บทที่ 6 นักล่า
บทที่ 6 นักล่า
และแล้วก็เป็นเวลาอีกหกปีผ่าน.. ตอนนี้เขามาอยู่ที่นี่ได้นานกว่าที่อยู่กับตระกูลเบอร์ตันแล้ว
ตอนนี้ด้วยอายุสามสิบปีกว่า ยกเว้นเคราที่หนาและแผลเป็นเล็กๆ เหนือคิ้ว เขายังดูเด็กเหมือนเช่นเดิม... เพียงแต่รอยยิ้มปลอมๆ ของเขาหายไปและเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เฉยเมยราวกับไร้ชีวิต
สีหน้าของเขาเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย ร่างกายของเขานั้นผอมลง เสื้อผ้าของเขามีฝุ่นเขรอะและเลือดเปื้อนไปทั่ว แต่เขาก็ไม่ได้ทำความสะอาดตัวเองขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะในร้านอาหาร..
ใช่แล้ว ร้านอาหาร ถึงแม้เขาจะคุ้นเคยกับความเหงาตั้งแต่เกิด แต่เขาก็ยังเห็นคนและมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นบ้างในบางครั้ง แต่เมื่อเขาประสบกับความเหงาอย่างแท้จริงเป็นเวลาเกินทศวรรษ มันส่งผลกระทบต่อเขามาก และเมื่อสามปีก่อน เขาไม่สามารถทนต่อวัฏจักรชีวิตของเขาได้อีกต่อไป และเริ่มออกไปเที่ยวเตร่ในหมู่บ้านใกล้เคียงหลังจากการทำสมาธิในทุกๆ รอบหลายเดือน แต่เขาไม่กังวลว่าใครจะจำเขาได้ ด้วยเสื้อผ้าที่เก่าและหนวดเคราที่หนาเตอะ เขาไม่ได้ดูแตกต่างจากนักล่าที่ยากจนทั่วไป
เขาเริ่มทำงานลอกหนังสัตว์ที่เขาล่าได้เพื่อขายเป็นหนังให้กับหมู่บ้านใกล้เคียงเพื่อแลกกับเงิน แล้วซื้อเกลือมาเพื่อเติมรสชาติให้กับเนื้อย่างซึ่งเริ่มน่าเบื่อหน่ายขึ้นทุกที จากนั้นก็ไปนั่งอยู่ในร้านกาแฟหรือร้านอาหารเพื่อฟังเสียงมนุษย์ที่เขาโหยหา.. และวันนี้ก็เป็นหนึ่งในวันเหล่านั้น
ขณะที่เขานั่งอยู่ตามปกติ ชายชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามาและนั่งลงตรงข้ามข้างๆ เขา “มาแล้วสินะ คราวนี้คุณมาช้าไปหน่อยนะฮ่าฮ่า ลูกค้าของฉันรอกันเต็มเลยล่ะ ว่าแต่รอบนี้เป็นยังไงบ้างล่ะได้ของมาเยอะมั้ย”
นี่คือเจ้าของร้านที่ซื้อหนังสัตว์จากโรบิน หลังจากมาเยี่ยมไม่กี่ครั้ง เขาก็เริ่มรู้จักโรบิน และรอเขาอย่างอดทน เขารักนักล่าคนนี้มาก
ทุกครั้งที่โรบินมาปรากฏตัว เขาจะนำหนังและไส้ของสัตว์ร้ายที่มีระดับสูงกว่าระดับ 8 มาด้วย สัตว์ร้ายเหล่านี้หาพบเห็นได้ยากมาก และยิ่งยากกว่าที่จะหานายพรานหรือนักล่าที่แข็งแกร่งพอที่จะฆ่าพวกมัน
“ฉันทิ้งหนัง... ไว้ที่ร้านของคุณ และฉันก็... เอาเงินของฉันมาแล้ว... จากลูกชายของคุณ...” โรบินกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้งราวกับเขาไม่เคยใช้ลำคอพูดมาก่อน
“ฮ่าๆ ดี! แต่นี่ไม่ใช่ว่าคิดจะไปแล้วใช่ไหมเนี่ย คุณตั้งใจจะล่าสัตว์ทั้งชีวิตของคุณเลยหรอ อย่างน้อยก็พักผ่อนที่นี่สักสองสามวันก่อนสิ”
“ฉันเห็นคุณล่าสัตว์มานานหลายปีแล้ว และฉันไม่เคยเห็นคุณพักผ่อนเลย คุณควรลดความกดดันออกจากร่างกายของคุณนะ ไม่งั้นความตึงเครียดจะส่งผลต่อคุณ แล้วคุณอาจจะหยุดส่งของให้ฉัน!! .. ฟังนะ คุณเป็นหนึ่งในคนที่สำคัญที่สุดของฉัน และฉันกังวลเกี่ยวกับสุขภาพจิตของคุณมาก เอาอย่างนี้ คุณจะมาเป็นแขกของฉันวันนี้ได้ไหม ให้ฉันดูแลคุณสักหนึ่งวันเถอะ!” ชายชราพูด
โรบินเกือบจะปฏิเสธแล้ว แต่เขาก็จำได้ว่าหลังจากดื่มกาแฟเสร็จ เขาก็จะต้องกลับไปที่ถ้ำของเขาและนั่งนิ่งๆ คิดอย่างลึกซึ้งเป็นเวลาหลายเดือน และออกไปล่าสัตว์เหล่านั้นต่อ..
เขาไม่ต้องการแบบนั้นแล้ว
เขายกศีรษะขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ "...ก็ดี ถ้ามันเป็นเพียงแค่หนึ่งวัน..."
“ฮ่า ๆ ๆ นั่นแหละ นั่นแหละที่ฉันอยากได้ยิน ไปกันเถอะ! ฉันรู้จักร้านดีๆ อยู่ ทุกคนต่างก็ชอบร้านนี้ ฮ่าๆๆ”
เมื่อเดินมาสักพัก พวกเขาก็มาถึงตึกใหญ่ที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ที่ประตูมีเด็กผู้หญิงแต่งตัวโป๊เปลือยยืนทักทายทุกคนที่เข้ามาด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นแบบนี้ โรบินก็เบิกตากว้าง 'นี่มัน ตาเฒ่าคนนี้พาเขามาที่ซ่องอย่างนั้นหรอ' เขาคิดไปคิดมาสักพักว่าจะกลับดีไหม แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่กลับ แค่วันเดียว มันจะเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ..
เขามอบการตัดสินใจให้กับชายชราอย่างสมบูรณ์เพื่อเลือกสิ่งที่เขาจะทำในคืนนี้ เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่เขาเข้ามาในที่แบบนี้ในชีวิตของเขา... และนี่จะเป็นคืนที่ดีที่สุดในชีวิตของโรบิน
การเต้นรำ ร้องเพลง ดื่ม และหัวเราะ ทำให้เขาลืมความกังวลและความรับผิดชอบที่แบกอยู่บนหลังของเขา ในตอนท้ายของค่ำคืน ชายชราแนะนำให้เขานำหนึ่งในหญิงสาวไปใช้เวลาทั้งคืนด้วยกัน "หญิงสาวคนนี้แพงที่สุดในที่นี้เลย และยังไม่เคยมีใครเลือกมาก่อน ฉันจะจ่ายเอง คุณแค่ทำหน้าที่ให้เสร็จสิ้น ฮ่า ๆ!" ชายชราหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมชี้ไปที่หญิงสาวคนหนึ่ง
...เขาลังเล แต่ก็รู้สึกว่าแบบนี้มันคงไม่เลวหรอก... เขาอายุสามสิบแล้ว เพื่อนๆ ของเขาบางคนทำสิ่งนี้กันเมื่ออายุ 12 เท่านั้น.. โรบินคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตกลงและไปกับเด็กผู้หญิง เข้าไปในห้องด้านข้างของตึก..
-----------------------
ผ่านไปอีกห้าปี...
โรบินใช้เวลาครึ่งหนึ่งไปกับการใช้ชีวิตในหมู่บ้าน โรบินกลับมายังหมู่บ้านหลังจากการทำสมาธิเพียงสองเดือน ครั้งต่อไปที่เขากลับมาคือหนึ่งเดือนต่อมา ... แล้วก็เป็นทุกสองสัปดาห์ ...
การซื้อขายหลักของเขาเปลี่ยนไปจากเกลือและสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน ไปเป็นไวน์และเวลาอยู่กับหญิงโสเภณี ไม่นานเขาก็กลายเป็นลูกค้าที่สำคัญที่สุดของพวกเธอ... และเพื่อให้ผู้หญิงที่นั่นชอบเขามากขึ้น เขาก็ตัดหนวด ซื้อเสื้อผ้าใหม่ และแม้กระทั่งใช้น้ำหอมต่างๆ
สถานการณ์ของเขาพัฒนาขึ้นจนเกือบจะเป็นคนในหมู่บ้านและออกไปล่าสัตว์ประหลาดเป็นระยะๆ เพื่อหาเงินมให้เพียงพอที่จะดำรงชีวิตในแบบใหม่ของเขา
ในวันธรรมดาๆ ที่ห้องหลังโรงเตี๊ยมกับริต้าคนประจำของเขา ขณะที่เขากำลังหัวเราะและดื่ม ริต้าก็ถามเขาขณะนอนอยู่บนอกเปลือยของเขาว่า "นายท่าน ท่านนี่.. หล่อและสง่างามมากเลยนะ ท่านเป็นเพียงนักล่าจริงๆ หรอ ทำไมท่านไม่บอกทาสตัวน้อยคนนี้ล่ะว่านายท่านเป็นใครกันแน่"
“ฮ่าๆๆ ตาถึงจริงๆ ฉันคือลูกชายของ.. ฉันคือ... ฉัน... คือ…”
.......
อ้ากกกกกกกกกกกกก...
หลังจากที่เขามาถึงทางเข้าถ้ำ เขามองเข้าไปข้างในสักพัก จากนั้นจึงมองไปที่ท้องฟ้า และร้องตะโกนเสียงดังขณะล้มลงคุกเข่า
“นี่มันบ้าอะไรกัน… นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?! ถ้าอยากได้ของพวกนี้ ฉันก็คงอยู่เป็นอัจฉริยะในตระกูลเบอร์ตันไปแล้ว ผู้หญิงสวยๆ กับไวน์แพงๆ มันก็อยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือไง แล้วอะไรที่พาฉันมาที่นี่ล่ะห้ะโรบิน มาเป็นตำนานหรอ มาเปลี่ยนโลกงั้นหรอ ...ฉันแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ!” โรบินตะโกนพร้อมกับทุบพื้นด้านล่างจนกำปั้นของเขาเลือดออก
ห้าปีที่ผ่านมา ฉันได้เปิดเผยความจริงเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับกฎสวรรค์เพียงข้อเดียว... กฎรองเพียงข้อเดียวใน 21 ปี! ใช่แล้ว นี่มัน 21 ผ่านไปนับตั้งแต่การตัดสินใจของฉัน และฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรเลือกทางไหน แต่ฉันทิ้งความทะเยอทะยานของฉัน.. แล้วไปเพลิดเพลินกับหน้าอกของริต้างั้นหรอ บ้าบอสิ้นดี!
ขณะที่เสียงของเขาดังขึ้น สัตว์ร้ายในบริเวณนั้นต่างก็สั่นสะท้านด้วยความกลัว พวกมันรู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวของเขา น่าล่าผู้เงียบขรึมที่ออกล่าพวกมันอยู่เป็นครั้งคราวนั้นได้กลายเป็นฝันร้ายของพวกมันไปแล้ว และความโกรธของเขานั้นไม่เคยเป็นลางดีสำหรับพวกมันเลย!
...เดี๋ยวนะ... เหมือนว่าฉันจะ.. รู้ความจริงบางอย่าง ....ความจริง ความจริงงั้นหรอ โรบินสงบลงอย่างรวดเร็วขณะที่เขาลุกขึ้นจากท่าคุกเข่าและนั่งลงในท่าสมาธิทันที มือที่เปื้อนเลือดของเขาไม่ได้รบกวนเขาขณะที่เขาจมสู่ความคิดของเขาแต่อย่างใดเลย...
