บทที่ 143 เบาะแสสุดท้าย
อากาศเย็นสดชื่นของตอนรุ่งเช้าพัดมากับสายลม กลิ่นหญ้าและน้ำค้างลอยฟุ้งอยู่ทั่วอาคารทรงโดมกลางเก่ากลางใหม่ที่ตั้งโดดเดี่ยวอยู่ในแถบชานเมืองที่ผู้คนแทบไม่เยื้องกรายเข้ามา ชายชราในชุดคลุมสีดำถือกระบวยโลหะบรรจงรดน้ำลงบนแปลงดอกไม้ที่เขาตั้งใจปลูกอย่างใจเย็น ดินสีน้ำตาลล่วนซุยเปียกชื้นและส่งกลิ่นหอมของดินค...
