ตอนที่ 219 เพื่อนเก่า
ตอนที่ 219 เพื่อนเก่า
สิ่งนี้ทำให้ห้วยซานผิดหวัง แต่เขาอดไม่ได้ที่จะอยากทำให้เธอพอใจมากยิ่งขึ้น เขารู้สึกว่าเขาเป็นอสูรตัวผู้ที่โดดเด่นมากเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา ความแข็งแกร่ง หรือตัวตนของเขา เขาก็คู่ควรกับซิวหุ้ย
พวกเขาเข้ากันได้มาก เธอจะต้องประทับใจเขาอย่างแน่นอน
ในท้ายที่สุด ไม่เพียงแต่ซิวหุ้ยจะไม่ชอบเขา แต่เธอยังชอบผู้นำของชนเผ่าในหมู่บ้านอีกด้วย
นี่เป็นเหมือนการตบหน้าห้วยซานที่ไม่สามารถได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ทำให้เขาโกรธ
ห้วยซานโกรธคอนริและไม่พอใจซิวหุ้ย
ผู้หญิงโง่เขลาคนนี้อยากจะชอบคนที่มีคู่แล้วมากกว่ายอมรับอสูรผู้สูงศักดิ์เช่นเขา เธอตาบอด!
ซิวหุ้ยสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของห้วยซาน แต่เธอไม่ได้ใส่ใจ
เธอเตรียมจะเดินจากไป
ห้วยซานถามทันที “เจ้าจะไปไหน”
“ไปหาเพื่อนเก่า”
ห้วยซานขมวดคิ้ว “เจ้ามีเพื่อนที่บ้านนอกด้วยหรือ เหตุใดข้าไม่เคยได้ยินเจ้าพูดถึง”
“เพื่อนเก่าแก่น่ะ ไม่ได้ยินข่าวคราวเขามาหลายปีแล้ว” ซิวหุ้ยเงยหน้าขึ้นมองอสูรขนนกที่บินผ่านท้องฟ้า “หากข้าไม่รู้ว่ามีอสูรขนนกอยู่ที่นี่ ข้าคงไม่ต้องข้ามภูเขาเพื่อมายังสถานที่เล็ก ๆ เช่นนี้”
ห้วยซานพูด “เขาเป็นอสูรขนนกหรือ”
“ใช่ เขาเป็นผู้อาวุโสของเผ่าขนนก” ซิวหุ้ยยิ้มเมื่อเห็นร่างที่ลุกเป็นไฟบนยอดเขา “ข้าเห็นเขาแล้ว”
เธอกลายร่างเป็นนกอินทรีหิมะสีขาว กางปีกออก และบินขึ้นไปบนยอดเขา
ที่ด้านบนของภูเขา บุหรงกำลังอาบแดดอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ เสื้อคลุมสีแดงเพลิงของเขากระจัดกระจายอยู่บนพื้น และมีผมสีทองยาวของเขาตัดกับเสื้อคลุม
เมื่อซิวหุ้ยเห็นเขา เธอคิดแค่ว่าเขาเปล่งประกายมากกว่าดวงอาทิตย์
นกอินทรีหิมะบินลงมาและกลายเป็นตัวเมียที่ร้อนแรง
บุหรงเหลือบมองเธอด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ซิวหุ้ย เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”
เมื่อซิวหุ้ยแปลงกลายเป็นมนุษย์ เธอก็เปลือยเปล่า
ทว่าเธอไม่เขินอายแต่อย่างใด เธอยังเดินไปที่ด้านข้างของบุหรงอย่างเปลือยเปล่าและยิ้มอย่างมีเสน่ห์
“วิหารไม้ศักดิ์สิทธิ์ส่งคนไปที่เผ่าหมาป่าหินเพื่อแก้ไขปัญหาโรคเลือดตาย ข้าได้ยินมาว่าเผ่าหมาป่าหินและเผ่าขนนกเป็นเพื่อนบ้านกัน จึงเดาว่าท่านอาจอยู่ที่นี่ ทำให้ข้ายอมรับภารกิจนี้เพื่อมาพบท่าน”
เธอเข้าหาบุหรงและลูบหน้าอกของเขาเบา ๆ ด้วยนิ้วของเธอ เธอมองเขาอย่างเย้ายวนใจ
การล้อเล่นนั้นชัดเจนมาก
น่าเสียดายที่บุหรงไม่ได้ชื่นชมมัน
เขาปัดนิ้วของซิวหุ้ยออกไป “เอาล่ะ แค่พูดสิ่งที่เจ้าต้องการมา อย่ามากความเลย”
ซิวหุ้ยตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นเธอก็หัวเราะเบา ๆ “ทำไมท่านถึงทำเฉยชานักเล่า เรารู้จักกันตั้งหลายปี กิน นอน อาบน้ำ และต่อสู้ไปด้วยกัน นอกจากการสมสู่แล้ว เราไม่ได้ทำอะไรร่วมกันบ้าง ท่านยังบอกว่าอยากสมสู่กับข้า”
บุหรงรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ การแสดงออกของเขาจริงจังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“ข้าขอเตือนเจ้า นั่นเป็นเพียงเรื่องตลก ข้าไม่ได้จริงจังกับมัน อย่าพูดถึงสิ่งเหล่านั้นอีก”
เธอเลิกคิ้วขึ้น “ทำไมท่านถึงแสดงท่าทีเช่นนั้น ข้าไม่ได้ขอให้ท่านสมสู่กับข้าจริง ๆ เสียหน่อย”
เมื่อพวกเขาพบกันครั้งแรก เธอถูกดึงดูดโดยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นและความแข็งแกร่งอันทรงพลังของบุหรง ทว่าหลังจากที่รู้จักเขามาเป็นเวลานาน เธอก็ค่อย ๆ รู้จักธรรมชาติของเขา
เขาดูอบอุ่นและแวววาว แต่จริง ๆ แล้วเขาเย็นชาและเห็นแก่ตัวมากกว่าใคร ๆ
เธอสามารถเป็นเพื่อนกับเขาได้ แต่เธอไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ของเขา
ขณะที่เธอสวมเสื้อผ้า เธอพูดกึ่งติดตลกว่า “สตรีนางใดได้อสูรเช่นท่านเป็นคู่ครอง คงจะโชคร้ายนัก”
บุหรงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”
ซิวหุ้ยยิ้ม “ข้าไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ หากเจ้าหาคู่ได้จริง จะยังโสดอยู่หรือไม่”
“ตอนนี้ข้าไม่โสดแล้ว ข้ามีคู่แล้ว”
เมื่อบุหรงพูดเช่นนี้ ดวงตาสีแดงเพลิงของเขาก็สว่างขึ้นมากยิ่งขึ้น เขาดูใจกว้างและภูมิใจ
ซิวหุ้ยตกตะลึงทันที
เธอมองไปที่บุหรงด้วยความไม่เชื่อ “สตรีคนนั้นตาบอดหรืออย่างไร นางชอบท่านจริง ๆ หรือ”
“เจ้านั่นแหละที่ตาบอด หุบปากซะหากไม่รู้คำพูดที่ควรพูด” บุหรงดูไม่พอใจ
ซิวหุ้ยยังคงรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่จริงเกินไป บุรุษเฒ่าแห่งเผ่าขนนกได้พบคู่ครองแล้ว นี่เป็นข่าวที่ระเบิดแรงที่สุดในปีนี้
เธอถามอย่างรวดเร็วว่า “คู่ของท่านเป็นเผ่าพันธุ์ใด นางสวยหรือไม่ นางอายุเท่าไหร่ นอกจากท่าน นางมีคู่กี่คน”
บุหรงพูดอย่างไม่อดทน “ทำไมเจ้าถึงถามมากมายถึงเพียงนี้ สาวน้อยของข้างดงามกว่าเจ้ามาก อย่าคิดจะทำร้ายนาง”
“เราเป็นสตรีด้วยกันทั้งคู่ ข้าจะทำอะไรนางได้ ข้าแค่อยากรู้ ข้าอยากจะรู้ว่าสตรีนางนี้มีความอดทนถึงเพียงใดถึงยอมรับอสูรตัวผู้ที่น่ากลัวเช่นท่านเป็นคู่ครอง”
บุหรงเยาะเย้ย “ข้าแข็งแกร่ง นางชอบที่ข้าเดินทางข้ามภูเขาไปอีกฟากหนึ่งของแม่น้ำดำเพื่อให้นางมาเป็นคู่ของข้า นั่นเป็นเพราะว่านางมีตาแหลมและโชคดี อย่าพูดอะไรแบบนี้ที่นี่อีก”
ซิวหุ้ยยังไม่เชื่อเขา “นางจะสวยถึงเพียงใด ก็ไม่น่าจะทนอารมณ์แปลก ๆ ของท่านได้ ท่านต้องหลอกข้า”
“จะหลอกเจ้าให้มีประโยชน์อะไร ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร อีกสองปีข้างหน้าหากเจ้ากลับมาที่นี่อีกครั้ง เจ้าจะได้พบกับลูกๆ ของข้า ถึงเวลาเจ้าจะเชื่อในสิ่งที่ข้าพูด”
ซิวหุ้ยพูดทันที “งั้นพาข้าไปพบคู่ของเจ้าสิ ข้าอยากรู้นักว่าคู่ของเจ้าเป็นแบบใด”
เธอไม่เชื่อบุหรงเมื่อเขาบอกว่าคู่ของเขาสวยกว่าเธอ
เธอไม่ได้โอ้อวด เธอมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของเธอมาก แม้แต่ในเมืองไม้ศักดิ์สิทธิ์ เธอถือว่าโดดเด่นมาก
เธอไม่เชื่อว่าจะมีสตรีสวยขนาดนั้นอยู่ในสถานที่เล็ก ๆ เช่นนี้
แม้ว่าจะมีสตรีที่สวยขนาดนี้ แต่บุคลิกของเธอก็คงไม่ดีนัก ท้ายที่สุดแล้ว เธอจะถูกรายล้อมไปด้วยอสูรตัวผู้จำนวนมากอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ปัญหาก็คืออารมณ์ของบุหรงแย่มากเช่นกัน เขาทุกอย่างที่ต้องการมาโดยตลอดและไม่เคยสนใจความรู้สึกของผู้อื่น
เธอนึกไม่ออกว่าเขาจะเป็นอย่างไรเมื่ออยู่กับคู่ครอง
เขาจะริเริ่มเพื่อยอมรับเธอหรือ
นี่เป็นไปไม่ได้
บุหรงปฏิเสธคำขอของซิวหุ้ยอย่างตรงไปตรงมา “ช่วงนี้นางไม่สบาย ไม่สะดวกรับแขก”
“ก็แค่มาเจอกัน ข้าไม่ได้ให้นางออกแรงเสียหน่อย”
“ข้าบอกว่าไม่ ก็คือไม่”
ซิวหุ้ยไม่มีความสุข “นี่ เราเป็นเพื่อนเก่าแก่ ข้าจะพบกับคู่ของท่านผิดปกติตรงไหน คิดว่าข้าจะกินนางหรืออย่างไร”
แต่บุหรงพูดว่า “ข้าไปล่ะ”
“ท่านจะไปไหน”
“กินข้าว” บุหรงกางปีกแล้วบินลงจากภูเขาโดยไม่หันกลับมามอง
ซิวหุ้ยเฝ้าดูเขาจากไปและตะโกน “ยิ่งท่านไม่ให้ข้าพบนาง ข้าก็ยิ่งอยากพบนางมากขึ้น”
