บทที่ 19 อาบน้ำเย็นให้พวกแก

บทที่ 19 อาบน้ำเย็นให้พวกแก

ในที่สุด เฉินเจิ้งหาวก็รู้สึกกลัว

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นโทรหา 120 (เบอร์ 120 ที่จีน คือเบอร์เรียกรถพยาบาล)

แต่เขาโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด เฉินเจิ้งหาวโทรอยู่นานสองนาทีกว่า มันก็ยังไม่ติดอยู่ดี

ใจของเฉินเจิ้งหาวเย็นยะเยือก ตอนนี้ข้างนอกหนาวมาก แม้แต่โรงพยาบาลก็หยุดให้บริการ

ต่อให้มีโรงพยาบาลที่ยังเปิดให้บริการ แต่ข้างนอกหิมะตกหนัก เมืองถูกปิด ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะส่งรถพยาบาลมารับคน

เฉินเจิ้งหาวก็เป็นคนโหดเหี้ยมคนหนึ่ง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจผ่าตัดด้วยตัวเอง

อย่างน้อย เขาก็ต้องเอาลูกดอกหน้าไม้ออกก่อน

หลังจากกลับถึงบ้านอย่างยากลำบาก เขาก็หยิบมีด ตะเกียงแอลกอฮอล์ ผ้าก๊อซ และยาห้ามเลือดออกมาจากลิ้นชัก

เขาเป็นคนที่ชอบทะเลาะวิวาทกับคนอื่น ดังนั้น ที่บ้านจึงมียาพวกนี้

เฉินเจิ้งหาวใช้มีดกรีดกางเกง พอเห็นแผล เขาก็หน้าซีดเผือด

ในอุณหภูมิต่ำสุดขีด แผลที่ขาของเขาแข็งตัวแล้ว

แม้ว่าจะหยุดเลือดได้ชั่วคราว

แต่รอบๆ แผลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง ขาของเขาเริ่มไม่มีความรู้สึกแล้ว

เฉินเจิ้งหาวสิ้นหวัง เขารู้ว่าในตอนนี้ เขาต้องช่วยเหลือตัวเองเท่านั้น

โชคดีที่เขาเป็นอันธพาล หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มผ่าตัดตัวเอง

เนื่องจากขาถูกแช่แข็ง ความเจ็บปวดก็ชาไปบ้าง

ดังนั้น แม้ว่าจะไม่มียาชา เขาก็ผ่าตัดสำเร็จ

แต่กระบวนการนี้ เจ็บปวดมาก จนเกือบจะเป็นลม

ส่วนขาข้างนั้น แน่นอนว่าพิการไปแล้ว

เฉินเจิ้งหาวนอนอยู่บนโซฟา หายใจหอบแรง ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อจางอี้ที่ยิงหน้าไม้ใส่เขา!

"จางอี้ ไอ้เด็กเวร ข้าจะฆ่าแก ข้าจะเชือดแกแน่!"

ดวงตาของเฉินเจิ้งหาวเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

เขาไม่ได้ล้อเล่น แต่ตั้งใจจะฆ่าจางอี้จริงๆ!

ไม่งั้น ต่อไปนี้เขาจะอยู่ในเมืองเทียนไห่ได้ยังไง?

เฉินเจิ้งหาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เนื่องจากถูกจางอี้บล็อก เขาจึงได้แต่แท็กจางอี้ในกลุ่มเจ้าของบ้าน

"จางอี้ ไอ้ลูกเต่า มึงรอกู ข้า เฉินเจิ้งหาว จะไม่ปล่อยแกไว้แน่!"

จริงๆ แล้ว เจ้าของบ้านคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่พอรู้ว่าจางอี้หาเรื่องเฉินเจิ้งหาว ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเขา

เฉินเจิ้งหาวเป็นอันธพาลตัวจริง และลงมือโหดมาก!

แต่ถ้าทุกคนรู้ว่าจางอี้ยิงหน้าไม้ใส่เขา แถมยังทำให้ขาของเขาพิการ พวกเขาคงจะกลัวจนพูดไม่ออก

อย่างไรก็ตาม มีบางคนที่ดีใจมาก

อย่างเช่น ป้าหลินที่เคยถูกจางอี้ด่า เธอก็พูดอย่างดีใจ "หมากัดกันเอง ดีที่สุด ฮึ่ม พวกมันไม่ใช่คนดี!"

"ดีที่สุดคือให้เฉินเจิ้งหาว ไอ้อันธพาลนั่น ฆ่าจางอี้ไปซะ ไอ้สารเลวนั่น มันบังอาจด่าฉัน!"

ส่วนดอกบัวขาวฟางหวี่ฉิง เธอก็เห็นข้อความในกลุ่มเช่นกัน

เธอยิ้มเยาะ อยากเห็นเฉินเจิ้งหาวสั่งสอนจางอี้

ใครให้จางอี้เย็นชาต่อเธอขนาดนั้น แม้แต่เทพธิดาอย่างเธอขออาหาร เขาก็ยังไม่ยอมให้?

แต่ไม่มีใครในกลุ่มกล้าพูดอะไร กลัวว่าจะโดนเรื่องนี้ลามไปถึง

จางอี้เห็นข้อความนี้ เขาก็หัวเราะออกมา

ตราบใดที่เขาไม่ออกจากเซฟเฮาส์ ต่อให้เฉินเจิ้งหาวมาเป็นร้อยคน เขาก็ไม่กลัว!

จางอี้ส่งข้อความเสียงไป

"แกเป็นตัวอะไร? รู้จักแต่เห่าหอน! กล้าหาเรื่องฉันอีกที ฉันจะทำให้ขาอีกข้างของแกพิการ!"

เจ้าของบ้านในกลุ่ม ได้ยินข้อความเสียงนี้ ต่างก็ตกใจ

พวกเขาไม่คิดว่าจางอี้จะกล้าต่อกรกับเฉินเจิ้งหาว!

แถมดูเหมือนว่า เขายังทำให้ขาของเฉินเจิ้งหาวพิการไปข้างหนึ่งด้วย!

เฉินเจิ้งหาวกำโทรศัพท์มือถือแน่น เกือบจะบีบจนพัง

"ไอ้สารเลวจางอี้ แกรอก่อนเถอะ ข้าจะเชือดแกให้แม่งตายอย่างทรมาน!"

จางอี้ก็ไม่ยอม "ไอ้เวร ถ้ากล้ามากแกก็มาสิ! ดูสิว่าใครจะตายก่อน!"

ต้องยอมรับว่า หลังจากวันโลกาวินาศมาถึง จางอี้ก็ปล่อยวางมากจริงๆ

เขาไม่ต้องกังวลเรื่องศีลธรรมและจริยธรรมอีกต่อไป ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องให้เกียรติใคร ก็แค่ทำตามใจตัวเอง

ส่วนเฉินเจิ้งหาว โกรธจนแทบบ้า

หลังจากกลับเข้าไปในบ้าน เขาก็ค่อยๆ รู้สึกตัว เพราะเครื่องทำความร้อนที่เปิดไว้

แต่ความเจ็บปวดที่ขา ทำให้เขากัดฟัน

ตอนนี้ ถ้าอยากขยับ เขาก็ต้องใช้ไม้เท้า

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เฉินเจิ้งหาวก็รู้สึกว่าการฆ่าจางอี้ไม่ใช่เรื่องยาก

เขาคิดว่าตัวเองโดนยิง เพราะประมาท

ตอนนี้เขามีสติแล้ว เขาสามารถเรียกลูกน้องมา บุกเข้าไปในบ้านของจางอี้ แล้วฆ่ามันซะ!

ยังไงข้างนอกก็หนาวมาก โรงพยาบาล สถานีตำรวจ ก็หยุดให้บริการ

ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะฆ่าคน

เฉินเจิ้งหาวรีบโทรหาลูกน้อง ให้พวกเขานำอาวุธมา ช่วยเขาฆ่าจางอี้

ลูกน้องของเฉินเจิ้งหาวหลายคนอาศัยอยู่ใกล้ๆ หลังจากได้รับคำสั่งของเฉินเจิ้งหาว พวกเขาก็นำมีด ไม้เบสบอล ท่อนเหล็ก มาที่บ้านของเฉินเจิ้งหาวทันที

เมื่อเห็นแผลที่ขาของเฉินเจิ้งหาว ลูกน้องพวกนี้ต่างก็ตะโกนว่าจะฆ่าคนๆ นั้น ให้เฉินเจิ้งหาวหายแค้น

เฉินเจิ้งหาวพูดอย่างเย็นชา "ข้าไม่เป็นไร รออีกสองสามวัน หิมะละลายแล้ว ค่อยไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล"

"แต่ไอ้สารเลวนั่น กล้าดียังไงมายิงข้า นี่มันหาเรื่องตายชัดๆ"

"ถ้าไม่ฆ่ามัน ต่อไปนี้ข้า เฉินเจิ้งหาว จะอยู่ในสังคมได้ยังไง?"

ลูกน้องคนหนึ่งพูดทันที "พี่หาว บอกผมสิว่ามันอยู่ห้องไหน ผมจะไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้!"

เฉินเจิ้งหาวพยักหน้า "มันอยู่ห้อง 2401 ตึกนี้ แต่ไอ้เด็กเวรนี่มันเจ้าเล่ห์มาก มีหน้าไม้อยู่ในมือ มันยิงข้าด้วยหน้าไม้"

ลูกน้องคนหนึ่งถือท่อนเหล็ก ตะโกนว่า "ไอ้สารเลวนี่ เล่นสกปรก! กล้าเล่นแบบหมาลอบกัด!"

เฉินเจิ้งหาวพูด "พวกแกไประวังตัวด้วย ข้ารู้ว่ามันอยู่คนเดียว แค่ระวังอย่าให้มันยิงโดน พังประตูเข้าไป ฆ่ามันทิ้งซะ!"

ลูกน้องของเฉินเจิ้งหาวล้วนเป็นพวกบ้าระห่ำ แม้ว่าจะรู้ว่าจางอี้มีอาวุธ แต่พวกเขาก็ไม่กลัว

กลับรู้สึกตื่นเต้นมากกว่า

ตอนนี้หิมะตกหนัก เมืองถูกปิด ไม่มีกฎหมาย พวกเขาสามารถบุกบ้านคนอื่นได้อย่างเปิดเผย

ความชั่วร้ายในใจมนุษย์ ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่เกรงกลัวแล้ว!

ดังนั้น พวกเขาก็นำอาวุธ ไปที่บ้านของจางอี้ ตั้งใจจะพังประตูเข้าไป

ส่วนจางอี้ เขารู้ว่าเฉินเจิ้งหาวจะไม่ยอมแพ้แน่ๆ ต้องกลับมาแก้แค้น

แต่จางอี้ไม่รู้สึกกังวลเลย

เขานั่งเล่นเกมอยู่ที่บ้าน ใช้หน้าจอแยก ดูสถานการณ์ในตึก

ตอนที่ลูกน้องของเฉินเจิ้งหาวมาถึง เขาก็เห็นทุกอย่าง

บนโต๊ะหน้าเขาเต็มไปด้วยอาวุธ รอให้พวกนั้นมาถึง แล้วเขาจะจัดการพวกมัน

ยังไงพวกขยะสังคมพวกนี้ก็สมควรตาย จางอี้จะไม่ใจอ่อน

ไม่นานนัก ลูกน้องสิบกว่าคนของเฉินเจิ้งหาวก็มาถึงหน้าประตูบ้านของจางอี้

พวกเขารู้ว่าจางอี้มีหน้าไม้ ดังนั้น ตอนมาถึงก็ระวังตัว

ลูกน้องสองสามคนถือแผ่นไม้เป็นโล่ห์ บังไว้ข้างหน้า

พอมาถึงหน้าประตูบ้านของจางอี้ เห็นว่าไม่มีอะไร พวกเขาก็เริ่มลงมือ

"เปิดประตู!"

"ไอ้สารเลว กล้ายิงพี่หาวของพวกข้า วันนี้พวกข้าจะเชือดแกทิ้งซะ!"

"วันนี้ปีหน้าจะเป็นวันตายของแก เปิดประตูเดี๋ยวนี้!"

พวกเขาด่าทอไปพลาง ใช้ค้อนและท่อนเหล็กที่นำมา ทุบประตูบ้านของจางอี้

ตั้งใจจะพังประตูเข้าไป สั่งสอนจางอี้ แล้วค่อยให้เฉินเจิ้งหาวจัดการ

จางอี้เล่นเกมอย่างใจเย็น

เขาติดอยู่ที่บอสด่านแรก ตายไปเจ็ดแปดรอบก็ยังผ่านไม่ได้ ตอนนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี

ยิ่งได้ยินเสียงด่าทอและเสียงทุบประตู "ปังๆๆ" ข้างนอก จางอี้ก็ตะโกนด้วยความไม่พอใจ "พวกแกไม่มีแรงหรือไง? ไม่ได้กินข้าวมาเหรอ?"

ลูกน้องพวกนั้นได้ยินจางอี้พูดแบบนี้ พวกเขาก็ยิ่งโมโห และลงมือหนักมากขึ้น

แต่ประตูเซฟเฮาส์ที่ทำจากโลหะผสมหนา 20 เซนติเมตร ต่อให้ใช้ระเบิดขนาดเล็กก็ยากที่จะระเบิดเปิดได้

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาใช้แค่วิธีทุบแบบดั้งเดิม

ทุบอยู่นาน บนประตูโลหะก็มีแค่รอยขาวๆ เล็กๆ สีหลุดลอกไปนิดหน่อย

ไม่ต้องพูดถึงพังประตู แม้แต่รอยบุ๋มก็ไม่มี

ลูกน้องพวกนั้นมองตาค้าง

"เวรเอ้ย ประตูนี้ทำจากโลหะล้วนๆ! แถมยังหนาขนาดนี้ จะทุบยังไงวะ!"

"เวรล่ะ! ไอ้หมอนี่มันมีศัตรูเยอะขนาดไหนกันแน่!?"

ลูกน้องพวกนั้นมองตาค้าง

แต่ตอนที่พวกเขามา พวกเขาคุยกับเฉินเจิ้งหาวไว้แล้ว ว่าจะพาจางอี้กลับไปให้ได้

ตอนนี้พังประตูไม่ได้ พวกเขาก็ไม่สามารถกลับไปรายงานได้ ดังนั้น จึงได้แต่ทุบประตูและด่าทออยู่ข้างนอก

ตัวละครในเกมของจางอี้ตายอีกแล้ว

ได้ยินเสียงของลูกน้องพวกนั้นข้างนอก ในที่สุดเขาก็รำคาญจนทนไม่ไหว

เขาเดินไปที่ห้องครัว นำสายยางมาต่อกับก๊อกน้ำ แล้วปีนขึ้นไปที่ช่องยิง

ลูกน้องพวกนั้นข้างนอก ไม่ได้สังเกตเห็นด้านบน ยังคงเห่าอยู่ที่นั่น

จางอี้ยิ้มเยาะ แล้วก็เปิดก๊อกน้ำ ฉีดใส่พวกเขาทันที

น้ำที่ไหลเชี่ยวกราก เหมือนฝนตกหนักในทางเดินแคบๆ สาดใส่พวกรักเลงจาเปียกโชก!