ตอนพิเศษของอารอนตอนที่ 1 (2)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<ตอนพิเศษของอารอนตอนที่ 1>
1. สิ่งที่สำคัญเพียงสิ่งเดียวคือความบริสุทธิ์ (2)
“โอ้ะ สีหน้านายดูแปลกๆไปนะ”
“ผมแค่รู้สึกเหมือนถูกหลอก”
"ใช่…นายโดนหลอก"
เทลและอิการ์
คำสัญญาของเทพธิดาที่ว่าเธอจะฟื้นฟูโลกที่ถูกทำลายหากปีนขึ้นไปบนหอคอยจนถึงชั้นบนสุดนั้นเป็นเรื่องโกหก
ฮีโร่และสัตว์ประหลาดในพิกมีอัพ กลายเป็นของเล่นของพวกที่มีมิติสูงกว่าและต้องทนทุกข์ทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แต่อย่างไรก็ตาม นั่นก็เป็นเรื่องของอดีตไปแล้ว
ปัจจุบันมีเพียงไม่กี่คนที่จำชื่อนั้นได้
อารอนสงสัยว่าทำไมจู่ๆ ยูเน็ตถึงได้พูดถึงเทพธิดาฝาแฝดนั้น
“โดยเฉพาะเทพธิดาแห่งความบริสุทธิ์ที่ถูกทำลายโดยนายท่านเพื่อชดใช้สำหรับสิ่งที่เธอทำ เธอถูกสังเคราะห์ไปอย่างสมบูรณ์”
“แต่ทำไมจู่ๆ คุณถึงอยากพูดถึงเรื่องนั้นล่ะครับ?”
“เพราะฉันคิดว่ามันจำเป็นยังไงล่ะ”
มันจำเป็น?
“ตอนนี้แทบไม่มีใครรู้เรื่องเทพธิดาองค์นี้อีกแล้ว แต่ฉันไม่ชอบวิธีนั้น….การถูกลืมไปเฉยๆ ฉันไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่ๆ”
เสียงของยูเน็ตดังขึ้น
“ถ้าลืมก็ต้องรู้ใช้ได้ ว่ามีอะไรอยู่ที่นั่น? ทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้น? บันทึกไว้เป็นบทเรียนสำหรับคนรุ่นหลัง นี่คือสิ่งที่เรียกว่าประวัติศาสตร์”
ถ้าลืมก็ต้องรู้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนนั้น และยูเน็ตก็พูดต่อไป
“มันไม่ใช่แค่เทพธิดาเท่านั้น คนอื่นก็ด้วย…เพราะฉันไม่อยากพลาดเรื่องราวเหล่านั้น”
ขณะที่เธอพูดแบบนั้น เธอก็มองไปที่อารอน
ราวกับว่ามีคนอยู่ข้างหลังเขา
แต่ที่นี่มีเธอและเขาเพียงสองคน อารอนไม่รู้ว่ายูเน็ตหมายถึงใคร
“…ตั้งตารอชมได้เลย เกมพิกมีอัพถูกสร้างขึ้นครั้งแรกได้อย่างไร และมีวัตถุประสงค์อะไร นานมาแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับเหล่าทวยเทพทั้งหลาย? นายอยากรู้เหรอ?”
น่าสนใจ.
อารอนคงจะโกหกถ้าบอกว่าไม่อยากรู้
“ฉันเองก็ไม่รู้ว่าฉันรบเร้านายท่านกี่ครั้งเพื่อให้ได้รู้ความทรงจำนั้น นี่มันเป็นหนังสือที่ฉันพยายามหามาอย่างยากลำบาก”
อารอนมองดูหนังสือสีดำสนิทที่วางอยู่บนโต๊ะ
หนังสือเล่มนี้ประกอบด้วยความทรงจำของเทพเจ้าที่ถูกลืม
“นายเป็นไรไหมอารอน?”
"ไม่เป็นไรครับ"
อารอนตอบ
ยูเน็ตสดใสขึ้น
เกมพิกมีอัพ
มีอะไรในช่วงแรกนั้น?
อารอนก็แค่อยากรู้.
“ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มกันเลย”
ยูเน็ตเปิดหน้าแรกของหนังสือขึ้นมา
….และในนิมิตของอารอนเต็มไปด้วยแสงสว่าง
สิ่งที่เขาเห็นมันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหทดที่เกิดขึ้น
.
.
.
.
.
“การพัฒนาระบบเป็นยังไบ้าง?”
ที่สำนักงานของบริษัทแห่งหนึ่ง
ในออฟฟิศเต็มไปด้วยเสียงพัดลม CPU เสียงเคาะแป้นพิมพ์ และเสียงเลื่อนเมาส์
ที่นั่นมีผู้ชายและผู้หญิงกำลังสนทนากันอยู่
“อ่า ดูเหมือนว่าเราจะสามารถทำตามกำหนดเวลาได้”
“จริงเหรอ? โชคดีจัง! มันใกล้จะจบแล้ว”
หญิงสาวดีใจมากกับคำตอบนั้น
“เอาล่ะๆๆ ทุกคนเหนื่อยจากการทำงานจนดึกดื่นกันหรือเปล่า? ฉันจะเลี้ยงเครื่งดื่มคนละแก้วเอง!”
“ไม่ ไม่เป็นไร….”
“เฮ้ อย่าดื้อสิฉันแค่ทำตามที่ฉันบอก ฉันจะเก็บกวาดตรงนี้ให้! อ่อ งานทำความสะอาดออฟฟิศเป็นหน้าที่ของเราด้วย! สู้ๆนะทุกคน!”
กาแฟที่หญิงสาวถือถูกวางไว้ที่โต๊ะแต่ล่ะคน
“เอาน่าๆ เมื่อจบแล้ว เราจะให้โบนัสก้อนใหญ่แก่คุณ”
"เย้ ๆๆๆ!"
“โอ้ วันนี้ฉันเลี้ยงอาหารค่ำหลังเลิกงานล่ะ? ฉันจะจ่ายเอง บอกมาว่าอยากได้เมนูอะไร!”
“ท้องทูน่าล่ะเป็นไปได้ไหม?”
"แน่นอน!"
“แล้วเนื้อสันนอกนำเข้าล่ะครับ?”
"แน่นอน!"
บรรยากาศในออฟฟิศเริ่มร้อนแรงจากไฟในการทำงานขึ้นเมื่อหญิงสาวคนนั้นบอกว่าจะเลี้ยงทุกอย่าง
พวกเขากระตือรือร้นในการทำงานและเริ่มมีสมาธิกับงานของตน
เพราะคืนนี้เป็นงานเลี้ยงอาหารค่ำของบริษัท
พนักงานต่างน้ำลายสอกับเมนูราคาแพงที่พวกเขากินไม่ได้บ่อยๆ
“ฉันจะไปทำงานแล้ว! ทุกคนช่วยส่งเสียงรวมพลังหน่อย!”
"วู้ว!!!"
ขวัญกำลังใจของทีมพัฒนาได้รับการสนับสนุนจากเสียงเชียร์เพียงครั้งเดียว
มันก็เป็นเช่นนั้นเสมอ
แม้ว่าเธอจะดำรงตำแหน่งระดับสูงในฐานะ CEO ของบริษัท แต่เธอก็ปฏิบัติต่อพนักงานโดยไม่เลือกปฏิบัติและทำงานอย่างหนักเพื่อพวกเขา
“เฮ้ เนื้อสันนอกอยู่ในเมนูอาหารค่ำเหรอ?”
“มันเป็นอาหารราคาแพงที่ไม่สามารถหามันได้ง่ายๆบนโลกใช่ไหม?”
“แล้วท้องปลาทูน่าคืออะไร?”
“นายเคยได้ยินเรื่องปลาดิบไหม?”
ทันทีที่ CEO ออกจากออฟฟิศ ทุกคนก็ตื่นเต้นกันมาก
ชื่อของบริษัทนี้คือโมเบียส
เป็นบริษัทนี้มีวัตถุประสงค์พิเศษที่สร้างขึ้นเพื่อการพัฒนาเกมบางเกม
เนื่องจากวัตถุประสงค์พิเศษนั้น สำนักงานใหญ่ของบริษัทจึงไม่ได้ตั้งอยู่บนโลก
“ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นอาหารที่ได้รับความนิยมมากบนโลก?”
“ปลาดิบ?”กินเนื้อปลาดิบๆนะเหรอ?”
“เฮ้ แต่มันดังในย่านนั้นนะ”
แม้ว่าพวกเขาจะสวมชุดสูทและมีบัตรประจำตัวพนักงานคล้องคอ แต่พวกเขาก็ไม่ใช่คนที่อาศัยบนโลก
พวกเขาไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำ
อาจจะเรียกว่าจิตวิญญาณ
มันเป็นเผ่าพันธุ์ที่เกิดมาเพื่อจัดการมิติของเทพเจ้าได้อย่างราบรื่น
วิญญาณที่นี่มีร่างกายเป็นมนุษย์ แต่แก่นแท้ของการดำรงอยู่ของพวกมันคือวิญญาณและไฟที่อาศัยอยู่ที่ไหนสักแห่งในร่างกายของพวกเขา
ร่างกายเป็นเพียงสื่อกลาง และถึงแม้จะสูญเสียมันไป มันก็สามารถกลายเป็นผีโปร่งแสงและเดินไปรอบๆ หรืออาศัยอยู่ในร่างว่างอื่นได้
วิญญาณเหล่านี้เลียนแบบมนุษย์โดยการครอบครองร่างที่ไร้วิญญาณ
“อิคาร์ใส่ใจเรามาก ฉันไม่รู้ว่าเธอเอาเวลาจากไหนไปพัก?”
“นั้นนะสิ”
ปัง!
ทันใดนั้นประตูสำนักงานถูกเปิดออกอย่างรุนแรง
พนักงานที่กำลังคุยกันอยู่นั้นต่างก็เงียบลงทันที
ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา
รูปร่างน่าตาของเธอดูเกือบจะคล้ายกับผู้หญิงที่ให้กำลังใจพนักงานก่อนหน้านี้
ความแตกต่างของทั้งสองคือดวงตาที่เฉียบคมและการแสดงออกที่เย็นชา
“มองอะไร? อยากตาบอดไหม?”
ดวงตาของหญิงสาวเริ่มมองแรงขึ้น
และทุกคนก็ก้มหน้าลงทันที
"อะไร? กาแฟเย็น? “การเปิดตัวจะเริ่มอยู่แล้ว แต่ยังมานั่งจิบกาแฟเนี่ยนะ?”
เหญฺงสาวยกกาแฟของใครบางคนที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู
“แล้วการพัฒนามีความคืบหน้าอย่างไรบ้าง?”
“โชคดีที่เราสามารถทำตามกำหนดการได้!”
คนเดิมก็ตอบแบบเดียวกับผม
คิ้วของหญิงสาวขมวดคิ้ว
"อะไรก็ตาม."
"ใช่?"
“แน่นอนว่าเราต้องทำตามตาราง นั่นคือปัญหา.”เกมนี้สนุกหรือเปล่า?”
"ใช่ถูกต้อง."
"คุณแน่ใจไหม? เกมนี้จะได้รับความนิยมอย่างแน่นอนเมื่อมันออกมา “คุณสามารถประหยัดเงินได้”
“เกมจะต้องออกมา... - -
“ทำไมไอ้สารเลวถึงไม่รู้จักหัวหน้าทีม!”
ปัง!
หญิงสาวทุบโต๊ะ