ตอนที่ 218 ความอัปยศอดสู
ตอนที่ 218 ความอัปยศอดสู
ดวงตาของซิวหุ้ยสว่างขึ้นเมื่อเธอเห็นคอนริ
เธอยกมือขึ้นแล้วเกี่ยวคางของเขา ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ได้ยินมานานแล้วว่าหมาป่านามว่าคอนริจากเผ่าหมาป่าหินยังหนุ่มและหน่วยก้านดี ข้าไม่คาดคิดเลยว่าเจ้าจะหล่อถึงเพียงนี้ ช่างน่าดึงดูดจริง ๆ ~”
คอนริกลับมารู้สึกตัวได้อย่างรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่มีความสุขว่า “ข้ามีคู่แล้ว โปรดให้ความเคารพตนเองบ้าง”
นอกจากไอร่าแล้ว เขาไม่เคยใจดีกับสตรีนางไหน
ซิวหุ้ยดูผิดหวัง “มีเจ้าของเสียแล้ว ช่างน่าเสียดาย”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ห้วยซานก็ตะคอกและพูดอย่างฉุนเฉียวว่า “ก็แค่คนบ้านนอก”
ซิวหุ้ยเหลือบมองลายดาวบนแขนของคอนริและยิ้มอย่างมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น “เขาเป็นอสูรวิญญาณระดับ 2ดาวตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่น หากเขาเป็นคนบ้านนอก ข้าเกรงว่าอสูรบนโลกนี้คงจะบ้านนอก”
ห้วยซานยังคงดูถูกเหยียดหยามมาก “เขาเป็นเพียงอสูรวิญญาณระดับสองดาว มีอสูรวิญญาณระดับสามดาวและสูงกว่านั้นอีกมากในเมืองเดือนดับ”
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงจงใจพองหน้าอกของเขาออก เผยให้เห็นลายดาวบนคอของเขา
อย่างไรก็ตามซิวหุ้ยกล่าวว่า “แม้ว่าเจ้าจะเป็นอสูรวิญญาณสามดาว แต่เจ้าก็อาจไม่สามารถเอาชนะท่านคอนริได้ เขาเป็นหมาป่าน้ำแข็งสีเงิน เขามีคุณลักษณะน้ำแข็งเมื่อปลุกวิญญาณอสูรขึ้นมา”
เมื่อมาถึงจุดนี้ เธอจงใจมองไปที่ห้วยซานด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเธอ “ข้าจำได้ว่าถึงแม้ท่านจะเป็นอสูรวิญญาณสามดาว แต่ท่านยังไม่สามารถเรียกใช้คุณสมบัติพิเศษของท่านเลยใช่หรือไม่”
การแสดงออกที่พอใจในตัวเองของห้วยซานแข็งทื่อ
สีหน้าของเขามืดลงทันทีเมื่อเขาจ้องมองไปที่คอนริด้วยความอิจฉา
“ข้าไม่มีคุณสมบัติพิเศษแล้วอย่างไร ข้าไม่เชื่อว่าอสูรวิญญาณสามดาวอย่างข้าจะไม่สามารถเอาชนะอสูรวิญญาณสองดาวได้ เรามาสู้กันหน่อยเป็นไง จะได้รู้กันไปเลยว่าใครแข็งแกร่งกว่ากัน”
ซิวหุ้ยปิดปากของเธอและหัวเราะเบา ๆ “เจ้าเพิ่งมาถึงก็จะท้าทายผู้นำเสียแล้ว ข้าเกรงว่าจะไม่สุภาพเท่าใดนัก”
“การต่อสู้ระหว่างอสูรตัวผู้ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนั้น”
"ในกรณีนั้น...“ซิวหุ้ยมองไปที่คอนริด้วยความคาดหวังในดวงตาที่สวยงามของเธอ”ผู้อาวุโสคอนริ ท่านอยากจะสู้กับเขาหรือไม่”
ห้วยซานเงยคางขึ้นและพูดอย่างเย่อหยิ่ง “หากเจ้าเป็นอสูรตัวผู้ ก็มาสู้กับข้า ที่นี่คือภูเขาหิน อาณาเขตของเจ้า หากเจ้าไม่กล้ารับคำท้า ก็มอบตำแหน่งหัวหน้าให้กับผู้อื่นเสีย”
พวกเขาบ้าไปแล้ว
คอนริบ่นเกี่ยวกับสองคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ แต่เขายังคงมีสีหน้าเย็นชาบนใบหน้าของเขา ตัวของเขาทั้งหมดเป็นเหมือนใบมีดที่คม
แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แต่การปรากฏตัวของเขาแข็งแกร่ง
ยิ่งเขาทำแบบนี้มากเท่าไรก็ยิ่งเสียใจกับซิวหุ้ยมากขึ้นเท่านั้น
อสูรตัวผู้ที่โดดเด่นเช่นนี้ถูกยึดไปแล้ว เธอถูกล่อลวง แต่เธอไม่สามารถทำอะไรกับมันได้
คอนริพูดอย่างเย็นชา “ท่านนักพยากรณ์ เดินทางมาไกล พักผ่อนในวิหารพยากรณ์ก่อนเถอะ ค่อยมาคุยเรื่องสู้กันภายหลัง”
อย่างไรก็ตาม ห้วยซานปฏิเสธที่จะปล่อยเขาไปและยังคงก้าวร้าวต่อไป “อย่าอืดอาด หากจะสู้ก็สู้กันตอนนี้ หากกลัวก็ยอมรับความพ่ายแพ้เสีย”
คอนริมองเขาโดยไม่พูดอะไร
“เหตุใดถึงจ้องข้า” ห้วยซานรู้สึกไม่มีความสุขมาก “หากเจ้าต้องการยอมแพ้ก็แค่พูดออกมา ข้าเกลียดนักพวกแกล้งทำตัวเป็นแข็งแกร่ง ทั้งที่ไร้ประโยชน์...”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ คอนริก็ตบต้นไม้ข้างตัวเขา
ต้นไม้ทั้งต้นถูกแช่แข็งกลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็งทันที
เกล็ดน้ำแข็งแท่งห้อยลงมาตามกิ่งก้าน และน้ำแข็งย้อยอันแหลมคมก็หยุดลงต่อหน้าต่อตาของห้วยซาน
เพียงแค่สะกิดเบา ๆ ก็สามารถเจาะลูกตาของเขาได้
ห้วยซานกลัวมากจนเขาสะดุดกลับ เท้าของเขาลื่นไถลและเขาก็ล้มลง
โชคดีที่องครักษ์ที่อยู่ข้างหลังเขาเร็วพอที่จะช่วยเขาได้ทันเวลา ป้องกันไม่ให้เขาต่อสู้ในที่สาธารณะ
องครักษ์นายนี้ชื่อหมิวเหว่ย เขาตัวสูงและแข็งแรง บุคลิกของเขาสงบและมีประสบการณ์
เขาแนะนำด้วยเสียงต่ำ “ที่นี่คือเผ่าหมาป่าหิน อย่าขัดแย้งกับพวกเขาเลยขอรับ”
อย่างไรก็ตาม ห้วยซานโกรธมากแล้วและปฏิเสธที่จะฟังคำแนะนำของเขา
เขาจ้องมองที่คอนริด้วยใบหน้าซีดเซียว ไม่มีใครบอกได้ว่าเขาโกรธหรือตกใจ
“กะ กล้าดียังไงโจมตีข้า...”
คอนริหัวเราะเยาะ “ท่านบอกเองไม่ใช่หรือว่าต้องการสู้กับข้า ข้าเพียงทำในสิ่งที่ท่านต้องการ”
ห้วยซานรู้สึกโกรธเคือง “แต่เจ้าจะโจมตีโดยไม่พูดอะไรเลยได้เช่นไร นั่นมันลอบโจมตีกันชัด ๆ”
