตอนนี้เป็นคนของสำนักอมตะ ส่วนคนที่ขึ้นรถม้าไปเมื่อกี้คือคุณชายทั้งสองของสำนักอมตะ"

"หลอกใครกัน"

"จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของเจ้า"

ซือหัวจ้องมองรถม้าที่ค่อยๆ หายไปในสายฝนด้วยสายตาเลื่อนลอย ใบหน้าของนางมีสีหน้าแปลกๆ

จากนั้นนางก็นึกถึงคำพูดของเหวินผิงในวันนั้น "ข้าเพิ่งรับผู้ฝึกกายาขั้นที่ 13 มาเป็นผู้อาวุโส แถมยังรับศิษย์อีกคน อายุไม่มาก แค่ 15 ปี แต่ก็พอมีฝีมือถึงขั้นที่ 5 แล้ว"

คำพูดของเหวินผิงในวันนั้น ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องตลก

แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินคนข้างๆ พูดเช่นนี้ แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดอาจไม่เป็นความจริงทั้งหมด แต่ก็มีความเป็นไปได้ครึ่งต่อครึ่ง

หรือว่าสำนักอมตะจะเปลี่ยนไปจริงๆ?

ในตอนนั้น ก็มีคนพูดเสริมคำพูดของเสี่ยวเย่ "เอาเถอะ สาวน้อย เจ้าไม่ต้องไม่เชื่อเขาหรอก คุณชายทั้งสองของสำนักอมตะ วันนี้ได้เข้าไปในห้องเทียน* ชั้นสาม ที่นั่นไม่ใช่ใครก็เข้าไปได้ง่ายๆ นะ"

( *天 (Tiān): แปลว่า สวรรค์ ในที่นี้หมายถึงห้องที่ดีที่สุด)

คำพูดนี้ทำให้ซือหัวตกใจ

ถ้าคำพูดของคนก่อนหน้ายังไม่ทำให้นางเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับเหวินผิง คำพูดของคนนี้ก็ทำให้นางเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับเหวินผิงไปโดยสิ้นเชิง

ห้องเทียนชั้นสาม!

ห้องที่ประมุขตระกูลหยางจัดให้ตัวเองในภัตตาคารไป่เฟิ่ง

ปกติแล้ว นอกจากเจ้าเมือง ประมุขและผู้อาวุโสทั้งห้าของสำนักเกาซานที่ได้รับเชิญให้เข้าไปได้แล้ว ก็ไม่เคยมีใครได้รับเชิญให้เข้าไปในห้องนั้น

เพราะมันพิเศษมาก จึงทำให้คนทั้งเมืองชางอู๋จดจำได้!

หรือว่าสำนักอมตะในตอนนี้จะแตกต่างไปจริงๆ ถึงขนาดที่ประมุขตระกูลหยางต้องให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น?

(จบตอน)