บทที่ 1 ชายหนุ่มผู้เปลี่ยนชะตา
บทที่ 1 ชายหนุ่มผู้เปลี่ยนชะตา
เช้าวันหนึ่ง ณ ตลาดแห่งเมืองจูรา
เมื่องจูราเมืองใหญ่ที่ปกครองโดยหนึ่งในตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนนี้ -กระกูลเบอร์ตัน -
ตลาดนี้มักจะแออัดอยู่เสมอ มันมักจะเต็มไปด้วยเสียงสนทนาโหวกเหวกของผู้ขายและผู้ซื้อ.. การสนทนาในหัวข้อต่างๆ มีอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่มีหัวข้อหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนได้เป็นจำนวนมาก *จะเกิดอะไรขึ้นกับการแข่งขันที่ดยุคแห่งอัลตันจะจัดขึ้นในปีนี้*
"นี่.. แกคิดว่าใครจะชนะการแข่งขันเยาวชนในปีนี้ล่ะ"
"ถามอะไรของแก ก็ต้องเป็นท่านโรบิน เบอร์ตันของพวกเราแน่นอนอยู่แล้วสิ!"
"ฮ่าๆ แกก็พูดถูก ตระกูลเบอร์ตันมีอัจฉริยะอยู่และแม้ว่าจะมีอัจฉริยะมากมายในรุ่นของเขา แต่เขาก็จะพิชิตได้ทั้งหมด"
"ใครจะไปคิดว่าจะมีอัจฉริยะเช่นนี้โผล่มากันล่ะ"
"ตระกูลเบอร์ตัน.. อา ฉันอิจฉาพวกเขาจริงๆ ชีวิตของพวกเขาไม่ค่อยราบรื่นในช่วงพันปีที่ผ่านมา แต่ฉันคิดว่าชายหนุ่มคนนี้อาจมาเพื่อเปลี่ยนชะตากรรมของพวกเขาก็เป็นได้"
....
บทสนทนาแบบนี้มีให้เห็นทุกที่ในเมือง แม้ว่าการแข่งขันเองจะมีความหมายเชิงสัญลักษณ์อยู่เล็กน้อย แต่ในสายตาของเยาวชนที่เข้าร่วมนั้น มันมีความหมายต่อชีวิตของพวกเขามาก
ระหว่างนั้นวัยรุ่นสองคนที่มีใบหน้ายิ้มแย้มกำลังเดินผ่านถนนสายหลักของตลาดและหนึ่งในนั้นพูดว่า "คุณได้ยินไหมโรบิน ดูเหมือนว่าชัยชนะของคุณจะถูกกำหนดเอาไว้ก่อนที่คุณจะเดินเข้าไปในสนามเสียอีกนะ" แม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนของโรบินตั้งแต่พวกเขาเริ่มพูดได้ แต่ตอนนี้การเดินอยู่ข้างๆ โรบินกลายเป็นความเครียดทางจิตใจสําหรับเขาไปแล้ว
แต่เป็นที่น่าสนใจว่า “โรบิน” นั้นไม่เคยมีเรื่องสักครั้งในชีวิต
เขามักจะอยู่เหนือเพื่อนวัยเดียวกันถึง 2-3 ระดับ ซึ่งทำให้เพื่อนวัยเดียวกันหวาดกลัวเมื่อเข้าใกล้เขา แม้กระทั่งคนที่อายุมากกว่าไม่กล้าเข้าใกล้ เขาเช่นกัน ทุกคนกลัวว่าครอบครัวเบอร์ตันจะคิดว่าพวกเขารังแกอัจฉริยะคนแรกของตระกูลเบอร์ตัน และอาจต้องถูกกำจัด
และตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากจะไปท้าทายใครเช่นกัน
เขาอยากจะอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ ของเขา อยู่คนเดียวไร้สิ่งรบกวน ไม่จำเป็นต้องมีใครรู้ว่าเขาทำอะไรหรือกำลังคิดอะไรอยู่
แต่ว่า ในแง่ของความเร็วในการฝึกฝน เขายังคงเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่ง นี่เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้เลย
โรบินหัวเราะและพูดว่า "ฉันไม่อยากเข้าร่วมการแข่งนี้เลย.. นี่ บิลลี่ ทําไมคุณไม่เข้าร่วมล่ะ ฉันคิดว่าคุณน่าจะทำได้ดีนะ"
"ฉันหรอ อย่าล้อเล่นน่า คุณเป็นอัจฉริยะเพียงคนเดียวในรุ่นของเราที่มีพลังพื้นฐานถึงระดับที่สิบเลยนะทุกคนก็รู้ดี ส่วนคนอื่นที่พอจะเรียกได้ว่าแข็งแกร่งก็อยู่ที่ระดับเจ็ดเท่านั้น และเขายังอายุมากกว่าคุณหนึ่งปีด้วย..”
“..แต่ฉันนี่สิ.. ฉันยังไม่ถึงระดับที่ห้าเลยด้วยซ้ำ ฉันไปแข่งก็มีแต่จะโดนไล่ตบกลับมาน่ะสิ” เขากล่าวด้วยความผิดหวังและส่ายหัว
โรบินยกคิ้วขึ้นและมองเขา "แล้วไงล่ะ ไปทำให้ดีที่สุดมันดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แต่มันไม่สำคัญกับฉัน ฉันไม่อยากไปจริงๆ.. มันไม่ได้น่าสนใจเลย แล้วอีกอย่าง รางวัลเองก็ไม่น่าสนใจสำหรับฉันเลย
บิลลี่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ "ห๊า ทาสสิบคนที่มีคุณภาพสูงและพันเหรียญทองไม่เพียงพอสำหรับความสนใจของคุณหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันจะเอาทาสไปทำไมกันเล่า ฉันยังเด็กแล้วก็ไม่ต้องการทาสด้วย และว่าจะเป็นเหรียญหนึ่งหมื่นเหรียญฉันก็ไม่สนใจ ฉันอยากใช้เวลาไปกับการบ่มเพาะมากกว่าเอาไปทำอะไรไร้สาระ"
บิลลี่หยุดชั่วคราวและหันไปที่โรบินที่เดินนำอยู่ไม่กี่ก้าวข้างหน้าของเขา เขายิ้มและส่ายหัว จากนั้นจึงเดินตามไปอย่างรวดเร็ว
ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน โรบินก็เป็นจุดสนใจของผู้คน.. มันจะไม่เป็นแบบนี้ได้อย่างไร อัจฉริยะอันดับหนึ่งในดินแดน.. ไม่สิ แม้แต่ในระดับของอาณาจักรแบล็กซัน เขาก็เป็นหนึ่งในคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด
นอกเหนือจากรูปร่างที่ดูแข็งแรงแล้ว ยังมีใบหน้าที่เฉียบคมและสง่างาม รวมถึงความมีเสน่ห์ที่เขามีมาโดยตลอด ทั้งหมดนี้ทำให้เขาเป็นแบบอย่างในฝันของเด็กหนุ่มหลายคน และเป็นสามีในฝันของเด็กหญิงหลายคนอีกด้วย
ทันทีที่เวลาสำหรับการพักผ่อนของเขาสิ้นสุดลง เขาก็ลุกขึ้นยืนและมองไปรอบๆ อย่างช้าๆ ราวกับว่าเขาต้องการจดจำทุกสิ่งที่เขาเห็นไว้ในความทรงจำพลางคิดว่า ' ใครจะรู้ นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นภาพนี้ก็ได้..'
จากนั้นเขาก็พาบิลลี่ไปที่เขตของเบอร์ตัน
ที่ดินนี้เป็นพื้นที่ประมาณหนึ่งตารางกิโลเมตร มันเต็มไปด้วยบ้าน โกดัง อาคารที่แตกต่างกัน และล้อมรอบด้วยกำแพงสูง เรียกได้ว่ามันเป็นเมืองในเมืองเลยทีเดียว
แต่เรื่องนี้ก็เข้าใจได้… ตระกูลนี้มีประวัติศาสตร์ยาวนาน 6,000 ปี และมีคนที่สืบทอดสกุลเบอร์ตันอยู่เป็นหมื่นๆ คน และนี่ก็ยังไม่รวมพวกทาส กองทหารรับจ้าง และอื่นๆ อีกมากมาย
เมื่อทหารเห็นโรบิน - ผู้เป็นดั่งวีรบุรุษในสายตาของพวกเขา - พวกเขาก็ทิ้งสิ่งที่อยู่ในมือลงทันทีแล้วเรียงแถวสองข้างประตูเพื่อเคารพเขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏบนใบหน้า
หนุ่มน้อยผู้นี้เบื้องหน้านี่คือความภาคภูมิใจของพวกเขา! ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพียงทาสของตระกูลเบอร์ตัน แต่อย่างน้อยพวกเขาก็สามารถโอ้อวดได้ว่าได้รับใช้คนที่เปล่งประกายไปทั่วดินแดนของดยุคคนนี้
“ฮ่าๆ โรบิน อยู่ตรงนี้นี่เอง.. ฉันตามหาแกตั้งแต่ได้ยินว่าแกออกจากบ้านหลังเล็กของแกไป แกหายไปไหนมาเนี่ย”
..ถ้ามีคนคนหนึ่งที่ได้ประโยชน์โรบินล่ะก็ คนๆ นั้นก็คือชายคนนี้ ก่อนหน้านี้ เขาเป็นญาติห่างๆ ของตระกูลเบอร์ตันสายหลักเพียงหนึ่งในหมื่นๆ คนเท่านั้น
แต่หลังจากที่ลูกชายของเขามาเกิด ตำแหน่งของเขาในตระกูลก็สูงขึ้น และได้รับความเคารพจากทุกคน และที่สำคัญที่สุดคือ.. เงินเดือนของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมากอีกด้วย
อย่างไรก็ตาม เงินช่วยเหลือนี้ไม่ได้ถูกใช้ในลักษณะที่เหมาะสมตามที่ทุกคนคาดหวังเช่นการสนับสนุนลูกชายของเขา
แต่เขากำลังใช้มันเพื่อแต่งงานใหม่!
ใช่แล้ว นับตั้งแต่ที่พ่อของโรบินค้นพบพรสวรรค์ของลูกชาย เป้าหมายในชีวิตของเขาคือการแต่งงานหรือซื้อทาสหญิงคนใหม่ โดยอ้างว่าเขาต้องการสนับสนุนครอบครัวด้วยอัจฉริยะอีกคนจากสายเลือดที่แข็งแกร่งของเขา
ถึงแม้ว่าเพื่อนและผู้ใหญ่คนอื่นๆ จะดูถูกเขา แต่พวกเขาก็สนับสนุนการตัดสินใจของเขา... ใครจะรู้ ไอ้โง่ผู้โชคดีคนนี้อาจจะมีลูกที่เป็นอัจฉริยะอีกคนและนำความแข็งแกร่งมาให้ตระกูลอีกก็เป็นได้
น่าเสียดายที่ความพยายามของเขามักจะไม่ประสบความสำเร็จ ในช่วงเวลาห้าปี โรบิ้นได้มีพี่น้องร่วมพ่อแต่ต่างแม่ถึง 12 คน และไม่มีใครที่แสดงความสามารถพิเศษใดๆ และแม้จะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังไม่หยุด
แม้ว่าการมีภรรยาหลายคนและการเป็นเจ้าของทาสทางเพศจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่โรบินไม่ชอบความคิดที่ว่าพ่อของเขาละเลยแม่ของเขาเพราะต้องการเด็กที่แข็งแกร่งแบบเขา และแน่นอนว่าไม่ชอบความคิดที่ว่าพ่อของเขามองว่าเขาเป็นเพียงสิ่งที่พ่อของเขาสร้างขึ้นและสามารถทำซ้ำได้ทุกเมื่อ
“สวัสดีตอนเช้าครับท่านพ่อ” โรบินตอบขณะยังคงยิ้ม “ผมเพิ่งฝึกเสร็จก็เลยตัดสินใจออกไปเดินเล่นเพื่อยืดเส้นยืดสาย ท่านพ่อมีอะไรหรือเปล่า”
พ่อของเขาเดินเข้ามามาใกล้ขึ้นพร้อมกลิ่นไวน์ที่ตลบอบอวล "ฮ่า ๆ ฉันแค่อยากถามเกี่ยวกับการเตรียมตัวของแกสำหรับการแข่งขัน แกจะไปใช่มั้ย”
"ไม่" โรบินพูดพร้อมรอยยิ้มเหมือนเดิม...
“ผมไม่ต้องการเงิน ตราบใดที่ผมอายุต่ำกว่า 16 ปี ตระกูลเราจะจัดหาทรัพยากรสำหรับการฝึกฝนและสิ่งจำเป็นอื่นๆ ที่ผมต้องการ ผมว่่าผมไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระแบบนั้นโดยไม่มีแรงจูงใจ ผมไม่มีเวลามากมายขนาดนั้น”
“ถ้าไม่ต้องการเงิน ก็เอามาให้ฉันสิวะ ค่าใช้จ่ายของฉันมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นะรู้ไหม ฮ่าๆ”
“ขอโทษครับท่านพ่อ ผมจะเริ่มศึกษากฏแห่งสวรรค์ ผมว่าผมไม่สามารถเสียเวลาไปกับเรื่องอื่นได้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นชายวัยกลางคนที่กำลังเมาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาชูมือขึ้นพร้อมจะตบหน้าลูกชายของเขา “แกไม่เชื่อฟังฉันอีกแล้วหรอ แกมันไอ้ลูกทรพี!”
