ตอนที่ 220 จูบข้า
ตอนที่ 220 จูบข้า
เธอต้องดูว่าคู่ของเขาสวยเพียงใด
บุหรงหายเข้าไปในภูเขาหินและหายตัวไปในเถาวัลย์เลื้อยหนาแน่น
ซิวหุ้ยไล่ตามไปทันที
เถาวัลย์เลื้อยที่เงียบอยู่ในตอนนี้ก็ขยายเถาวัลย์ออกไปและกระโจนเข้าหาซิวหุ้ย
ซิวหุ้ยไม่ได้คาดหวังว่าไม้เลื้อยเหล่านี้จะสามารถเคลื่อนไหวได้ ขณะที่เธอไม่ทันระวัง เถาวัลย์ก็พันรอบข้อเท้าของเธอ
เธอฟื้นความสงบอย่างรวดเร็ว ตัดเถาวัลย์ด้วยกรงเล็บของเธอ และถอยกลับอย่างรวดเร็ว
เมื่อเธอถอยออกจากระยะการโจมตีของเถาวัลย์เลื้อย พวกเขาก็ดึงเถาวัลย์ของตนกลับอย่างไม่เต็มใจและยังคงอาศัยอยู่บนภูเขาอย่างเงียบ ๆ พวกเขาดูซื่อสัตย์และไม่เป็นอันตรายมาก
ซิวหุ้ยมองไปที่ไม้เลื้อยเหล่านี้และพยายามสื่อสารกับพวกเขาในภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ของเผ่าไม้ศักดิ์สิทธิ์
ท้ายที่สุดอีกฝ่ายก็ตอบเพียงว่า “ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าไปสินะ”
ไม่ว่าซิวหุ้ยจะสื่อสารกับมันมากแค่ไหน มันก็ไม่ตอบสนอง
หากเถาวัลย์เลื้อยเหล่านี้กลายเป็นมนุษย์ได้ พวกมันคงจะเย็นชาและห่างไกลอย่างแน่นอน
ซิวหุ้ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับไปมือเปล่า
...
ไอร่าทำยาพิเศษอีกชามให้กับไอร่าในวันนี้
นี่เป็นซุปขั้นสูงที่เธอศึกษามา มีสมุนไพรล้ำค่ามากมายเพิ่มเข้ามา เธอเชื่อว่ามันจะรักษาอาการหย่อนสมรรถภาพทางเพศของธยาน์ได้อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เพื่อป้องกันไม่ให้คอนริและบุหรงพูดว่าเธอมีอคติ ในครั้งนี้เธอจึงทำซุปไก่อีกหม้อ และเติมสมุนไพรบำรุงมากมายลงไปในซุปด้วย
เพื่อเพิ่มรสชาติของมัน เธอจึงต้มมันในหม้อเป็นพิเศษตลอดช่วงบ่าย
เมื่อเชร์กลับมา ซุปก็พร้อมแล้ว
บังเอิญเซียร่ามาที่บ้าน เธอพูดอย่างกังวลว่า “ไอร่า ลูกกลิ้งสำลีมีปัญหาล่ะ มาช่วยดูให้พวกเราหน่อยได้หรือไม่”
ลูกกลิ้งฝ้ายเป็นเครื่องจักรไม้ที่ใช้รีดฝ้ายโดยเฉพาะ มันต้องใช้สัตว์สามตัวจึงจะควบคุมมันได้ในเวลาเดียวกัน โดยปกติแล้ว ฝ้ายจะต้องถูกรีดผ่านลูกกลิ้งก่อนจึงจะกลายเป็นแถบผ้าฝ้ายและปั่นเป็นผ้าได้
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไอร่าก็รีบวางงานของเธอลง “ข้าจะไปดูกับเจ้าตอนนี้”
เธอไปถึงประตู เธอจำซุปในครัวได้ และหันไปหาเชร์
“ข้าอาจกลับช้า กินข้าวกันไปเลยนะ มีซุปสำหรับเจ้าอยู่ในครัว ตอนนี้น่าจะได้ที่แล้ว ตักแบ่งให้ทุกคนล่ะ”
เชร์ตอบรับ “เข้าใจแล้ว รีบไปรีบมา ข้าจะแบ่งอาหารไว้ให้เจ้า”
ไอร่าติดตามเซียร่าไป
ลูกกลิ้งถูกวางไว้ในสำนักงานของคณะกรรมการบริเวณบ้าน มีอสูรตัวเมียและตัวผู้หลายตัวเฝ้าอยู่ พวกเขากังวลมากว่าลูกกลิ้งจะใช้ไม่ได้ คงจะน่าเสียดาย หากขอวิเศษเช่นนี้ถูกทิ้งไป
พวกเขากังวลเกี่ยวกับอนาคต ไอร่าตรวจสอบและพบว่ามีสำลีติดอยู่ที่แกนด้านหนึ่ง
เธอดึงสำลีออกและปรับแกนเล็กน้อยเพื่อให้สามารถใช้งานได้อีกครั้ง
ทุกคนมีความสุข
เซียร่าถึงกับโล่งใจ “เจ้าเก่งที่สุด เจ้าแก้ไขมันได้ทันทีเลย”
ไอร่ายิ้ม “เป็นปัญหาเพียงเล็กน้อย หากไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะกลับไปก่อน พวกเจ้าก้กลับไปทานอาหารเย็นกันก่อนเถอะ”
ทุกคนกล่าวคำอำลาไอร่า
ทันทีที่ไอร่าเดินออกจากสำนักงานคณะกรรมการละแวกบ้าน เธอก็เห็นเชร์ยืนอยู่ใกล้ ๆ เขาถือเสื้อคลุมและดวงตาสีฟ้าของเขาอย่างอ่อนโยน
“เชร์” ไอร่าวิ่งไป “เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่”
เชร์สวมเสื้อคลุมให้เธอแล้วอุ้มเธอขึ้น “ตอนกลางคืนอากาศหนาว ข้าเอาเสื้อคลุมมาให้เจ้า”
ไอร่ารู้สึกอบอุ่นกับความรอบคอบของเขา
เธอโอบแขนรอบคอของเขาแล้วบีบแก้มของเขา “ใจดีจัง” เธอพูดเบา ๆ
เชร์อุ้มเธอกลับ “เจ้าซ่อมลูกกลิ้งเสร็จแล้วหรือ”
“อืม แก้ไขเรียบร้อย”
เชร์ยิ้ม “ไอร่าของข้าน่าทึ่งเสียจริง สามารถแก้ไขได้ทันที”
ไอร่าฝังหน้าของเธอไว้ที่คอของเขา “หยุดแกล้งข้าได้แล้ว”
เขาหัวเราะเมื่อหันลงมามองเธอ
เสียงหัวเราะต่ำของเขาส่งแรงสั่นสะเทือนผ่านหน้าอกของเขา ทำให้ร่างกายเสียวซ่าน
เมื่อพวกเขากลับบ้าน พวกเขาก็ตระหนักว่าทุกคนยังไม่ได้กินข้าวและกำลังรอไอร่า เธอรู้สึกประหลาดใจ “ข้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าให้กินกันก่อนเลย”
บุหรงพูดติดตลกว่า “หากเจ้าไม่อยู่ ใครจะกินลง”
เชร์วางไอร่าลงบนเก้าอี้และนั่งลงข้างเธอ
ไอร่าลูบศีรษะเด็ก ๆ “พวกเจ้าคงหิวกันแล้วใช่ไหม”
คลอเดียพูด “เราดื่มซุปไก่ไปแล้ว เราไม่หิว”
“ซุปไก่อร่อยหรือเปล่า”
เด็ก ๆ พยักหน้าพร้อมกัน “ซุปไก่ของท่านแม่อร่อยที่สุด!”
“ถ้าพวกเจ้าชอบ พรุ่งนี้ข้าจะทำเพิ่มให้อีก”
หลังอาหารเย็น เด็ก ๆ ก็กลับห้องเพื่อพักผ่อน
เชร์ยังคงเก็บกวาดโต๊ะ ไอร่าวิ่งเข้ามาช่วยเขา
เมื่อเห็นสิ่งนี้ คอนริและธยาน์ก็เข้ามาช่วยทั้งสอง ไอร่าไล่พวกเขาออกไป ราวกับว่าเธอกำลังไล่แมลงวันออกไป
“กลับห้องของพวกเจ้าแล้วไปนอนซะ อย่างมาเกะกะที่นี่”
คอนริเดินเตาะแตะและปฏิเสธที่จะจากไป “คืนนี้เจ้าจะไม่นอนกับข้าหรือ”
“ใช่” ไอร่าปฏิเสธอย่างเต็มปากเต็มคำ
คอนริรู้สึกผิดหวังอย่างมาก หากบนหัวเขาตอนนี้มีหู พวกมันคงจะห้อยลงมาแล้ว
ไอร่ามองดูเขาอย่างสนุกสนาน “อย่างแสร้งทำเป็นน่าสงสาร ไม่มีประโยชน์หรอก ข้าเป็นสตรีใจแข็ง”
คอนริโน้มตัวไป “จูบข้าก่อนสิ”
ไอร่าจูบที่ปากของเขา “เรียบร้อย”
คอนริเลียริมฝีปากของเขา รู้สึกหวานเป็นพิเศษที่ถูกจูบ เขาจากไปอย่างพึงพอใจ
ทันทีที่เขาเดินออกไป บุหรงก็โน้มตัวและยิ้มให้เธอ
“ข้าเองก็อยากจูบเหมือนกัน”
ไอร่ารีบจูบใบหน้าเขาอย่างรวดเร็ว
บุหรงไม่พอใจ “ทำไมเจ้าจูบที่ริมฝีปากของเขา แต่ข้ากลับเป็นเพียงใบหน้าเท่านั้น เจ้าลำเอียง”
“ใช่ ข้าลำเอียง”
บุหรงพูดไม่ออกกับความสงบของเธอ
ไอร่ากล่าวว่า “รีบไปเถิด อย่าขวางทางอยู่ที่นี่เลย”
เมื่อเธอไม่มอง จู่ ๆ บุหรงก็กดด้านหลังศีรษะของเธอแล้วอุ้มเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เขากัดริมฝีปากของเธอ
เธอถูกเขากัดจริง ๆ
ก่อนที่ไอร่าจะโกรธ บุหรงก็ปล่อยเธอทันทีลารีบขึ้นไปชั้นบนเพื่อหลบหลีก
ไอร่าสัมผัสริมฝีปากที่ถูกกัดของเธอ เธอโกรธมาก!
เธออยากจะกดอสูรร้ายตนนี้ลงกับพื้นและถอนขนทั้งหมดของเขา
ธยาน์มองดูเธอ จากนั้นเขาก็พูดอย่างไม่แสดงออกว่า “ข้าจะกลับห้องของข้า”
“เดี๋ยวก่อน” ไอร่าร้องเรียกเขา “เจ้าดื่มยาที่ข้าทำให้เจ้าคืนนี้แล้วหรือ”
ธยาน์ตกตะลึง “ยาอะไร”
“ยารักษาโรคของเจ้า เจ้าไม่ได้ดื่มเหรอ” ไอร่ารู้สึกสับสน
เธอหันไปหาเชร์ “บ่ายนี้ข้าทำซุปแล้วทิ้งไว้บนเตา เจ้าเห็นหรือไม่”
