ระบบตระกูลท้าปฐพีย่ำสวรรค์ บทที่ 27 : ข้าจะส่งเจ้าออกเดินทางด้วยกัน
บทที่ 27 : ข้าจะส่งเจ้าออกเดินทางด้วยกัน
ครืนๆ!
แผ่นดินอันกว้างใหญ่สั่นสะเทือนไม่หยุดหย่อน มีภูเขาและป่าไม้จำนวนนับไม่ถ้วนสั่นสะเทือน และหินก็กลิ้งไปมา พื้นดินสั่นสะเทือน และมีรอยร้าวปรากฏขึ้นทีละแห่ง
“โฮก...”
ท่ามกลางภูเขา ตลอดแนวเขา และแม้แต่ภายในนิกาย สัตว์อสูรทุกตัวต่างก็ตัวสั่นและคำรามต่ำๆ ด้วยความกลัว
สัตว์อสูรเกิดความหวาดกลัว!
บูม!
รัศมีศักดิ์สิทธิ์ที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งผ่านราวกับคลื่นสึนามิที่ซัดเข้ามา ส่งผลกระทบต่อนิกายหมื่นอสูรทั้งหมด พระราชวังนับไม่ถ้วนสั่นสะเทือน และค่ายกลต่างๆ ก็เริ่มเปิดใช้งาน แต่พวกมันก็ยังคงสั่นไหวจากแรงกระแทก
“นี่...นี่...นี่คือรัศมีศักดิ์สิทธิ์!”
“นั่นคือดินแดนบรรพบุรุษของนิกาย เกิดอะไรขึ้น ทำไมบรรพบุรุษนักบุญถึงโกรธ?”
“ช้าก่อน ผู้นำนิกายไม่ได้ออกไปกับบุคคลที่แข็งแกร่งหรือ? มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า?”
ในสถานที่ต่างๆ ของนิกายหมื่นอสูร ไม่ว่าจะเป็นพระราชวัง ยอดเขา หรือคฤหาสน์ถ้ำ บุคคลต่างๆ ต่างลืมตาขึ้นทีละคน พวกเขาคือบุคคลที่แข็งแกร่งของนิกาย
ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดตกใจและมีสายตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง
อะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้บรรพบุรุษนักบุญโกรธมากขนาดนี้?
ต้องรู้ก่อนนะว่า แม้แต่เมื่อนักบุญที่เพิ่งได้รับการฝ่าทะลุใหม่ของตระกูลซู ซึ่งไม่รู้ถึงความยิ่งใหญ่ของสวรรค์และโลก ได้ฆ่าผู้อาวุโสในขั้นที่เจ็ดของระดับนิรันดร์ในนิกาย บรรพบุรุษนักบุญก็ดูเหมือนจะไม่ตอบสนอง!
หรืออาจเป็นได้ว่าผู้นำนิกายและคนอื่นๆ ประสบปัญหา?
“เฮ้อ ศิษย์น้อง เจ้าตายได้อย่างไร? ใครเป็นคนฆ่าเจ้ากันแน่ ข้าจะแก้แค้นให้!”
ในตอนนี้ เสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความโกรธดังก้องไปทั่วสวรรค์และโลก เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเศร้าโศก คลื่นเสียงนั้นเปรียบเสมือนพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ของศาสนาพุทธ เปรียบเสมือนเสียงคำรามของสิงโตวัชระที่แผ่กระจายไปทั่วทั้งนิกาย!
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก...”
ในทันใดนั้น ศิษย์จำนวนนับไม่ถ้วนก็แตกกระเจิงไปท่ามกลางเสียงแห่งความกลัวและเสียงกรีดร้อง
เมื่อนักบุญโกรธ สวรรค์และโลกก็พังทลาย
แค่ด้วยแรงกดดันเพียงอย่างเดียว ก็เพียงพอที่จะบดขยี้ผู้ที่อยู่ในระดับสำแดงกฎได้แล้ว
บัดนี้ ด้วยเสียงคำรามเพียงครั้งเดียว แม้ว่าจะมีค่ายกลแยกเสียงออกไป แต่ก็เพียงพอที่จะคำรามจนศิษย์จำนวนมากที่มีการฝึกตนที่อ่อนแอตายได้
“ท่านบรรพบุรุษ...ท่านบรรพบุรุษ โปรดสงบสติอารมณ์เถิด!”
ผู้อาวุโสระดับกึ่งนักบุญโผล่ออกมาจากความสันโดษและอดไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดัง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัวขณะที่เขาวิงวอน
หากบรรพบุรุษผู้เฒ่ายังคงระบายความรู้สึกแบบนี้ นิกายหมื่นอสูรจะจบสิ้น!
“บรรพบุรุษผู้เฒ่า...”
“หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป นิกายหมื่นอสูรจะจบสิ้น!”
“โปรดสงบสติอารมณ์เสียก่อน ท่านบรรพบุรุษ!”
ทีละคน เหล่ากึ่งนักบุญที่ซ่อนตัวอยู่ของนิกายก็ออกมาตะโกนทีละคน ในตอนนี้ มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่กล้าออกมาและหยุดมัน
บูม!
ในดินแดนบรรพบุรุษของนิกายนั้น พร้อมกับการระเบิดอย่างรุนแรง คฤหาสน์ถ้ำก็พังทลายลง และปรากฏการณ์กฎอันยิ่งใหญ่ก็ปรากฏขึ้น สูงตระหง่านอยู่บนสวรรค์และโลก น่าสะพรึงกลัวและไร้ขอบเขต
ดวงตาของมันเหมือนกับดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ มีหมอกหมุนวนสับสนวุ่นวาย และเงาสัตว์อสูรนับไม่ถ้วนล้อมรอบมันไว้
“ข้าสัมผัสได้ถึงการตายของเขาระหว่างที่ข้าเก็บตัวอยู่ ศิษย์น้องของข้าใครฆ่าเขา ใครสามารถฆ่าเขาได้ ใครกล้าฆ่าเขา อาจจะเป็นซูชางเซิงหรือไม่” ปรากฏการณ์กฎอันยิ่งใหญ่หลั่งน้ำตา
“อะไร! บรรพบุรุษจื่อซานแล้วหรือ! แล้วเขาตายโดยฝีมือของซูชางเซิงหรือ?” เมื่อได้ยินเช่นนี้ กึ่งนักบุญหลายคนของนิกายหมื่นอสูรก็ตกตะลึง
ไม่แปลกใจเลยที่บรรพบุรุษจะคลั่ง เขาเป็นหนึ่งในสองนักบุญของนิกายหมื่นอสูร และเขาก็ตายแบบนั้นจริงๆ
ในช่วงเวลาหนึ่ง เหล่ากึ่งนักบุญหลายคนก็รู้สึกอยากจะเป็นลม ท้องฟ้ากำลังจะถล่มลงมา!
เขาเป็นนักบุญ เป็นเสาหลักที่ค้ำยันสวรรค์ แต่ทำไมเขาถึงตายอย่างนี้
“ข้าฝ่าทะลุมาได้ในช่วงเวลาสำคัญ และไม่สามารถช่วยเจ้าได้ทันเวลา ศิษย์น้องวางใจได้เลย ข้าจะล้างแค้นให้เจ้าแน่นอน!” ปรากฏการณ์กฎพึมพำ
เสียงของมันดังเหมือนเสียงฟ้าร้อง สั่นสะเทือนทั้งสวรรค์และโลก
“ซูชางเซิง ไม่ว่าเจ้าจะใช้แผนใด ข้าก็จะฆ่าเจ้าเพื่อเป็นการสดุดีศิษย์น้องของข้า!”
บูม!
ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็มืดลงอย่างกะทันหัน และดวงดาวก็ปรากฏขึ้นทีละดวง โซ่แห่งความศักดิ์สิทธิ์ที่เชื่อมโยงกันเข้าด้วยกัน พร้อมกับรัศมีอันน่าสะพรึงกลัว
“ไม่จำเป็น ข้าจะส่งพวกเจ้าทุกคนไปเอง!”
เสียงที่ดังกึกก้อง สงบ แต่สั่นสะเทือนทั้งนิกายหมื่นอสูร
“ซูชางเซิง!”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ผู้อาวุโสหลายคนของนิกายหมื่นอสูรและกึ่งนักบุญผู้แข็งแกร่งจำนวนหนึ่งก็เบิกตากว้าง
นับตั้งแต่ที่ซูชางเซิงสังหารผู้อาวุโสของนิกายหมื่นอสูร พวกเขาก็รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับเขามาตลอด รวมถึงเสียงและรูปร่างหน้าตาของเขา
เมื่อเสียงนี้ดังขึ้น พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเสียงนี้แท้จริงคือใคร
และพวกเขาก็ตัวสั่น
ซูชางเซิงโจมตีฐานใหญ่ของนิกายหมื่นอสูรจริงๆ
ทำไมเขาถึงกล้าทำแบบนี้ ทำไมเขาถึงกล้าทำแบบนี้ ใครให้ความกล้าหาญกับเขา!
“ซูชางเซิง!”
ปรากฏการณ์กฎอันยิ่งใหญ่ก็ตอบสนองเช่นกัน โดยคำรามอย่างโกรธจัดและยกมือขึ้นตบลงมา ปล่อยรัศมีศักดิ์สิทธิ์ที่น่าสะพรึงกลัวออกมา
“ไม่ต้องรีบหรอก ข้าจะส่งเจ้าไปตามทางเพื่อไปเป็นเพื่อนกันตลอดเส้นทางสู่แม่น้ำเหลือง!”
เสียงของซูชางเซิงดังขึ้น
บูม!
ดวงดาวนับไม่ถ้วนหมุนรอบราวกับดาวตก ส่งเสียงคำรามขณะตกลงมา พุ่งเข้าหานิกายหมื่นอสูร โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อทำลายล้างนิกายทั้งหมดให้สิ้นซาก
“สมาชิกนิกายทั้งหมดจงปฏิบัติตามคำสั่งและฆ่าศัตรู!”
เสียงคำรามดังก้องไปทั่วทั้งนิกาย ในตอนนี้ นิกายโบราณที่ดำรงอยู่มานานหลายหมื่นปี ซึ่งเป็นนิกายที่มีอำนาจสูงสุด ได้ปะทุขึ้นพร้อมกับพลังสำรองที่ซ่อนอยู่
กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวปะทุขึ้นทีละอัน ค่ายกลของนิกายถูกกระตุ้นเต็มที่ เพียงพอที่จะระงับนักบุญได้!
“ฮ่าๆๆ...”
เสียงหัวเราะของซูชางเซิงดังขึ้นในท้องฟ้า พลังที่แข็งแกร่งกว่าเดิมถึงสิบเท่าปะทุขึ้นมา
คัมภีร์ลับเก้าภัยพิบัติ ขยายเพิ่มเป็นสิบเท่า!
ไม่เพียงแต่การฝึกตนเท่านั้น แต่ร่างกาย จิตวิญญาณดั้งเดิม ความสามารถอันศักดิ์สิทธิ์ และด้านอื่นๆ ทั้งหมดก็ได้รับการเพิ่มประสิทธิภาพเป็นสิบเท่า!
เมื่อพลังต่อสู้ครอบคลุมรวมกัน มันแข็งแกร่งขึ้นหลายสิบเท่า!
บูม!
จำนวนของดวงดาวพุ่งสูงขึ้นจนเกิดเป็นดาราจักรอันกว้างใหญ่และตกลงมาอย่างรุนแรง
จากระยะไกล เหนือนิกายหมื่นอสูรอันกว้างใหญ่ที่ครอบคลุมพื้นที่หลายพันลี้ ทะเลแห่งดวงดาวตกลงมา โดยแต่ละดวงก็ลุกโชนด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์อันรุนแรง พุ่งชนลงมาอย่างบ้าคลั่งเหมือนกับอุกกาบาต
มันเป็นฉากที่เหมือนกับการสิ้นสุดของโลก
ในที่สุดแสงดาวอันไร้ขอบเขตก็ปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่าง
สิบนาทีต่อมา นิกายหมื่นอสูรก็ถูกทำลายล้างจนเหลือเพียงซากปรักหักพังในดินแดนนับพันลี้!
....
“งานแต่งงานยังดำเนินต่อไป!”
อีกด้านหนึ่ง ในเมืองเทียนหยวน ณ สถานที่จัดงานเลี้ยงแต่งงานของตระกูลซู ซูชางเซิงเดินออกมาโดยมองดูบุคคลผู้แข็งแกร่งจากกองกำลังต่างๆ ด้วยท่าทีสงบ
ใบหน้าของเขายังคงหล่อและไร้ที่ติ ราวกับว่าเขาไม่ได้ผ่านการต่อสู้อันยิ่งใหญ่มา
เขากลับมาแล้วหรือ?
เมื่อมองไปที่ซูชางเซิงที่ไม่ได้หายไปนานถึงสิบห้านาที บุคคลผู้แข็งแกร่งจากกองกำลังต่างๆ ต่างก็สับสนเล็กน้อย
อาจเป็นได้ไหมว่าการคาดเดาก่อนหน้านี้ของพวกเขาทั้งหมดผิด และนักบุญชางเซิงไม่ได้ไปทำลายนิกายหมื่นอสูร?
เมื่อคิดดูแล้ว นิกายหมื่นอสูรก็เป็นกองกำลังระดับสูงที่ดำรงอยู่มานานหลายหมื่นปี มีมรดกอันล้ำลึกและบรรพบุรุษนักบุญที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเป็นผู้นำอยู่
แม้แต่ผู้แข็งแกร่งในสวรรค์ชั้นที่หกของระดับนักบุญก็ไม่กล้าที่จะอ้างว่าได้ทำลายนิกายหมื่นอสูรภายในฐานที่มั่นของมัน
แม้ว่าซูชางเซิงจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแข็งแกร่งกว่าสวรรค์ชั้นที่หกของระดับนักบุญ และยิ่งไปกว่านั้น เขายังแก้ไขสถานการณ์ได้ภายในเวลาไม่ถึงสิบห้านาทีอีกด้วย เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้เลย
“ข้าคงคิดมากเกินไป ซูชางเซิง ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่สามารถแข็งแกร่งกว่าบรรพบุรุษได้ หากบรรพบุรุษไม่สามารถทำลายนิกายหมื่นอสูรได้ ซูชางเซิงก็ไม่สามารถทำลายได้อย่างแน่นอน!” หลิงเจี้ยนคิดในใจอย่างลับๆ
บรรพบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดของนิกายดาบว่างเปล่าสูงส่งเป็นผู้แข็งแกร่งในสวรรค์ชั้นที่หกของระดับนักบุญ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถทำลายนิกายหมื่นอสูรได้
ไม่ต้องพูดถึงในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้
ในไม่ช้างานแต่งงานก็สิ้นสุดลง และหลังจากการเฉลิมฉลองสั้นๆ พวกเขาก็ถูกส่งไปที่ห้องหอ
กลุ่มผู้นำนิกายกึ่งนักบุญไม่สามารถนั่งนิ่งได้ หลังจากที่ซูชางเซิงจากไป พวกเขาก็ได้พบปะสังสรรค์กันสั้นๆ จากนั้นก็อำลาและจากไป
ในหมู่พวกเขามีผู้ที่หวาดกลัวพลังของซูชางเซิงและผู้ที่ต้องการทราบปฏิกิริยาและสถานการณ์ของนิกายหมื่นอสูร
แน่นอนว่า หลิงเจี้ยน ผู้นำนิกายดาบว่างเปล่าสูงส่งอยู่ในความหวาดกลัวอย่างที่สุด
“ข้าจะต้องคว้าโอกาสนี้กับซูชางเซิง!” เขาคิด
บรรพบุรุษไป๋หยุนไม่ได้จากไป เมื่อได้เห็นความแข็งแกร่งของซูชางเซิง เขาก็ยิ่งมุ่งมั่นที่จะคว้าโอกาสทองนี้ไว้และส่งไป๋เยว่เกอ ลูกหลานของเขาไปที่นั่น
“นักบุญซู...” เขากล่าว
ด้วยความคิดเหล่านี้อยู่ในใจ บรรพบุรุษไป๋หยุนจึงเผยรอยยิ้มที่สดใสและเข้าหาซูหยุนพร้อมกับไป๋เยว่เกอ
เขาต้องการยืนยันการแต่งงานโดยเร็ว
แน่นอนว่าไม่ว่าเขาจะประสบความสำเร็จหรือไม่ก็ตาม เขาก็รู้สึกกังวลมากในใจเช่นกัน
ท้ายที่สุดแล้ว พฤติกรรมในอดีตของซูชางเซิงไม่ใช่คนที่ชื่นชอบความงาม
แน่นอนว่าซูชางเซิงไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ และแม้ว่าเขาจะรู้ เขาก็ไม่สนใจที่จะสนใจ
ในตอนนี้เขากำลังอยู่ในเหตุการณ์ที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา นั่นก็คือ ห้องหอ!
แม้ว่าในอนาคตจะมีอีกมากมาย แต่สำหรับตอนนี้ยังถือเป็นครั้งแรก
ดังนั้น แม้แต่ซูชางเซิง แม้จะหายากก็ตาม ก็ยังรู้สึกถึงความไม่สบายใจเล็กน้อยในใจ
จบบทที่ 27
