ตอนที่ 15 : หน่วย
ตอนที่ 15 : หน่วย
เมื่อได้ยินว่าพวกเขาต้องออกไปจากเมืองในวันพรุ่งนี้ สีหน้าของหวู่เหิงก็เปลี่ยนไปในทันที
ไม่ใช่พวกเขาบอกว่าสมาคมนักผจญภัยก็เป็นแค่งานสบายๆ งั้นเหรอ? ทำไมเขาต้องออกไปทำงานตั้งแต่วันแรกเลยล่ะ?
“เอ่อ หัวหน้า พวกเราต้องออกไปทำภารกิจเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?” หวู่เหิงถาม
เขาไม่อยากจะไปเลย
การจัดการกับพวกซอมบี้ทำให้เขาเลื่อนระดับได้ ในขณะที่การออกไปจากเมืองก็มีแต่จะทำให้เขาเจอกับอันตรายเท่านั้น
เมื่อเห็นท่าทีของหวู่เหิง ออทรัคก็ยิ้มออกมา “หน่วยของพวกเราเพิ่งถูกจัดตั้งขึ้นมา ดังนั้นภารกิจจึงไม่ได้ยากนัก คราวนี้พวกเราแค่ต้องไปช่วยเมืองหินดำตรวจสอบอะไรบางอย่างก็เท่านั้น ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”
ด้วยเหตุนั้นเขาจึงรู้สึกเบาใจขึ้นเล็กน้อย
และถึงอย่างไรก็ตาม เขาก็ได้เข้าร่วมกับสมาคมแล้ว และมันคงจะไม่ดีนักที่เขาจะปฏิเสธภารกิจแรกเช่นนี้
“ได้เลยหัวหน้า ข้าเข้าใจแล้ว”
ออทรัคพยักหน้า “งั้นก็อย่าไปสายล่ะ”
เขายืนขึ้นและจากไปพร้อมกับคาวิน่า
หวู่เหิงยืนส่งพวกเขาอยู่ที่ประตูและมองดูพวกเขาเดินหายไปในซอยก่อนที่จะปิดประตู
...
นอกซอย หลังจากเดินออกมาได้สักพักแล้ว ออทรัคก็ถามออกมาเบาๆ “เจ้าคิดว่าสมาชิกใหม่ของพวกเราเป็นไงบ้าง?”
“ความประทับใจแรกก็ไม่เลวเลย เขาดูไม่ใช่คนน่ารำคาญดี” คาวิน่าถามด้วยความสงสัย “เขาคือเนโครแมนเซอร์จริงๆ เหรอ?”
“เจ้าก็ได้เห็นโครงกระดูกของเขาแล้วหนิ”
“ห้องของเขาว่างเปล่าเกินไป และมันก็มีเป้าซ้อมอยู่ที่มุมห้องด้วย เขาดูไม่เหมือนกับพวกนักเวทเลย นับประสาอะไรกับเนโครแมนเซอร์” คาวิน่าพูดต่อ
นักเวทนั้นเหมือนกับพวกนักปราชญ์ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ประสบความสำเร็จในด้านวิชาการ แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ต้องมีหนังสือหรืออุปกรณ์การทดลองอยู่บ้าง
แต่มันก็ไม่มีของเหล่านี้อยู่ในห้องของหวู่เหิงเลย
“ชีวิตของนักเวทในย่านที่อยู่อาศัยเช่นนี้ก็คงไม่เหมือนกับเหล่านักเวทที่ได้รับมรดกตกทอดมาหรอกนะ”
“ก็จริง”
ทั้งสองเดินไปถึงทางแยกและเตรียมที่จะแยกทางกัน
ก่อนที่พวกเขาจะจากกันนั้น ออทรัคก็ย้ำเตือน “พรุ่งนี้อย่าสายล่ะ”
“เข้าใจแล้วหัวหน้า”
...
หลังจากที่ส่งทั้งสองคนกลับไปแล้ว หวู่เหิงก็ปิดประตูแน่น
เขาหยิบของที่อีกฝ่ายเพิ่งนำมามอบให้ขึ้นมาดู
สิ่งแรกก็คือจดหมายรับรอง ซึ่งถูกเขียนไว้ว่า ‘ตัวแทนนอกสมาคมนักผจญภัย’
ข้อความเล็กๆ ด้านล่างยืนยันสถานะทางอาชีพของเขาและการประจำการของเขาที่เมืองหินดำในอาณาจักรเยโกะ
นอกจากจดหมายรับรองแล้ว มันก็ยังมีชุดเกราะหนังสีน้ำตาลเข้มและมีตราสัญลักษณ์ซ่อนอยู่ข้างในด้วย
ออทรัคและคาวิน่าต่างก็มีตราสัญลักษณ์เช่นนี้เหมือนกันเพื่อแสดงถึงสถานะของพวกเขา
เขาเก็บจดหมายรับรองและตราสัญลักษณ์ไป จากนั้นก็หยิบชุดเกราะอันใหม่ขึ้นมาตรวจสอบ
เกราะหนังสีน้ำตาลเข้มมีลวดลายเล็กๆ อยู่ มันมีการเคลือบโลหะอยู่ที่บริเวณหน้าอกและไหล่เพื่อป้องกันส่วนสำคัญ
มันมีน้ำหนักอยู่ประมาณหนึ่ง ซึ่งก็ถือว่าหนักกว่าเกราะหนังทั่วไป แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่รับได้
ในโลกนี้ ชุดเกราะถือว่าสำคัญจริงๆ และชุดเกราะจากสมาคมก็เหนือกว่าชุดเกราะทั้งสองอันที่เขามีทั้งในแง่ของการป้องกันและงานฝีมือ และตอนนี้เขาก็มีเกราะหนังอยู่สามชุดแล้ว
หลังจากตรวจสอบของพวกนี้เสร็จแล้ว เขาก็มองไปยังโครงกระดูกที่อยู่ข้างๆ
[จอมโจรโครงกระดูก]
[เลเวล: 7 (0/14,000)]
[ค่าสถานะ: ความทนทาน 12, ความแข็งแกร่ง 14, ความว่องไว 20, สติปัญญา 10, การรับรู้ 10, เสน่ห์ 5]
[ความสามารถพิเศษ: เชี่ยวชาญสองมือ, สัมผัสกับดัก, สัญชาตญาณการหลบหลีก]
[ความสามารถ: ลอบโจมตี, สะเดาะกุญแจ (ระดับกลาง), ปลดกับดัก (ระดับกลาง), ความเชี่ยวชาญการใช้อาวุธสองมือ (ระดับกลาง), ความเชี่ยวชาญการใช้ดาบสั้น (ระดับกลาง), ความเชี่ยวชาญการใช้เกราะเบา (ระดับกลาง)]
[เชี่ยวชาญสองมือ: สามารถใช้อาวุธรองได้อย่างยืดหยุ่น คล่องแคล่วและรวดเร็วยิ่งขึ้นเมื่อใช้ระเบิด คัมภีร์ และไอเท็มต่างๆ]
[สัมผัสกับดัก: เชี่ยวชาญในการตรวจจับและค้นหากับดักที่ถูกติดตั้งไว้ล่วงหน้า]
[สัญชาตญาณการหลบหลีก: สามารถสัมผัสและหลบหลีกอันตรายได้โดยสัญชาตญาณ]
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนผู้นี้ถึงถูกหมายหัว นี่คือคนที่มีค่าสถานะมากที่สุดที่เขาได้เห็นมาเลย
มันมากซะยิ่งกว่าค่าสถานะของเขาและสุนัขโครงกระดูกซะอีก
ในแง่ของค่าสถานะ ทั้งความว่องไวและความแข็งแกร่งของจอมโจรโครงกระดูกถือว่าสูงมาก ซึ่งน่าจะเกี่ยวข้องกับอาชีพของอีกฝ่าย
นอกจากนี้มันยังมีความสามารถอย่างการลอบโจมตีและสะเดาะกุญแจที่ดูจะช่วยยืนยันเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี
แต่เขาก็ไม่เห็นว่าความสามารถในการสะเดาะกุญแจจะมีประโยชน์อะไรกับเขา เพราะจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่เคยเจออะไรที่กุญแจทองแดงของเขาไม่สามารถเปิดได้
เขาไม่เห็นทักษะที่ทรงพลังอันไหนเลย แต่สัมผัสกับดักที่ทำให้ตรวจจับกับดักได้นั้นก็ดูจะมีประโยชน์อยู่
นอกจากนี้ค่าสติปัญญาของโครงกระดูกตัวนี้ยังมีมากถึง 10 หน่วย ทำให้มันไม่แตกต่างอะไรจากคนปกติเลย
เขาถอดเกราะหนังตัวเก่าและปลดดาบสั้นสองเล่มที่เคยเป็นของอีกฝ่ายออกมา จากนั้นก็กล่าวว่า “สวมเกราะนี่และใช้อาวุธพวกนี้ซะ”
เมื่อได้ยินคำสั่ง จอมโจรโครงกระดูกก็ถอดผ้าคลุมของมันออก สวมเกราะหนัง และห้อยดาบสั้นทั้งสองเล่มไว้ที่เอว
“ไม่เข้าท่าแฮะ”
แม้ว่ามันจะสวมเกราะแล้ว แต่หลายๆ จุดก็เผยให้เห็นโครงกระดูกอันเปลือยเปล่าอยู่ดี
เขาต้องพาโครงกระดูกตัวนี้ไปร่วมภารกิจในวันพรุ่งนี้ด้วยแน่ๆ และถ้าคนในเมืองเห็นมันเข้า มันก็คงจะเป็นปัญหาแน่ๆ
หลังจากคิดอยู่สักพัก เขาก็ถอดเสื้อ กางเกง รองเท้าบู๊ต และหมวกกันน็อคเต็มใบออกมาจากโครงกระดูกในโลกซอมบี้
“สวมพวกมันซะ”
จอมโจรโครงกระดูกทำตามคำสั่ง และร่างทั้งร่างของมันก็ถูกปิดบังเอาไว้โดยสมบูรณ์โดยไม่มีช่องว่างใดๆ เลย
“เยี่ยม!” หวู่เหิงดีใจมาก
หลังจากคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดต่อ “ข้าจะเรียกเจ้าด้วยชื่อเดิมว่าบาเซน เข้าใจไหม?”
จอมโจรโครงกระดูกพยักหน้า
มันฟังรู้เรื่องด้วยเหรอ?
“บาเซน ไปยืนอยู่ตรงมุมนั้นซะ”
จอมโจรโครงกระดูกเดินไปที่มุมห้องอย่างเชื่อฟังและยืนอยู่กับที่ราวกับรูปปั้นที่โหมดเตรียมพร้อม
หลังจากจัดการทุกสิ่งเรียบร้อยแล้ว หวู่เหิงก็เดินไปที่เป้าซ้อมและเริ่มการฝึกหอกของวันนี้
ในระหว่างการพักยกแรก เขาก็มองไปที่จอมโจรโครงกระดูกอีกครั้งที่กำลังมองมาที่เขาด้วยเบ้าตาอันกลวงโบ๋
“มาฝึกกับข้าหน่อย”
จอมโจรโครงกระดูกเดินเข้ามาและชักดาบสั้นของตน
“เดี๋ยว… ใช้ไม้ก็พอ” หวู่เหิงยื่นไม้สองอันให้กับอีกฝ่าย
ถ้าเขาถูกฟันในระหว่างการฝึก มันคงจะตลกไม่น้อย
จากนั้นทั้งสองก็เริ่มฝึกฝนกัน
จนกระทั่งถึงช่วงดึก หวู่เหิงก็ให้จอมโจรโครงกระดูกไปยืนมองประตูเอาไว้ ส่วนเขาก็เข้านอน
...
ครืน ครืน~!
หวู่เหิงไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาจะต้องเดินทางไปทำภารกิจด้วยรถไฟ
การเรียกมันว่ารถไฟดูเหมือนจะไม่ถูกต้องเท่าไร เพราะพลังงานที่ใช้ขับเคลื่อนมันนั้นไม่ได้มาจากการเผาไหม้ ทำให้มันไม่มีควันไฟใดๆ เหมือนกับรถไฟสมัยเก่า
อย่างไรก็ตาม รูปลักษณ์และการใช้งานรางรถไฟของมันก็ไม่ได้แตกต่างจากรถไฟทั่วไปเท่าไร
“อะไรอยู่บนหัวของมันน่ะ?” คาวิน่าชี้ไปที่หมวกกันน็อคบนศีรษะของจอมโจรโครงกระดูก
“หมวกน่ะ!” หวู่เหิงอธิบาย
“ข้ารู้ว่ามันคือหมวก แต่ทำไมมันถึงมีหน้าตาแบบนั้น ใครเป็นคนออกแบบกัน?” คาวิน่าถามต่อ
“เอ่อ… ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”
