บทที่ 60 เหล้าหลอดไม้ไผ่(ฟรี)

บทที่ 60 เหล้าหลอดไม้ไผ่(ฟรี)

ดวงตาสีดำลึกของจี้เฉียนคุนกวาดมอง คนนั้นจึงพูดอย่างเก้อเขิน "ที่แท้เมียนายดีขนาดนี้ ทั้งออกไปหาเงินได้ ทำอาหารก็อร่อย มีเมียเก่งและดูแลบ้านขนาดนี้ ทำไมนายถึงไม่กลับบ้านล่ะ"

"ใช่แล้ว เฉียนคุน ถ้าข้ามีเมียดีขนาดนี้ ข้าต้องกลับบ้านทุกวันแน่ๆ กินอาหารที่เมียทำทุกวัน เมียลูกเตียงอุ่น มันช่างดีจริงๆ"

ตอนนี้ทุกคนหันไปเข้าข้างเซี่ยชิงหยา โจวหมิ่นรู้สึกอับอาย จึงอุ้มชามดินเผาไปกินที่อื่นโดยไม่พูดอะไร

พี่น้องที่อยู่หมู่บ้านเดียวกับจี้เฉียนคุน รู้เรื่องเก่าๆ ของทั้งสองคน จึงแนะนำเขา "เฉียนคุน พอได้แล้วนะ เมื่อก่อนเมียเจ้าอาจจะไม่รู้เรื่อง แต่ชีวิตก็ไม่ดี ตอนนี้ข้าเห็นว่านางอยากใช้ชีวิตกับเจ้าจริงๆ"

"พวกเราชาวบ้าน ใช้ชีวิตทั้งชีวิต ใครไม่อยากมีคนห่วงใยดูแลบ้างล่ะ"

จี้เฉียนคุนพยักหน้า "เป็นความผิดของข้าเอง"

เขาดูเหมือนจะทำผิดจริงๆ เมื่อก่อนไม่กลับบ้านเพราะกลับไปทีไรก็โดนเซี่ยชิงหยาป้อนยา ลากเขาขึ้นเตียงเพื่อมีลูกชาย

ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ตัวเองก็ควรเปลี่ยนแปลงบ้าง

และเรื่องของโจวหมิ่นเมื่อกี้ นางต้องได้ยินแน่ๆ ตัวเองยังไม่ทันได้อธิบาย

"เอ้อ เจ้าทำถูกแล้ว เจ้ามีชีวิตที่ดี ข้าเป็นพี่น้องก็ดีใจแทนเจ้า มีชีวิตที่ดี ดีกว่าอะไรทั้งหมด!"

"งั้นบ่ายนี้ข้าขอลาสักครึ่งวัน จะกลับไปดูนางกับลูก"

"ใช่เลย! ผู้หญิงน่ะต้องเอาใจ!"

......

ในบ้านหิน

เซี่ยชิงหยากำลังถือกระบอกไม้ไผ่ เอ้อร์หยาถือกระบวยน้ำเต้า ค่อยๆ เทสุราลงไป บนโต๊ะไม้เก่าๆ มีหยดสุราใสๆ กระเซ็นอยู่บ้าง

ต้าหยาคอยตรวจกระบอกไม้ไผ่ที่เหลือ ว่ามีราหรือแมลงเล็กๆ ไหม

"กระบอกไม้ไผ่จะหมดแล้ว เดี๋ยวแม่คงต้องออกไปอีก ไปตัดไม้ไผ่มา"

หมู่บ้านปินไห่แถวนี้ไม่มีภูเขา ไม่รู้ว่าจะมีไม้ไผ่ที่ไหน ช่างเป็นเรื่องปวดหัวจริงๆ!

แต่สามีภรรยาอาจจะมีสายใยถึงกันจริงๆ พอเซี่ยชิงหยาพูดจบ ประตูใหญ่ข้างนอกก็มีเสียงดังขึ้น

เอ้อร์หยาวางกระบวยน้ำเต้าลง พูดอย่างดีใจ "ต้องเป็นพ่อกลับมาแน่ๆ!"

"......" เซี่ยชิงหยาอยากจะบอกว่าพ่อของพวกนางวันนี้คงไม่กลับมา แต่ไม่คิดว่าพอประตูเปิด ร่างสูงใหญ่ของจี้เฉียนคุนก็ปรากฏที่หน้าประตู

นางตกใจจนชะงัก ถามออกไปโดยไม่รู้ตัว "ทำไมเจ้ากลับมาล่ะ"

พูดออกไปแล้วถึงรู้สึกว่าพูดไม่เหมาะ

เซี่ยชิงหยารีบแก้ตัว "ตอนกลางวันทำงาน ยังต้องนั่งเรือกลับมา เหนื่อยไหม รีบไปพักในห้องเถอะ"

"ไม่เหนื่อย"

จี้เฉียนคุนมองกระบอกไม้ไผ่และไหสุรา พับแขนเสื้อขึ้น "พวกนี้ต้องเติมให้เต็มทั้งหมดใช่ไหม"

เห็นกระบอกไม้ไผ่และไหสุราพวกนี้ จี้เฉียนคุนรู้สึกอีกครั้งว่าตัวเองผิด

ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ถึงกับหมักสุราเพื่อเขา นางต้องการใช้ชีวิตที่ดีจริงๆ งั้นต่อไปเลิกงานเขาจะกลับมาทุกวัน อยู่ที่สนามทรายทั้งวันมันเหงา จี้เฉียนคุนก็ไม่ชอบ

"อืม เติมให้เต็มทั้งหมด ไม่รู้ว่าจะมีไม้ไผ่ที่ไหน กระบอกไม้ไผ่พวกนี้คงไม่พอแน่ๆ"

เซี่ยชิงหยาถอนหายใจ พูดต่อ "พรุ่งนี้ข้าต้องเอาสุราในกระบอกไม้ไผ่พวกนี้ไปเมืองแล้ว"

รอยยิ้มที่มุมปากของจี้เฉียนคุนค้างไว้ ที่แท้สุรานี้ไม่ได้หมักให้เขาหรอกหรือ

แต่ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร คงไม่ทำอะไรที่ทรยศเขาแน่

พอคิดแบบนี้ จี้เฉียนคุนก็ตกใจในใจ ทำไมเขาถึงคิดแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มไว้ใจเซี่ยชิงหยาขนาดนี้

"ถ้าเหนื่อยก็ไปพักก่อน เดี๋ยวต้องไปตัดไม้ไผ่อีก"

เซี่ยชิงหยาเห็นจี้เฉียนคุนเหม่อลอย คิดว่าเขาทำงานทั้งวันจนร่างกายทนไม่ไหว จึงเร่งให้ไปพักผ่อน

จี้เฉียนคุนเม้มปาก "ไม่เหนื่อย เดี๋ยวข้าไปตัดเองก็ได้ เจ้าไม่ต้องไป"

"ไม้ไผ่นี้ตัดมาทำกระบอก ห้ามตัดเสียหาย ข้าไปด้วยจะได้บอกวิธีตัด"

เซี่ยชิงหยาจัดกระบอกไม้ไผ่ให้ตรง พยักหน้า "เหลืออีกสามอัน"

เติมกระบอกไม้ไผ่ที่เหลือเสร็จ ฟ้ายังไม่มืด

เซี่ยชิงหยาอุ่นข้าว แล้วสั่งต้าหยากับเอ้อร์หยา "พ่อกับแม่ออกไปข้างนอก พวกเจ้าสองคนกินข้าวแล้วก็ฝึกเขียนหนังสือ ถ้ามีอะไรให้ไปหาป้าหยุนหลาน ถ้าไม่มีอะไรก็อยู่บ้าน ฟ้ามืดแล้วอย่าออกไปข้างนอก"

ต้าหยาพยักหน้าหนักๆ "เจ้าค่ะ"

สามีภรรยาถือโอกาสที่ฟ้ายังไม่มืด ออกจากหมู่บ้านปินไห่ อ้อมผ่านหมู่บ้านหวัง มาถึงป่าไผ่สีเขียว

ลมพัดเบาๆ ป่าไผ่เหมือนทะเลสีเขียว เขียวจนมองแล้วสบายใจ ตาดูจะสดชื่นขึ้นมาก

ไผ่ในฤดูใบไม้ร่วงสีเข้ม เซี่ยชิงหยามองไผ่พวกนี้ ขนาดพอดี พอดีจะใส่สุรา

"พวกนี้แหละ ตัดได้เลย!"

พอนางสั่ง จี้เฉียนคุนก็ถือขวานฟันทันที

ผู้ชายแรงมาก แทบจะฟันทีเดียว ต้นไผ่ทั้งต้นก็ล้มลง

เซี่ยชิงหยาคอยมัดไผ่เป็นมัดๆ จะได้ลากกลับสะดวก

ใบไผ่สีเขียวร่วงเต็มพื้น เหนือป่าไผ่แทบจะมองไม่เห็นท้องฟ้า เต็มไปด้วยสีเขียว

ถ้าไม่ใช่เพราะพรุ่งนี้ต้องรีบเอาสุราในกระบอกไม้ไผ่ไปส่ง เซี่ยชิงหยาก็อยากเล่นที่นี่นานๆ ต่อไปตอนฤดูใบไม้ผลิ จะมานั่งกินข้าวที่นี่ก็ดี

แต่ฤดูใบไม้ร่วงก็ไม่เลว รอวันอากาศดีๆ มาเที่ยวชมใบไม้เปลี่ยนสีก็ได้

ตัดไปสักพัก ใบไผ่ร่วงเต็มพื้นมากขึ้น เซี่ยชิงหยาคะเนว่าไผ่พอแล้ว จึงบอกให้หยุด

ไผ่ถูกมัดด้วยเชือกป่านเป็นพวง จี้เฉียนคุนยกมือขึ้น แบกขึ้นบ่าเลย

"แน่ใจนะว่าไม่ต้องให้ข้าช่วยยก หรือไม่ก็ลากไปดีกว่า ไผ่พวกนี้หนักมาก"

ไผ่พวกนี้ใหญ่มาก เมื่อกี้เซี่ยชิงหยาลองยกต้นหนึ่ง แขนเป็นตะคริวเลย

จี้เฉียนคุนยิ้มมุมปาก "ถ้าเจ้าเหนื่อย ข้าจะลากไผ่ แล้วแบกเจ้าขึ้นบ่า"

"...ไม่ต้องหรอก"

ผู้ชายคนนี้แรงเยอะจริงๆ สู้ไม่ได้เลย สู้ไม่ได้จริงๆ!

สองคนกลับบ้านแบบนี้ อากาศหนาว ไม่มีใครออกมาเพ่นพ่าน ไม่มีใครเห็นภาพนี้

จี้เฉียนคุนทำตามคำสั่งของเซี่ยชิงหยา ใช้เลื่อยตัดไผ่เป็นท่อนๆ เขาหยิบกระบอกไม้ไผ่ที่ซื้อในเมืองมาดูอย่างละเอียด แล้วทำตามจนได้กระบอกไม้ไผ่อันหนึ่ง

ไม่เคยทำกระบอกไม้ไผ่มาก่อน เซี่ยชิงหยากำลังกังวลว่าจะทำอย่างไร แต่นี่ทำเสร็จแล้วเหรอ?

ต้าหยากับเอ้อร์หยาสองคนวุ่นวายช่วยอยู่ข้างๆ ส่งน้ำให้พ่อ ส่งเลื่อย นวดหลังให้แม่ แน่นอนว่าคนนวดหลังคือเอ้อร์หยา

ทำงานอยู่หลายชั่วโมง ต้าหยาเอ้อร์หยาทนไม่ไหว ไปนอนแล้ว ในที่สุดก็เสร็จ น้ำร้อนก็ต้มเสร็จ ทุกคนในบ้านอาบน้ำอุ่นๆ แล้วก็เข้านอน

เซี่ยชิงหยาเปลี่ยนชุดชั้นใน เห็นจี้เฉียนคุนยืนข้างเตียง หน้าตาจริงจังมาก ดูเคร่งขรึม แต่หูแดงๆ เผยความจริง

คนนี้ น่ารักขนาดนี้ได้ยังไง?

"ช่วงนี้อากาศหนาว ปูแผ่นไม้สิ ข้าจะนอนบนเตียง"